Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Αυτό που ζει η Ελλάδα σήμερα είναι ένας πόλεμος που πίσω από το πρόσωπο/προσωπείο του οικονομικού είναι και πόλεμος μνήμης. Η ένταξη στο ΤΑΙΠΕΔ του Σκοπευτηρίου της Καισαριανής είναι μία ακόμα απόδειξη γι” αυτό, μία ακόμα βαρύτατη συνέπεια και όχι απλώς παράπλευρη απώλεια της επιχειρούμενης «αναδιάρθρωσης» της πατρίδας μας. Οπως αμφισβητείται η γενοκτονία των Εβραίων από τους ναζί, των Αρμενίων, των Ποντίων και των υπόλοιπων Ελλήνων το ’22 από τους Τούρκους -και όσους Ελληνες σπεύδουν να συμφωνήσουν μαζί τους διεκδικώντας δάφνες νεοφιλελεύθερου διεθνισμού-, το ίδιο μπορεί να συμβεί και με την Κατοχή και την Αντίσταση.
Οι τόποι μνήμης, χορταριασμένοι ή όχι, ερειπωμένοι ή υπό ανάπλαση, είναι, περισσότερο και από τα αντιρατσιστικά νομοσχέδια, οι μόνοι μάρτυρες, το τελευταίο υπαρξιακό επιχείρημα, όταν όλα πωλούνται, ανταλλάσσονται, μεταλλάσσονται. Στην Αθήνα που αναζητά το πρόσωπό της, στην πόλη αυτή που όντας μνήμη φοβάται και εξοστρακίζει τις μνήμες της, που κάθε μέρα αλλάζει, χάνει τις σταθερές της, γιατί τα λιγοστά της μνημεία από χαλκό και σίδερο οδηγούνται στα χυτήρια, κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο τα μαγαζιά της, επιβιώνουν δύσκολα τα στέκια της, μένουν ξενοίκιαστα τα σπίτια της, σβήνουν για οικονομία τα φώτα της, τα γεράκια του κέρδους κάνουν χρυσές δουλειές.
Η νέα συσσώρευση του πλούτου γίνεται μπροστά στα μάτια μας αφήνοντας πίσω της ανθρώπους συντρίμμια. Και μαζί βεβηλώνει τους τόπους αυτούς μνήμης, που σε μια γενικευμένη αμφισβήτηση του ιερού, ιδιαίτερα όταν αυτό προέρχεται από την επίσημη εκκλησία, παραμένουν για να θυμίζουν ότι το ιερό βρίσκεται μέσα μας και δίπλα μας, σ’ αυτόν εδώ τον επίγειο κόσμο, εγγεγραμμένο στα ιστορικά και τα προσωπικά τραύματά μας, στις μνήμες που αμφισβητούν την αφασία των κυρίαρχων θεσμών και ρητορικών.
Η άνοδος του ναζισμού σήμερα στην Ελλάδα κάνει περισσότερο επιτακτική την ανάγκη να περιφρουρήσουμε τα σπαράγματα της μνήμης του τόπου μας, να μην αφήσουμε κανέναν τόπο μνήμης να γίνει παρανάλωμα των ζηλωτών της φωτιάς και της βίας. Για κάποια παιδιά που βομβαρδίζονται στα σχολεία τους από τη ναζιστική προπαγάνδα, μια «ξενάγηση» σ’ αυτόν που υπήρξε κρανίου τόπος στην Καισαριανή είναι ένα προνομιακό εργαλείο για να μη νιώθουν ξένα –ή και εχθρικά- προς τους αγώνες που συγκροτούν την ταυτότητά μας. Αυτό το εθνικό σχολείο αγωνιστικού ήθους θέλουν να πουλήσουν (έναντι πινακίου φακής, όπως και όλα τα άλλα) όσοι σχεδίασαν το πέρασμα του χώρου στο ΤΑΙΠΕΔ. Εννοείται ότι όπως και όλες οι άλλες καταστροφές που πρόσφατα έπληξαν τον τόπο μας, έτσι και αυτή η καταστροφή δικαιολογείται με το επιχείρημα της οικονομικής ανάπτυξης. Χωρίς, υποτίθεται, οι εμπνευστές του ολέθριου σχεδίου να αντιλαμβάνονται ότι εκεί όπου τσακίζεται η ηθική ραχοκοκαλιά ενός λαού, κανενός είδους ανάπτυξη, εκτός από την ανάπτυξη της κάθε λογής καταστροφής, δεν είναι νοητή.
Οι τόποι μνήμης, χορταριασμένοι ή όχι, ερειπωμένοι ή υπό ανάπλαση, είναι, περισσότερο και από τα αντιρατσιστικά νομοσχέδια, οι μόνοι μάρτυρες, το τελευταίο υπαρξιακό επιχείρημα, όταν όλα πωλούνται, ανταλλάσσονται, μεταλλάσσονται. Στην Αθήνα που αναζητά το πρόσωπό της, στην πόλη αυτή που όντας μνήμη φοβάται και εξοστρακίζει τις μνήμες της, που κάθε μέρα αλλάζει, χάνει τις σταθερές της, γιατί τα λιγοστά της μνημεία από χαλκό και σίδερο οδηγούνται στα χυτήρια, κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο τα μαγαζιά της, επιβιώνουν δύσκολα τα στέκια της, μένουν ξενοίκιαστα τα σπίτια της, σβήνουν για οικονομία τα φώτα της, τα γεράκια του κέρδους κάνουν χρυσές δουλειές.
Η νέα συσσώρευση του πλούτου γίνεται μπροστά στα μάτια μας αφήνοντας πίσω της ανθρώπους συντρίμμια. Και μαζί βεβηλώνει τους τόπους αυτούς μνήμης, που σε μια γενικευμένη αμφισβήτηση του ιερού, ιδιαίτερα όταν αυτό προέρχεται από την επίσημη εκκλησία, παραμένουν για να θυμίζουν ότι το ιερό βρίσκεται μέσα μας και δίπλα μας, σ’ αυτόν εδώ τον επίγειο κόσμο, εγγεγραμμένο στα ιστορικά και τα προσωπικά τραύματά μας, στις μνήμες που αμφισβητούν την αφασία των κυρίαρχων θεσμών και ρητορικών.
Η άνοδος του ναζισμού σήμερα στην Ελλάδα κάνει περισσότερο επιτακτική την ανάγκη να περιφρουρήσουμε τα σπαράγματα της μνήμης του τόπου μας, να μην αφήσουμε κανέναν τόπο μνήμης να γίνει παρανάλωμα των ζηλωτών της φωτιάς και της βίας. Για κάποια παιδιά που βομβαρδίζονται στα σχολεία τους από τη ναζιστική προπαγάνδα, μια «ξενάγηση» σ’ αυτόν που υπήρξε κρανίου τόπος στην Καισαριανή είναι ένα προνομιακό εργαλείο για να μη νιώθουν ξένα –ή και εχθρικά- προς τους αγώνες που συγκροτούν την ταυτότητά μας. Αυτό το εθνικό σχολείο αγωνιστικού ήθους θέλουν να πουλήσουν (έναντι πινακίου φακής, όπως και όλα τα άλλα) όσοι σχεδίασαν το πέρασμα του χώρου στο ΤΑΙΠΕΔ. Εννοείται ότι όπως και όλες οι άλλες καταστροφές που πρόσφατα έπληξαν τον τόπο μας, έτσι και αυτή η καταστροφή δικαιολογείται με το επιχείρημα της οικονομικής ανάπτυξης. Χωρίς, υποτίθεται, οι εμπνευστές του ολέθριου σχεδίου να αντιλαμβάνονται ότι εκεί όπου τσακίζεται η ηθική ραχοκοκαλιά ενός λαού, κανενός είδους ανάπτυξη, εκτός από την ανάπτυξη της κάθε λογής καταστροφής, δεν είναι νοητή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου