απο το Ιστολογιο του Νικου Σαραντακου...
Όπως και να το πάρει κανείς, η απόφαση για μη προφυλάκιση των τριών κορυφαίων χρυσαβγιτών μόνο σαν φιάσκο μπορεί να χαρακτηριστεί. Βέβαια, η μη προφυλάκιση δεν ισοδυναμεί με απαλλαγή (όπως και η προφυλάκιση δεν σημαίνει καταδίκη), και βέβαια οι τρεις δεν παύουν να είναι κατηγορούμενοι, που μάλιστα αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους, ο ένας μάλιστα με όχι ευκαταφρόνητη εγγύηση, πράγμα που σημαίνει ότι ο ανακριτής και ο εισαγγελέας βρήκαν κάποιες ενδείξεις ότι πράγματι οι τρεις ήταν μέλη εγκληματικής οργάνωσης, όπως ήταν το αδίκημα για το οποίο παραπέμφθηκαν σε αυτόφωρη διαδικασία, ωστόσο στην όλη ιστορία δεν παύει να υπάρχει μια πρόδηλη και ανησυχητική αντίφαση. Διότι, αν όντως υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις ότι οι τρεις ήταν μέλη της εγκληματικής οργάνωσης, με την αποφυλάκισή τους δεν θα ξαναρχίσουν τάχα τη δραστηριότητά τους ως μέλη της; Κι αν πάλι δεν υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις εναντίον τους, αυτό δεν προμηνύει τίποτα καλό για τη συνέχιση της διαδικασίας. Βέβαια, είναι σωστό αυτό που λέγεται, ότι ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή, και ότι τίποτε δεν έχει κριθεί. Ωστόσο, για να χρησιμοποιήσω το παλιό κλισέ, έστω κι αν ο πόλεμος μόλις τώρα άρχισε, την πρώτη αψιμαχία την κέρδισε σαφώς το φιλοναζιστικό μόρφωμα.
Πρέπει ακόμα να διευκρινίσω ότι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι γνωστό αν θα προφυλακιστεί ή όχι ο αρχηγός του μορφώματος, ο Ν. Μιχαλολιάκος. Τυχόν μη προφυλάκισή του θα σημάνει την κορύφωση του φιάσκου, ενώ αν προφυλακιστεί το φιάσκο απλώς θα μετριαστεί. [Λίγο πριν δημοσιευτεί το άρθρο, επι του πιεστηρίου που θα λέγαμε τον παλιό καιρό, διαβάζω ότι ο φυρερίσκος κρίθηκε προφυλακιστέος. Η ουσία όσων ακολουθούν δεν αλλάζει, αν και υπάρχει η ελπίδα -έχει ξανασυμβεί- το μόρφωμα να διασπαστεί αν η αποφυλακισμένη ηγεσία διαφοροποιηθεί από την προφυλακισμένη. Βέβαια, έτσι θα έχουμε και τη σοβαρή ΧΑ που ευαγγελίζονται κάποιοι].
Η απόφαση για τη μη προφυλάκιση του Κασιδιάρη και των άλλων δύο ξένισε πολλούς, επειδή είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι οι δικαστικές αρχές, τον τελευταίο καιρό, αποφάσιζαν προφυλακίσεις περίπου για ψύλλου πήδημα. Δεν μπορούμε να μη σκεφτούμε, για παράδειγμα, τους τέσσερις πολίτες της Ιερισσού, που βρίσκονται προφυλακισμένοι εδώ και έξι μήνες κατηγορούμενοι για τα επεισόδια στις Σκουριές -τάχα αυτοί ήταν πιο επικίνδυνο να συνεχίσουν τα αδικήματα για τα οποία κατηγορούνται απ’ ό,τι ο κ. Κασιδιάρης; Ή είναι πιο επικίνδυνος ο Λάκης Γαβαλάς από τον κ. Παναγιώταρο;
Έτσι κι αλλιώς, πάντως, η χτεσινή απόφαση ήταν μια τεράστια επικοινωνιακή νίκη για το φιλοναζιστικό μόρφωμα και ενα εξίσου πρωτοφανές επικοινωνιακό στραπάτσο για την κυβέρνηση, και προσωπικά για το ηγετικό της δίδυμο, τον πρωθυπουργό κ. Σαμαρά και τον αντιπρόεδρο κ. Βενιζέλο. Θα θυμίσω ότι μία μόνο μέρα πριν εκδοθεί η απόφαση, ο πρωθυπουργός είχε δηλώσει από την Αμερική: «Συντρίβουμε τον εξτρεμισμό, έχουμε σαν κυβέρνηση την πολιτική βούληση, πάντα με σεβασμό στο Σύνταγμα και τους νόμους, η ηγεσία της Χρυσής Αυγής έχει οδηγηθεί στην φυλακή». Το παροιμιακό κοκοράκι δεν πρόλαβε να λαλήσει, και η “ηγεσία” βρισκόταν έξω από τη φυλακή, βρίζοντας και απειλώντας θεούς και δαίμονες και μοιράζοντας και μερικές ψιλές στο διάβα της. Επικοινωνιακά το χαστούκι για τον πρωθυπουργό είναι ηχηρό, και ίσως γι’ αυτό ακόμα και φιλοκυβερνητικά έντυπα παραδέχτηκαν αιφνιδιασμό, προβληματισμό, έκπληξη της κυβέρνησης.
Εκ των υστέρων είναι εύκολο να είσαι προφήτης, αλλά όσα συνέβησαν δείχνουν να δικαιώνουν εκείνους τους νομικούς, συνταγματολόγους και ποινικολόγους, που δεν συμμερίζονταν το κλίμα ευφορίας των καναλιών τις προηγούμενες μέρες, που επισήμαιναν τα κενά ή/και τους κινδύνους της διαδικασίας που ακολουθήθηκε (ακούστε για παράδειγμα τον κ. Κ. Χρυσόγονο). Βέβαια, χτες τέτοιες απόψεις αντιμετωπίζονταν σχεδόν με χλεύη από τους εντεταλμένους θριαμβολογούντες. “Ωραία μου πλυντηρια” αποκάλεσε τους νομομαθείς ο κ. Γ. Πρετεντέρης, σε ένα άρθρο του που δημοσιεύτηκε στα Νέα περίπου την ίδια ώρα (άλλο φιάσκο!) που έβγαινε η απόφαση να αφεθούν ελεύθεροι οι τρεις χρυσαβγίτες (αν το άρθρο του είναι ακόμα κλειδωμένο, ίσως μπορείτε να το διαβάσετε εδώ). Βέβαια, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο κ. Πρετεντέρης κάτι ξέρει από πλυντήρια -ξεπλένει χρυσαβγίτες από το 1996!
Η λέξη λοιπόν της ημέρας είναι το φιάσκο. Κι επειδή εμείς εδώ το ιστολόγιο προσπαθούμε πάντα να λεξιλογούμε, ακόμα κι όταν πολιτικολογούμε, θα ήταν αφύσικο να μην πούμε μερικά πράγματα για τα λεξιλογικά του φιάσκου, που μάλιστα έχουν αρκετό ενδιαφερον. Καταρχάς, φιάσκο είναι η αποτυχία, θα ήταν όμως σωστότερο να πούμε ότι η λέξη χρησιμοποιείται συνήθως όχι για οποιαδήποτε αποτυχία, αλλά κυρίως για την παταγώδη αποτυχία, την οριστική, την εκκωφαντική, που πονάει και τσούζει. Η λέξη είναι δάνειο από τα ιταλικά, fiasco. Η λέξη fiasco, που η αρχική της σημασία είναι μπουκάλι, προέρχεται από το μεσαιωνικό λατινικό flasco, το οποίο όμως μάλλον είναι δάνειο από παλαιογερμανική λέξη. Από την ίδια λέξη άλλωστε προήλθε και το σημερινό γερμανικό Flasche (μπουκάλι), το αγγλικό flask, αλλά και η δική μας φλάσκα (μέσω ενός μεσαιωνικού λατινικού flasca). Η φλάσκα ή φλασκί είναι δοχείο για νερό, το οποίο συχνά φτιαχνόταν από ξεραμένη κολοκύθα. Από το σχήμα της φλάσκας πήραν το όνομά τους οι ποικιλίες μελιτζάνες φλάσκες και πιπεριές φλάσκες. Αλλά ας γυρίσουμε στο φιάσκο ή μάλλον στο fiasco.
Είπαμε πιο πριν ότι η λέξη fiasco σήμαινε μπουκάλι. Η σημασία της αποτυχίας προήλθε από τη θεατρική αργκό, στην οποία υπήρχε η έκφραση far fiasco που σήμαινε “αποτυγχάνω” και λεγόταν για τις αποτυχημένες παραστάσεις, για να γενικευτεί στη συνέχεια και να λέγεται και για τις εκτός θεάτρου αποτυχίες. Από τα ιταλικά η λέξη, με τη σημασία της αποτυχίας, πέρασε όχι μόνο στα ελληνικά, αλλά και στα γαλλικά και τα αγγλικά, μάλλον και σε άλλες γλώσσες. Πώς όμως φτάσαμε από το μπουκάλι στη (θεατρική) αποτυχία; Γιατί πήρε η έκφραση far fiasco αυτή τη σημασία; Απάντηση οριστική δεν υπάρχει. Πρόκειται για μια από εκείνες τις δυσετυμολόγητες εκφράσεις για τις οποίες έχουν προταθεί πολλές εξηγήσεις, χωρίς καμιά τους να γίνει αποδεκτή. Θα αναφέρω μία από τις εξηγήσεις που έχουν προταθεί, που τη βρήκα στο λεξικό του Zingarelli. Σύμφωνα μ’ αυτήν, ο ονομαστός μπολονέζος αρλεκίνος Ντομένικο Μπιανκολέλλι (τον 17ο αιώνα) έκανε μια βραδιά στο θέατρο έναν αυτοσχεδιασμό κρατώντας ένα μπουκάλι, το οποίο μπουκάλι έπαιζε κεντρικό ρόλο στην υπόθεση. Όμως, δεν κατάφερε να κάνει το κοινό να γελάσει, οπότε οργισμένος στράφηκε στο μπουκάλι και του είπε “Εξαιτίας σου έγινα ρεζίλι σήμερα”, και το πέταξε μακριά, οπότε στη συνέχεια κάθε φορά που κάποιος άλλος ηθοποιός αποτύγχανε να βγάλει γέλιο με το νούμερό του, το σινάφι έλεγε “E il fiasco d’Arlecchino”, κι έτσι καθιερώθηκε η έκφραση. Όμως επισημαίνω πως αυτή είναι μία μόνο από τις εξηγήσεις και πως το καλό λεξικό την παραθέτει χωρίς να την δέχεται, προτιμώντας να θεωρεί άγνωστη την αρχή της έκφρασης. Εγώ πάντως σκέφτηκα το ληκύθιον, το αρχαίο εκείνο μπουκαλάκι με το οποίο ο Αισχύλος στους αριστοφανικούς Βατράχους κονιορτοποίησε τους προλόγους του Ευριπίδη, κολλώντας παντού τη φράση “λυκήθιον απώλεσεν”. Δεν λέω βέβαια πως από το λυκήθιον απώλεσεν βγήκε το far fiasco, αλλά πρόσεξα τη σύμπτωση.
Αλλά ας γυρίσουμε στο χτεσινό φιάσκο, γιατί η απόφαση να αφεθούν ελεύθεροι οι τρεις χρυσαβγίτες ήταν μία μόνο πτυχή της υπόθεσης. Υπάρχει και κάτι άλλο, που είναι πολύ χειρότερο από φιάσκο, κάτι εντελώς ασυγχώρητο. Εννοώ βέβαια την περίεργη “αβλεψία” εξαιτίας της οποίας στη δικογραφία αποκαλύφθηκαν, όπως καταγγέλλεται, τα στοιχεία του ενός από τους δύο “προστατευμένους μάρτυρες”. Όσο κι αν ένας γενικός κανόνας λέει ότι είναι λάθος να αποδίδεις σε δόλο ό,τι εξηγείται από την ανικανότητα, κι όσο κι αν η ανικανότητα κοντεύει να μεταβληθεί σε σήμα κατατεθέν και modus operandi τούτης εδώ της κυβέρνησης, όταν σκεφτούμε σε ποια έκταση η ναζιστική συμμορία έχει διαβρώσει τον κρατικό μηχανισμό μας δημιουργούνται εύλογες υποψίες ότι η “απροσεξία” μπορεί και να μην ήταν ακούσια.
Το πιο περίεργο είναι ότι δεν έχει ανακοινωθεί καμιά ηχηρή παραίτηση ή κάποια αποπομπή, κάποια τιμωρία, έστω η αναγγελία διοικητικής έρευνας για το πρωτοφανές αυτό συμβάν, ώστε να περισωθούν κάποια ράκη της διάτρητης πλέον αξιοπιστίας του κράτους. Γιατί, αν περάσει έτσι στο ντούκου αυτό το πρωτάκουστο ρεζιλίκι, ποιος εχέφρων άνθρωπος θα τολμήσει ποτέ να καταγγείλει τη δράση αυτής εδώ ή οποιασδήποτε άλλης εγκληματικής συμμορίας, όταν ξέρει ότι την άλλη στιγμή το όνομά του κινδυνεύει να περιέλθει σε γνώση των κατηγορουμένων (και βέβαια των συνεργατών τους);
Και γενικότερα, έχουν άδικο όσοι φοβούνται ότι με αυτήν εδώ την κυβέρνηση θα είναι δύσκολο να δοθεί αποφασιστικό χτύπημα στο φιλοναζιστικό μόρφωμα;
Όπως και να το πάρει κανείς, η απόφαση για μη προφυλάκιση των τριών κορυφαίων χρυσαβγιτών μόνο σαν φιάσκο μπορεί να χαρακτηριστεί. Βέβαια, η μη προφυλάκιση δεν ισοδυναμεί με απαλλαγή (όπως και η προφυλάκιση δεν σημαίνει καταδίκη), και βέβαια οι τρεις δεν παύουν να είναι κατηγορούμενοι, που μάλιστα αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους, ο ένας μάλιστα με όχι ευκαταφρόνητη εγγύηση, πράγμα που σημαίνει ότι ο ανακριτής και ο εισαγγελέας βρήκαν κάποιες ενδείξεις ότι πράγματι οι τρεις ήταν μέλη εγκληματικής οργάνωσης, όπως ήταν το αδίκημα για το οποίο παραπέμφθηκαν σε αυτόφωρη διαδικασία, ωστόσο στην όλη ιστορία δεν παύει να υπάρχει μια πρόδηλη και ανησυχητική αντίφαση. Διότι, αν όντως υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις ότι οι τρεις ήταν μέλη της εγκληματικής οργάνωσης, με την αποφυλάκισή τους δεν θα ξαναρχίσουν τάχα τη δραστηριότητά τους ως μέλη της; Κι αν πάλι δεν υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις εναντίον τους, αυτό δεν προμηνύει τίποτα καλό για τη συνέχιση της διαδικασίας. Βέβαια, είναι σωστό αυτό που λέγεται, ότι ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή, και ότι τίποτε δεν έχει κριθεί. Ωστόσο, για να χρησιμοποιήσω το παλιό κλισέ, έστω κι αν ο πόλεμος μόλις τώρα άρχισε, την πρώτη αψιμαχία την κέρδισε σαφώς το φιλοναζιστικό μόρφωμα.
Πρέπει ακόμα να διευκρινίσω ότι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι γνωστό αν θα προφυλακιστεί ή όχι ο αρχηγός του μορφώματος, ο Ν. Μιχαλολιάκος. Τυχόν μη προφυλάκισή του θα σημάνει την κορύφωση του φιάσκου, ενώ αν προφυλακιστεί το φιάσκο απλώς θα μετριαστεί. [Λίγο πριν δημοσιευτεί το άρθρο, επι του πιεστηρίου που θα λέγαμε τον παλιό καιρό, διαβάζω ότι ο φυρερίσκος κρίθηκε προφυλακιστέος. Η ουσία όσων ακολουθούν δεν αλλάζει, αν και υπάρχει η ελπίδα -έχει ξανασυμβεί- το μόρφωμα να διασπαστεί αν η αποφυλακισμένη ηγεσία διαφοροποιηθεί από την προφυλακισμένη. Βέβαια, έτσι θα έχουμε και τη σοβαρή ΧΑ που ευαγγελίζονται κάποιοι].
Η απόφαση για τη μη προφυλάκιση του Κασιδιάρη και των άλλων δύο ξένισε πολλούς, επειδή είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι οι δικαστικές αρχές, τον τελευταίο καιρό, αποφάσιζαν προφυλακίσεις περίπου για ψύλλου πήδημα. Δεν μπορούμε να μη σκεφτούμε, για παράδειγμα, τους τέσσερις πολίτες της Ιερισσού, που βρίσκονται προφυλακισμένοι εδώ και έξι μήνες κατηγορούμενοι για τα επεισόδια στις Σκουριές -τάχα αυτοί ήταν πιο επικίνδυνο να συνεχίσουν τα αδικήματα για τα οποία κατηγορούνται απ’ ό,τι ο κ. Κασιδιάρης; Ή είναι πιο επικίνδυνος ο Λάκης Γαβαλάς από τον κ. Παναγιώταρο;
Έτσι κι αλλιώς, πάντως, η χτεσινή απόφαση ήταν μια τεράστια επικοινωνιακή νίκη για το φιλοναζιστικό μόρφωμα και ενα εξίσου πρωτοφανές επικοινωνιακό στραπάτσο για την κυβέρνηση, και προσωπικά για το ηγετικό της δίδυμο, τον πρωθυπουργό κ. Σαμαρά και τον αντιπρόεδρο κ. Βενιζέλο. Θα θυμίσω ότι μία μόνο μέρα πριν εκδοθεί η απόφαση, ο πρωθυπουργός είχε δηλώσει από την Αμερική: «Συντρίβουμε τον εξτρεμισμό, έχουμε σαν κυβέρνηση την πολιτική βούληση, πάντα με σεβασμό στο Σύνταγμα και τους νόμους, η ηγεσία της Χρυσής Αυγής έχει οδηγηθεί στην φυλακή». Το παροιμιακό κοκοράκι δεν πρόλαβε να λαλήσει, και η “ηγεσία” βρισκόταν έξω από τη φυλακή, βρίζοντας και απειλώντας θεούς και δαίμονες και μοιράζοντας και μερικές ψιλές στο διάβα της. Επικοινωνιακά το χαστούκι για τον πρωθυπουργό είναι ηχηρό, και ίσως γι’ αυτό ακόμα και φιλοκυβερνητικά έντυπα παραδέχτηκαν αιφνιδιασμό, προβληματισμό, έκπληξη της κυβέρνησης.
Εκ των υστέρων είναι εύκολο να είσαι προφήτης, αλλά όσα συνέβησαν δείχνουν να δικαιώνουν εκείνους τους νομικούς, συνταγματολόγους και ποινικολόγους, που δεν συμμερίζονταν το κλίμα ευφορίας των καναλιών τις προηγούμενες μέρες, που επισήμαιναν τα κενά ή/και τους κινδύνους της διαδικασίας που ακολουθήθηκε (ακούστε για παράδειγμα τον κ. Κ. Χρυσόγονο). Βέβαια, χτες τέτοιες απόψεις αντιμετωπίζονταν σχεδόν με χλεύη από τους εντεταλμένους θριαμβολογούντες. “Ωραία μου πλυντηρια” αποκάλεσε τους νομομαθείς ο κ. Γ. Πρετεντέρης, σε ένα άρθρο του που δημοσιεύτηκε στα Νέα περίπου την ίδια ώρα (άλλο φιάσκο!) που έβγαινε η απόφαση να αφεθούν ελεύθεροι οι τρεις χρυσαβγίτες (αν το άρθρο του είναι ακόμα κλειδωμένο, ίσως μπορείτε να το διαβάσετε εδώ). Βέβαια, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο κ. Πρετεντέρης κάτι ξέρει από πλυντήρια -ξεπλένει χρυσαβγίτες από το 1996!
Η λέξη λοιπόν της ημέρας είναι το φιάσκο. Κι επειδή εμείς εδώ το ιστολόγιο προσπαθούμε πάντα να λεξιλογούμε, ακόμα κι όταν πολιτικολογούμε, θα ήταν αφύσικο να μην πούμε μερικά πράγματα για τα λεξιλογικά του φιάσκου, που μάλιστα έχουν αρκετό ενδιαφερον. Καταρχάς, φιάσκο είναι η αποτυχία, θα ήταν όμως σωστότερο να πούμε ότι η λέξη χρησιμοποιείται συνήθως όχι για οποιαδήποτε αποτυχία, αλλά κυρίως για την παταγώδη αποτυχία, την οριστική, την εκκωφαντική, που πονάει και τσούζει. Η λέξη είναι δάνειο από τα ιταλικά, fiasco. Η λέξη fiasco, που η αρχική της σημασία είναι μπουκάλι, προέρχεται από το μεσαιωνικό λατινικό flasco, το οποίο όμως μάλλον είναι δάνειο από παλαιογερμανική λέξη. Από την ίδια λέξη άλλωστε προήλθε και το σημερινό γερμανικό Flasche (μπουκάλι), το αγγλικό flask, αλλά και η δική μας φλάσκα (μέσω ενός μεσαιωνικού λατινικού flasca). Η φλάσκα ή φλασκί είναι δοχείο για νερό, το οποίο συχνά φτιαχνόταν από ξεραμένη κολοκύθα. Από το σχήμα της φλάσκας πήραν το όνομά τους οι ποικιλίες μελιτζάνες φλάσκες και πιπεριές φλάσκες. Αλλά ας γυρίσουμε στο φιάσκο ή μάλλον στο fiasco.
Είπαμε πιο πριν ότι η λέξη fiasco σήμαινε μπουκάλι. Η σημασία της αποτυχίας προήλθε από τη θεατρική αργκό, στην οποία υπήρχε η έκφραση far fiasco που σήμαινε “αποτυγχάνω” και λεγόταν για τις αποτυχημένες παραστάσεις, για να γενικευτεί στη συνέχεια και να λέγεται και για τις εκτός θεάτρου αποτυχίες. Από τα ιταλικά η λέξη, με τη σημασία της αποτυχίας, πέρασε όχι μόνο στα ελληνικά, αλλά και στα γαλλικά και τα αγγλικά, μάλλον και σε άλλες γλώσσες. Πώς όμως φτάσαμε από το μπουκάλι στη (θεατρική) αποτυχία; Γιατί πήρε η έκφραση far fiasco αυτή τη σημασία; Απάντηση οριστική δεν υπάρχει. Πρόκειται για μια από εκείνες τις δυσετυμολόγητες εκφράσεις για τις οποίες έχουν προταθεί πολλές εξηγήσεις, χωρίς καμιά τους να γίνει αποδεκτή. Θα αναφέρω μία από τις εξηγήσεις που έχουν προταθεί, που τη βρήκα στο λεξικό του Zingarelli. Σύμφωνα μ’ αυτήν, ο ονομαστός μπολονέζος αρλεκίνος Ντομένικο Μπιανκολέλλι (τον 17ο αιώνα) έκανε μια βραδιά στο θέατρο έναν αυτοσχεδιασμό κρατώντας ένα μπουκάλι, το οποίο μπουκάλι έπαιζε κεντρικό ρόλο στην υπόθεση. Όμως, δεν κατάφερε να κάνει το κοινό να γελάσει, οπότε οργισμένος στράφηκε στο μπουκάλι και του είπε “Εξαιτίας σου έγινα ρεζίλι σήμερα”, και το πέταξε μακριά, οπότε στη συνέχεια κάθε φορά που κάποιος άλλος ηθοποιός αποτύγχανε να βγάλει γέλιο με το νούμερό του, το σινάφι έλεγε “E il fiasco d’Arlecchino”, κι έτσι καθιερώθηκε η έκφραση. Όμως επισημαίνω πως αυτή είναι μία μόνο από τις εξηγήσεις και πως το καλό λεξικό την παραθέτει χωρίς να την δέχεται, προτιμώντας να θεωρεί άγνωστη την αρχή της έκφρασης. Εγώ πάντως σκέφτηκα το ληκύθιον, το αρχαίο εκείνο μπουκαλάκι με το οποίο ο Αισχύλος στους αριστοφανικούς Βατράχους κονιορτοποίησε τους προλόγους του Ευριπίδη, κολλώντας παντού τη φράση “λυκήθιον απώλεσεν”. Δεν λέω βέβαια πως από το λυκήθιον απώλεσεν βγήκε το far fiasco, αλλά πρόσεξα τη σύμπτωση.
Αλλά ας γυρίσουμε στο χτεσινό φιάσκο, γιατί η απόφαση να αφεθούν ελεύθεροι οι τρεις χρυσαβγίτες ήταν μία μόνο πτυχή της υπόθεσης. Υπάρχει και κάτι άλλο, που είναι πολύ χειρότερο από φιάσκο, κάτι εντελώς ασυγχώρητο. Εννοώ βέβαια την περίεργη “αβλεψία” εξαιτίας της οποίας στη δικογραφία αποκαλύφθηκαν, όπως καταγγέλλεται, τα στοιχεία του ενός από τους δύο “προστατευμένους μάρτυρες”. Όσο κι αν ένας γενικός κανόνας λέει ότι είναι λάθος να αποδίδεις σε δόλο ό,τι εξηγείται από την ανικανότητα, κι όσο κι αν η ανικανότητα κοντεύει να μεταβληθεί σε σήμα κατατεθέν και modus operandi τούτης εδώ της κυβέρνησης, όταν σκεφτούμε σε ποια έκταση η ναζιστική συμμορία έχει διαβρώσει τον κρατικό μηχανισμό μας δημιουργούνται εύλογες υποψίες ότι η “απροσεξία” μπορεί και να μην ήταν ακούσια.
Το πιο περίεργο είναι ότι δεν έχει ανακοινωθεί καμιά ηχηρή παραίτηση ή κάποια αποπομπή, κάποια τιμωρία, έστω η αναγγελία διοικητικής έρευνας για το πρωτοφανές αυτό συμβάν, ώστε να περισωθούν κάποια ράκη της διάτρητης πλέον αξιοπιστίας του κράτους. Γιατί, αν περάσει έτσι στο ντούκου αυτό το πρωτάκουστο ρεζιλίκι, ποιος εχέφρων άνθρωπος θα τολμήσει ποτέ να καταγγείλει τη δράση αυτής εδώ ή οποιασδήποτε άλλης εγκληματικής συμμορίας, όταν ξέρει ότι την άλλη στιγμή το όνομά του κινδυνεύει να περιέλθει σε γνώση των κατηγορουμένων (και βέβαια των συνεργατών τους);
Και γενικότερα, έχουν άδικο όσοι φοβούνται ότι με αυτήν εδώ την κυβέρνηση θα είναι δύσκολο να δοθεί αποφασιστικό χτύπημα στο φιλοναζιστικό μόρφωμα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου