του Δημητρη Σεβαστακη, απο την Αυγη...
Ο τρομοκρατικός φόρος στα ακίνητα είναι αποδεσμευμένος από το εισόδημα. Αυτό είναι μια τερατώδης μορφή αδικίας, αλλά όχι η μόνη. Το βασικό είναι η ευχέρεια που έχει αποκτήσει το πολιτικό σύστημα να αλλάζει όποτε θέλει τους κανόνες του παιχνιδιού. Αύριο μπορεί να θεσπίσει ένα φόρο ηλικίας. Ο νέος να φορολογείται λιγότερο από τον ηλικιωμένο (που έχει λίγο χρόνο μπροστά του, άρα πρέπει να βιαστούμε να του τα πάρουμε). Ή να θεσπιστεί φόρος βιολογικής στάθμης. Ο ψηλός και χοντρός φορολογείται διαφορετικά από τον κοντό και αδύνατο. Ή φόρος αισθητικής, ενδυματολογίας κ.λπ. Η φορολογική νομοθεσία αφομοιώνει τις απίθανες τεχνικές των ασφαλιστικών εταιρειών ή, ακόμα χειρότερα, τις χρεωστικές τεχνικές των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας.
Η ευχέρεια αυτή του συστήματος, η άνεση να αλλάζει τους κανόνες, η λογική καραμπόλας ή τύχης στην παραγωγή του νόμου, καταστρέφει την έννοια του κανόνα, την έννοια της νομοθέτησης, αλλά και την οντότητα των εργαλείων νομοθέτησης. Κοινοβούλιο και Δικαιοσύνη ανήκουν στην επικράτεια του Λέοντα που έχει ωροσκόπο στον Σκορπιό. Ο κανόνας είναι προϊόν πλανητών, ζωδίου, άστρων, θετικής ενέργειας και γαλάζιων λίθων. Κάτω από αυτούς τους όρους και με αυτές τις ποιότητες πολιτικής παραγωγής, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η κ. Μισέλ Ασημακοπούλου, την οποία ομολογώ ότι δεν είχα προσέξει στις προηγούμενες παραστάσεις. Ειδικότερα με εντυπωσίασε ο τρόπος με τον οποίο διαπραγματεύεται το θέμα του κ. Τσίπρα και του Ευρωπαϊκού αριστερού κόμματος:
Οι Τροτσκισταί, οι Μαρξισταί, οι μέχρι πρότινος εκτός νόμου κομμουνισταί, υποστηρίζουν τον κ. Τσίπρα στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Άρα, ως αυτονοήτως κακοί, δεν μπορεί παρά να εκφράζουν την κακότητα και του εκλεκτού τους. Ευθείες, απλοϊκές συναρτήσεις, εύκολο συμπέρασμα.
Η κ. Ασημακοπούλου προφανώς θεωρεί τους παραπάνω ως ένα είδος αποκρυφιστικής οργάνωσης, ως περίπου Μορμόνους της Ηπείρου μας, ως τα όντα μιας αδιάκριτης πλευράς της ευρωπαϊκής ιστορίας και «ιλλουστρίλας». Δεν πιστεύω ότι θεωρεί τον Μαρξ είτε ως Μαρξ εντ Σπένσερ, είτε ως «Μακ μαχαιροβγάλτη» του Μπρεχτ - και ελπίζω τον τελευταίο να μην τον θεωρεί ως Τζορτζ Μπεστ. Μου κάνει όμως εντύπωση, η εκπρόσωπος της αστικής -υποτίθεται- επικράτειας, να μιλάει με όρους δεισιδαίμονος (όχι Δεισδαιμόνας) και μάλιστα... ως ακραιφνώς ευρωπαΐστρια να απαιτεί φέις κοντρόλ, αποκλεισμό λόγω ιδεολογικών καταβολών κ.λπ.
Ο Κάρολος Μαρξ υπήρξε ο ισχυρός και κριτικός αποδέκτης της βιομηχανικής παραγωγικής συμπύκνωσης, επανερμήνευσε και εκλογίκευσε αναθεμελιωτικά την πολιτική οικονομία, τον Χέγκελ, τη γερμανική ιδεολογία, την Ιστορία, συνέλαβε την αλλοτρίωση και τη φενάκη, την έννοια της κοινωνικής παρανάγνωσης, της ταξικής ψευδαίσθησης - προβλήματα που διαρκούν και αναπαριστούν την κοινωνία και την πολιτική τραγωδία. Ο Μαρξ άλλαξε τη ροή του κόσμου, «μετεβλήθη -δι' αυτού-, εντός μας ο ρυθμός του κόσμου», άλλαξε την πολιτισμική δομή πολλών αξιωματικών και εμπλούτισε τις έννοιες του χρόνου και της ύλης στην ιστορική κατασκευή (παρ'όλες τις στρεβλώσεις ενός δογματικού ιστορικισμού). Ενίοτε αυτοί που τον επικαλέστηκαν (κόμματα, πρόσωπα, καθεστώτα) κινήθηκαν σε μεγάλο εύρος, από τη γραφειοκρατική «σιδερένια φτέρνα» πολλών κομμάτων και κρατικών εφαρμογών στις πολεμικές συνθήκες του 20ού αιώνα έως τη δημοκρατική και χειραφετητική πολυμέρεια πολλών ρευμάτων σκέψης και πολιτικής πράξης.
Παρ' όλες τις στρεβλώσεις, η μαρξιστική σκέψη συνέβαλε στο να διαμορφωθεί ένα εργασιακό δίκαιο που ισορροπεί τις σχέσεις, μια κουλτούρα λαϊκής αυτοβουλίας και συγχρόνως λογικής και ηθικής επιχειρηματολογίας (η κυρίαρχη δομή της Ιστορίας είναι η ισχύς, η σχεσιακή ανισοδυναμία, άρα ως αριστερός προσπαθώ να αντιτάξω μια παραχωρητική δικαιοκρατία). Ο αφοριστικός, απαξιωτικός, ζηλωτικός λόγος στερεοτύπων, μόνο αδυναμία προδίδει. Είναι γεγονός ότι ο ρόλος του μιντιακού εκπροσώπου -ειδικά όταν έχει να υπερασπιστεί πολιτικές δυστυχίας- είναι δύσκολος. Μιλάει αναγκαστικά δυο τόνους πάνω από το κανονικό, σκέφτεται συχνά δυο τόνους κάτω από το κανονικό. Πράττει στην τύρβη των μίντια, σε μια υπερεπικαιρότητα που εξαντλεί. Όμως, όταν δαιμονοποιεί, όχι αυτό που δεν αισθάνεται, αλλά αυτό που δεν καταλαβαίνει, τότε υπάρχει πρόβλημα. Αυτή η διάχυτη και αναρίθμητη αδικοπραξία αποτελειώνει το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της πολιτικής σύγκρουσης, που είναι η ιδεολογική διαπάλη. Η ανορθολογική πολιτική παραγωγή φοβάμαι ότι θεμελιώνεται σε ένα βαθύ πεδίο πολιτισμικού αναλφαβητισμού και δεν συναρτάται κατ' ανάγκην με τις συνηθισμένες επιχειρησιακές αδυναμίες και αδεξιότητες του συστήματος εξουσίας. Η ποιότητα της πολιτικής αντιστοιχεί στην ποιότητα των επιχειρημάτων.
* Ο Δημήτρης Α. Σεβαστάκης είναι ζωγράφος, αν. καθηγητής ΕΜΠ dsevastakis@arch.ntua.gr
Ο τρομοκρατικός φόρος στα ακίνητα είναι αποδεσμευμένος από το εισόδημα. Αυτό είναι μια τερατώδης μορφή αδικίας, αλλά όχι η μόνη. Το βασικό είναι η ευχέρεια που έχει αποκτήσει το πολιτικό σύστημα να αλλάζει όποτε θέλει τους κανόνες του παιχνιδιού. Αύριο μπορεί να θεσπίσει ένα φόρο ηλικίας. Ο νέος να φορολογείται λιγότερο από τον ηλικιωμένο (που έχει λίγο χρόνο μπροστά του, άρα πρέπει να βιαστούμε να του τα πάρουμε). Ή να θεσπιστεί φόρος βιολογικής στάθμης. Ο ψηλός και χοντρός φορολογείται διαφορετικά από τον κοντό και αδύνατο. Ή φόρος αισθητικής, ενδυματολογίας κ.λπ. Η φορολογική νομοθεσία αφομοιώνει τις απίθανες τεχνικές των ασφαλιστικών εταιρειών ή, ακόμα χειρότερα, τις χρεωστικές τεχνικές των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας.
Η ευχέρεια αυτή του συστήματος, η άνεση να αλλάζει τους κανόνες, η λογική καραμπόλας ή τύχης στην παραγωγή του νόμου, καταστρέφει την έννοια του κανόνα, την έννοια της νομοθέτησης, αλλά και την οντότητα των εργαλείων νομοθέτησης. Κοινοβούλιο και Δικαιοσύνη ανήκουν στην επικράτεια του Λέοντα που έχει ωροσκόπο στον Σκορπιό. Ο κανόνας είναι προϊόν πλανητών, ζωδίου, άστρων, θετικής ενέργειας και γαλάζιων λίθων. Κάτω από αυτούς τους όρους και με αυτές τις ποιότητες πολιτικής παραγωγής, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η κ. Μισέλ Ασημακοπούλου, την οποία ομολογώ ότι δεν είχα προσέξει στις προηγούμενες παραστάσεις. Ειδικότερα με εντυπωσίασε ο τρόπος με τον οποίο διαπραγματεύεται το θέμα του κ. Τσίπρα και του Ευρωπαϊκού αριστερού κόμματος:
Οι Τροτσκισταί, οι Μαρξισταί, οι μέχρι πρότινος εκτός νόμου κομμουνισταί, υποστηρίζουν τον κ. Τσίπρα στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Άρα, ως αυτονοήτως κακοί, δεν μπορεί παρά να εκφράζουν την κακότητα και του εκλεκτού τους. Ευθείες, απλοϊκές συναρτήσεις, εύκολο συμπέρασμα.
Η κ. Ασημακοπούλου προφανώς θεωρεί τους παραπάνω ως ένα είδος αποκρυφιστικής οργάνωσης, ως περίπου Μορμόνους της Ηπείρου μας, ως τα όντα μιας αδιάκριτης πλευράς της ευρωπαϊκής ιστορίας και «ιλλουστρίλας». Δεν πιστεύω ότι θεωρεί τον Μαρξ είτε ως Μαρξ εντ Σπένσερ, είτε ως «Μακ μαχαιροβγάλτη» του Μπρεχτ - και ελπίζω τον τελευταίο να μην τον θεωρεί ως Τζορτζ Μπεστ. Μου κάνει όμως εντύπωση, η εκπρόσωπος της αστικής -υποτίθεται- επικράτειας, να μιλάει με όρους δεισιδαίμονος (όχι Δεισδαιμόνας) και μάλιστα... ως ακραιφνώς ευρωπαΐστρια να απαιτεί φέις κοντρόλ, αποκλεισμό λόγω ιδεολογικών καταβολών κ.λπ.
Ο Κάρολος Μαρξ υπήρξε ο ισχυρός και κριτικός αποδέκτης της βιομηχανικής παραγωγικής συμπύκνωσης, επανερμήνευσε και εκλογίκευσε αναθεμελιωτικά την πολιτική οικονομία, τον Χέγκελ, τη γερμανική ιδεολογία, την Ιστορία, συνέλαβε την αλλοτρίωση και τη φενάκη, την έννοια της κοινωνικής παρανάγνωσης, της ταξικής ψευδαίσθησης - προβλήματα που διαρκούν και αναπαριστούν την κοινωνία και την πολιτική τραγωδία. Ο Μαρξ άλλαξε τη ροή του κόσμου, «μετεβλήθη -δι' αυτού-, εντός μας ο ρυθμός του κόσμου», άλλαξε την πολιτισμική δομή πολλών αξιωματικών και εμπλούτισε τις έννοιες του χρόνου και της ύλης στην ιστορική κατασκευή (παρ'όλες τις στρεβλώσεις ενός δογματικού ιστορικισμού). Ενίοτε αυτοί που τον επικαλέστηκαν (κόμματα, πρόσωπα, καθεστώτα) κινήθηκαν σε μεγάλο εύρος, από τη γραφειοκρατική «σιδερένια φτέρνα» πολλών κομμάτων και κρατικών εφαρμογών στις πολεμικές συνθήκες του 20ού αιώνα έως τη δημοκρατική και χειραφετητική πολυμέρεια πολλών ρευμάτων σκέψης και πολιτικής πράξης.
Παρ' όλες τις στρεβλώσεις, η μαρξιστική σκέψη συνέβαλε στο να διαμορφωθεί ένα εργασιακό δίκαιο που ισορροπεί τις σχέσεις, μια κουλτούρα λαϊκής αυτοβουλίας και συγχρόνως λογικής και ηθικής επιχειρηματολογίας (η κυρίαρχη δομή της Ιστορίας είναι η ισχύς, η σχεσιακή ανισοδυναμία, άρα ως αριστερός προσπαθώ να αντιτάξω μια παραχωρητική δικαιοκρατία). Ο αφοριστικός, απαξιωτικός, ζηλωτικός λόγος στερεοτύπων, μόνο αδυναμία προδίδει. Είναι γεγονός ότι ο ρόλος του μιντιακού εκπροσώπου -ειδικά όταν έχει να υπερασπιστεί πολιτικές δυστυχίας- είναι δύσκολος. Μιλάει αναγκαστικά δυο τόνους πάνω από το κανονικό, σκέφτεται συχνά δυο τόνους κάτω από το κανονικό. Πράττει στην τύρβη των μίντια, σε μια υπερεπικαιρότητα που εξαντλεί. Όμως, όταν δαιμονοποιεί, όχι αυτό που δεν αισθάνεται, αλλά αυτό που δεν καταλαβαίνει, τότε υπάρχει πρόβλημα. Αυτή η διάχυτη και αναρίθμητη αδικοπραξία αποτελειώνει το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της πολιτικής σύγκρουσης, που είναι η ιδεολογική διαπάλη. Η ανορθολογική πολιτική παραγωγή φοβάμαι ότι θεμελιώνεται σε ένα βαθύ πεδίο πολιτισμικού αναλφαβητισμού και δεν συναρτάται κατ' ανάγκην με τις συνηθισμένες επιχειρησιακές αδυναμίες και αδεξιότητες του συστήματος εξουσίας. Η ποιότητα της πολιτικής αντιστοιχεί στην ποιότητα των επιχειρημάτων.
* Ο Δημήτρης Α. Σεβαστάκης είναι ζωγράφος, αν. καθηγητής ΕΜΠ dsevastakis@arch.ntua.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου