Ο Κατσαρίδας...

του Σταματη Κυριακη...

Από μικρός είχα σοβαρό πρόβλημα με τις κατσαρίδες.

Δεν με ενοχλούσαν οι  αράχνες , τα φίδια η οι σκορπιοί.

Οι κατσαρίδες  με τρομοκρατούσαν και με αηδίαζαν ταυτοχρόνως.

Δεν μπορώ να το εξηγήσω με την  φτωχή μου λογική.

Τα έντομα αυτά δεν μου έχουν κάνει τίποτα και όμως ένα διάστημα  τα αντιμετώπιζα σαν να ήμουν στέλεχος  στην νεολαία του Χίτλερ.

Τώρα , νομίζω το έχω ξεπεράσει. Τουλάχιστον δεν είμαι πλέον  σήριαλ κίλερ κατσαριδών.

Έβρεχε ως συνήθως προχτές το βράδυ και με φέρανε τα πόδια μου έξω από ένα γνωστό καφέ της μικρής μας πόλης.

Ακουγόταν μέχρι έξω ένα συνεχές ντουπ-ντούπ  που νόμιζες ότι κάποιος έσκαβε στο μπετό.

Έριξα μια ματιά μέσα από τα θολωμένα τζάμια και θυμήθηκα την μικρή (και ασήμαντη) ιστορία  του.

Πριν από χρόνια  με βρήκε ένας φίλος και μου ανακοίνωσε σοβαρά ότι ετοιμάζεται να ανοίξει ένα καφέ.

Μου μιλούσε ώρα και με πάθος για το «όραμα» του.

Ποιοτική μουσική, διακόσμηση ανάλογη, ατμόσφαιρα φιλική, μικρές εκδηλώσεις που και πού , φτηνές τιμές και τα λοιπά.

Ήθελε να  κάνει ένα μικρό πολιτιστικό στέκι που να του δίνει και ένα μικρό μεροκάματο.

Θα επρόκειτο για ένα ζεστό χώρο στρατευμένο στην υπηρεσία του πολιτισμού.

Τα λεφτά θα τα έβαζε αυτός και ο αδελφός του μαζί με την γυναίκα του.

Η ιδέα  δεν ήταν τίποτα πρωτότυπο αλλά μου άρεσε, τον συμπαθούσα και ανέλαβα να κάνω τον διακοσμητή τον σχεδιαστή και τον μάστορα των κατασκευών με κέφι.

Το μαγαζί  άνοιξε επιτέλους και το κοινό ανταποκρίθηκε δεόντως.

Οι πελάτες ήταν καλλιτέχνες και άνθρωποι των γραμμάτων, φοιτητές  και λίγοι μαθητές .

Που και που γελιόταν και έμπαινε και κανένας άσχετος και κοίταζε παραξενεμένος τριγύρω.

Παρόλο που οι τιμές του ήταν χαμηλές , τόβγαζε το ψωμάκι του το μαγαζί . Δύσκολα έβρισκες τραπέζι και γρήγορα έγινε τόπος συνάντησης  ψαγμένων παρεών.

Εκεί που όλα φαινόταν να πηγαίνουν καλά  νάσου η κυρία  και ολοένα και συχνότερα έπαιρνε ένα ύφος «σαν κάτι να μην μου αρέσει ».

Η Κατάσταση της  χειροτέρευε μέρα με τη μέρα και είπαμε να  το συζητήσουμε κατ ιδίαν με τον φίλο μας.

Το μυαλό μας πήγαινε στην σεξουαλική ζωή του ζεύγους.

Είναι  γνωστό ότι όταν δεν υπάρχει ικανοποιητική σεξουαλική ζωή σου φταίνε όλα.

Μας διαβεβαίωσε ότι δεν επρόκειτο περί αυτού παρόλο που δεν έπαιρνε και όρκο.

Μετά από λίγο καιρό λύθηκε το μυστήριο.

Η Κυρία μας κουβάλησε έναν ειδικό μάνατζερ που θα μπορούσε να κάνει το μαγαζί να πετάει.

«Τέρμα οι αναχρονισμοί που κρατούν το μαγαζί καθηλωμένο στα ίδια και στα ίδια.»

«Αν δεν βγει η επιχείρηση από την στασιμότητα θα έρθει μοιραία το τέλος.»

Γνωρίσαμε τον «μάνατζερ»  μια Κυριακή πρωί.

Φρεσκοξυρισμένος , κατακάθαρος, λεπτά χέρια ελαφρώς τριχωτά , χρυσή βέρα, σακάκι με μπλουζίτσα από μέσα και ύφος συγκρατημένο.

Χαμογελούσε τυπικά και συμφωνούσε σε όλα.

Μόλις είχε έρθει από την Αγγλία όπου εσπούδασε «οικονομικά και διοίκηση επιχειρήσεων».

Έπιασε δουλειά αμέσως και σε άμεση συνεργασία με την κυρία  μετέτρεψε το μαγαζί σε αυτό που είναι σήμερα.

Μουσική -κομπρεσσέρ λόου μπάπ , ατμόσφαιρα υπηρεσιακή, καμαρωτές τριαντάρες, μισοκαραφλοί  τριαντάρηδες  με το ποτήρι στο χέρι και το μάτι άγριο για  γκόμενα και  λίγοι μεσόκοποι  δικηγόροι με τρίχες στα αυτιά  που νομίζουν ότι είναι ακόμα φοιτητές  της νομικής.

Σε λίγο καιρό  ο φίλος μου πούλησε το μερδικό του και αποχώρησε.

Δεν πέρασε ένας χρόνος και η κυρία χώρισε τον αδελφό του.

Της έμεινε το μαγαζί  και ο «μάνατζερ».

Πριν προλάβουμε να ξεχειμωνιάσουμε η «σχέση» της κυρίας με τον «μάνατζερ» επισημοποιήθηκε.

Δεν ξέρω γιατί αλλά όταν δεν βλέπω μπροστά μου κατσαρίδες, όταν απλώς σκέφτομαι το  εγκληματικό μου  παρελθόν,  νοιώθω μια συμπάθεια για τα  έντομα αυτά.

Ίσως είναι που γερνάω.

Ίσως πάλι, σκέφτομαι ότι δεν μας άξιζε  μια τέτοια τύχη.

Ούτε στις κατσαρίδες ούτε σε εμάς.

http://www.youtube.com/watch?v=UOauYxtEORA&list=UUEndHtwq5V1bsGC48O52jmA&feature=c4-overview