Μόνο «ζήτω» και «δόξα σοι»;

του Παντελη Μπουκαλα απο την Καθημερινη...

Πολλοί και σοβαροί λόγοι επιβάλλουν τη λειτουργία της κρατικής τηλεόρασης - και ας μας επιτρέψουν οι πολιτικοί διοικητές της να την αποκαλούμε κρατική και όχι «δημόσια», όπως επιθυμούν οι ίδιοι· έχει και η τεχνική του ευφημισμού τα όριά της, δεν τα αγιάζει όλα. Ενας βασικός λόγος είναι η καλλιέργεια και η συντήρηση κάποιας συλλογικής μνήμης, που έστω και πρόχειρα αν γίνεται είναι προτιμότερο από το να μη γίνεται καθόλου. Ενα παράδειγμα: Οσα ψεγάδια και αν έβρισκε κάποιος στο πολυήμερο αφιέρωμα της ΕΤ-1 στο ’40, την ανισότητά του λ.χ. ή την επανεκμετάλλευση γνωστών εκπομπών, και πάλι θα αναγνώριζε ότι καλώς υπήρξε. Θα του ήταν πάντως δύσκολο να θυμηθεί πότε και ποιο εμπορικό κανάλι χρησιμοποίησε σαν πραγματική αφορμή μια εθνική επέτειο για να παρουσιάσει κάτι παραπάνω από ένα δίλεπτο με στιγμιότυπα της παρέλασης. Ολα μαζί τα ιδιωτικά κανάλια, στην πολυετή λειτουργία τους, πρόσφεραν πάνω από είκοσι εκπομπές μνήμης άξιες να επαναπροβληθούν κάποτε; Θα πείτε, δεν είναι αυτός ο ρόλος τους, εκ συστάσεως, και στο κάτω κάτω δεν μας χρωστάνε τίποτα, ενώ την ΕΡΤ την πληρώνουμε. Μα δεν μας χρωστάνε την ίδια τους τη συχνότητα, που συνεχίζουν να τη χρημιμοποιούν νομιμοπαράνομα; Την ΕΡΤ λοιπόν την πληρώνουμε. Υποχρεωτικά. Ως εκ τούτου οι προϊστάμενοί της λογοδοτούν σε όλους μας. Δεν δικαιούνται λοιπόν να αυθαιρετούν με το τέλος που καταβάλλουμε διά της ΔΕΗ (όπως έπραξε ο κ. Σίμος Κεδίκογλου, που ανέβηκε ήδη στην κορυφή της κλίμακας της αλαζονείας, απ’ όπου κάνουν τα προς τον λαό κηρύγματά τους οι κυβερνητικοί εκπρόπωποι). Δεν δικαιούνται επίσης να παραχαράξουν ακόμα βιαιότερα και βαθύτερα τον ήδη αλλοιωμένο χαρακτήρα της ΕΡΤ, γιατί, εκτός από τους ευφημισμούς, έχουν και οι αντοχές της δημοκρατίας τα όριά τους.
Αν οι υπουργοί έχουν μάθει στην κολακεία, αν έχουν μάθει να περιμένουν μόνο τον λιβανωτό που αντιστοιχεί στην τόση τους αξία, καιρός να ξεμάθουν. Καιρός να αποδεχτούν ότι ο ρόλος της δημοσιογραφίας που τιμά το όνομά της είναι ο έλεγχος και η κριτική, όχι η εθελόδουλη δοξολόγηση των ισχυρών. Κι αυτό, ας μη γελιόμαστε, οφείλουν να το θυμηθούν και όσοι δημοσιογράφοι, ευγνωμονώντας τους ισχυρούς που ίσως τους εξασφάλισαν μια θεσούλα στο Δημόσιο, πέταξαν στον σκουπιδοφάγο το αλφαβητάρι της δουλειάς τους: την ελευθερία τους. Δηλαδή την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό τους.
Οποιοι κι αν κυβερνούν αντιμετωπίζουν την κρατική τηλεόραση σαν μαγαζάκι τους. Διορίζοντας μαζικά ημετέρους και απαιτώντας υπακοή. Χειραγωγώντας και λογοκρίνοντας, όπως τώρα, με την αποπομπή του Κώστα Αρβανίτη και της Μαριλένας Κατσίμη, επειδή τόλμησαν να σκεφτούν ότι τις υπουργικές ανακοινώσεις δεν τις συγγράφει ο Αλάθητος Πάπας. Ούτε ο κ. Κεδίκογλου νεωτερίζει λοιπόν ή ο κ. Δένδιας, ούτε ο κ. Λιάτσος. Παλιά τους τέχνη κόσκινο. Αλλά η ΔΗΜΑΡ; Εχει κανέναν λόγο να το χρεωθεί ακόμα και αυτό; Ακόμα και την πολιτική δίωξη δημοσιογράφων;