Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Σημαίες. Πολλές σημαίες. Ολες πλέον διπλωμένες. Αλλες πάνινες σε περιποιημένα κοντάρια, άλλες μικρές, πλαστικές. Οι μουσικοί παιάνισαν τα εμβατήριά τους και αποχωρούν με τα σιρίτια τους. Οι επίσημοι παρακολούθησαν την παρέλαση, προστατευμένοι και μόνοι, αφού τους γονείς τούς είχαν ακροβολίσει οι δυνάμεις της τάξεως στους πέριξ δρόμους, να προσπαθούν με τα κιάλια να δουν τα τέκνα τους. Οι αστυφύλακες, φρουροί της τάξης, συνεχίζουν για λίγο ακόμα να παίζουν, χαλαρά πλέον, τον ρόλο τους. Ο φόβος έχει περάσει και αυτήν τη φορά. Ο λαός, τουλάχιστον στον περίκλειστο χώρο της τελετής, σιώπησε και κανείς δεν εξέλαβε τη σιωπή ως απειλή.
Η 28η γιορτάστηκε και φέτος, με την επανάληψη των διαφόρων θέσεων και αντιθέσεων περί του αν πρέπει ή δεν πρέπει να γιορτάζεται, αν πρέπει να καταργηθεί, γιατί δεν μπορεί να υπάρχουν σε μία χώρα δύο εθνικές γιορτές, για το αν πρέπει να γιορτάζεται με παρελάσεις που δείχνουν πολιτισμική καθυστέρηση σε σχέση με το ένα και μόνο –δυτικό- μοντέλο ή όχι, αν είναι σωστή ή όχι η ημερομηνία του εορτασμού, αφού τυχαίνει η ημέρα εκείνη να είναι η αρχή του πολέμου και όχι το ένδοξο φινάλε του, άλλη μία ιδιαιτερότητα της «φυλής», καθώς επίσης το αν πιστώνεται ή όχι το «όχι» στον δικτάτορα Μεταξά.
Ετσι, με μια στερεοτυπική αντίληψη περί καλού και κακού, η ποικιλία θέσεων και αντιθέσεων έφτασε πάλι στα όρια της κακοφωνίας. Φωνές που προσπαθούν να σβήσουν η μια την άλλη, αποκλίσεις και επικλήσεις περί του ορθού, είτε του ανορθόδοξου, που λειτουργεί ακόμα καλύτερα, γιατί υποτίθεται αφυπνίζει τους ανθρώπους διά του ηλεκτροσόκ.
Ανθρώπινη (φαρσο-)κωμωδία. Η κάθε επέτειος, όταν δεν είναι άψυχη τελετουργία, είναι ανάμνηση και παλινδρόμηση. Και γι” αυτό δεν εορτάζεται μόνο ως προς τον ιστορικό εαυτό της, αλλά πρωτίστως σε σχέση με το παρόν. Η 28η δεν ήταν μόνον η αρχή ενός νικηφόρου πολέμου, τον οποίο ωστόσο πληρώσαμε σε ζωές και καταστροφές όσο κανείς. (Η έκθεση Δοξιάδη του 1947, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα σε εφημερίδα, εξιστορεί αναλυτικά την τεράστια καταστροφή του τόπου από τους κατακτητές.) Η 28η ήταν ακόμη μια ανατροπή που ανέδειξε το αντιφασιστικό φρόνημα ενός λαού καταπιεσμένου ώς τότε από μια δικτατορία. Στιγμή παραδειγματικής αγωνιστικής ενότητας και υπέρβασης των δεδομένων στρατοπέδων και ρητορικών. Χρειάζεται να επιστρέφουμε πνευματικά, πολιτικά και συγκινησιακά στο παρελθόν εκείνο, για να μπορέσουμε να νικήσουμε την παραζάλη και τον πολιτικό ευνουχισμό που διαχέει η στρατηγική του σοκ των Μνημονίων κερδίζοντας μια δύναμη αντίστασης ενάντια στην εισβολή τού σήμερα.
Τελευταία εικόνα το βράδυ στους έρημους πλέον δρόμους, ακόμα ένας άνθρωπος από τους πολλούς με τους οποίους είναι σπαρμένη πλέον η πόλη, να κοιμάται τυλιγμένος με μια πολύχρωμη κουβέρτα, άντρας ή γυναίκα, άσπρος ή μαύρος, να μη διακρίνεται, δίπλα του τρία δάφνινα στεφάνια ανάμεσα σε κόκκινες κορδέλες να ακουμπάνε στην κλειστή είσοδο του τόπου των ναζιστικών βασανιστηρίων επί Κατοχής, στην οδό Κοραή 4.
Σημαίες. Πολλές σημαίες. Ολες πλέον διπλωμένες. Αλλες πάνινες σε περιποιημένα κοντάρια, άλλες μικρές, πλαστικές. Οι μουσικοί παιάνισαν τα εμβατήριά τους και αποχωρούν με τα σιρίτια τους. Οι επίσημοι παρακολούθησαν την παρέλαση, προστατευμένοι και μόνοι, αφού τους γονείς τούς είχαν ακροβολίσει οι δυνάμεις της τάξεως στους πέριξ δρόμους, να προσπαθούν με τα κιάλια να δουν τα τέκνα τους. Οι αστυφύλακες, φρουροί της τάξης, συνεχίζουν για λίγο ακόμα να παίζουν, χαλαρά πλέον, τον ρόλο τους. Ο φόβος έχει περάσει και αυτήν τη φορά. Ο λαός, τουλάχιστον στον περίκλειστο χώρο της τελετής, σιώπησε και κανείς δεν εξέλαβε τη σιωπή ως απειλή.
Η 28η γιορτάστηκε και φέτος, με την επανάληψη των διαφόρων θέσεων και αντιθέσεων περί του αν πρέπει ή δεν πρέπει να γιορτάζεται, αν πρέπει να καταργηθεί, γιατί δεν μπορεί να υπάρχουν σε μία χώρα δύο εθνικές γιορτές, για το αν πρέπει να γιορτάζεται με παρελάσεις που δείχνουν πολιτισμική καθυστέρηση σε σχέση με το ένα και μόνο –δυτικό- μοντέλο ή όχι, αν είναι σωστή ή όχι η ημερομηνία του εορτασμού, αφού τυχαίνει η ημέρα εκείνη να είναι η αρχή του πολέμου και όχι το ένδοξο φινάλε του, άλλη μία ιδιαιτερότητα της «φυλής», καθώς επίσης το αν πιστώνεται ή όχι το «όχι» στον δικτάτορα Μεταξά.
Ετσι, με μια στερεοτυπική αντίληψη περί καλού και κακού, η ποικιλία θέσεων και αντιθέσεων έφτασε πάλι στα όρια της κακοφωνίας. Φωνές που προσπαθούν να σβήσουν η μια την άλλη, αποκλίσεις και επικλήσεις περί του ορθού, είτε του ανορθόδοξου, που λειτουργεί ακόμα καλύτερα, γιατί υποτίθεται αφυπνίζει τους ανθρώπους διά του ηλεκτροσόκ.
Ανθρώπινη (φαρσο-)κωμωδία. Η κάθε επέτειος, όταν δεν είναι άψυχη τελετουργία, είναι ανάμνηση και παλινδρόμηση. Και γι” αυτό δεν εορτάζεται μόνο ως προς τον ιστορικό εαυτό της, αλλά πρωτίστως σε σχέση με το παρόν. Η 28η δεν ήταν μόνον η αρχή ενός νικηφόρου πολέμου, τον οποίο ωστόσο πληρώσαμε σε ζωές και καταστροφές όσο κανείς. (Η έκθεση Δοξιάδη του 1947, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα σε εφημερίδα, εξιστορεί αναλυτικά την τεράστια καταστροφή του τόπου από τους κατακτητές.) Η 28η ήταν ακόμη μια ανατροπή που ανέδειξε το αντιφασιστικό φρόνημα ενός λαού καταπιεσμένου ώς τότε από μια δικτατορία. Στιγμή παραδειγματικής αγωνιστικής ενότητας και υπέρβασης των δεδομένων στρατοπέδων και ρητορικών. Χρειάζεται να επιστρέφουμε πνευματικά, πολιτικά και συγκινησιακά στο παρελθόν εκείνο, για να μπορέσουμε να νικήσουμε την παραζάλη και τον πολιτικό ευνουχισμό που διαχέει η στρατηγική του σοκ των Μνημονίων κερδίζοντας μια δύναμη αντίστασης ενάντια στην εισβολή τού σήμερα.
Τελευταία εικόνα το βράδυ στους έρημους πλέον δρόμους, ακόμα ένας άνθρωπος από τους πολλούς με τους οποίους είναι σπαρμένη πλέον η πόλη, να κοιμάται τυλιγμένος με μια πολύχρωμη κουβέρτα, άντρας ή γυναίκα, άσπρος ή μαύρος, να μη διακρίνεται, δίπλα του τρία δάφνινα στεφάνια ανάμεσα σε κόκκινες κορδέλες να ακουμπάνε στην κλειστή είσοδο του τόπου των ναζιστικών βασανιστηρίων επί Κατοχής, στην οδό Κοραή 4.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου