του Αλέξανδρου Ζέρβα, Στο Κοκκινο...
«Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας»
Αντόνιο Γκράμσι
Μετρώντας τα «πτώματα» εκείνων που πέσανε από τα σύννεφα το τελευταίο διάστημα, όταν ανακάλυψαν την εγκληματική δράση μιας οργάνωσης, η οποία μέχρι πριν από λίγες μέρες θεωρείτο επισήμως πολιτική και δη κοινοβουλευτική, δεν μπορεί να μη διακρίνει το βάρος της ευθύνης μιας κοινωνίας, η οποία εδώ και δεκαετίες τρεφόταν σε όλα τα επίπεδα από τις αντιφάσεις της. Κάποιοι δεν ήξεραν, άλλοι δε ρώταγαν, πολλοί ίσως να διάβαζαν κιόλας, κλείνοντας τα αυτιά στις φωνές εκείνων που βλέπανε να γεννιέται μα τέτοια «ανωμαλία» μέσα σε μια κατά τα’ άλλα δημοκρατική κοινωνία. Μιας κοινωνίας τόσο ανεκτικής που αποδεχότανε πλήρως να χτίζεται η «Μεγάλη Ελλάδα» των Ολυμπιακών Αγώνων με τα φτηνά εργατικά χέρια των μεταναστών, την ίδια στιγμή που τους διατηρούσε στο απόλυτο περιθώριο αρνούμενη ούτε καν να διανοηθεί να τους παραχωρήσει στοιχειώδη δικαιώματα. Αποτελούσαν βλέπετε την προσωποποίηση του ξένου, το οποίο παράλληλα έπρεπε και να κάνει τη δουλειά μας, αλλά και να μην το έχουμε «μέσα στα πόδια μας».
Την ίδια ώρα, το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα απολύτως συνειδητά εξέθρεφε την κατάσταση αυτή. Ο Καραζαφέρης γινότανε με μεγάλη ευκολία «κυβερνητικός εταίρος», ο Βορίδης εν δυνάμει δελφίνος για την αρχηγία της ΝΔ, ο Άδωνις Γεωργιάδης υπουργός και πάει λέγοντας….
Τα νομοσχέδια για τη νομιμοποίηση των μεταναστών άλλαζαν την τελευταία στιγμή υπό το βάρος μιας κρυφής ακροδεξιάς ατζέντας του ίδιου πολιτικού συστήματος, ξεκάθαρο στίγμα της οποίας έδωσε προεκλογικά ο πρωθυπουργός , όταν διακήρυσσε ότι «θα επανακαταλάβουμε τις πόλεις μας από τους λαθρομετανάστες». Καλό είναι δε να έχει κανείς στο μυαλό του ότι οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες της Ελληνικής Αστυνομίας κώφευαν σε πολλές και συγκεκριμένες καταγγελίες για τη δράση ακροδεξιών στελεχών της σε αστυνομικά τμήματα ανά την χώρα. Κάποιοι υπουργοί μάλιστα έφτασαν σε τέτοιο σημείο αλαζονείας ώστε, όταν προέκυπταν τέτοιου είδους περιπτώσεις βασανισμού και μάλιστα μέσα στη ΓΑΔΑ, να απειλεί με μηνύσεις τον Guardian, που έκανε την αποκάλυψη.
Υπάρχει βεβαίως και η δημοσιογραφική ελίτ, η οποία επίσης δηλώνει έκπληκτη για το πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Είναι αυτή που συνήθως αφιέρωνε τα εκτενέστερα ρεπορτάζ για το πόσο επικίνδυνο είναι για τους γηγενείς κατοίκους του Άγιου Παντλεήμονα να κυκλοφορούν στην περιοχή εξαιτίας της δράσης των «κακών» μεταναστών, αποσιωπώντας πλήρως το πώς και υπό το βάρος ποιων οικονομικών συμφερόντων οδηγηθήκαμε στο να μετατραπούν ολόκληρες περιοχές της πρωτεύουσας σε «γκρίζες» ζώνες. Είναι η ίδια που ελίτ που περνούσε από την κωλυμβήθρα του Σιλωάμ πολλούς νέους πολιτικούς αστέρες με ακροδεξιό παρελθόν. Είναι εκείνη που προετοίμαζε την κοινή γνώμη ώστε η «σοβαρή» Χρυσή Αυγή να γίνει κυβερνητικός εταίρος. Είναι εκείνη που από κοινού με αρκετούς
κορυφαίους «πολιτικούς φωστήρες» επιχειρούσε να γαλουχήσει την κοινωνία σε ένα λογικό άλμα άνευ προηγουμένου: ότι δηλαδή μια δομημένη εγκληματική οργάνωση, με πολιτικό έστω μανδύα, που επί χρόνια δολοφονούσε και τεμάχιζε μετανάστες, διακινούσε γυναίκες, ναρκωτικά κι όπλα, θα μπορούσε να εξισωθεί με πολιτικά κόμματα, με τεράστια ιστορία τόσο στην απελευθέρωση της Ελλάδας όσο και στην εμπέδωση της δημοκρατίας στη χώρα, των οποίων το «έγκλημα» ήταν ότι καλούσαν το λαό σε κινητοποιήσεις για την ανατροπή μιας αποδεδειγμένα αντιλαϊκής πολιτικής.
Στην «εποχή των μνημονίων» με την ολοφάνερη πλέον ανθρωπιστική κρίση το ακροδεξιό παρακράτος απέκτησε τεράστια δύναμη. Ένα νεοναζιστικό μόρφωμα βρέθηκε στο κοινοβούλιο ως πέμπτο κόμμα με 18 βουλευτές, την ίδια ώρα που διατηρούσε κι εκπαίδευε τάγματα ασφαλείας με χιλιάδες μέλη, έχοντας ισχυρότατους θύλακες μέσα στα σώματα ασφαλείας, με επίσης σοβαρή δύναμη μέσα συνδέσμους κορυφαίων ομάδων και με μια «ύποπτη» σχέση με μεγάλους οικονομικούς παράγοντες. Χρειάστηκε όμως να γίνει μια στυγνή δολοφονία ενός ‘Ελληνα αντιφασίστα, για να αποφασίσει το κράτος πως το «φίδι» που έκρυβε στον κόρφο του είχε γίνει πλέον ανεξέλεγκτο κι ήταν ανάγκη να το σκοτώσει. Παράλληλα, η κυβέρνηση επεχείρησε να αποκομίσει τα όποια πολιτικά οφέλη από τη συγκεκριμένη υπόθεση εμφανιζόμενη ως η εγγυήτρια δύναμη της συνταγματικής ομαλότητας. Υπάρχουν κι εκείνοι που θεωρούν πως το φίδι δε θα σκοτωθεί, απλά θα μπει σε καταστολή, μήπως κι υπάρξει ανάγκη να επανενεργοποιηθεί στο μέλλον. Ίσως και τότε πολλοί να ισχυρίζονται πάλι ότι δεν ήξεραν…
Δεν ξέρω πόσο εύκολο θα είναι όμως για κομμάτια της κοινωνίας να διακρίνουν ακόμη και τα προφανή δείγματα του επωάζοντος φασισμού που υπάρχει γύρω μας. Σε κάθε Μανωλάδα, σε κάθε ανεξιχνίαστη δολοφονία Μπαγκλαντεσιανού, σε κάθε κακοποίηση Πακιστανού χωρίς χαρτιά από αστυνομικούς, σε κάθε «αγανακτισμένο» πολίτη που κραβγάζει «να πάνε πίσω στη χώρα τους», σε κάθε εισβολή παραθρησκευτικών στο εκάστοτε Χυτήριο, σε κάθε άγρια επίθεση σε βάρος ομοφυλόφιλων, μια νέα Χρυσή Αυγή θα γεννιέται μπροστά στα μάτια μας. Μόνο που φοβάμαι ότι πολλοί από μας πραγματικά δε βλέπουν….
«Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας»
Αντόνιο Γκράμσι
Μετρώντας τα «πτώματα» εκείνων που πέσανε από τα σύννεφα το τελευταίο διάστημα, όταν ανακάλυψαν την εγκληματική δράση μιας οργάνωσης, η οποία μέχρι πριν από λίγες μέρες θεωρείτο επισήμως πολιτική και δη κοινοβουλευτική, δεν μπορεί να μη διακρίνει το βάρος της ευθύνης μιας κοινωνίας, η οποία εδώ και δεκαετίες τρεφόταν σε όλα τα επίπεδα από τις αντιφάσεις της. Κάποιοι δεν ήξεραν, άλλοι δε ρώταγαν, πολλοί ίσως να διάβαζαν κιόλας, κλείνοντας τα αυτιά στις φωνές εκείνων που βλέπανε να γεννιέται μα τέτοια «ανωμαλία» μέσα σε μια κατά τα’ άλλα δημοκρατική κοινωνία. Μιας κοινωνίας τόσο ανεκτικής που αποδεχότανε πλήρως να χτίζεται η «Μεγάλη Ελλάδα» των Ολυμπιακών Αγώνων με τα φτηνά εργατικά χέρια των μεταναστών, την ίδια στιγμή που τους διατηρούσε στο απόλυτο περιθώριο αρνούμενη ούτε καν να διανοηθεί να τους παραχωρήσει στοιχειώδη δικαιώματα. Αποτελούσαν βλέπετε την προσωποποίηση του ξένου, το οποίο παράλληλα έπρεπε και να κάνει τη δουλειά μας, αλλά και να μην το έχουμε «μέσα στα πόδια μας».Την ίδια ώρα, το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα απολύτως συνειδητά εξέθρεφε την κατάσταση αυτή. Ο Καραζαφέρης γινότανε με μεγάλη ευκολία «κυβερνητικός εταίρος», ο Βορίδης εν δυνάμει δελφίνος για την αρχηγία της ΝΔ, ο Άδωνις Γεωργιάδης υπουργός και πάει λέγοντας….
Τα νομοσχέδια για τη νομιμοποίηση των μεταναστών άλλαζαν την τελευταία στιγμή υπό το βάρος μιας κρυφής ακροδεξιάς ατζέντας του ίδιου πολιτικού συστήματος, ξεκάθαρο στίγμα της οποίας έδωσε προεκλογικά ο πρωθυπουργός , όταν διακήρυσσε ότι «θα επανακαταλάβουμε τις πόλεις μας από τους λαθρομετανάστες». Καλό είναι δε να έχει κανείς στο μυαλό του ότι οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες της Ελληνικής Αστυνομίας κώφευαν σε πολλές και συγκεκριμένες καταγγελίες για τη δράση ακροδεξιών στελεχών της σε αστυνομικά τμήματα ανά την χώρα. Κάποιοι υπουργοί μάλιστα έφτασαν σε τέτοιο σημείο αλαζονείας ώστε, όταν προέκυπταν τέτοιου είδους περιπτώσεις βασανισμού και μάλιστα μέσα στη ΓΑΔΑ, να απειλεί με μηνύσεις τον Guardian, που έκανε την αποκάλυψη.
Υπάρχει βεβαίως και η δημοσιογραφική ελίτ, η οποία επίσης δηλώνει έκπληκτη για το πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Είναι αυτή που συνήθως αφιέρωνε τα εκτενέστερα ρεπορτάζ για το πόσο επικίνδυνο είναι για τους γηγενείς κατοίκους του Άγιου Παντλεήμονα να κυκλοφορούν στην περιοχή εξαιτίας της δράσης των «κακών» μεταναστών, αποσιωπώντας πλήρως το πώς και υπό το βάρος ποιων οικονομικών συμφερόντων οδηγηθήκαμε στο να μετατραπούν ολόκληρες περιοχές της πρωτεύουσας σε «γκρίζες» ζώνες. Είναι η ίδια που ελίτ που περνούσε από την κωλυμβήθρα του Σιλωάμ πολλούς νέους πολιτικούς αστέρες με ακροδεξιό παρελθόν. Είναι εκείνη που προετοίμαζε την κοινή γνώμη ώστε η «σοβαρή» Χρυσή Αυγή να γίνει κυβερνητικός εταίρος. Είναι εκείνη που από κοινού με αρκετούς
κορυφαίους «πολιτικούς φωστήρες» επιχειρούσε να γαλουχήσει την κοινωνία σε ένα λογικό άλμα άνευ προηγουμένου: ότι δηλαδή μια δομημένη εγκληματική οργάνωση, με πολιτικό έστω μανδύα, που επί χρόνια δολοφονούσε και τεμάχιζε μετανάστες, διακινούσε γυναίκες, ναρκωτικά κι όπλα, θα μπορούσε να εξισωθεί με πολιτικά κόμματα, με τεράστια ιστορία τόσο στην απελευθέρωση της Ελλάδας όσο και στην εμπέδωση της δημοκρατίας στη χώρα, των οποίων το «έγκλημα» ήταν ότι καλούσαν το λαό σε κινητοποιήσεις για την ανατροπή μιας αποδεδειγμένα αντιλαϊκής πολιτικής.
Στην «εποχή των μνημονίων» με την ολοφάνερη πλέον ανθρωπιστική κρίση το ακροδεξιό παρακράτος απέκτησε τεράστια δύναμη. Ένα νεοναζιστικό μόρφωμα βρέθηκε στο κοινοβούλιο ως πέμπτο κόμμα με 18 βουλευτές, την ίδια ώρα που διατηρούσε κι εκπαίδευε τάγματα ασφαλείας με χιλιάδες μέλη, έχοντας ισχυρότατους θύλακες μέσα στα σώματα ασφαλείας, με επίσης σοβαρή δύναμη μέσα συνδέσμους κορυφαίων ομάδων και με μια «ύποπτη» σχέση με μεγάλους οικονομικούς παράγοντες. Χρειάστηκε όμως να γίνει μια στυγνή δολοφονία ενός ‘Ελληνα αντιφασίστα, για να αποφασίσει το κράτος πως το «φίδι» που έκρυβε στον κόρφο του είχε γίνει πλέον ανεξέλεγκτο κι ήταν ανάγκη να το σκοτώσει. Παράλληλα, η κυβέρνηση επεχείρησε να αποκομίσει τα όποια πολιτικά οφέλη από τη συγκεκριμένη υπόθεση εμφανιζόμενη ως η εγγυήτρια δύναμη της συνταγματικής ομαλότητας. Υπάρχουν κι εκείνοι που θεωρούν πως το φίδι δε θα σκοτωθεί, απλά θα μπει σε καταστολή, μήπως κι υπάρξει ανάγκη να επανενεργοποιηθεί στο μέλλον. Ίσως και τότε πολλοί να ισχυρίζονται πάλι ότι δεν ήξεραν…
Δεν ξέρω πόσο εύκολο θα είναι όμως για κομμάτια της κοινωνίας να διακρίνουν ακόμη και τα προφανή δείγματα του επωάζοντος φασισμού που υπάρχει γύρω μας. Σε κάθε Μανωλάδα, σε κάθε ανεξιχνίαστη δολοφονία Μπαγκλαντεσιανού, σε κάθε κακοποίηση Πακιστανού χωρίς χαρτιά από αστυνομικούς, σε κάθε «αγανακτισμένο» πολίτη που κραβγάζει «να πάνε πίσω στη χώρα τους», σε κάθε εισβολή παραθρησκευτικών στο εκάστοτε Χυτήριο, σε κάθε άγρια επίθεση σε βάρος ομοφυλόφιλων, μια νέα Χρυσή Αυγή θα γεννιέται μπροστά στα μάτια μας. Μόνο που φοβάμαι ότι πολλοί από μας πραγματικά δε βλέπουν….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου