Ν. Γρυσπολάκης,
Η διαφθορά έλεγε ο Έκο ξεκινά όταν διαφθείρονται τα νοήματα και οι λέξεις και η εξουσία (ΜΜΕ, κυβερνήσεις και κεφάλαιο) έχει φροντίσει να διαφθείρει τα νοήματα και τους ορισμούς σε τέτοιο βαθμό που μας έχουν (σχεδόν) όλους πεπεισμένους για την ορθότητα των επιχειρημάτων τους.
Στα οικονομικά (τα καπιταλιστικά, αυτά του πανεπιστημίου, όχι κάποια άλλα προοδευτικά) το εθνικό χρέος (sovereign debt αγγλιστί) και το συμβόλαιο μεταξύ των δυο πλευρών (δανειστού και δανειζόμενου) ορίζεται ως εξής:
Sovereign debt is debt that is issued by a national government. It is theoretically considered to be risk-free, as the government can employ different measures to guarantee repayment, e.g. increase taxes or print money.
In practice, there have been multiple cases in which governments could not serve their debt obligations and had to default. As a consequence, investors ask for different yields across countries. The more a country’s repayment ability is in question and the riskier sovereign debt becomes, the higher is its yield.
Με άλλα λόγια (κι αυτό μπορεί ο καθένας να το ελέγξει ιστορικά) το εθνικό χρέος ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ εκτός του μεταβλητού επιτοκίου. Το κέρδος του δανειστού είναι το ρίσκο του δανειζόμενου (τόκος) και το ρίσκο του δανειστού (αδυναμία αποπληρωμής δανείου) είναι το κέρδος του δανειζόμενου.
Για πρώτη φορά στην ιστορία μια χώρας (το τραπεζικό προτεκτοράτο της Ελλάδος δηλαδή πλέον) υπέγραψε υλικές εγγυήσεις σε δανειακή σύμβαση, μια κίνηση που σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου θα είχε χαρακτηριστεί προδοτική.
Επίσης, όπως αναφέρει ο ορισμός, μια χώρα μπορεί να τυπώσει χρήμα ώστε να αποπληρώσει τα δάνειά της. Στην περίπτωση των χωρών του Ευρώ οι συμμετέχουσες χώρες έχουν χάσει την δυνατότητα αυτή.
Αυτά είναι τα δεδομένα. Τώρα στα συμπεράσματα, πρώτον η είσοδος της Ελλάδος στο ευρώ ήταν μια κίνηση προδοτική (εφόσον η χώρα έχασε μέρος της εθνικής της κυριαρχίας) η οποία επιπροσθέτως έγινε χωρίς την σύμφωνη γνώμη του “κυρίαρχου” λαού όπως ορίζει το Σύνταγμα (ποιος το χ**** βεβαίως πλέον το Σύνταγμα ύστερα από τις πάνω από 30 παραβιάσεις του τα τελευταία 3 χρόνια).
Δεύτερον, το να μην αποπληρώσει μια χώρα τα δάνειά της και να κηρύξει στάση πληρωμών είναι δεδηλωμένο δικαίωμά της και έχει χρησιμοποιηθεί πολλάκις από πολλές χώρες.Έναν μερικό κατάλογο των χωρών που έχουν επιλέξει να μην αποπληρώσουν εθνικά χρέη μπορεί κανείς να δει εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/Sovereign_default#Examples_of_sovereign_default . Βλέπει κανείς πως χώρες όπως η Αυστρία, η Βρετανία, η Ρωσσία, η Τουρκία, η ΗΠΑ, η Γερμανία και πάαααρα πολλές άλλες, έχουν επιλέξει πάνω από μια φορά να σταματήσουν να πληρώνουν τα χρέη τους τα τελευταία 100 χρόνια.
Εξάλλου αυτό το ορίζει και ο διεθνής νόμος ύστερα από απόφαση διεθνούς δικαστηρίου διαιτησίας χρεών που αναφέρει πως η ευμάρεια του πληθυσμού ενός κράτους υπερκεράζει τα συμφέροντα των δανειστών. Αυτό το ορίζει ασφαλώς και το Σύνταγμα των Ελλήνων αλλά είπαμε, αυτό είναι πλέον κουρελόχαρτο.
Μας έχουν πείσει πως αυτό που είναι διεθνές μας δικαίωμα είναι ντροπή ή παράνομο. Αυτοί που πρόδωσαν και κατέστρεψαν την κοινωνία προσπαθούν να μας πείσουν ότι φταίμε εμείς και πως τα δικαιώματα των δανειστών μας είναι πάνω από το δικαίωμα στην παιδεία, την στέγαση, την υγεία και πάνω απ’όλα το δικαίωμα για ζωή.
Συζήτηση δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει όταν η απέναντι πλευρά δεν πιστεύει πως αυτά τα δικαιώματα (που και πάλι ορίζονται από διεθνεις συμβάσεις και Συντάγματα κι όχι από κάποιον ρομαντικό αναρχικό κοινωνιολόγο) είναι πάνω από το δικαίωμα του δανειστή να πάρει τους τόκους του δανείου του. Εν τέλει εκεί είναι το ζουμί, κι εκεί διακρίνει κανείς τον άνθρωπο από το φερέφωνο ή το απάνθρωπο καπιταλιστικό ρομπότ. Εδώ είναι που πρέπει κανείς να διαλέξει πλευρά, όχι βάσει συναισθηματισμών και υποκειμενικής ηθικής αλλά βάσει των βασικών ενστίκτων επιβίωσης του ανθρώπινου είδους. Και γι’αυτό το παρον σύστημα είναι απάνθρωπο. Επειδή θέτει τεχνηέντως και παρά φύσιν ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα (το κέρδος και το χρήμα) πάνω από τα της εκ φύσεως οριζόμενα ως προτεραιότητες της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η διαφθορά έλεγε ο Έκο ξεκινά όταν διαφθείρονται τα νοήματα και οι λέξεις και η εξουσία (ΜΜΕ, κυβερνήσεις και κεφάλαιο) έχει φροντίσει να διαφθείρει τα νοήματα και τους ορισμούς σε τέτοιο βαθμό που μας έχουν (σχεδόν) όλους πεπεισμένους για την ορθότητα των επιχειρημάτων τους.
Στα οικονομικά (τα καπιταλιστικά, αυτά του πανεπιστημίου, όχι κάποια άλλα προοδευτικά) το εθνικό χρέος (sovereign debt αγγλιστί) και το συμβόλαιο μεταξύ των δυο πλευρών (δανειστού και δανειζόμενου) ορίζεται ως εξής:
Sovereign debt is debt that is issued by a national government. It is theoretically considered to be risk-free, as the government can employ different measures to guarantee repayment, e.g. increase taxes or print money.
In practice, there have been multiple cases in which governments could not serve their debt obligations and had to default. As a consequence, investors ask for different yields across countries. The more a country’s repayment ability is in question and the riskier sovereign debt becomes, the higher is its yield.
Με άλλα λόγια (κι αυτό μπορεί ο καθένας να το ελέγξει ιστορικά) το εθνικό χρέος ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ εκτός του μεταβλητού επιτοκίου. Το κέρδος του δανειστού είναι το ρίσκο του δανειζόμενου (τόκος) και το ρίσκο του δανειστού (αδυναμία αποπληρωμής δανείου) είναι το κέρδος του δανειζόμενου.
Για πρώτη φορά στην ιστορία μια χώρας (το τραπεζικό προτεκτοράτο της Ελλάδος δηλαδή πλέον) υπέγραψε υλικές εγγυήσεις σε δανειακή σύμβαση, μια κίνηση που σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου θα είχε χαρακτηριστεί προδοτική.
Επίσης, όπως αναφέρει ο ορισμός, μια χώρα μπορεί να τυπώσει χρήμα ώστε να αποπληρώσει τα δάνειά της. Στην περίπτωση των χωρών του Ευρώ οι συμμετέχουσες χώρες έχουν χάσει την δυνατότητα αυτή.
Αυτά είναι τα δεδομένα. Τώρα στα συμπεράσματα, πρώτον η είσοδος της Ελλάδος στο ευρώ ήταν μια κίνηση προδοτική (εφόσον η χώρα έχασε μέρος της εθνικής της κυριαρχίας) η οποία επιπροσθέτως έγινε χωρίς την σύμφωνη γνώμη του “κυρίαρχου” λαού όπως ορίζει το Σύνταγμα (ποιος το χ**** βεβαίως πλέον το Σύνταγμα ύστερα από τις πάνω από 30 παραβιάσεις του τα τελευταία 3 χρόνια).
Δεύτερον, το να μην αποπληρώσει μια χώρα τα δάνειά της και να κηρύξει στάση πληρωμών είναι δεδηλωμένο δικαίωμά της και έχει χρησιμοποιηθεί πολλάκις από πολλές χώρες.Έναν μερικό κατάλογο των χωρών που έχουν επιλέξει να μην αποπληρώσουν εθνικά χρέη μπορεί κανείς να δει εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/Sovereign_default#Examples_of_sovereign_default . Βλέπει κανείς πως χώρες όπως η Αυστρία, η Βρετανία, η Ρωσσία, η Τουρκία, η ΗΠΑ, η Γερμανία και πάαααρα πολλές άλλες, έχουν επιλέξει πάνω από μια φορά να σταματήσουν να πληρώνουν τα χρέη τους τα τελευταία 100 χρόνια.
Εξάλλου αυτό το ορίζει και ο διεθνής νόμος ύστερα από απόφαση διεθνούς δικαστηρίου διαιτησίας χρεών που αναφέρει πως η ευμάρεια του πληθυσμού ενός κράτους υπερκεράζει τα συμφέροντα των δανειστών. Αυτό το ορίζει ασφαλώς και το Σύνταγμα των Ελλήνων αλλά είπαμε, αυτό είναι πλέον κουρελόχαρτο.
Μας έχουν πείσει πως αυτό που είναι διεθνές μας δικαίωμα είναι ντροπή ή παράνομο. Αυτοί που πρόδωσαν και κατέστρεψαν την κοινωνία προσπαθούν να μας πείσουν ότι φταίμε εμείς και πως τα δικαιώματα των δανειστών μας είναι πάνω από το δικαίωμα στην παιδεία, την στέγαση, την υγεία και πάνω απ’όλα το δικαίωμα για ζωή.
Συζήτηση δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει όταν η απέναντι πλευρά δεν πιστεύει πως αυτά τα δικαιώματα (που και πάλι ορίζονται από διεθνεις συμβάσεις και Συντάγματα κι όχι από κάποιον ρομαντικό αναρχικό κοινωνιολόγο) είναι πάνω από το δικαίωμα του δανειστή να πάρει τους τόκους του δανείου του. Εν τέλει εκεί είναι το ζουμί, κι εκεί διακρίνει κανείς τον άνθρωπο από το φερέφωνο ή το απάνθρωπο καπιταλιστικό ρομπότ. Εδώ είναι που πρέπει κανείς να διαλέξει πλευρά, όχι βάσει συναισθηματισμών και υποκειμενικής ηθικής αλλά βάσει των βασικών ενστίκτων επιβίωσης του ανθρώπινου είδους. Και γι’αυτό το παρον σύστημα είναι απάνθρωπο. Επειδή θέτει τεχνηέντως και παρά φύσιν ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα (το κέρδος και το χρήμα) πάνω από τα της εκ φύσεως οριζόμενα ως προτεραιότητες της ανθρώπινης ύπαρξης.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου