Χώρα χωρίς πατρίδα...

του Κωστα Καναβουρη, απο την Αυγη...

Σ' αυτή τη χώρα, μια χώρα που ολοένα και περισσότερο -αν δεν καταβάλουμε όλες μας τις δυνάμεις- κινδυνεύει να γίνει μια χώρα δίχως πατρίδα, το γλωσσικό φαινόμενο της δημοκρατίας, δηλαδή οι πολλαπλοί, συναιρούμενοι, ασυναίρετοι και αντιφατικοί τρόποι του κοινού λέγειν, οι οποίοι συγκρατούν την ευθύνη διατύπωσης της δημοκρατίας, δέχεται για μια ακόμα φορά τεράστια πλήγματα. Πλήγματα βεβαίως που δεν καταφέρθηκαν για πρώτη φορά, αλλά είναι πλήγματα κατ' εξακολούθηση. Διαφορετικά δεν θα ήταν τεράστια. Πλήγματα επομένως που η θεραπεία τους χρειάζεται κόπο, τρόπο, φαντασία και ταυτοχρόνως απόλυτη συνείδηση της πραγματικότητας. Αυτής που είναι, επειδή με κάποιους συγκεκριμένους τρόπους και από κάποιους συγκεκριμένους δρόμους προέκυψε, και αυτής που επιδιώκεται να είναι με συγκεκριμένους τρόπους και από συγκεκριμένους δρόμους που τους διανοίγει η τρομακτική σκαπάνη του συγκεκριμένου (επίσης) παρόντος.
Δεν μιλώ μόνο για το φονικό της Αμφιάλης από ΤΟΥΣ και όχι ΤΟΝ ναζί δολοφόνο. Από μόνο του το στιλέτο του Ρουπακιά θα ήταν πολύ μικρό για να αφαιρέσει την απόλυτα θριαμβική κατάσταση υλοποιημένου ονείρου που λέγεται ζωή??? τη ζωή που την τραγούδησε (πραγματικά και συμβολικά) αυτό το υπαρκτικό κόσμημα της λυμένης γλώσσας, δηλαδή της αγωνιζόμενης δημοκρατίας, που λεγόταν και λέγεται και θα λέγεται (αν πράξουμε σωστά) για πάντα Παύλος Φύσσας. Αυτή η καινούργια λέξη στο γλωσσικό μητρώο της ελευθερίας. Μια λέξη βέβαια που μακάρι να μην υπήρχε.

Μακάρι το γλωσσικό μητρώο της δημοκρατίας και της ελευθερίας να μην συμπλήρωνε ακόμα τα κενά του με νεκρούς. Και με φονιάδες. Όμως αυτή είναι η πραγματικότητα. Η πραγματική πραγματικότητα. Και η πραγματική πραγματικότητα είναι πως η δημοκρατία ψυχορραγεί παρ' όλα τα χαρμόσυνα αγγέλματα και σαλπίσματα των ποδηγετών της, διότι περί ηγετών ούτε λόγος να γίνεται. Αυτή λοιπόν η ποδηγετημένη πραγματικότητα λέει πως σε μια τέτοια επαίσχυντη δημοκρατία, που δεν είναι διαρκές αίτημα απόκρισης και διαρκές αίτιο ερωτημάτων ελευθερίας, αλλά τυπικό καθεστώς αφαίμαξης των εννοιών, άλλου είδους ηγεσίες χρειάζονται. Και επομένως άλλου είδους ηγηλασία, αλλά αυτό είναι άλλου είδους παραμυθία (η ιστορία έπεται).
Στο εδώ του πράγματος χρειάζονται άλλα. Χρειάζεται άλλου τρόπου ταχύτητα γιατί το πράγμα μας πρόλαβε και πάλι: Ολίγον κατ' ολίγον χάναμε την όποια δημοκρατία μέσα από τα χέρια μας (θυμήσου το '60) κι εμείς φωνάζαμε "Ζήτω και γεια" όταν έκαιγαν τους ασφαλίτικους φακέλους της Ιστορίας μας, της καθημερινής μας Ιστορίας που πυροβολήθηκε και κυνηγήθηκε μέσα σε όλους τους δημόσιους χώρους με προεξάρχοντα τον χώρο της αγοράς εργασίας.
Όταν λοιπόν έκαιγαν τους φακέλους μας μέσα στους κλιβάνους της "Χαλυβουργικής" για να αποκαθαρθεί μια στιλπνή δημοκρατία όπου η μνήμη γλιστρούσε και χανόταν όπως χάνεται η μνήμη των απεργών της Αλουμίνας, η μνήμη της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου, η μνήμη τόσης και τέτοιας αιματοβαμμένης αγωνίας πάνω στη στιλπνή επιφάνεια μιας δημοκρατίας που καταργεί όχι απλώς τις διαχωριστικές γραμμές, αλλά κυρίως τη διεπιφάνεια της μνήμης, εμείς φωνάζαμε "ζήτω και γεια". Και αποφαλήσαμε τη μνήμη. Γίναμε νηφάλιοι. Έρμαια μιας καταχθόνιας Σικελικής Εκστρατείας.
Κάπου εκεί, σ' εκείνη τη χώρα, γεννήθηκε ο Ρουπακιάς. Σ' εκείνη τη χώρα που δεν έγινε ποτέ πατρίδα. Μονάχα κυβερνήσεις που σάπιζαν η μια πάνω στην άλλη, επιμηκύνοντας ταυτόχρονα όλα τα στιλέτα που κόβουμε ζωές. Επιμένω: από μόνος του ο Ρουπακιάς είναι λίγος. Από μόνη της η "Χρυσή Αυγή" είναι λίγη. Το πολύ είναι η αποκοπή ενός ταξικού καθεστώτος εξουσίας με το ίδιο στιλέτο από το συστηματικό συνυπάρχειν (που βεβαίως έχει εκτραπεί σε συστημικό και το οποίο λέγεται δημοκρατία. Χρόνια και χρόνια. Από παραλλαγή σε παραλλαγή. Από αισχρότητα σε αισχρότητα. Από νομοπαρασκευή σε νομοπαρασκευή της ανομίας. Από εμπλουτισμό σε εμπλουτισμό του σκονισμένου βλέμματος (ο Σαμαράς αποτελεί περίτρανα υπόδειγμα??? κοίτα τα μάτια του και θα καταλάβεις). Ανεπαισθήτως.
Και τώρα αποχαλινώθηκε. Κι εμείς δεν φωνάζουμε πια "ζήτω και γειά". Όχι γιατί έχουμε καταλάβει, αλλά γιατί μεγαλώσαμε και είμαστε πολύ κουρασμένοι και πολύ βραχνιασμένοι και πάσχουμε από βαριά επικονδυλίτιδα της ιδεοπραξίας, κουνώντας χρόνια και χρόνια πλαστικές σημαίες, πλαστικά τραγούδια, πλαστική δημοκρατία, πλαστικά ονόματα, εκεί όπου χώρος και τόπος ποτέ δεν βρέθηκε σε μια χώρα χωρίς πατρίδα για έναν Αλέξη Διαμαντόπουλο, για έναν Όμηρο Πέλλα και άλλους πολλούς "εκτελεσμένους" από μια πραγματικότητα δημοκρατίας που μας έφερε ώς εδώ.
Όπου η "Χρυσή Αυγή" καθαρίζει τμήμα ελληνικού εδάφους για το οποίο έδωσαν τη ζωή τους (λυπημένη συνέχεια ο Παύλος Φύσσας) άνδρες και γυναίκες μιας χώρας που είχε πατρίδα. Όπου ένα φασιστόμουτρο όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης παριστάνει τον υπουργό Υγείας, ενώ δουλειά του είναι να αποκόψει την υγεία των πολιτών από τη δημοκρατία. Όπως ο Αρβανιτόπουλος αποκόπτει τη δημόσια παιδεία από τη δημοκρατία. Όπως ο Κεδίκογλου αποκόπτει την πληροφορία από την ελευθερία αξιολόγησης της δημοκρατίας. Όπως ο Βενιζέλος αποκόπτει τη λογική και το αίσθημα της δημοκρατίας με ευφραδή ακαταληψία. Α, και χωρίς αυτό το καθεστώς, θα ήταν πολύ μικρό το φονικό στιλέτο. Ο Παύλος θα ζούσε και η χώρα μας θα είχε πατρίδα.