Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Βουλευτές της Χρυσής Αυγής βρίσκονται στα κελιά (τουλάχιστον προσωρινά) και η κυβέρνηση θριαμβολογεί με τα γνωστά φληναφήματα περί «αποτελεσματικού κράτους» και «δημοκρατίας που ξέρει να αμύνεται». Κατά βάθος, όμως, όλοι γνωρίζουν ότι και η υπόθεση αυτή είναι ακόμα μία φούσκα, απ’ αυτές που βλέπουμε εδώ και πολλά χρόνια να σκάνε κατά καιρούς μπροστά στα μούτρα μας.
Η ιδιαιτερότητά της συνίσταται στο ότι μας δίνει μια μοναδική ευκαιρία να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να κάνουμε την αυτοκριτική μας ως κοινωνία, μάθημα στο οποίο συστηματικά μένουμε μετεξεταστέοι.
Οι φασιστικές πρακτικές της Χρυσής Αυγής δεν είναι μόνο «οι δικές τους πρακτικές». Δηλαδή η πολιτική συμπεριφορά ορισμένων αμετανόητων, ανιστόρητων και φανατικών ναζιστών. Δεν είναι καν η συμπεριφορά ενός περιθωριακού τμήματος της κοινωνίας που θέλει να την εκδικηθεί καταστρέφοντάς την. Δυστυχώς είναι κάτι πολύ περισσότερο. Και δεν εννοώ μόνο τους πολιτικούς συνοδοιπόρους της, όπως διάφορα χουντικά «σταγονίδια», ορισμένα βασιλικά υπολείμματα ή τον εσμό των εθνικοπαραφρόνων που δεν σταματούν εδώ και δεκαετίες να συνωμοσιολογούν και να ερμηνεύουν την ιστορία ως ένα σενάριο που εξελίσσεται στη βάση μυστικών σχεδίων που έχουν φτιαχτεί από τους «Εβραιομασόνους», τους Νεφελίμ και τους Ελοχίμ.
Αυτούς μπορούμε ως κοινωνία να τους αντέξουμε. Το πρόβλημα είναι, και τώρα έχουμε την ευκαιρία να το αναγνωρίσουμε, ότι το σκουλήκι υπήρχε ΜΕΣΑ στο μήλο. Τι εννοώ;
Βεβαίως και παίζει τον δικό της ρόλο η πολιτική και κοινωνική ιστορία της Ελλάδας, με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο εσωτερικό της, με τη δράση των ταγματασφαλιτών, των δωσίλογων, των συνεργατών των Γερμανών και ενός σκληρού πυρήνα αντικομμουνισμού που επιβιώνει μέχρι και σήμερα. Τον διακρίνουμε, άλλωστε, στο καθημερινό λεξιλόγιο της Δεξιάς, αλλά και πολλών «ανανηψάντων» της Σοσιαλδημοκρατίας.
Ομως, εάν δούμε τα τελευταία πολλά χρόνια, θα διαπιστώσουμε ότι στην ελληνική κοινωνία οι αντιδημοκρατικές και αντικοινωνικές συμπεριφορές που αποτελούν την πρώτη ύλη για τη διαμόρφωση μιας φασίζουσας νοοτροπίας, ήταν πάντοτε παρούσες. Ο καθολικός πελατειασμός, η πρόσδεση (ακόμα και οικογενειακή) σ’ έναν πολιτικό «προστάτη», οι κομματικοί στρατοί με τη φανατική και άλογη ταύτιση, η αποξένωση από την πολιτική, ο ακραίος ατομικισμός και η ασύστολη δημαγωγία αποτέλεσαν στους καιρούς της σχετικής ευμάρειας το εύφορο έδαφος για να ανθίσουν στα χρόνια της κρίσης τα άνθη του κακού.
Η δουλική συμπεριφορά προς τους «αποπάνω» και η βάναυση αντιμετώπιση των «αποκάτω» είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό αυτού του κακού. Από την αυθαιρεσία των κρατικών οργάνων (στο πρόσωπο του αστυνομικού, του αγενούς δημοσίου υπαλλήλου και όποιου κατέχει ένα κομματάκι εξουσίας) μέχρι την ιδεολογία του «τζάμπα μάγκα» και του μικροαστικού τσαμπουκά διάβρωσαν, αργά αλλά σταθερά, πολλές συνειδήσεις που με την ευκαιρία της δραματικής κρίσης επιχειρούν ρελάνς και ρεβάνς ταυτόχρονα. Το στερεότυπο του αυθάδους, χυδαίου, άξεστου Ελληναρά (έστω και με μικροαστικό λούστρο), με τη νοοτροπία «αρκεί να κερδάει ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω» μόνο περιθωριακό δεν είναι.
Η αντιμετώπιση αυτού του κοινωνικού προφίλ απαιτεί πολύ πιο μακροχρόνιες, επεξεργασμένες και ουσιαστικές πολιτικές από το θεαθήναι και το θέατρο σκιών με τις χειροπέδες, τους φουσκωτούς και τις (επιλεκτικές) δικαστικές διαδικασίες εξπρές. Και ο νοών νοείτω!
Βουλευτές της Χρυσής Αυγής βρίσκονται στα κελιά (τουλάχιστον προσωρινά) και η κυβέρνηση θριαμβολογεί με τα γνωστά φληναφήματα περί «αποτελεσματικού κράτους» και «δημοκρατίας που ξέρει να αμύνεται». Κατά βάθος, όμως, όλοι γνωρίζουν ότι και η υπόθεση αυτή είναι ακόμα μία φούσκα, απ’ αυτές που βλέπουμε εδώ και πολλά χρόνια να σκάνε κατά καιρούς μπροστά στα μούτρα μας.
Η ιδιαιτερότητά της συνίσταται στο ότι μας δίνει μια μοναδική ευκαιρία να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να κάνουμε την αυτοκριτική μας ως κοινωνία, μάθημα στο οποίο συστηματικά μένουμε μετεξεταστέοι.
Οι φασιστικές πρακτικές της Χρυσής Αυγής δεν είναι μόνο «οι δικές τους πρακτικές». Δηλαδή η πολιτική συμπεριφορά ορισμένων αμετανόητων, ανιστόρητων και φανατικών ναζιστών. Δεν είναι καν η συμπεριφορά ενός περιθωριακού τμήματος της κοινωνίας που θέλει να την εκδικηθεί καταστρέφοντάς την. Δυστυχώς είναι κάτι πολύ περισσότερο. Και δεν εννοώ μόνο τους πολιτικούς συνοδοιπόρους της, όπως διάφορα χουντικά «σταγονίδια», ορισμένα βασιλικά υπολείμματα ή τον εσμό των εθνικοπαραφρόνων που δεν σταματούν εδώ και δεκαετίες να συνωμοσιολογούν και να ερμηνεύουν την ιστορία ως ένα σενάριο που εξελίσσεται στη βάση μυστικών σχεδίων που έχουν φτιαχτεί από τους «Εβραιομασόνους», τους Νεφελίμ και τους Ελοχίμ.
Αυτούς μπορούμε ως κοινωνία να τους αντέξουμε. Το πρόβλημα είναι, και τώρα έχουμε την ευκαιρία να το αναγνωρίσουμε, ότι το σκουλήκι υπήρχε ΜΕΣΑ στο μήλο. Τι εννοώ;
Βεβαίως και παίζει τον δικό της ρόλο η πολιτική και κοινωνική ιστορία της Ελλάδας, με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο εσωτερικό της, με τη δράση των ταγματασφαλιτών, των δωσίλογων, των συνεργατών των Γερμανών και ενός σκληρού πυρήνα αντικομμουνισμού που επιβιώνει μέχρι και σήμερα. Τον διακρίνουμε, άλλωστε, στο καθημερινό λεξιλόγιο της Δεξιάς, αλλά και πολλών «ανανηψάντων» της Σοσιαλδημοκρατίας.
Ομως, εάν δούμε τα τελευταία πολλά χρόνια, θα διαπιστώσουμε ότι στην ελληνική κοινωνία οι αντιδημοκρατικές και αντικοινωνικές συμπεριφορές που αποτελούν την πρώτη ύλη για τη διαμόρφωση μιας φασίζουσας νοοτροπίας, ήταν πάντοτε παρούσες. Ο καθολικός πελατειασμός, η πρόσδεση (ακόμα και οικογενειακή) σ’ έναν πολιτικό «προστάτη», οι κομματικοί στρατοί με τη φανατική και άλογη ταύτιση, η αποξένωση από την πολιτική, ο ακραίος ατομικισμός και η ασύστολη δημαγωγία αποτέλεσαν στους καιρούς της σχετικής ευμάρειας το εύφορο έδαφος για να ανθίσουν στα χρόνια της κρίσης τα άνθη του κακού.
Η δουλική συμπεριφορά προς τους «αποπάνω» και η βάναυση αντιμετώπιση των «αποκάτω» είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό αυτού του κακού. Από την αυθαιρεσία των κρατικών οργάνων (στο πρόσωπο του αστυνομικού, του αγενούς δημοσίου υπαλλήλου και όποιου κατέχει ένα κομματάκι εξουσίας) μέχρι την ιδεολογία του «τζάμπα μάγκα» και του μικροαστικού τσαμπουκά διάβρωσαν, αργά αλλά σταθερά, πολλές συνειδήσεις που με την ευκαιρία της δραματικής κρίσης επιχειρούν ρελάνς και ρεβάνς ταυτόχρονα. Το στερεότυπο του αυθάδους, χυδαίου, άξεστου Ελληναρά (έστω και με μικροαστικό λούστρο), με τη νοοτροπία «αρκεί να κερδάει ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω» μόνο περιθωριακό δεν είναι.
Η αντιμετώπιση αυτού του κοινωνικού προφίλ απαιτεί πολύ πιο μακροχρόνιες, επεξεργασμένες και ουσιαστικές πολιτικές από το θεαθήναι και το θέατρο σκιών με τις χειροπέδες, τους φουσκωτούς και τις (επιλεκτικές) δικαστικές διαδικασίες εξπρές. Και ο νοών νοείτω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου