Του Νικόλα Σεβαστάκη, απο την Αυγη...
Έφτασε η "χάρη" της μέχρι τον "Εconomist -της Χρυσής Αυγής ή μάλλον της Μαύρης Nύχτας όπως την αποκάλεσε ο μητροπολίτης Παύλος. Είναι ενδιαφέρον μάλιστα ότι το περιοδικό συνδέει ευθαρσώς την άνοδο του ακροδεξιού εξτρεμισμού με την υφεσιακή καθίζηση και τις πολιτικές της. Δεν παραλείπει άλλωστε να μιλήσει και για τη στάση των κυρίαρχων ευρωπαϊκών κύκλων απέναντι σε σοβαρές πτυχές της ελληνικής κρίσης.
Γιατί όμως είναι σημαντικό αυτό; Για έναν λόγο: πολλές από τις εγχώριες φωνές που συντάσσονται με τη βίαιη προσαρμογή δεν αποτιμούν το κόστος για τη δημοκρατία ως εξίσου κρίσιμο με άλλες επισφάλειες. Μεγάλο τμήμα των λεγόμενων "τολμηρών μεταρρυθμιστών" στη χώρα μας μοιάζει να πιστεύει ότι το πολίτευμα είναι κάτι το οποίο μπορεί να λειτουργεί ανεξάρτητα από ουσιώδεις βλάβες στον κοινωνικό ιστό, στα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Ενώ και για μια ορισμένη "ανορθωτική" θεώρηση, το μείζον πρόβλημα είναι πρωτίστως η ολική ανταπόκριση της χώρας και των πολιτών σε μια ανταγωνιστική οικονομική συνθήκη. Ο "Economist", φυσικά, συμμερίζεται την ίδια βασική φιλοσοφία για τις αγορές, το συρρικνωμένο Δημόσιο και τον ανταγωνισμό. Αλλά, όπως και στον κεντροαριστερό "Guardian" όπου έγιναν θέμα -αποτροπιασμού, εννοείται- οι αστυνομικές ασχήμιες και η άρνηση του κ. Δένδια να λάβει θέση, έτσι και στον "Economist" διατηρείται ακόμα ένα διαφορετικό κοίτασμα φιλελευθερισμού. Υπάρχει ακόμα η ευαισθησία απέναντι στη βαναυσότητα και στην απανθρωπιά. Άνθρωποι που καμιά σχέση δεν έχουν με "αριστερά σύνδρομα" καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι η έξοδος της ακροδεξιάς βίας από το κοινωνικό και πολιτικό περιθώριο είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση.
Η συσχέτιση του φασιστικού συμμοριτισμού με το καθεστώς της βίαιης λιτότητας είναι φυσικά ημιτελής προσέγγιση. Άλλες διαστάσεις, όπως οι ιστορικές καταβολές, το ρίζωμα του ανορθολογισμού και η πολιτισμική κρίση, έχουν επίσης το δικό τους ειδικό βάρος. Αλλά για ένα έντυπο όπως ο "Economist" η ανησυχία για την ένταση των φασιστικών πρακτικών στην Ελλάδα είναι, από μόνη της, αξιοσημείωτη. Ευτυχώς, η τύφλωση, στην οποία αναφέρθηκα στο άρθρο της περασμένης Κυριακής, δεν είναι κανόνας δίχως εξαιρέσεις. Είναι δυνατόν να θέτει κανείς καίρια ερωτήματα για τις καταχρήσεις της καταστολής, το μεταναστευτικό ζήτημα ή τη ρατσιστική βία, χωρίς να καταφεύγει σε ιδεοληπτικούς συμψηφισμούς. Και τέτοια χονδροειδή ιδεοληψία συνιστά, για παράδειγμα, το να εξισώνεται ο βίος και η πολιτεία της Χρυσής Αυγής με το "συντονιστικό των μαθητικών καταλήψεων" όπως το θέλει ο Στάμος Ζούλας στην "Καθημερινή" ("Καθημερινή" 21.10).
Να αναγνωρίζεις τη φύση της πραγματικής απειλής είναι εντέλει κάτι πολύ διαφορετικό από την ταπεινή τέχνη του συμψηφισμού...
Γιατί όμως είναι σημαντικό αυτό; Για έναν λόγο: πολλές από τις εγχώριες φωνές που συντάσσονται με τη βίαιη προσαρμογή δεν αποτιμούν το κόστος για τη δημοκρατία ως εξίσου κρίσιμο με άλλες επισφάλειες. Μεγάλο τμήμα των λεγόμενων "τολμηρών μεταρρυθμιστών" στη χώρα μας μοιάζει να πιστεύει ότι το πολίτευμα είναι κάτι το οποίο μπορεί να λειτουργεί ανεξάρτητα από ουσιώδεις βλάβες στον κοινωνικό ιστό, στα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Ενώ και για μια ορισμένη "ανορθωτική" θεώρηση, το μείζον πρόβλημα είναι πρωτίστως η ολική ανταπόκριση της χώρας και των πολιτών σε μια ανταγωνιστική οικονομική συνθήκη. Ο "Economist", φυσικά, συμμερίζεται την ίδια βασική φιλοσοφία για τις αγορές, το συρρικνωμένο Δημόσιο και τον ανταγωνισμό. Αλλά, όπως και στον κεντροαριστερό "Guardian" όπου έγιναν θέμα -αποτροπιασμού, εννοείται- οι αστυνομικές ασχήμιες και η άρνηση του κ. Δένδια να λάβει θέση, έτσι και στον "Economist" διατηρείται ακόμα ένα διαφορετικό κοίτασμα φιλελευθερισμού. Υπάρχει ακόμα η ευαισθησία απέναντι στη βαναυσότητα και στην απανθρωπιά. Άνθρωποι που καμιά σχέση δεν έχουν με "αριστερά σύνδρομα" καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι η έξοδος της ακροδεξιάς βίας από το κοινωνικό και πολιτικό περιθώριο είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση.
Η συσχέτιση του φασιστικού συμμοριτισμού με το καθεστώς της βίαιης λιτότητας είναι φυσικά ημιτελής προσέγγιση. Άλλες διαστάσεις, όπως οι ιστορικές καταβολές, το ρίζωμα του ανορθολογισμού και η πολιτισμική κρίση, έχουν επίσης το δικό τους ειδικό βάρος. Αλλά για ένα έντυπο όπως ο "Economist" η ανησυχία για την ένταση των φασιστικών πρακτικών στην Ελλάδα είναι, από μόνη της, αξιοσημείωτη. Ευτυχώς, η τύφλωση, στην οποία αναφέρθηκα στο άρθρο της περασμένης Κυριακής, δεν είναι κανόνας δίχως εξαιρέσεις. Είναι δυνατόν να θέτει κανείς καίρια ερωτήματα για τις καταχρήσεις της καταστολής, το μεταναστευτικό ζήτημα ή τη ρατσιστική βία, χωρίς να καταφεύγει σε ιδεοληπτικούς συμψηφισμούς. Και τέτοια χονδροειδή ιδεοληψία συνιστά, για παράδειγμα, το να εξισώνεται ο βίος και η πολιτεία της Χρυσής Αυγής με το "συντονιστικό των μαθητικών καταλήψεων" όπως το θέλει ο Στάμος Ζούλας στην "Καθημερινή" ("Καθημερινή" 21.10).
Να αναγνωρίζεις τη φύση της πραγματικής απειλής είναι εντέλει κάτι πολύ διαφορετικό από την ταπεινή τέχνη του συμψηφισμού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου