Μόνο μία αποδεκτή απάντηση : το "ναι", το "τώρα"...

Δανάη Κολτσίδα...

- Μήπως είναι πολύ σκληρή η ανακοίνωση για τα μέτρα;

- Όχι, σκληρή είναι η πραγματικότητα.*

Και τι να πεις; Πώς να παρηγορήσεις τους συντρόφους, τους φίλους σου που έμειναν άνεργοι, που δεν μπορούν πια να εξασφαλίσουν ούτε τα στοιχειώδη στην οικογένειά τους, που χάνουν φίλους και συγγενείς, οι οποίοι αναγκάζονται να μεταναστεύσουν γιατί εδώ δεν τα βγάζουν πλέον πέρα;

Ψελλίζεις ένα "λυπάμαι πολύ, αν χρειάζεστε κάτι, πείτε μου". Κι ας ξέρεις ότι πολύ λίγα μπορείς να κάνεις. Και το χειρότερο, το ξέρουν κι αυτοί. Γι' αυτό και το χαμόγελό τους - δεν είναι αγενείς, εκτιμούν την προσφορά σου - είναι πάντοτε πικρό. Όμως προσπαθούν να σου χαμογελάσουν. Ξέρουν ότι το εννοείς. Ξέρουν ότι θέλεις να βοηθήσεις. Και ότι θα το κάνεις, με όποιον τρόπο μπορείς. Σ' εμπιστεύονται.

Γεμίζεις με τύψεις. Τύψεις που εσύ είσαι - έστω και ελάχιστα - καλύτερα. Που πλήρωσες και αυτό το μήνα τους λογαριασμούς, που η οικογένειά σου μένει ακόμα εδώ τριγύρω. Μετά θυμώνεις με τον εαυτό σου, με την ανημπόρια σου. Που δεν είσαι πιο δυνατός, που δεν έχεις περισσότερα χρήματα, που δεν είσαι λίγο πιο χρήσιμος για τους δικούς σου ανθρώπους.

Μισείς αυτό το αίσθημα του να είσαι παγιδευμένος, άχρηστος. Ψάχνεις για ένα θέμα πιο "ανώδυνο".  Πέφτεις με τα μούτρα στις εφημερίδες (ναι, πού και πού μπορείς ακόμα να προσφέρεις στον εαυτό σου αυτή τη μικρή πολυτέλεια...). "Μέτρα-σοκ", "Από μια κλωστή κρέμεται η επόμενη δόση", "Κυβερνητική αστάθεια" οι τίτλοι.

Κι έτσι αρχίζεις τις περισπούδαστες αναλύσεις : "Οι συνθήκες... Το σύστημα... Τα πράγματα είναι περίπλοκα... Και μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα έπρεπε να... Και θα μας πολεμήσουν... Άραγε ο κόσμος θα είναι έτοιμος να...; Μήπως θα ήταν καλύτερα να μην γίνουν ακόμα εκλογές... Δεν ξέρω αν οι υποκειμενικοί και οι αντικειμενικοί όροι έχουν ωριμάσει... Εννοώ... Δεν ξέρω αν είμαστε έτοιμοι...".

Δεν είσαι δειλός. Δεν είσαι αδιάφορος απέναντι σε όσα γίνονται γύρω σου. Όμως δεν μπορείς να μην προβληματίζεσαι, να μην αμφιβάλλεις. Ξέρεις καλά πόσα προβλήματα, πόσα αδιέξοδα, πόση καταπίεση, πόση αβεβαιότητα, αλλά και πόσες ελπίδες, ψάχνουν να εκφραστούν, να βρουν διέξοδο, να βρουν απάντηση, να βρουν δικαίωση σ' αυτή την κυβέρνηση της Αριστεράς, που τόσο την περιμένουμε. Και όλο αργεί να έρθει.

Και φοβάσαι. Αναρωτιέσαι. "Θα τα καταφέρουμε;" Και μουρμουρίζεις : "Είναι ιστορικές οι στιγμές. Η ευθύνη της Αριστεράς...".

Μόνο τότε σε χτυπάει η αλήθεια στο πρόσωπο, Η ευθύνη της Αριστεράς. Να σωθούμε. Όλοι. Εσύ, οι φίλοι σου που πριν λίγο δεν ήξερες πώς να τους παρηγορήσεις, πώς να τους βοηθήσεις. Η ευθύνη της Αριστεράς είναι μία. Να σωθούμε. Τώρα ή ποτέ.

Και ξεπερνάς τις αμφιβολίες σου. Σιγουρεύεσαι. Μόνο μία αποδεκτή απάντηση υπάρχει για την Αριστερά, για σένα, για μένα, για όλους μας. Το "ναι", το "τώρα".

Αν το πούμε, αν δε φοβηθούμε, αν το τολμήσουμε, όλοι θα ακολουθήσουν. Γιατί μόνο έτσι θα μπορείς να ξανακοιτάξεις τους φίλους σου. Μόνο έτσι θα μπορείς να είσαι χρήσιμος. Μόνο έτσι το χαμόγελό μας δεν θα κρύβει πια πίκρα. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Τώρα λοιπόν.

* Πραγματικός διάλογος, που αποτέλεσε την αφορμή γι' αυτό το κείμενο.