Του Χρήστου Καραγιαννίδη, απο το Red NoteBook...
Η πρώτη αίσθηση είναι αυτή του μπουκώματος. Ίσως γιατί φαίνεται αδιανόητο να ζει άνθρωπος κάτω από τέτοιες συνθήκες.
Ένας χώρος με ανεπαρκή φωτισμό -και δε μιλώ για φυσικό φως γιατί στις συνθήκες που επικρατούν κάτι τέτοιο καταλήγει να ακούγεται ως παράλογο αίτημα – με κάγκελα και υπερπληθυσμό.
Ποιό είναι αυτό το τρισμέγιστο κακό που μπορεί να έχει κάνει κάποιος-α ώστε να μένει σε έναν χώρο σαν αυτό για δυο, τρεις ή και 14 μήνες;
Αστυνομικό τμήμα Ομόνοιας: Μετά την ενημέρωση από τον διοικητή η κάθοδος στην κόλαση. Άνθρωποι κάθε χρώματος και θρησκείας, στοιβαγμένοι σε κελία των έξι με κοινή τουαλέτα για τριαντάρια άτομα, χωρίς να βλέπουν ήλιο και χωρίς να μπορούν να περπατήσουν πάνω από δέκα μέτρα.
Θα πίστευε κάνεις πως αυτές οι συνθήκες κράτησης έχουν βγει απευθείας από το «εξπρές του μεσονυκτίου». Και δεν είναι μόνο το παράνομο της μεγάλης χρονικά κράτησης, που από μόνο του συνιστά τεράστια παράκαμψη της νομιμότητας, αλλά το ότι αυτοί οι κρατούμενοι-ες χάνουν καθημερινά την ανθρωπινή υπόσταση τους.
Κλειδωμένοι-ες στα ανήλιαγα και βρωμερά κρατητήρια περνούν στη λήθη περιμένοντας το κράτος δικαίου (το ποιο;) να κάνει τα αυτονόητα: να τους παρέχει δηλαδή ανθρώπινες συνθήκες κράτησης. Δυστυχώς, και δε ξέρω αν μια λέξη μπορεί να περιγράψει αυτό που έζησαν οι επισκέπτες.
Το χειρότερο πάντως μας το φύλαγαν για το τέλος. Κρατητήρια ασφάλειας Ομόνοιας: Δεκαπέντε άνθρωποι να κοιμούνται στο τσιμεντένιο πάτωμα μ’ ένα σεντόνι, ανάπηρος με κομμένο πόδι και ανάγκη για ιατρική περίθαλψη ξεχασμένος, άλλος με ψυχικό νόσημα. Το νερό το πίνουν με τις χούφτες, ενώ το φαγητό είναι ελάχιστο ή δεν προσφέρεται καθόλου. Δε έχει νόημα να γραφτούν παραπάνω λόγια. Δε ξέρω αν έχουμε γίνει τόσο απάνθρωποι για να επιτρέπουμε αυτές τις συμπεριφορές.
Σε καιρούς κρίσης οι πρώτοι που συνθλίβονται είναι οι αδύναμοι, οι τοξικοεξαρτημένοι, οι μετανάστες, όσοι δηλαδή δεν έχουν γύρω τους ένα δίχτυ προστασίας από την οικονομική βία και από την κρατική καταστολή.
Το «σκούπισμά» τους από το κέντρο της Αθήνας, σηματοδοτεί την έναρξη ενός πολέμου πρώτα θύματα του οποίου είναι οι πιο φτωχοί και οι πιο αδύναμοι, ενώ προετοιμάζεται η επίθεση και σε άλλες και άλλους. Ας σκεφτεί ο καθένας μας και η καθεμία μας γιατί δεν θα είναι ο επόμενος ή η επόμενη.
Η ραγδαία επιβολή υγειονομικών ζωνών στην πόλη υλοποιεί το σχέδιο μιας σκληρής κοινωνικής ιεράρχησης των ανθρώπων της. Αυτή η μεθοδολογία αγγίζει το σημείο της αμφισβήτησης της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασης των μεταναστών, των τοξικοεξαρτημένων, των διεμφυλικών ατόμων, των οροθετικών γυναικών και ανδρών.
Για όσους και όσες θεωρούν τη Γερμάνια του 1930 μια πολύ μακρινή ιστορική συγκυρία, το αστυνομικό τμήμα Ομονοίας αλλά και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως αυτό της Αμυγδαλέζας, στέκονται έξω από τη σπιτική τους θαλπωρή και ουρλιάζουν την απανθρωπιά της πολιτισμένης Ευρώπης.
Ένας χώρος με ανεπαρκή φωτισμό -και δε μιλώ για φυσικό φως γιατί στις συνθήκες που επικρατούν κάτι τέτοιο καταλήγει να ακούγεται ως παράλογο αίτημα – με κάγκελα και υπερπληθυσμό.
Ποιό είναι αυτό το τρισμέγιστο κακό που μπορεί να έχει κάνει κάποιος-α ώστε να μένει σε έναν χώρο σαν αυτό για δυο, τρεις ή και 14 μήνες;
Αστυνομικό τμήμα Ομόνοιας: Μετά την ενημέρωση από τον διοικητή η κάθοδος στην κόλαση. Άνθρωποι κάθε χρώματος και θρησκείας, στοιβαγμένοι σε κελία των έξι με κοινή τουαλέτα για τριαντάρια άτομα, χωρίς να βλέπουν ήλιο και χωρίς να μπορούν να περπατήσουν πάνω από δέκα μέτρα.
Θα πίστευε κάνεις πως αυτές οι συνθήκες κράτησης έχουν βγει απευθείας από το «εξπρές του μεσονυκτίου». Και δεν είναι μόνο το παράνομο της μεγάλης χρονικά κράτησης, που από μόνο του συνιστά τεράστια παράκαμψη της νομιμότητας, αλλά το ότι αυτοί οι κρατούμενοι-ες χάνουν καθημερινά την ανθρωπινή υπόσταση τους.
Κλειδωμένοι-ες στα ανήλιαγα και βρωμερά κρατητήρια περνούν στη λήθη περιμένοντας το κράτος δικαίου (το ποιο;) να κάνει τα αυτονόητα: να τους παρέχει δηλαδή ανθρώπινες συνθήκες κράτησης. Δυστυχώς, και δε ξέρω αν μια λέξη μπορεί να περιγράψει αυτό που έζησαν οι επισκέπτες.
Το χειρότερο πάντως μας το φύλαγαν για το τέλος. Κρατητήρια ασφάλειας Ομόνοιας: Δεκαπέντε άνθρωποι να κοιμούνται στο τσιμεντένιο πάτωμα μ’ ένα σεντόνι, ανάπηρος με κομμένο πόδι και ανάγκη για ιατρική περίθαλψη ξεχασμένος, άλλος με ψυχικό νόσημα. Το νερό το πίνουν με τις χούφτες, ενώ το φαγητό είναι ελάχιστο ή δεν προσφέρεται καθόλου. Δε έχει νόημα να γραφτούν παραπάνω λόγια. Δε ξέρω αν έχουμε γίνει τόσο απάνθρωποι για να επιτρέπουμε αυτές τις συμπεριφορές.
Σε καιρούς κρίσης οι πρώτοι που συνθλίβονται είναι οι αδύναμοι, οι τοξικοεξαρτημένοι, οι μετανάστες, όσοι δηλαδή δεν έχουν γύρω τους ένα δίχτυ προστασίας από την οικονομική βία και από την κρατική καταστολή.
Το «σκούπισμά» τους από το κέντρο της Αθήνας, σηματοδοτεί την έναρξη ενός πολέμου πρώτα θύματα του οποίου είναι οι πιο φτωχοί και οι πιο αδύναμοι, ενώ προετοιμάζεται η επίθεση και σε άλλες και άλλους. Ας σκεφτεί ο καθένας μας και η καθεμία μας γιατί δεν θα είναι ο επόμενος ή η επόμενη.
Η ραγδαία επιβολή υγειονομικών ζωνών στην πόλη υλοποιεί το σχέδιο μιας σκληρής κοινωνικής ιεράρχησης των ανθρώπων της. Αυτή η μεθοδολογία αγγίζει το σημείο της αμφισβήτησης της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασης των μεταναστών, των τοξικοεξαρτημένων, των διεμφυλικών ατόμων, των οροθετικών γυναικών και ανδρών.
Για όσους και όσες θεωρούν τη Γερμάνια του 1930 μια πολύ μακρινή ιστορική συγκυρία, το αστυνομικό τμήμα Ομονοίας αλλά και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως αυτό της Αμυγδαλέζας, στέκονται έξω από τη σπιτική τους θαλπωρή και ουρλιάζουν την απανθρωπιά της πολιτισμένης Ευρώπης.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου