Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
«Θα τους αφήσουμε να μας γυρίσουν στο παρελθόν;». Με αυτό το ερώτημα διανθίζει όλες τις προεκλογικές του ομιλίες ο Αντώνης Σαμαράς, ταυτίζοντας τους πολιτικούς του αντιπάλους, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ, με την οπισθοδρόμηση και το παρελθόν. «Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη είναι ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία» θα απαντούσε ο Μίλαν Κούντερα, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι την οργουελιανή μέθοδο του New Speak, της Νέας Ομιλίας.
Μιας εκφοράς του λόγου που αδειάζει τις λέξεις από το περιεχόμενό τους και τούς προσδίδει ένα νέο, συνήθως το ακριβώς αντίθετο. Ειρήνη σημαίνει διαρκής πόλεμος, ελευθερία σημαίνει σκλαβιά και εθελοδουλεία. Εδώ έχουμε στην κυριολεξία την τακτική του λύκου που μασκαρεύεται σε πρόβατο για να ξεγελάσει το κοπάδι. Γιατί, ποιος στ’ αλήθεια είναι το παρελθόν;
Αν κάτι ορίζει Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ είναι τα στοιχεία μιας αντι-νεωτερικής πολιτικής με κεντρικούς άξονες τον παλαιοκομματισμό, τον πελατειασμό, τη φαυλοκρατία, τη ρουσφετολογία και τον αμοραλισμό. Η εικόνα παρακμής που παρουσιάζει σήμερα η ελληνική κοινωνία έχει σε τεράστιο βαθμό φιλοτεχνηθεί από τον παραδοσιακό δικομματισμό, ο οποίος αιωρείτο μεταξύ του ΠΑΣΟΚικού λαϊκισμού και της αυταρχικής Δεξιάς. Και τούμπαλιν.
Σήμερα η Ελλάδα μοιάζει να τρώει τις σάρκες της, βουτηγμένη στο χρέος και στην απόγνωση και να εκδικείται τον εαυτό της με την ανάδυση των νεοναζιστών από τα λαγούμια της ιστορίας. Στην ουσία μοιάζει με τον ουροβόρο όφι, ο οποίος δαγκώνει την ουρά του, νομίζοντας ότι έτσι εκδηλώνει τη δύναμή του. Μ’ αυτό το φίδι φλερτάρει ο υπερσυντηρητικός πρωθυπουργός και το ακροδεξιό επιτελείο του, επαναφέροντας στην επιφάνεια έννοιες όπως το δίκαιο του αίματος, η ράτσα και η φυλή, ενώ αναβιώνει και το πρότυπο μιας χριστιανικής ψευδοευλάβειας πάνω στην παράδοση του χουντικού ελληνοχριστιανικού ιδεώδους.
Είναι ο ίδιος που με τις αποφάσεις της κυβέρνησής του ισοπεδώνει τα τελευταία υπολείμματα του κολοβού κοινωνικού κράτους που οικοδομήθηκε μεταπολεμικά στην Ελλάδα και υποθηκεύει τις ζωές των μελλοντικών γενεών μέσω μιας οικονομίας αέναου χρέους.
«Χαλάσματα, σπασμένες αψίδες, μνημεία που έγιναν σκόνη, οροφές που χάσκουν στον ουρανό έχουν κατακλύσει τον κόσμο της σκέψης και προβάλλουν απειλητικά στον ορίζοντα [...] κάποιοι ανεβαίνουν πάνω σε μια ψηλή σπασμένη στήλη και με φωνή όλο αυτοπεποίθηση προσπαθούν να δικαιολογήσουν το όλο σκηνικό. Κάποιοι άλλοι είναι τυφλοί και σκοντάφτουν στα χαλάσματα χωρίς να καταλαβαίνουν τι έχει συμβεί». Ετσι περιγράφει τα απομεινάρια του παλαιού κόσμου ο J.H. Plumb στο βιβλίο του «Ο θάνατος του παρελθόντος» (εκδόσεις Μεταίχμιο) και σίγουρα άνθρωποι όπως ο σημερινός πρωθυπουργός ανταποκρίνονται στην περιγραφή εκείνων που «προσπαθούν να δικαιολογήσουν το όλο σκηνικό». Και η δικαιολογία αυτή ακούει στο όνομα «για τη σωτηρία της πατρίδας». Φαγοπότι δισεκατομμυρίων και δεκαετιών, ηθικός εκμαυλισμός, πολιτική αλλοτρίωση και στο τέλος μνημόνια. Ολα για το Εθνος.
Στη Νέα Ομιλία το Σαμάρειο «αμύνεσθαι περί πάτρης» δεν σημαίνει παρά τη γνωστή αναρχική παραλλαγή «αμύνεσθαι περί πάρτης».
«Θα τους αφήσουμε να μας γυρίσουν στο παρελθόν;». Με αυτό το ερώτημα διανθίζει όλες τις προεκλογικές του ομιλίες ο Αντώνης Σαμαράς, ταυτίζοντας τους πολιτικούς του αντιπάλους, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ, με την οπισθοδρόμηση και το παρελθόν. «Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη είναι ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία» θα απαντούσε ο Μίλαν Κούντερα, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι την οργουελιανή μέθοδο του New Speak, της Νέας Ομιλίας.
Μιας εκφοράς του λόγου που αδειάζει τις λέξεις από το περιεχόμενό τους και τούς προσδίδει ένα νέο, συνήθως το ακριβώς αντίθετο. Ειρήνη σημαίνει διαρκής πόλεμος, ελευθερία σημαίνει σκλαβιά και εθελοδουλεία. Εδώ έχουμε στην κυριολεξία την τακτική του λύκου που μασκαρεύεται σε πρόβατο για να ξεγελάσει το κοπάδι. Γιατί, ποιος στ’ αλήθεια είναι το παρελθόν;
Αν κάτι ορίζει Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ είναι τα στοιχεία μιας αντι-νεωτερικής πολιτικής με κεντρικούς άξονες τον παλαιοκομματισμό, τον πελατειασμό, τη φαυλοκρατία, τη ρουσφετολογία και τον αμοραλισμό. Η εικόνα παρακμής που παρουσιάζει σήμερα η ελληνική κοινωνία έχει σε τεράστιο βαθμό φιλοτεχνηθεί από τον παραδοσιακό δικομματισμό, ο οποίος αιωρείτο μεταξύ του ΠΑΣΟΚικού λαϊκισμού και της αυταρχικής Δεξιάς. Και τούμπαλιν.
Σήμερα η Ελλάδα μοιάζει να τρώει τις σάρκες της, βουτηγμένη στο χρέος και στην απόγνωση και να εκδικείται τον εαυτό της με την ανάδυση των νεοναζιστών από τα λαγούμια της ιστορίας. Στην ουσία μοιάζει με τον ουροβόρο όφι, ο οποίος δαγκώνει την ουρά του, νομίζοντας ότι έτσι εκδηλώνει τη δύναμή του. Μ’ αυτό το φίδι φλερτάρει ο υπερσυντηρητικός πρωθυπουργός και το ακροδεξιό επιτελείο του, επαναφέροντας στην επιφάνεια έννοιες όπως το δίκαιο του αίματος, η ράτσα και η φυλή, ενώ αναβιώνει και το πρότυπο μιας χριστιανικής ψευδοευλάβειας πάνω στην παράδοση του χουντικού ελληνοχριστιανικού ιδεώδους.
Είναι ο ίδιος που με τις αποφάσεις της κυβέρνησής του ισοπεδώνει τα τελευταία υπολείμματα του κολοβού κοινωνικού κράτους που οικοδομήθηκε μεταπολεμικά στην Ελλάδα και υποθηκεύει τις ζωές των μελλοντικών γενεών μέσω μιας οικονομίας αέναου χρέους.
«Χαλάσματα, σπασμένες αψίδες, μνημεία που έγιναν σκόνη, οροφές που χάσκουν στον ουρανό έχουν κατακλύσει τον κόσμο της σκέψης και προβάλλουν απειλητικά στον ορίζοντα [...] κάποιοι ανεβαίνουν πάνω σε μια ψηλή σπασμένη στήλη και με φωνή όλο αυτοπεποίθηση προσπαθούν να δικαιολογήσουν το όλο σκηνικό. Κάποιοι άλλοι είναι τυφλοί και σκοντάφτουν στα χαλάσματα χωρίς να καταλαβαίνουν τι έχει συμβεί». Ετσι περιγράφει τα απομεινάρια του παλαιού κόσμου ο J.H. Plumb στο βιβλίο του «Ο θάνατος του παρελθόντος» (εκδόσεις Μεταίχμιο) και σίγουρα άνθρωποι όπως ο σημερινός πρωθυπουργός ανταποκρίνονται στην περιγραφή εκείνων που «προσπαθούν να δικαιολογήσουν το όλο σκηνικό». Και η δικαιολογία αυτή ακούει στο όνομα «για τη σωτηρία της πατρίδας». Φαγοπότι δισεκατομμυρίων και δεκαετιών, ηθικός εκμαυλισμός, πολιτική αλλοτρίωση και στο τέλος μνημόνια. Ολα για το Εθνος.
Στη Νέα Ομιλία το Σαμάρειο «αμύνεσθαι περί πάτρης» δεν σημαίνει παρά τη γνωστή αναρχική παραλλαγή «αμύνεσθαι περί πάρτης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου