Του Τάσου Παππά, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Δεν ξέρω ποια θα είναι η έκβαση της μάχης που δίνουν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ απέναντι στην κυβέρνηση. Οπως έχει αποδειχτεί ιστορικά, ακόμη και οι χαμένες μάχες έχουν το νόημά τους. Κάποιοι θεωρούσαν άσκοπη τη σύγκρουση και συνιστούσαν συνθηκολόγηση από την πρώτη στιγμή. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης έκαναν τα πάντα για να το πετύχουν. Δυσφήμησαν τους εργαζόμενους στα δημόσια μέσα ενημέρωσης, επιχείρησαν να τους διασπάσουν, προσπάθησαν να τους δελεάσουν προσφέροντας θέσεις και ανταλλάγματα. Η γενναιοδωρία των χρεοκοπημένων.
Αρκετοί πράγματι ενέδωσαν: Είτε γιατί το φάντασμα της ανεργίας καραδοκούσε απειλητικό πάνω από τα κεφάλια τους είτε γιατί πιστεύουν ότι είναι μάταιο να αγωνίζεσαι ενάντια στις εξουσίες, ακόμη κι όταν αυτές σε προκαλούν με τον πιο βάναυσο τρόπο, είτε γιατί προτίμησαν να συνεργαστούν με τον αντίπαλο παρά να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τους αντιστεκόμενους συναδέλφους τους. Η ρετσινιά «δηλωσίας», πάντως, είναι ισοπεδωτική, γιατί δεν ανήκουν όλοι στην ίδια κατηγορία. Ας αναλογιστούν όσοι την εισηγήθηκαν το παρελθόν αυτής της λέξης και το πόσο κακό έκανε στα δύσκολα χρόνια, τότε που η Αριστερά ήταν στην παρανομία, στις φυλακές και τις εξορίες.
Ωστόσο, οι απεργοί της δημόσιας τηλεόρασης και της ραδιοφωνίας με τον αγώνα τους επί τόσες εβδομάδες απέδειξαν στην πράξη ότι είναι δυνατόν να λειτουργήσουν έξω από τις συμβάσεις. Χωρίς αφεντικά, χωρίς εντολές από πάνω, χωρίς κάθετη και αυστηρή ιεραρχία, με μοναδικά εφόδια τον επαγγελματισμό τους, τον ενθουσιασμό τους και την αλληλεγγύη των πολιτών, κατάφεραν να κρατήσουν στη ζωή έναν μεγάλο οργανισμό, παρέχοντας υπηρεσίες επιπέδου. Οπως σωστά έχει σημειώσει στην «Εφ.Συν.» ο καθηγητής ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας Γ. Πλειός, αυτό που έγινε στην ΕΡΤ ήταν ένα πρωτόγνωρο, μαζικό πείραμα αυτοδιαχείρισης.
Το μήνυμα που στέλνει το παράδειγμα των εργαζομένων στην ΕΡΤ πρέπει να προβληματίσει το συνδικαλιστικό κίνημα. Η ηγεσία του δυστυχώς παραμένει κολλημένη στις κλασικές μορφές διαμαρτυρίας, οι οποίες εύκολα αντιμετωπίζονται, κυρίως όταν επαναλαμβάνονται με σχεδόν μηχανικό τρόπο. Κάτι σαν ιεροτελεστία. Από υποχρέωση. Ετσι, για την τιμή των όπλων. Πορεία, στάση εργασίας, 24ωρη απεργία. Μ’ αυτή τη σειρά πάντα. Τις κάνει για να τις κάνει. Δεν ανησυχεί που ξεφτίζουν, που ολοένα και λιγότεροι συμμετέχουν. Ακούει κατάληψη και αυτοοργάνωση και δυσπιστεί. Κουμπώνεται. Την αυτοδιαχείριση ως μοντέλο εναλλακτικής λειτουργίας δεν την ξέρει. Την φοβάται. Κι όταν, γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, λέει ότι τη στηρίζει, προσπαθεί να τη «γειώσει». Σπρώχνει το κίνημα από ήττα σε ήττα.
Οι εκπαιδευτικοί έχουν πάρει θέσεις μάχης ενόψει της έναρξης της σχολικής χρονιάς. Προσανατολίζονται σε απεργία διαρκείας με τα σχολεία κλειστά. Η κυβέρνηση πιθανότατα θα απαντήσει με πολιτική επιστράτευση. Δεν θα διστάσει. Αλλωστε το έχει ξανακάνει. Με τη βοήθεια που της δίνουν απλόχερα οι «συνετοί» δημοσιολόγοι και τα δίκτυα ενημέρωσης βρίσκει πρόσφορο έδαφος σ’ ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Δείγμα των προθέσεών της είχαμε από τον υπουργό Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλο, ο οποίος σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» είπε: «Τα σχολεία θα ανοίξουν κανονικά τον Σεπτέμβριο, παρά τις προειδοποιήσεις της ΟΛΜΕ για αγωνιστικές κινητοποιήσεις». Δεσμεύτηκε ότι δεν θα χάσει τη θέση του κανένας εκπαιδευτικός, εννοείται απ’ αυτούς που έχουν γλιτώσει μέχρι τώρα από την «κυνηγετικότητα». Η γενναιοδωρία των χρεοκοπημένων, σε νέα επεισόδια.
Οφείλουν τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών να επινοήσουν και άλλες μορφές πάλης για να μην υποχρεωθούν σε μια ατιμωτική επιλογή άτακτης οπισθοχώρησης ύστερα από μερικές μέρες ηρωικού αγώνα. Αλλωστε «δεν υπάρχουν ήρωες χωρίς ακροατήριο» (Αντρέ Μαλρό). Ας ανοίξουν, λοιπόν, τα σχολεία, ας μπουν οι καθηγητές στις αίθουσες, όχι όμως για να εφαρμόσουν το πρόγραμμα του υπουργείου, αλλά το δικό τους εναλλακτικό πρόγραμμα. Με άλλα λόγια, να διδάξουν μόνον ένα μάθημα: το μάθημα της δημοκρατίας και της αξιοπρέπειας. Το έχουν ανάγκη οι μαθητές, το χρειάζεται η κοινωνία.
Δεν ξέρω ποια θα είναι η έκβαση της μάχης που δίνουν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ απέναντι στην κυβέρνηση. Οπως έχει αποδειχτεί ιστορικά, ακόμη και οι χαμένες μάχες έχουν το νόημά τους. Κάποιοι θεωρούσαν άσκοπη τη σύγκρουση και συνιστούσαν συνθηκολόγηση από την πρώτη στιγμή. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης έκαναν τα πάντα για να το πετύχουν. Δυσφήμησαν τους εργαζόμενους στα δημόσια μέσα ενημέρωσης, επιχείρησαν να τους διασπάσουν, προσπάθησαν να τους δελεάσουν προσφέροντας θέσεις και ανταλλάγματα. Η γενναιοδωρία των χρεοκοπημένων.
Αρκετοί πράγματι ενέδωσαν: Είτε γιατί το φάντασμα της ανεργίας καραδοκούσε απειλητικό πάνω από τα κεφάλια τους είτε γιατί πιστεύουν ότι είναι μάταιο να αγωνίζεσαι ενάντια στις εξουσίες, ακόμη κι όταν αυτές σε προκαλούν με τον πιο βάναυσο τρόπο, είτε γιατί προτίμησαν να συνεργαστούν με τον αντίπαλο παρά να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τους αντιστεκόμενους συναδέλφους τους. Η ρετσινιά «δηλωσίας», πάντως, είναι ισοπεδωτική, γιατί δεν ανήκουν όλοι στην ίδια κατηγορία. Ας αναλογιστούν όσοι την εισηγήθηκαν το παρελθόν αυτής της λέξης και το πόσο κακό έκανε στα δύσκολα χρόνια, τότε που η Αριστερά ήταν στην παρανομία, στις φυλακές και τις εξορίες.
Ωστόσο, οι απεργοί της δημόσιας τηλεόρασης και της ραδιοφωνίας με τον αγώνα τους επί τόσες εβδομάδες απέδειξαν στην πράξη ότι είναι δυνατόν να λειτουργήσουν έξω από τις συμβάσεις. Χωρίς αφεντικά, χωρίς εντολές από πάνω, χωρίς κάθετη και αυστηρή ιεραρχία, με μοναδικά εφόδια τον επαγγελματισμό τους, τον ενθουσιασμό τους και την αλληλεγγύη των πολιτών, κατάφεραν να κρατήσουν στη ζωή έναν μεγάλο οργανισμό, παρέχοντας υπηρεσίες επιπέδου. Οπως σωστά έχει σημειώσει στην «Εφ.Συν.» ο καθηγητής ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας Γ. Πλειός, αυτό που έγινε στην ΕΡΤ ήταν ένα πρωτόγνωρο, μαζικό πείραμα αυτοδιαχείρισης.
Το μήνυμα που στέλνει το παράδειγμα των εργαζομένων στην ΕΡΤ πρέπει να προβληματίσει το συνδικαλιστικό κίνημα. Η ηγεσία του δυστυχώς παραμένει κολλημένη στις κλασικές μορφές διαμαρτυρίας, οι οποίες εύκολα αντιμετωπίζονται, κυρίως όταν επαναλαμβάνονται με σχεδόν μηχανικό τρόπο. Κάτι σαν ιεροτελεστία. Από υποχρέωση. Ετσι, για την τιμή των όπλων. Πορεία, στάση εργασίας, 24ωρη απεργία. Μ’ αυτή τη σειρά πάντα. Τις κάνει για να τις κάνει. Δεν ανησυχεί που ξεφτίζουν, που ολοένα και λιγότεροι συμμετέχουν. Ακούει κατάληψη και αυτοοργάνωση και δυσπιστεί. Κουμπώνεται. Την αυτοδιαχείριση ως μοντέλο εναλλακτικής λειτουργίας δεν την ξέρει. Την φοβάται. Κι όταν, γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, λέει ότι τη στηρίζει, προσπαθεί να τη «γειώσει». Σπρώχνει το κίνημα από ήττα σε ήττα.
Οι εκπαιδευτικοί έχουν πάρει θέσεις μάχης ενόψει της έναρξης της σχολικής χρονιάς. Προσανατολίζονται σε απεργία διαρκείας με τα σχολεία κλειστά. Η κυβέρνηση πιθανότατα θα απαντήσει με πολιτική επιστράτευση. Δεν θα διστάσει. Αλλωστε το έχει ξανακάνει. Με τη βοήθεια που της δίνουν απλόχερα οι «συνετοί» δημοσιολόγοι και τα δίκτυα ενημέρωσης βρίσκει πρόσφορο έδαφος σ’ ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Δείγμα των προθέσεών της είχαμε από τον υπουργό Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλο, ο οποίος σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» είπε: «Τα σχολεία θα ανοίξουν κανονικά τον Σεπτέμβριο, παρά τις προειδοποιήσεις της ΟΛΜΕ για αγωνιστικές κινητοποιήσεις». Δεσμεύτηκε ότι δεν θα χάσει τη θέση του κανένας εκπαιδευτικός, εννοείται απ’ αυτούς που έχουν γλιτώσει μέχρι τώρα από την «κυνηγετικότητα». Η γενναιοδωρία των χρεοκοπημένων, σε νέα επεισόδια.
Οφείλουν τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών να επινοήσουν και άλλες μορφές πάλης για να μην υποχρεωθούν σε μια ατιμωτική επιλογή άτακτης οπισθοχώρησης ύστερα από μερικές μέρες ηρωικού αγώνα. Αλλωστε «δεν υπάρχουν ήρωες χωρίς ακροατήριο» (Αντρέ Μαλρό). Ας ανοίξουν, λοιπόν, τα σχολεία, ας μπουν οι καθηγητές στις αίθουσες, όχι όμως για να εφαρμόσουν το πρόγραμμα του υπουργείου, αλλά το δικό τους εναλλακτικό πρόγραμμα. Με άλλα λόγια, να διδάξουν μόνον ένα μάθημα: το μάθημα της δημοκρατίας και της αξιοπρέπειας. Το έχουν ανάγκη οι μαθητές, το χρειάζεται η κοινωνία.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου