Πέτα το κινητό απ' το μπαλκόνι! Και ξαναζήσε...

Μαζεστιξ...

Υπήρχε ζωή πριν το κινητό;

Οπωσδήποτε πολλοί άνθρωποι κάτω των 30 θα δυσκολευτούν να απαντήσουν.
Ιδίως οι κάτω των 20 πιθανότατα θα απαντήσουν πως σίγουρα δεν υπήρχε.


Όταν πρωτοκυκλοφόρησαν τα κινητά στην Ελλάδα, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '90, οι περισσότεροι κοιτούσαν επικριτικά με απορία, περιέργεια έως και απέχθεια αυτούς τους λίγους που περπατούσαν στο δρόμο μιλώντας σε ένα τηλέφωνο.
Φαινόταν αξιοπερίεργο, τόσο που οι χρήστες κινητού τότε θεωρούνταν μάλλον επιδειξιομανή ψώνια- και όχι πάντα αδίκως.
Αν έμπαινες τότε σε λεωφορείο, άκουγες έναν τύπο να γαβγίζει στο τηλέφωνο, τόσο όσο χρειαζόταν για να γυρίζει όλο το λεωφορείο να τον κοιτάζει.

Τα χρόνια πέρασαν, μπήκε το νερό στ' αυλάκι και το κινητό αποτέλεσε το βασικό και αναπόσπαστο μέρος του τεχνολογικού μας εαυτού.
Δέκα χρόνια αργότερα, δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην έχει κινητό!
Οι πρώιμοι τεχνο-αρνητές έγιναν όψιμοι γκατζετάκηδες.

Πάντως, διαβεβαιώ τους νεώτερους πως και πριν τα κινητά βγαίναμε ραντεβουδάκια, στέλναμε μηνύματα (ραβασάκια) στις γκόμενες, μιλούσαμε με τους φίλους μας, βρίσκαμε τον άλλον όταν τον χρειαζόμασταν (κι όμως, δεν ήταν δύσκολο!), είχαμε ξυπνητήρια και, όταν άξιζε μόνο, βγάζαμε και καμιά φωτογραφία!


Στην αρχή, που λέτε, τα κινητά είχαν πολύ λίγες λειτουργίες.
Δηλαδή, ήταν... τηλέφωνα!
Έκαναν κλήσεις και έστελναν μηνύματα.
Στη συνέχεια μπήκαν και τα παιχνίδια.
Ποιος άλλωστε δεν έπαιξε "φιδάκι" στο ΝΟΚΙΑ 3210;
Στη συνέχεια μπήκαν και άλλες εφαρμογές.

Αλλά η κίνηση που άλλαξε τον ρουν της ιστορίας των κινητών ήταν η φωτογραφική μηχανή που ενσωματώθηκε στη συσκευή.
Από τότε άρχισαν όλοι να αλληλοφωτογραφίζονται συνεχώς.
Την ώρα που έτρωγαν, την ώρα που κοιμόντουσαν, την ώρα που διασκέδαζαν...
Και, σα να μην έφτανε αυτό, μετά από λίγο μπήκε και η βιντεοσκόπηση στις λειτουργίες του κινητού.
Και κάθε σημαντική ή περίπου σημαντική ή καθόλου σημαντική στιγμή της ζωής κάποιος την απαθανάτιζε με τη βιντεοκάμερα του κινητού.

Περάσαμε λοιπόν  κι απ' την εποχή του 3-G εξελιγμένου κινητού με τα τραγούδια, το bluetooth και τα τοιαύτα και πλέον φτάσαμε στην εποχή του i-phone, που το κινητό είναι πια προέκταση του εαυτού μας. Δεύτερή μας φύση!
Αλγεινή εντύπωση μου προκαλεί η συνεχής βιντεοσκόπηση "ιδιαίτερων" στιγμών.
Θυμάμαι που κάποτε κοροϊδεύαμε τα "αμερικανάκια" που βλέπαμε απ' την τηλεόραση να βιντεοσκοπούν κάθε στιγμή τους και γελούσαμε με τα χάλια τους.
Μάλιστα αστειευόμενοι λέγαμε πως αυτοί αν δουν κάποιον να είναι έτοιμος να πέσει απ' το μπαλκόνι, δε θα πάνε να τον τραβήξουν, αλλά θα οπλίσουν το φλας της κάμερας...
Βιντεοσκοπούν όταν τρώνε, όταν πίνουν, όταν γελάνε, όταν γλεντάνε, όταν περπατάνε, όταν κατουράνε, όταν πηδάνε, όταν γεννάνε, όταν πεθαίνουν... όλη η ζωή σε βίντεο!

Κι όμως, όπως και όλα τα υπόλοιπα, έτσι κι αυτό ήρθε για να μας εκδικηθεί.
Έτσι, βιώνουμε τα τελευταία χρόνια την ολοκληρωτική παράδοση της ζωής μας στα κινητά.
Πάω να ακούσω μια συναυλία και την ώρα που παίζει ένα πολύ όμορφο τραγούδι και συνεπαρμένοι πολλοί το τραγουδάμε, ταυτόχρονα υψώνονται εκατοντάδες χέρια -όχι πια με αναπτήρες- αλλά με κινητά, με τα οποία βιντεοσκοπούν τη στιγμή του τραγουδιού...
Πάω στο γήπεδο, κερδίζουμε πέναλτι εναντίον του Ολυμπιακού (σπάνια στιγμή...) και ενώ το μισό γήπεδο παρακολουθεί με αγωνία και κρέμεται κυριολεκτικά από τα πόδια του Σισέ, το άλλο μισό γήπεδο έχει υψώσει τα κινητά για να βιντεοσκοπήσει τη στιγμή!! Και μάλιστα παρακολουθούν τη στιγμή μέσα απ' τη μικρή οθόνη του κινητού τους και δε βλέπουν με τα μάτια τους αυτά που εξελίσσονται μρποστά τους!
Πάω σ' ένα γάμο και την ώρα του γλεντιού, οι μισοί καλεσμένοι γιορτάζουν, ξεφαντώνουν, γελούν, πειράζονται, χορεύουν -με λίγα λόγια γλεντούν-,  ενώ οι άλλοι μισοί καλεσμένοι τραβούν σε βίντεο τους πρώτους μισούς καλεσμένους που γλεντούν!!!

Όλους αυτούς αν τους ρωτήσω "πώς πέρασες στη συναυλία/στο γήπεδο/στο γάμο;" θα μου απαντήσουν "ήταν τέλεια! Ορίστε, δες και στο βίντεο που τράβηξα!"
Έτσι μου 'ρχεται να τους πω (και τους το λέω):
"Τι λες ρε; Πού πέρασες καλά; Δεν περνάς πια καλά!
Δε διασκεδάζεις, δεν κάνεις παρέα, δεν πανηγυρίζεις, δε χαίρεσαι, δεν αλληλεπιδράς.
Το μόνο που κάνεις είναι να υπάρχεις κάπου απαθανατίζοντας στιγμές από τις οποίες εσύ λείπεις.
Δε σε νοιάζει να περάσεις καλά. Σε νοιάζει μόνο να δείξεις στους άλλους πως πέρασες καλά.
Μέσα σ' αυτούς και στον εαυτό σου, που θα βλέπει μετά από χρόνια τις χιλιάδες φωτογραφίες και τα βίντεο που τράβηξες και θα λες "αχ τι ωραία που περνούσαμε τότε!"
Αρχίδια καλά περνάς! Το σώμα σου είναι εκεί. Το μυαλό σου είναι στην επίδειξη.

Οπότε το αρχικό ερώτημα "υπήρχε ζωή πριν το κινητό;" μετατρέπεται σε...
"Υπάρχει ζωή χωρίς κινητό;"
ή ακόμη καλύτερα...
"Υπάρχει ζωή ΜΕ κινητό;



Με το που φτάνεις κάπου, κάνεις tag για να δουν όλοι οι γνωστοί σου ότι είσαι εκεί.
Μόλις κάθεσαι με την παρέα, αρχίζεις και φωτογραφίζεσαι με όλους δεκαπέντε φορές και σε δήθεν αστείες πόζες για να ανεβάσεις τις φωτογραφίες στο facebook και να δουν όλοι... πόσο καλά περνάς.
Αλλά δεν περιμένεις καν να επιστρέψεις σπίτι για να τις ανεβάσεις. Έχεις την εφαρμογή facebook mobile, προκειμένου να τις ανεβάζεις επί τόπου απ' το κινητό σου.
Και τρως καμιά ώρα μέχρι να... ταγκάρεις (sic) όλη την παρέα στις φωτογραφίες.
Και μου λες πως περνάς καλά! Πού περνάς καλά μωρέ; Πότε πρόλαβες;
Αφού από τις τρεις ώρες που ήσουν εκεί, τις δύο ασχολιόσουν με το κινητό σου ανεβάζοντας φωτογραφίες και τραβώντας βίντεο.
Έχεις πεθάνει! Κατάλαβέ το!

Γιατί άνθρωπος που δεν μπορεί πια να γελάσει, να διασκεδάσει, να καλαμπουρίσει, να αστειευτεί, να συζητήσει, να,...,να...να...., δεν είναι πια ζωντανός.
Είναι ένα κινούμενο ζόμπι ζωσμένο με τεχνολογική ύλη που περιφέρεται ασκόπως στον πλανήτη.
Κι εσύ απ' αυτούς είσαι. Πεθαμένος και δεν το ξέρεις.
Ή κι αν το ξέρεις, δε σε νοιάζει πια.

Θυμήσου, καλέ μου άνθρωπε, τις μέρες εκείνες που ζούσες σαν άνθρωπος!
Τις μέρες εκείνες που μιλούσες, επικοινωνούσες, διασκέδαζες, νευρίαζες, τσακωνόσουν, τα ξαναέβρισκες, ερωτευόσουν, φλέρταρες, τραγουδούσες, αγωνιούσες, χόρευες, γελούσες...
Θυμήσου πως τότε ζούσες.
Σήμερα και κάθε σήμερα που έρχεται, πεθαίνεις.
Και απλά απαθανατίζεις τη στιγμή...



Την επόμενη φορά που θα πας να πιεις έναν καφέ με την παρέα σου (όσο ακόμα την έχεις) και επί δυο ώρες, αντί να μιλήσετε, να γελάσετε, να κουτσομπολέψετε, να χαζολογήσετε, εσύ θα σκαλίζεις κάτι στο κινητό σου, τότε θυμήσου πως πεθαίνεις.
Την επόμενη φορά που θα πας σε μια συναυλία να ακούσεις τον αγαπημένο σου τραγουδιστή και στα ομορφότερα ρεφρέν αντί να αφεθείς στη μαγεία και να τραγουδάς αγκαλιασμένος/η με το ταίρι σου, εσύ θα τραβάς τη στιγμή σε βίντεο, θυμήσου πως πεθαίνεις.
Την επόμενη φορά που θα πας στο γήπεδο και, αντί να παρακολουθήσεις το γκολ με τα ματάκια σου και να το πανηγυρίσεις με τους διπλανούς σου, εσύ θα παρακολουθείς τον αγώνα μέσα από την κάμερά σου, θυμήσου πως πεθαίνεις.
Την επόμενη φορά που θα βρεθείς σε γλέντι να διασκεδάσεις και, αντί να χορεύεις, να ξεφαντώνεις, να γελάς, να διασκεδάζεις, εσύ θα τραβάς τους άλλους που γλεντούν με την κάμερα, θυμήσου πως πεθαίνεις.

Αν δεν μπορείς να αρχίσεις να χρησιμοποιείς το κινητό σου τηλέφωνο για το λόγο που το χρειάζεσαι, τότε απλά... πέταξέ το στο ποτάμι!
Να το πάρει κι αυτό μαζί με τα υπόλοιπα λύματα του "πολιτισμού".
Αν δε βρεις ποτάμι, πέτα το απ' το μπαλκόνι!
Ή, αν δεν μπορείς και το χρειάζεσαι οπωσδήποτε, τότε κάνε κάτι απλό: αγόρασε ένα κινητό παλιάς τεχνολογίας. Μόνο για τηλέφωνα και μηνύματα.
Να ελευθερωθείς απ' τα δεσμά του γκατζετο-λαιφστάιλ!

Πριν με βρίσεις, δες αυτό το δίλεπτο ταινιάκι που έχει αυτό ακριβώς το θέμα.
Δες το και ξανασκέψου: θες να συνεχίσεις να πεθαίνεις ή να ξαναδοκιμάσεις να ζεις;
Ακόμα προλαβαίνεις.
Αλλά ξεκίνα γρήγορα.
Ξεκίνα σήμερα!