Του Γιάννη Α. Μυλόπουλου*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Η Ν.Δ. φαίνεται να επιλέγει ως κεντρικό προεκλογικό της σύνθημα για τις επικείμενες ευρωεκλογές το δίλημμα: «Σταθερότητα με τη Ν.Δ. ή περιπέτεια με τον ΣΥΡΙΖΑ;» Αντιπαρερχόμενοι την παντελή απουσία ευρωπαϊκής διάστασης στη μάλλον επαρχιώτικη πολιτικά συνθηματολογία της Ν.Δ., δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε ότι η Δεξιά, αν μη τι άλλο,
είναι συνεπής στις αρχές και τις μεθόδους της. Ανέκαθεν εκπροσωπούσε τη συντήρηση, υποστήριζε την άρχουσα τάξη και διεκδικούσε τη σταθερότητα, τη διαφύλαξη των κεκτημένων και την ασφάλεια των βολεμένων.
Αυτά όμως συνέβαιναν τις παλιές καλές εποχές της ανάπτυξης και της ευημερίας, που η σταθερότητα σε μια ζωή ανεκτή είχε ακόμη νόημα και ενδιαφέρον για όσους δεν οραματίζονταν κοινωνικές αλλαγές. Οι περιπέτειες δεν γοητεύουν τους ανασφαλείς μικρομεσαίους και η Δεξιά πάντοτε καλλιεργούσε εντέχνως αισθήματα ανασφάλειας προκειμένου να δρέπει την κατάλληλη στιγμή τους καρπούς της ανάδειξής της στον κατ’ εξοχήν πόλο σταθερότητας.
Ως εδώ τα πράγματα έχουν καλώς, υπό τη βασική προϋπόθεση βεβαίως ότι υπάρχει ακόμη σήμερα μία ισχυρή μεσαία τάξη που επιδιώκει τη διατήρηση του status quo, της υπάρχουσας δηλαδή ισορροπίας των δυνάμεων. Ομως πόσο τα πράγματα σήμερα, στην εποχή της λιτότητας, της φτώχειας και της ανασφάλειας για τους πολλούς, είναι έτσι; Βλέπει δηλαδή κανείς κάποια κοινωνική ομάδα τόσο βολεμένη που να επιδιώκει, μέσα από την πολιτική σταθερότητα, τη διατήρηση των κεκτημένων της;
Τα νούμερα και οι στατιστικές τόσο στην Ευρώπη όσο και διεθνώς δίνουν για τη χώρα μας την εικόνα μιας κοινωνίας καταρρακωμένης και μιας οικονομίας σε παρατεταμένη ύφεση και παρακμή. Με μηδενική ανάπτυξη και με ένα χρέος που, παρ’ όλη την αιματηρή λιτότητα εδώ και τέσσερα χρόνια, εξακολουθεί να διογκώνεται, η ελληνική οικονομία δεν δείχνει το παραμικρό ίχνος ανάκαμψης. Οσο για το πολυδιαφημισμένο πρωτογενές πλεόνασμα, γελούν μαζί μας ακόμη και στο Βερολίνο.
Αφού όλοι αναγνωρίζουν ότι είναι βγαλμένο μέσα από τη φτώχεια και τη δυστυχία εκατομμυρίων Ελλήνων που υποφέρουν άδικα, χωρίς να ευθύνονται γι’ αυτό που συμβαίνει, αλλά και χωρίς να βλέπουν αχτίδα φωτός στο τούνελ της λιτότητας. Την έλλειψη ελπίδας και προοπτικής επιτείνει η διαπίστωση ότι αυτοί που ανέλαβαν να βγάλουν τη χώρα από το τούνελ της κρίσης είναι οι ίδιοι που την οδήγησαν στην καταστροφή. Και οι οποίοι, στο όνομα της διευθέτησης του χρέους, εφάρμοσαν μια πολιτική καταστροφική για τη χώρα, η οποία σήμερα διαπιστώνεται ότι όχι μόνο δεν απέφερε καρπούς αλλά, αντίθετα, κατάφερε να εκτινάξει το χρέος από το 125% στο 180% του ΑΕΠ!
Το τίμημα της πολιτικής που ακολούθησε η συγκυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ, άλλωστε, είναι σήμερα ιδιαίτερα ευδιάκριτο στην κοινωνία. Με την ανεργία να αναρριχάται σε επίπεδα-ρεκόρ για την Ευρώπη, με ρυθμούς 28% στο σύνολο του πληθυσμού και του πρωτοφανούς στα διεθνή χρονικά 60% για τη νέα γενιά, με το ένα τρίτο του ελληνικού πληθυσμού να ζει υπό το φάσμα της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού και με 3.000.000 Ελληνες ανασφάλιστους, ποιοι άραγε είναι αυτοί που σήμερα θα επιδίωκαν τη διατήρηση, μέσω της σταθερότητας, αυτής της πολιτικής; Αφού η μεσαία τάξη έχει πλέον καταποντιστεί και η κοινωνική συνοχή έχει προ πολλού διαρραγεί.
Ποιοι εντέλει πιστεύουν σήμερα ότι η επιμονή σε μια πολιτική που δοκιμάστηκε και απέτυχε παταγωδώς, μπορεί να έχει οφέλη; Αφού η σταθερότητα έχει ταυτιστεί με τη διατήρηση της φτώχειας και της ανεργίας για τους πολλούς, αλλά και με την επιμονή στην ίδια ενδοτική τακτική υποστήριξης των ξένων συμφερόντων στην Ελλάδα, όπως αυτά εκπροσωπούνται από τους διεθνείς δανειστές μας. Οι οποίοι, όπως διαπιστώνεται πλέον από όλους, είναι αυτοί που υπαγορεύουν τη δυσμενή για εμάς και κατά σύμπτωση επωφελή για τους ίδιους πολιτική των μνημονίων…
Βεβαίως το σύνθημα «Σταθερότητα ή περιπέτεια;» δεν είναι τυχαίο. Υπαινίσσεται ότι αν κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, τότε η χώρα θα εισέλθει σε περιπέτεια χειρότερη αυτής που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια. Σαν παλιός και καλός δεξιός, ο κ. Σαμαράς έχει φροντίσει να χρησιμοποιήσει τον… μπαμπούλα της δραχμής προκειμένου να τρομοκρατήσει τους ανασφαλείς μικρομεσαίους που, αν και πλήττονται βάρβαρα από τη λιτότητα, εντούτοις, φοβούνται τα χειρότερα. Λες και το πρόβλημά τους είναι αν το πορτοφόλι τους θα παραμείνει άδειο από ευρώ ή άδειο από δραχμές…
Είναι σαφές ότι η Ν.Δ. προσδοκά πολιτικά οφέλη, ποντάροντας στην ανασφάλεια της κοινωνίας. Για την οποία πιστεύει ότι, είτε από αδράνεια είτε όμως και ως αποτέλεσμα της συστηματικής προπαγάνδας μέσω των φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ, θα αντιδράσει φοβικά απέναντι στην προοπτική αλλαγής που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Συνδέοντας εντέχνως την ανατροπή της δυσβάστακτης σημερινής κατάστασης με περιπέτεια που εγκυμονεί κινδύνους.
Μένει λοιπόν να αποδειχθεί αν ο ελληνικός λαός, που δεν έχει να χάσει τίποτε περισσότερο από τις αλυσίδες με τις οποίες τον έχουν δέσει τα μνημόνια, θα προτιμήσει, από την περιπέτεια της αποτίναξης του ζυγού, τη σταθερότητα στη φτώχεια και τη δυστυχία του…
……………………………………………………
* Πρύτανης ΑΠΘ
Η Ν.Δ. φαίνεται να επιλέγει ως κεντρικό προεκλογικό της σύνθημα για τις επικείμενες ευρωεκλογές το δίλημμα: «Σταθερότητα με τη Ν.Δ. ή περιπέτεια με τον ΣΥΡΙΖΑ;» Αντιπαρερχόμενοι την παντελή απουσία ευρωπαϊκής διάστασης στη μάλλον επαρχιώτικη πολιτικά συνθηματολογία της Ν.Δ., δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε ότι η Δεξιά, αν μη τι άλλο,
είναι συνεπής στις αρχές και τις μεθόδους της. Ανέκαθεν εκπροσωπούσε τη συντήρηση, υποστήριζε την άρχουσα τάξη και διεκδικούσε τη σταθερότητα, τη διαφύλαξη των κεκτημένων και την ασφάλεια των βολεμένων.
Αυτά όμως συνέβαιναν τις παλιές καλές εποχές της ανάπτυξης και της ευημερίας, που η σταθερότητα σε μια ζωή ανεκτή είχε ακόμη νόημα και ενδιαφέρον για όσους δεν οραματίζονταν κοινωνικές αλλαγές. Οι περιπέτειες δεν γοητεύουν τους ανασφαλείς μικρομεσαίους και η Δεξιά πάντοτε καλλιεργούσε εντέχνως αισθήματα ανασφάλειας προκειμένου να δρέπει την κατάλληλη στιγμή τους καρπούς της ανάδειξής της στον κατ’ εξοχήν πόλο σταθερότητας.
Ως εδώ τα πράγματα έχουν καλώς, υπό τη βασική προϋπόθεση βεβαίως ότι υπάρχει ακόμη σήμερα μία ισχυρή μεσαία τάξη που επιδιώκει τη διατήρηση του status quo, της υπάρχουσας δηλαδή ισορροπίας των δυνάμεων. Ομως πόσο τα πράγματα σήμερα, στην εποχή της λιτότητας, της φτώχειας και της ανασφάλειας για τους πολλούς, είναι έτσι; Βλέπει δηλαδή κανείς κάποια κοινωνική ομάδα τόσο βολεμένη που να επιδιώκει, μέσα από την πολιτική σταθερότητα, τη διατήρηση των κεκτημένων της;
Τα νούμερα και οι στατιστικές τόσο στην Ευρώπη όσο και διεθνώς δίνουν για τη χώρα μας την εικόνα μιας κοινωνίας καταρρακωμένης και μιας οικονομίας σε παρατεταμένη ύφεση και παρακμή. Με μηδενική ανάπτυξη και με ένα χρέος που, παρ’ όλη την αιματηρή λιτότητα εδώ και τέσσερα χρόνια, εξακολουθεί να διογκώνεται, η ελληνική οικονομία δεν δείχνει το παραμικρό ίχνος ανάκαμψης. Οσο για το πολυδιαφημισμένο πρωτογενές πλεόνασμα, γελούν μαζί μας ακόμη και στο Βερολίνο.
Αφού όλοι αναγνωρίζουν ότι είναι βγαλμένο μέσα από τη φτώχεια και τη δυστυχία εκατομμυρίων Ελλήνων που υποφέρουν άδικα, χωρίς να ευθύνονται γι’ αυτό που συμβαίνει, αλλά και χωρίς να βλέπουν αχτίδα φωτός στο τούνελ της λιτότητας. Την έλλειψη ελπίδας και προοπτικής επιτείνει η διαπίστωση ότι αυτοί που ανέλαβαν να βγάλουν τη χώρα από το τούνελ της κρίσης είναι οι ίδιοι που την οδήγησαν στην καταστροφή. Και οι οποίοι, στο όνομα της διευθέτησης του χρέους, εφάρμοσαν μια πολιτική καταστροφική για τη χώρα, η οποία σήμερα διαπιστώνεται ότι όχι μόνο δεν απέφερε καρπούς αλλά, αντίθετα, κατάφερε να εκτινάξει το χρέος από το 125% στο 180% του ΑΕΠ!
Το τίμημα της πολιτικής που ακολούθησε η συγκυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ, άλλωστε, είναι σήμερα ιδιαίτερα ευδιάκριτο στην κοινωνία. Με την ανεργία να αναρριχάται σε επίπεδα-ρεκόρ για την Ευρώπη, με ρυθμούς 28% στο σύνολο του πληθυσμού και του πρωτοφανούς στα διεθνή χρονικά 60% για τη νέα γενιά, με το ένα τρίτο του ελληνικού πληθυσμού να ζει υπό το φάσμα της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού και με 3.000.000 Ελληνες ανασφάλιστους, ποιοι άραγε είναι αυτοί που σήμερα θα επιδίωκαν τη διατήρηση, μέσω της σταθερότητας, αυτής της πολιτικής; Αφού η μεσαία τάξη έχει πλέον καταποντιστεί και η κοινωνική συνοχή έχει προ πολλού διαρραγεί.
Ποιοι εντέλει πιστεύουν σήμερα ότι η επιμονή σε μια πολιτική που δοκιμάστηκε και απέτυχε παταγωδώς, μπορεί να έχει οφέλη; Αφού η σταθερότητα έχει ταυτιστεί με τη διατήρηση της φτώχειας και της ανεργίας για τους πολλούς, αλλά και με την επιμονή στην ίδια ενδοτική τακτική υποστήριξης των ξένων συμφερόντων στην Ελλάδα, όπως αυτά εκπροσωπούνται από τους διεθνείς δανειστές μας. Οι οποίοι, όπως διαπιστώνεται πλέον από όλους, είναι αυτοί που υπαγορεύουν τη δυσμενή για εμάς και κατά σύμπτωση επωφελή για τους ίδιους πολιτική των μνημονίων…
Βεβαίως το σύνθημα «Σταθερότητα ή περιπέτεια;» δεν είναι τυχαίο. Υπαινίσσεται ότι αν κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, τότε η χώρα θα εισέλθει σε περιπέτεια χειρότερη αυτής που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια. Σαν παλιός και καλός δεξιός, ο κ. Σαμαράς έχει φροντίσει να χρησιμοποιήσει τον… μπαμπούλα της δραχμής προκειμένου να τρομοκρατήσει τους ανασφαλείς μικρομεσαίους που, αν και πλήττονται βάρβαρα από τη λιτότητα, εντούτοις, φοβούνται τα χειρότερα. Λες και το πρόβλημά τους είναι αν το πορτοφόλι τους θα παραμείνει άδειο από ευρώ ή άδειο από δραχμές…
Είναι σαφές ότι η Ν.Δ. προσδοκά πολιτικά οφέλη, ποντάροντας στην ανασφάλεια της κοινωνίας. Για την οποία πιστεύει ότι, είτε από αδράνεια είτε όμως και ως αποτέλεσμα της συστηματικής προπαγάνδας μέσω των φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ, θα αντιδράσει φοβικά απέναντι στην προοπτική αλλαγής που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Συνδέοντας εντέχνως την ανατροπή της δυσβάστακτης σημερινής κατάστασης με περιπέτεια που εγκυμονεί κινδύνους.
Μένει λοιπόν να αποδειχθεί αν ο ελληνικός λαός, που δεν έχει να χάσει τίποτε περισσότερο από τις αλυσίδες με τις οποίες τον έχουν δέσει τα μνημόνια, θα προτιμήσει, από την περιπέτεια της αποτίναξης του ζυγού, τη σταθερότητα στη φτώχεια και τη δυστυχία του…
……………………………………………………
* Πρύτανης ΑΠΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου