Το Κόκκινο ΚΛΙΚ...

jungle-report...

Και ο Άη Βασίλης στο Κόκκινο

Mέσα στον αιματοβαμμένο κύκλο της αναδιανομής εισοδήματος (προς τα πάνω βέβαια), και της εντατικής συσσώρευσης κεφαλαίου (και πάλι προς τα πάνω όπως κάθε υπερσυσσώρευση), συντελούνται δραματικές αλλαγές. Τα ήθη μεταβάλλονται και οι πολιτικές γίνονται επιθετικότερες (προς τα κάτω όπως πάντα). Η  εργασία μεταβάλλεται σε απασχόληση, προκειμένου να απαλλαγεί και από την τελευταία υποχρέωση που μπορεί να φόρτωνε ψυχολογικά τους άψυχους ιθύνοντες, να φροντίζουν για την κοινωνική ισορροπία και γαλήνη και έτσι η ζωή τείνει να απεικονίζεται ως θέαμα, ως τρόπος (style) και καθόλου ως αυτό που πράγματι είναι, δηλαδή ΖΩΗ (life).

Αυτό που συμβαίνει, είναι πολυδιάστατο, πολυπλόκαμο και τόσο σύνθετο ώστε να μη μπορεί να πολεμηθεί. Γιατί για να πολεμήσεις κάτι, με προσδοκίες επιτυχούς έκβασης αγώνα, πρέπει πρώτα πρώτα, να το κατανοήσεις. Αυτό που συμβαίνει λοιπόν, είναι τόσο σύνθετο που γίνεται τόσο ακαταμάχητο όσο και αποτελεσματικό στην κτηνωδία του. Και εξηγούμαι:

Ναι, η οικονομική κρίση, δεν είναι κρίση, Είναι ένα φυσιολογικό και εν πολλοίς αναμενόμενο στάδιο στην μακρά αλληλουχία φάσεων στην καπιταλιστική αφήγηση.
Δεν υπάρχει καπιταλισμός χωρίς κρίσεις. Από τη στιγμή που διαλέγει κάποιος τον καπιταλισμό, έχει διαλέξει και την κρίση, τη μία ή τις πολλές, ανάλογα με το τι αποφασίζουν τα μεγάλα αφεντικά του συστήματος αυτού. Τα υπόλοιπα είναι για να δικαιολογούν μισθούς τα παπαγαλάκια που εκτρέφει το ίδιο σύστημα. Και τα εκτρέφει γιατί τα χρειάζεται. ‘Όπως κάποτε χρειαζόταν τους παπάδες, τους μάγους ή τους ευνούχους στρατηγούς του.

Η οικονομική κρίση λοιπόν γεννάει μία σειρά από άλλα φαινόμενα, δυστυχίας, φτώχιας, ένδειας (που ριμάρει με το σχετικό «Δένδιας») και τελικά εξαφάνισης, ολόκληρων γενεών ανθρώπων που κατά διαβολικό τρόπο, συμβαίνει να αποτελούνται στην πλειονότητα τους αυτό που θα λέγαμε «ελπιδοφόρες γενιές» για το μέλλον της χώρας. Τι μένει μετά την εξαφάνιση (είτε λόγω μετανάστευσης είτε λόγω φυσικής εξόντωσης είτε λόγω υπέρμετρα βίναιας κρατικής καταστολής); Μένει αυτό που στην Βαρβάκειο ονομάζεται κατιμάς. Και ξεχειλίζει από παντού, κατακλύζοντας τη γεωγραφία, την καθημερινότητα, τον Πολιτισμό και την Ιστορία της χώρας που δεινοπαθεί.

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω εδώ και τρεις μήνες, από τις 31/7/13 που δημοσιεύτηκε, το άρθρο του Γ. Σταματόπουλου στην Εφημερίδα των Συντακτών, με τίτλο «Ο Κραουνάκης στο Κόκκινο». Μάλιστα εδώ, στο Jungle Report έχουμε ασχοληθεί ξανά, με το συγκεκριμένο άρθρο. Να σημειώσω πως είμαι από τους συστηματικούς αναγνώστες του κ. Σταματόπουλου, από τον καιρό της Ελευθεροτυπίας. Αυτό συμβαίνει γιατί διαβάζοντας κάθε άρθρο του, μου δίνεται η ευκαιρία να σκεφτώ και να κρίνω από μόνος μου τα όσα συλλαμβάνουν τα αισθητήρια μου και όχι από στείρο θαυμασμό και άκριτη υιοθέτηση των απόψεων του αρθρογράφου. Το ξεκαθαρίζω από τώρα για να μη θεωρηθεί σε άλλο σημείο του κειμένου, πως υιοθετώ άκριτα τις απόψεις ενός άρθρου εφημερίδας.

Επανέρχομαι λοιπόν στο ότι διαβάζω διαρκώς το συγκεκριμένο άρθρο. Διαπιστώνω, ακόμα και στις μέρες που έχουν περάσει, πως είναι το μόνο κείμενο που με κάνει να νιώσω πως δεν είμαι μόνος όταν, σε παρέες ή σε διάφορες συζητήσεις πολιτικού περιεχομένου, αναφέρομαι στην τάση που υπάρχει διάχυτη στην κοινωνία για τη δημιουργία ενός «Αριστερου Λάιφστάιλ». Στο κείμενο του κ. Σταματόπουλου, αυτό έχει διαγνωστεί με πολύ λεπτότερο και πιο πολιτισμένο τρόπο. Όταν αναρωτιέται «Πού πάμε με τον εσμό τούτο; Τι, διάβολε, σκέφτονται εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ; Ποια είναι τα κριτήριά τους; Έτσι θα αλλάξουν τη νοοτροπία της ελληνικής (μιντιακής) κοινωνίας; Και, επιτέλους, τι δουλειά έχει το μιντιακό σύστημα με τη ζώσα κοινωνία, την πάσχουσα ζώσα κοινωνία;» σε αυτό το λάιφστάιλ αναφέρεται.

Και θα σκεφτεί κάποιος. Αξίζει να ασχοληθεί κανείς με τις μουχλιασμένες αντιλήψεις περί ανάπτυξης των media, ενώ υπάρχει ως ογκόλιθος μπροστά μας, το μεγάλο ζήτημα της όσο το δυνατόν συντομότερης απομάκρυνσης των εγκληματιών της «εγκληματικής οργάνωσης ΝΔΣΟΚ» από την κυβέρνηση; Θα πει κάποιος, ας δοθεί προτεραιότητα στο μείζον αυτό θέμα που αφορά ανθρώπινες ζωές και το μέλλον πολλών, μα πάρα πολλών παιδιών και το τι θα γίνει με τα Μέσα, μπορεί να περιμένει.

Συμφωνώ. Όσον αφορά την πράξη και τον χρόνο που θα ληφθούν οι σχετικές αποφάσεις μεσοπρόθεσμων ή βραχυπρόθεσμων δράσεων και ενεργειών, αυτό μπορεί να περιμένει. Δεν μπορεί όμως να περιμένει στα θέματα ιδεολογικού και πολιτικού χαρακτήρα και βεβαίως και επομένως στα θέματα στρατηγικού σχεδιασμού που αποτελούν και τον χαρακτήρα αλλά και το πρόταγμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Έτσι δεν μπορεί να οπισθοχωρεί το αρχικό πρόταγμα της Αριστερής Διακυβέρνησης και να προβιβάζεται η ιδέα, το πρόταγμα, της δυνατότητας και της πιθανότητας, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να είναι ένα «συστημικό κόμμα» που έχει την ικανότητα και την τεχνογνωσία να κυβερνήσει όπως όλα τα «κόμματα εξουσίας». Με τον παραμερισμό πραγματικά αριστερών φωνών και μυαλών και με την συγχώνευση ονομάτων και προσώπων, συμβόλων για αυτό που αποκαλούσαμε lifestyle στις δεκαετίες 80 και 90 (αλλά και μέχρι το 2005), προβάλλεται ο νέος «ανώδυνος και γι’ αυτό φιλικός προς τον χρήστη και συστημικός» ΣΥ.ΡΙΖ.Α.  Εκεί που προτείναμε τη ΔΙΚΗ ΜΑΣ πρόταση, αρχίσαμε να υιοθετούμε και να αφομοιώνουμε ΚΑΙ την πρόταση των άλλων. Η άμβλυνση των γωνιών θα φέρει και τους κατατρομοκρατημένους συντηρητικούς αγρότες και συνταξιούχους στον κοινό αγώνα. Αλλά σε ποιον κοινό αγώνα. Στον αγώνα για τη διατήρηση του ίδιου συστήματος;

Θυμάμαι το 1981 που κάποιοι ανεγκέφαλοι τόνιζαν όπου βρίσκονταν «Στις 18 του Οκτώβρη Σοσιαλισμός». Δε μιλάμε για τέτοιες γελοιότητες. Όποιος έχει λίγο ασχοληθεί με τον Μαρξ (ακόμα και επιδερμικά) γνωρίζει πως ναι μεν ο Σοσιαλισμός είναι νομοτελειακή κατάληξη του ανθρώπου αν θέλει να επιβιώσει αλλά από την άλλη. ο Καπιταλισμός αλλάζει τόσο εύκολα μορφή και πρόταση που οι συνεπείς καπιταλιστές (και όχι οι νεοφιλελεύθεροι που αποτελούν για τον καπιταλισμό ότι και οι Μάρτυρες; του Ιεχωβά ή οι Πεντηκοστιανοί για τον Χριστιανισμό) τον θεωρούν αθάνατο. Ζούνε τους έσχατους χρόνους χωρίς να είναι εσχατολόγοι.  Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. σαν προσγειωμένο κόμμα και με αληθινό πρόταγμα το λαϊκό συμφέρον, αποτελεί τη μόνη –μετά το κομμουνιστικό πρόταγμα- ελπίδα για μια ανθρώπινη κοινωνία. Με λιγότερα; Δεν γνωρίζω. Αυτό άλλωστε εξαρτάται και από άλλους παράγοντες. Αλλά πιο ανθρώπινη, επιτέλους. Σήμερα, δεν αρκεί η φτώχιεα αλλά υπάρχει και η υποτέλεια που έχουν επιβάλει στη χώρα τα δουλάρια με αντάλλαγμα το δικό τους θησαυρισμό.

Πέρα λοιπόν από την απαλλαγή της χώρας από τα επικίνδυνα παράσιτα και σκουπίδια που καμώνονται τους υπουργούς και τους «τιμονιέρηδες» προέχει να τεθεί ως πρόταγμα, το χτίσιμο μίας πιο ανθρώπινης κοινωνίας και ενός κόσμου που «θα ξεκινάει από το ψωμί» όπως έγραφε ο τεράστιος Γ. Ρίτσος. Προέχει  η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από μία κυβέρνηση της Αριστεράς.

Για την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από μία κυβέρνηση της Αριστεράς, περιττεύουν (είναι τελείως άχρηστοι) όλοι αυτοί οι άνθρωποι – σύμβολα-  που δεν έχουν καμία δυνατότητα συμβολής στην Αριστερή Διακυβέρνηση και στο να φέρουν επιτέλους το ψωμί στο τραπέζι αυτού που του λείπει, αντί να το κρατάνε για τον εαυτό τους.   Όπως αναρωτιέται -αλλά και απαντά - ο Γ. Σταματόπουλος «πώς αντιμετωπίζονται όλοι τούτοι; Δεν νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι ριζοτομικό εκτός από τη στηλίτευση, με επιχειρήματα βεβαίως. Αυτή τη στιγμή δεν έχομεν χρείαν αναγνωρίσιμων περσόνων, χρειαζόμαστε ανθρώπους που είναι κοντά στην κοινωνία, μιλούν γι’ αυτήν, είναι μέρος της. Επιτέλους».