Λυπάμαι Χανς, δε σερβίρω υποτέλεια...

Τρυπιο Ευρω...

Η δουλειά τού σερβιτόρου είναι δύσκολη, κοπιαστική και δεν έχει πάντοτε τις απολαβές που θα περίμενε κανείς για ανθρώπους που πηγαίνουν πάνω κάτω επί ώρες όταν εμείς απολαμβάνουμε τον καφέ ή το φαγητό μας. Αυτό, όμως, είναι το όραμα για τη "νέα Ελλάδα"; Να εμπεδωθεί, δηλαδή, στη συνείδηση της οικουμένης ότι δε μπορούμε να είμαστε τίποτα άλλο από ένα έθνος σερβιτόρων, το οποίο θα εξυπηρετεί υπάκουα τους βορειοευρωπαίους κι όχι μόνο τουρίστες που αφήνουν το συνάλλαγμά τους στον ευλογημένο όσο και κακοποιημένο αυτό τόπο; Δεν έχω καμία αντίρρηση στο ότι ο τουρισμός αποτελεί για την Ελλάδα βαριά βιομηχανία, και θα συνεχίζει να αποτελεί όσο στέκεται ακόμα όρθιος ο Παρθενώνας, όσο τα νησιά μας θα αποτελούν φυσικά στολίδια κι όσο οι έλληνες θα παραμένουν εξωστρεφείς κάτω από έναν πεντακάθαρο ουρανό. Είναι άλλο αυτό, ωστόσο, κι άλλο να απαιτείται να θυσιάζουμε τα πάντα στο όνομα της μέγιστης δυνατής άφιξης τουριστών, ακόμα και το δίκαιο αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη...

Δεν κατανοώ, επομένως, γιατί δεν έχουν δικαίωμα οι εργαζόμενοι που αισθάνονται κυνηγημένοι να απεργούν στα μέσα Ιουλίου, με το επιχείρημα πως η τουριστική περίοδος βρίσκεται στο ζενίθ της και οι τουρίστες που επισκέπτονται την Ελλάδα πρέπει να βλέπουν μόνο χαμογελαστά πρόσωπα τα οποία χορεύουν "Ζορμπά", φωνάζουν "ώπα" και ρίχνουν και μια ζεϊμπεκιά στο τσακίρ κέφι. Αν η κυβέρνηση ήθελε να γεμίσει τις φωτογραφίες των ξένων επισκεπτών με όμορφες εικόνες ευτυχισμένων ανθρώπων που απολαμβάνουν τη ζωή υπό το πλούσιο ελληνικό φως, ας φρόντιζε όλο το χρόνο να δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες ώστε οι κάτοικοι αυτής της χώρας να ευημερούν. Οι έλληνες δεν είμαστε τόσο μαζόχες να πηγαίνουμε πάνω κάτω το κέντρο τής Αθήνας ντάλα καλοκαίρι, κρατώντας πλακάτ και φωνάζοντας συνθήματα, από προσωπικό βίτσιο. Υπάρχει λόγος που οι άνθρωποι βρίσκονται στους δρόμους κι αν αυτό ενοχλεί το Χανς και τη Γκρέτελ, θα έπρεπε να κάνουν τα παράπονά τους στο μέγαρο Μαξίμου και στις δικές τους κυβερνήσεις κι όχι στο δοκιμαζόμενο λαό αυτής της χώρας...

Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει και με το μεγάλο αγώνα που δίνουν οι κυβερνώντες και τα συστημικά μέσα για τη μείωση του ΦΠΑ στη εστίαση. Καλώς να μειωθεί, μόνο που αν έδειχναν την ίδια αποφασιστικότητα για τη δίκαιη φορολόγηση των εφοπλιστών, για παράδειγμα, ή για τη συγκράτηση των μισθών και των εργασιακών σχέσεων των μικρομεσαίων δεν θα ζούσαμε σήμερα μια οικονομική γενοκτονία και μια τεράστια "αιμορραγία" ανθρώπινων εγκεφάλων προς το εξωτερικό. Οι νέοι θέλουν δουλειές για να απασχοληθούν, κυρίως όμως ζητούν ουσιαστικά κίνητρα για να παραμείνουν σε αυτήν τη χώρα όπου η αναξιοκρατία είναι εθνικό σπορ και οι κοινωνικές αδικίες τόσο συχνές όσο και η ηλιοφάνεια. Αν τους υποσχόμαστε εργασίες τύπου σερβιτόρων μερικής απασχόλησης, δεν έχουν κανένα λόγο να μη δοκιμάσουν την τύχη τους έξω. Είναι, άλλωστε, περισσότερο σπουδαγμένοι και κοσμογυρισμένοι από όσο ήταν οι παππούδες τους όταν πρωτοαντίκριζαν το Αγαλμα της Ελευθερίας στη Νέα Υόρκη ή όταν έφταναν στο σταθμό τού Μονάχου. Κι αυτή η εξώθηση των νέων είτε στην εργασιακή σκλαβιά είτε στη μετανάστευση αποτελεί από μόνη της ένα έγκλημα εσχάτης προδοσίας, για το οποίο ευελπιστώ πως κάποια ημέρα ορισμένοι θα κληθούν να λογοδοτήσουν...