Ενας καρμικός νόμος διέπει τα εκλογικά: όποιος σκάβει τον εκλογικό λάκκο του άλλου, πέφτει ο ίδιος μέσα.
Αυτό συνέβη το 1958, όταν Δεξιά και Κέντρο κατασκεύασαν έναν εκλογικό
νόμο που εξαφάνιζε το τρίτο κόμμα, με σκοπό να αποψιλώσουν την
ανερχόμενη ΕΔΑ από βουλευτές. Το αποτέλεσμα ήταν η Αριστερά, λίγα χρόνια
μετά το τέλος του Εμφυλίου, να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση, με 25%.Η κυβέρνηση άλλαξε την ημέρα διεξαγωγής των ευρωεκλογών από την πρώτη στη δεύτερη Κυριακή με προφανή και ιδιοτελή σκοπιμότητα: ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που πριν από δύο χρόνια μόλις βρισκόταν στο 4%, δεν έχει αυτοδιοικητική επιρροή συγκρίσιμη με αυτήν της Ν.Δ. ή ακόμη και του νεκροζώντανου ΠΑΣΟΚ. Αναμενόμενο θα ήταν, λοιπόν, την πρώτη Κυριακή να καταγράψει άσχημα αποτελέσματα στις περιφερειακές κάλπες, πράγμα που -υπολόγιζαν- θα αντιστάθμιζε το σαφές, αντίθετο μήνυμα των ευρωεκλογών. Αφήστε που έλπιζαν, επίσης, ότι η αποχή θα ήταν μεγαλύτερη τη δεύτερη Κυριακή, λόγω της πολιτικής κόπωσης αλλά και της οικονομικής αδυναμίας των ετεροδημοτών να μετακινηθούν.
Και, φυσικά, επιστρατεύτηκαν και άλλα όπλα για τη χειραγώγηση της ψήφου: οι δημοσκοπήσεις που έδειχναν αδιαφιλονίκητα φαβορί, η αναβίωση του σκιάχτρου της εξόδου από το ευρώ και το φάσμα της κατάρρευσης της σταθερότητας. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η Νέα Δημοκρατία είναι απούσα, πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά, από τις δύο μεγαλύτερες κάλπες της χώρας. Οι δικοί της ψηφοφόροι, επομένως, κινδυνεύουν να έχουν χαλαρή στάση στις ευρωεκλογές. Και κάτι άλλο, όχι ασήμαντο, εν όψει της φιλοδοξίας του κυρίου Σαμαρά να αλλάξει τη Νέα Δημοκρατία σε Νέα Ελλάδα: όλες, μα όλες, οι προσωπικές του επιλογές αποδοκιμάστηκαν από το εκλογικό σώμα. Μετρήστε: Ιωαννίδης, Σπηλιωτόπουλος, Κουμουτσάκος...
Ολα αυτά, όμως, είναι δευτερεύοντα. Αλλο είναι το σημαντικό. Οι επικείμενες εκλογές έχουν μοναδικό διακύβευμα, όχι μόνο για τη χώρα μας, αλλά για όλη την Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι σήμερα ο καθρέφτης του μέλλοντος της ηπείρου, όπως ήταν η Ισπανία το 1936.
Συμπυκνώνει, με άλλα λόγια, την κυρίαρχη σήμερα πολιτική σύγκρουση, μεταξύ νεοφιλελευθερισμού και κοινωνικού κράτους, αυταρχισμού και δημοκρατίας. Το δίλημμα των εκλογών έχει, συνεπώς, δύο όψεις, εθνική και ευρωπαϊκή.
* Πρώτα από όλα το πολιτικό μέλλον της χώρας. Οι εκλογές πρέπει να στείλουν ηχηρό μήνυμα ότι δεν θέλουμε να κυβερνιόμαστε άλλο από το παλιό σύστημα εξουσίας και τη διαπλοκή του με τις οικονομικές ελίτ.
* Δεύτερον, η απαρχή αλλαγής των συσχετισμών στην Ευρώπη.
Οι ευρωεκλογές μπορεί να αποτελέσουν σταθμό για την αναστροφή της πλημμυρίδας του νεοφιλελευθερισμού και των πολιτικών λιτότητας.
Η ανατροπή στην Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει καταλύτη για ένα ντόμινο αλλαγών στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας.
Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει πολιτικό υποκείμενο της ανατροπής, τόσο στην Ελλάδα όσο και -δυνάμει- στην Ευρώπη. Και τούτο για τον εξής λόγο: Τα πολιτικά συστήματα σε όλες τις χώρες της Ευρώπης βρίσκονται σε ιδιαίτερα ασταθή ισορροπία, ορισμένα δε σαφώς έχουν περάσει στη φάση της αποδόμησής τους. Και είναι λογικό, οι λαοί αντιστέκονται, έστω και ενστικτωδώς, στη βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισμού, στην αποδόμηση των κοινωνικών δικαιωμάτων. Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως η αμφισβήτηση αυτή εκφράζεται από ακροδεξιά κόμματα. Εδώ έγκειται η ιστορικής σημασίας συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ: μπορεί να εκφράσει την αμφισβήτηση από τα αριστερά, τη μόνη πραγματική εναλλακτική λύση στις πολιτικές λιτότητας.
Οι λαοί δεν αυτοκτονούν. Προσπαθούν, βεβαίως, να μας πείσουν ότι ο νεοφιλελευθερισμός, συνώνυμος της αναίρεσης των δικαιωμάτων, είναι μονόδρομος. Είναι προφανές γιατί. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, επειδή καταβαραθρώνουν το επίπεδο ευημερίας των εργαζομένων και διαλύουν τα πάσης φύσεως κοινωνικά δικαιώματα, είναι από τη φύση τους τόσο αποκρουστικές, που δεν μπορεί να επιλεγούν παρά μόνον ως η αναπόφευκτη οδός αποφυγής μιας ανείπωτης καταστροφής, η οποία ουδέποτε βεβαίως περιγράφεται με ακρίβεια. Το αντίθετο συμβαίνει. Καταστροφή αποτελεί η συνέχεια της δικής τους πολιτικής.
Ευτυχώς, έχουμε εναλλακτική λύση: Να αναδείξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ σε δύναμη ανατροπής. Για άλλη μια φορά η Ελλάδα παράγει περισσότερη ιστορία από όση η ίδια μπορεί να καταναλώσει.
*Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, υποψήφιος ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου