Όπως όλα δείχνουν η ανθρωπότητα μπαίνει σε μία ακόμα φάση ένοπλης σύρραξης. Αυτή τη φορά στη Συρία. Το ενδιαφέρον για τα γεγονότα είναι τεράστιο, όπως κάθε φορά που ξεσπά ένας πόλεμος. Ξεσπα; Λάθος λέξη. Κορυφώνεται είναι η σωστή. Ο πόλεμος, στο στάδιο που βρίσκεται στην εποχή μας ο παγκόσμιος καπιταλισμός δεν είναι μια στιγμή, δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, δεν είναι η κατάσταση εξαίρεσης. Είναι ο κανόνας. Τα όπλα, οι σφαίρες, οι βόμβες, το αίμα, οι νεκροί, οι πρόσφυγες έρχονται όταν κρίνεται πως ο πόλεμος δεν μπορεί να συνεχιστεί με «ειρηνικά» μέσα.
Από το 2001 στο Αφγανιστάν, με αφορμή το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους, έχει ξεκινήσει ένα ασταμάτητο γαϊτανάκι πολεμικών επιχειρήσεων με θύτες τους «καλούς» (ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ και από κοντά και η χώρα μας) και θύματα κάθε φορά μια διαφορετική χώρα. Τα προσχήματα είναι λίγο-πολύ τα ίδια: Τρομοκρατία, καταπάτηση δημοκρατικών δικαιωμάτων και όποιο άλλο εξόφθαλμο ψέμα σκαρφιστεί η κάθε φορά διορισμένη ηγεσία των μεγάλων κρατών που αποφασίζουν.
Παρόμοιες είναι και οι αντιδράσεις των κρατών ή των λαών. Κάποιοι θεσμολάγνοι κρύβονται πίσω από αποφάσεις και τοποθετήσεις οργανισμών-φαντασμάτων, όπως το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Θαρρείς και η βόμβα που θα πέσει με την έγκριση του ΟΗΕ δεν θα σκοτώσει, δεν θα διαμελίσει, δεν θα καταστρέψει.
Άλλοι παρακολουθούν τον πόλεμο ως εικόνα στις ειδήσεις, εντυπωσιασμένοι από τα γεγονότα. Έχουν εκλείψει, λόγω οικονομικής στενότητας, οι δυνατότητες των καναλιών να στέλνουν ανταποκριτές με γιλέκα στις εμπόλεμες ζώνες κι έτσι το διαδίκτυο καλείται να καλύψει το κενό. Τα “like” και τα “share” στις φωτογραφίες των νεκρών παιδιών δίνουν και παίρνουν. Πολλές φορές εμφανίζεται και οι γνωστές θεωρίες συνομωσίας για να ενισχύσουν το μίσος προς τους δολοφόνους. Τελευταία, με την άνοδο της επίσημης φωνής της συνομωσίας στην χώρα μας, αυτές οι θεωρίες μπορεί να χρησιμεύσουν και ως απόδειξη ότι εξυφαίνεται ένα σχέδιο καταστροφής της Ελλάδας.
Σε κάθε περίπτωση ο αποτροπιασμός όλων είναι κοινός. Τα εγκλήματα του πολέμου σε κανέναν δεν αρέσουν και δύσκολα, σε αντίθεση με αυτά της «ειρήνης», βρίσκει κανείς επαρκείς δικαιολογίες για να τα καλύψει. Ο αποτροπιασμός όμως αυτός διαρκεί όσο ένα κλικ, όσο ένα βίντεο στις ειδήσεις. Τον διαδέχεται ο εφησυχασμός ότι εδώ έχουμε ειρήνη, με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο ο καημένος, ο φουκαράς, ο ταλαίπωρος άνθρωπος (χτες Αφγανός, Ιρακινός, σήμερα Σύριος) μετατρέπεται σε αλήτη, κλέφτη, δολοφόνο λαθρομετανάστη που βρωμάει και ήρθε εδώ και μας έκλεψε την ευτυχία.
Επιστρέφοντας στην ειρήνη μας, κάνουμε πως δεν βλέπουμε. Κατανοούμε και ενίοτε βγαίνουμε και από τα ρούχα μας όταν γίνεται πόλεμος για τα συμφέροντα των μεγάλων κεφαλαίων, των πετρελαιάδων, των κατασκευαστών, της βιομηχανίας όπλων, αλλά αναμένουμε την ανάπτυξη ακριβώς από αυτούς τους ίδιους. Βλέπουμε τον πόλεμο συμφερόντων όταν διεξάγονται ένοπλες συγκρούσεις και κάνουμε πως δεν τον βλέπουμε σε περίοδο ανακωχής. Στραβοκοιτάζουμε όταν στα μάτια μας εκτυλίσσεται ο πιο στυγνός πόλεμος, αυτός των κοινωνικών τάξεων. Αυτός που οδηγεί σε κέρδη, πλούτο και χλιδή από τη μία και φτώχεια, πείνα, εξαθλίωση, αυτοκτονία, δολοφονίες και θανάτους από την άλλη. Κι αυτός πόλεμος είναι. Για την ακρίβεια είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματός που, μάντεψε, ακούει στο όνομα Ιμπεριαλισμός. Αυτή η κακόηχη λέξη που σου θυμίζει παλαιότερες δεκαετίες και δεν ταιριάζει με την εποχή σου, αυτή των Ipod, της καταναλωτικής φούσκας και της απολιτίκ θολούρας που σου επιβάλει να ντύνεσαι, να χτενίζεσαι, να συμπεριφέρεσαι και να ζεις όπως επιτάσσουν οι ίδιοι φορείς που σήμερα σου λένε πόσο χρήσιμο για την ελευθερία και την δημοκρατία είναι να γεμίσουν μερικά μαζικά νεκροταφεία με άψυχα κορμιά Σύριων.
Ο πόλεμος είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί. Αλλά και η ειρήνη τους δεν πάει πίσω…
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου