Το αλυσοπρίονο. Και το συνέδριο...

του Στρατή Μπουρνάζου, απο τα Ενθεματα...

Ή εμείς ή αυτοί

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, που άρχισε την Τετάρτη; Φαινομενικά καμία, πλην της χρονικής εγγύτητας. Κατά βάθος, μεγάλη. Γιατί δεν είναι μόνο το αλυσοπρίονο. Είναι και η Ιερισσός. Και η «προστασία» του αρχαιολογικού περίπατου από ειρηνικές διαδηλώσεις με χημικά, ξύλο και συλλήψεις μέρα μεσημέρι. Και το «μαύρο» στην ΕΡΤ. Και η προληπτική επιστράτευση των καθηγητών. Και η –αντισυνταγματική– κράτηση Σακκά. Και οι «ωσμώσεις» Ν.Δ. και Χρυσής Αυγής. Και η –αντισυνταγματική, επίσης– απόλυση χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, με κυνισμό και ανευθυνότητα. Και οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Και η διάλυση του κοινωνικού κράτους, τη στιγμή που το χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ. Και το ξεπούλημα πόρων και δικαιωμάτων, και, και, και…

Αφίσα από τις κινητοποιήσεις των ισπανών ανθρακωρύχων, Ιουλιος 2012

Το αλυσοπρίονο, ποικιλοτρόπως και παντοιοτρόπως, είναι παντού. Δεν είναι εξαίρεση ή ατύχημα, είναι οργανικό κομμάτι αυτής της πολιτικής, όπου η (άγρια) λιτότητα στην οικονομία συνεπάγεται (εξίσου άγρια) λιτότητα στη δημοκρατία, όπου η διάλυση του κοινωνικού κράτους πάει χέρι χέρι με τη διάλυση του πολιτεύματος.

Με δεδομένη αυτή την κατάσταση, που μας βυθίζει ολοένα και πιο βαθιά στην κρίση (το Μνημόνιο δεν είναι μόνο άδικο· είναι και καταστροφικό: καταστρέφει την προοπτική για την πλειονότητα των ανθρώπων της χώρας, τους οδηγεί στην εξαθλίωση και την απελπισία), το ζήτημα της κυβέρνησης αποκτά βιοτική, υπαρξιακή σημασία. Γιατί, όσο και να μη θέλεις να ασχοληθείς με την κεντρική πολιτική, όσο και να λαχταράς να αφιερωθείς στα γραφτά σου, στα παιδιά σου ή τους φίλους σου, να καλλιεργήσεις τον κήπο ή τα ενδιαφέροντά σου, δεν μπορείς. Ούτε μπορείς να μένεις περίκλειστος στον πύργο σου ή να υφαίνεις μόνο κινηματικούς δεσμούς στο μικροεπίπεδο — όπως παλιότερα.

Η αλλαγή κυβέρνησης και η αλλαγή πολιτικής γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι αποτελεί προϋπόθεση απολύτως αναγκαία –κι ας μην είναι ικανή από μόνη της–, για να μη διαλυθούν οι ζωές μας. Με αυτή την έννοια, το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να γίνει κυβέρνηση και αν θα μπορέσει να ανακόψει την καταστροφή αφορά πολύ περισσότερους από τα κομματικά μέλη και τους φίλους του. Ακόμα και τους πιο σκεπτικούς, αυτούς που δεν έχουν καμιά σπουδαία συμπάθεια για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά, ανανεωτική και ριζοσπαστική συνάμα, καθώς καταλαβαίνουν πώς η ακολουθούμενη πολιτική μάς βουλιάζει όλο και περισσότερο, δεν τους αφήνει διόλου αδιάφορους το τι κάνει, και τι μπορεί να κάνει, ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αν κατά τη διάρκεια της τριακονταετούς βασιλείας του ΠΑΣΟΚ, για την Αριστερά το να παραμένει εκτός κυβερνητικού νυμφώνος αποτελούσε όρο πολιτικής αξιοπρέπειας και επιβίωσης, σήμερα ζούμε την εντελώς αντίθετη κατάσταση: η διεκδίκηση της εξουσίας, η αριστερή κυβέρνηση αποτελούν μονόδρομο, όχι μόνο για την πολιτική επιβίωση της Αριστεράς, αλλά και της κοινωνίας και της δημοκρατίας. Έτσι, όσα γίνονται στο Φάληρο από την Τετάρτη, και όσα θα γίνουν από τη Δευτέρα σε όλη τη χώρα, αποκτούν σπουδαία και επείγουσα σημασία: Το πώς θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει μια αριστερή, δημοκρατική και αποτελεσματική κυβέρνηση, κοινωνικής δικαιοσύνης και σωτηρίας, υπερβαίνει όχι μόνο τον κύκλο των μελών και των συνοδοιπόρων, αλλά και της Ελλάδας.

Ή εμείς ή αυτοί, λέει το σύνθημα. Ίσως, σε κάποιους, μοιάζει απλοϊκό. Επίσης, χρειάζεται επεξηγήσεις: ας πούμε, ποιους περιλαμβάνει (κοινωνικά, πολιτικά, ιδεολογικά) το «εμείς; Ωστόσο, εκφράζει μια βαθιά αλήθεια, μια αλήθεια που καίει. Και ίσως γι’ αυτό, ρητά ή υπόρρητα, αγγίζει ολοένα και περισσότερους.