Πεταλουδα...
Έχει συμφωνήσει πολύς κόσμος και συλλογικότητες ότι έχουμε έναν
κοινωνικοπολιτικό πόλεμο όπου οι κυρίαρχοι έχουν επιτεθεί
στο εργατικό
κόστος και στα κοινά αγαθά και υπηρεσίες μετατρέποντας τα σε εμπόρευμα
αυξάνοντας με την μέθοδο των ιδιωτικοποιήσεων την συσσώρευση των κερδών
τους. Εμείς ως ριζοσπαστική αριστερά μπαίνουμε τώρα στην μάχη των
εκλογών για δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια. Και όλα γίνονται σε μια
περίοδο που η συγκυρία μας έχει σε θέση μάχης για την κυβέρνηση της
Αριστεράς, για μια αριστερή κυβέρνηση του τόπου- όταν γίνουν οι εθνικές
εκλογές. Έχουμε λοιπόν ένα πόλεμο με πολλές μάχες και οι τακτικές θα
πρέπει να νικήσουν στις κινήσεις του αγώνα τον αντίπαλό, τον εχθρό.
Αυτές οι κινήσεις έχουν και κινήσεις συνεργασιών, με άτομα και
συλλογικότητες. Όμως δεν φτάνει ο σχεδιασμός μιας μάχης από το σχέδιο
αυτό καθ’αυτό αλλά εξαρτάται και από την κατανόηση της πολιτικής αυτής
που περιέχει όλα αυτά όπως και από την αυτοδιάθεση του εαυτού μας σ
αυτό.
Όταν μίλαγε ο Λένιν για τις συνεργασίες και για τον εχθρό είχε δυο πράματα στο μυαλό του : την εμπειρία και τον Κλαούζεβιτς δηλαδή την γνώση, την ανάλυση, τον υλισμό και έτσι χάραξε νικηφόρα πορεία στην αρχή της έκβασης του αγώνα, του πολέμου, των μετασχηματισμών, της επανάστασης.
Και όλα αυτά με ξεκάθαρη την πολιτική των συνεργασιών. Δυστυχώς όμως είχαν πρόβλημα κατανόησης και γιαυτό έγραψε τις μπροσούρες και για τον ίδιο λόγο έγραψε και ο Κλαούζεβιτς. Έτσι έφτασαν σ όλο τον κόσμο και διάβασα και κατάλαβα ότι τηρουμένων των αναλογιών, ένα είναι σταθερό. Η κίνηση για επιβεβαίωση μιας πολιτικής, μιας τακτικής, η νίκη και η ήττα.
Το κακό είναι ότι το πολιτικό κριτήριο, για να αντιληφθούμε τις συνεργασίες είναι αλλοιωμένο πολλές φορές από το θυμικό ή από την άκαιρη πολιτική των αόριστων ιεραρχικά αρχών. Κάπως έτσι έχουμε κάθε φορά να εκφράζονται διαφωνίες από κόσμο της αριστεράς σε ζητήματα συνεργασιών, με άτομα ή συλλογικότητες που αποτελούσαν τον προηγούμενο κορμό διακυβέρνησης, το στρατόπεδο του εχθρού και τώρα μας κάνουν να αισθανόμαστε αρνητικά, άβολα, αδικημένοι και μπορεί και να υπάρχει και αρκετή δόση δίκαιου, αλλά δεν αρκεί αυτό.. Παρότι φαίνεται οξύμωρο για να κάνεις χωριό αλλά και στρατό , όπως και πολιτική χρειάζεται και η συγχώρεση όπως και το μετανοώ που μετατρέπονται σε πολιτική.
Είναι καθαρό λοιπόν πως μπορείς να συνεργάζεσαι με άτομο που συνέβαλε σε κάτι αρνητικό και τώρα κατάλαβε ότι δεν μπορεί να συνεχίσει με την ιδια πολιτική είτε για λόγους τυχοδιωκτισμού και ιδιοτέλειας ή για λόγους κατανόησης της προηγούμενης αδιέξοδης πολιτικής. Και στις δυο περιπτώσεις εμείς έχουμε μια σταθερή: την κίνηση, για επιβεβαίωση από την υλοποίηση ενός προγράμματος και τις δεσμεύσεις με κανόνες. Εξάλλου μη ξεχνάμε ότι η ιστορία δίνει ”αποστάτες” από τον σκληρό πυρήνα και όχι από τις συνεργασίες. Οι συνεργασίες είναι μια τέχνη στην τέχνη της πολιτικής. Γιαυτό και η μάχη δίνεται με όρους πολεμικούς. Και στον πόλεμο που έχουμε οφείλουμε να δούμε και πως δημιουργούμε πλήγμα στον εχθρό.
Το πρώτο πλήγμα είναι να του μειώνεις την δυνατότητα συσπείρωσης. Το δεύτερο είναι να σε βλέπει να δυναμώνεις ώστε να αλλάζει τις κινήσεις του παίζοντας στα δικά σου σχέδια νομίζοντας ότι ξέρει τι είσαι.. Λένε ότι μόνο όταν φτάνεις στο επίπεδο να μπορείς εσυ να στήνεις τα πεδία της σύγκρουσης έχεις πιθανότητα να νικήσεις. Να μην ξεγελαστούμε όμως από την ομοιότητα δομής των εκλογικών διαδικασιών νομίζοντας ότι αναπαράγουμε την κυρίαρχη ηθική και έτσι να δυσανασχετούμε απομακρυνόμενοι από την πράξη. Κάνουμε όμοια πράματα αλλά όχι ίδια. Διαφέρουμε στους σκοπούς , στο περιεχόμενο, στην στρατηγική και αυτό με τις πράξεις και τον λόγο. Όταν όμως δείχνεις -και είσαι ξεκούρδιστο τσίρκο τότε ο κίνδυνος είναι μπροστά και άμεσος.
Λοιπόν σωστές οι ανησυχίες αλλά για να μας έχουν σε εγρήγορση και όχι για να μπλοκάρουν την πράξη που χρειαζόμαστε και έτσι να μπορέσουμε να κρίνουμε την πορεία των ανησυχιών. Επίσης όλα γίνονται κουβαλώντας την αισθητική των πράξεων μας και μόνο με την δική μας συμβολή θα δώσουμε το περιεχόμενο που θα κρίνουμε διαρκώς ώστε να μπορούμε να το συνδιαμορφώνουμε και να μην μας παρασύρουν τα συναισθήματα, οι τυχοδιώκτες, οι καριερίστες, τα λαμόγια , οι φιλόδοξοι αλλά και οι γραφειοκράτες καθώς όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά υπάρχουν εκτός κόμματος αλλά και εντός. Το πρόβλημα που ίσως αντιμετωπίσουμε λοιπόν είναι στο – απο το εσωτερικό μας, από τις προσωπικές στρατηγικές μελών και ομαδοποιήσεων και όχι των συνεργαζόμενων, ”ξένων στοιχείων” . Το πολιτικό κριτήριο και η ο συλλογικός βίος κινδυνεύει αρχικά να αλλοιωθεί από τις αδυναμίες αυτών που είναι σε θέση ικανή λόγω της διοικητικής και δομικής διεισδυσης στον κορμό του κόμματος ή του στρατού ή μιας επιχείρησης. Οπότε ας μπούμε μπροστά να δημιουργήσουμε το περιεχόμενο των αυτοδιοικητικών κινήσεων, παρατάξεων, ενάντια στον Καλλικράτη και τα μνημόνια με τυχοδιώκτες και μη ως επικεφαλής αλλά έχοντας καθαρό ότι δεν είμαστε για λίγο και δίχως συμφωνίες, αλλά για μια ζωή και μέσα στην στρατηγική και έτσι θα κριθούμε.
* Ο Λένιν μπορεί να υπήρξε οπορτουνιστής το ’18 στο ζήτημα του κράτους και των σοβιέτ αλλά υπήρξε εκτός από μεγάλος επαναστάτης και μεγάλος πολεμιστής και τακτικιστής διδάσκοντας μας αρκετά.
Όταν μίλαγε ο Λένιν για τις συνεργασίες και για τον εχθρό είχε δυο πράματα στο μυαλό του : την εμπειρία και τον Κλαούζεβιτς δηλαδή την γνώση, την ανάλυση, τον υλισμό και έτσι χάραξε νικηφόρα πορεία στην αρχή της έκβασης του αγώνα, του πολέμου, των μετασχηματισμών, της επανάστασης.
Και όλα αυτά με ξεκάθαρη την πολιτική των συνεργασιών. Δυστυχώς όμως είχαν πρόβλημα κατανόησης και γιαυτό έγραψε τις μπροσούρες και για τον ίδιο λόγο έγραψε και ο Κλαούζεβιτς. Έτσι έφτασαν σ όλο τον κόσμο και διάβασα και κατάλαβα ότι τηρουμένων των αναλογιών, ένα είναι σταθερό. Η κίνηση για επιβεβαίωση μιας πολιτικής, μιας τακτικής, η νίκη και η ήττα.
Το κακό είναι ότι το πολιτικό κριτήριο, για να αντιληφθούμε τις συνεργασίες είναι αλλοιωμένο πολλές φορές από το θυμικό ή από την άκαιρη πολιτική των αόριστων ιεραρχικά αρχών. Κάπως έτσι έχουμε κάθε φορά να εκφράζονται διαφωνίες από κόσμο της αριστεράς σε ζητήματα συνεργασιών, με άτομα ή συλλογικότητες που αποτελούσαν τον προηγούμενο κορμό διακυβέρνησης, το στρατόπεδο του εχθρού και τώρα μας κάνουν να αισθανόμαστε αρνητικά, άβολα, αδικημένοι και μπορεί και να υπάρχει και αρκετή δόση δίκαιου, αλλά δεν αρκεί αυτό.. Παρότι φαίνεται οξύμωρο για να κάνεις χωριό αλλά και στρατό , όπως και πολιτική χρειάζεται και η συγχώρεση όπως και το μετανοώ που μετατρέπονται σε πολιτική.
Είναι καθαρό λοιπόν πως μπορείς να συνεργάζεσαι με άτομο που συνέβαλε σε κάτι αρνητικό και τώρα κατάλαβε ότι δεν μπορεί να συνεχίσει με την ιδια πολιτική είτε για λόγους τυχοδιωκτισμού και ιδιοτέλειας ή για λόγους κατανόησης της προηγούμενης αδιέξοδης πολιτικής. Και στις δυο περιπτώσεις εμείς έχουμε μια σταθερή: την κίνηση, για επιβεβαίωση από την υλοποίηση ενός προγράμματος και τις δεσμεύσεις με κανόνες. Εξάλλου μη ξεχνάμε ότι η ιστορία δίνει ”αποστάτες” από τον σκληρό πυρήνα και όχι από τις συνεργασίες. Οι συνεργασίες είναι μια τέχνη στην τέχνη της πολιτικής. Γιαυτό και η μάχη δίνεται με όρους πολεμικούς. Και στον πόλεμο που έχουμε οφείλουμε να δούμε και πως δημιουργούμε πλήγμα στον εχθρό.
Το πρώτο πλήγμα είναι να του μειώνεις την δυνατότητα συσπείρωσης. Το δεύτερο είναι να σε βλέπει να δυναμώνεις ώστε να αλλάζει τις κινήσεις του παίζοντας στα δικά σου σχέδια νομίζοντας ότι ξέρει τι είσαι.. Λένε ότι μόνο όταν φτάνεις στο επίπεδο να μπορείς εσυ να στήνεις τα πεδία της σύγκρουσης έχεις πιθανότητα να νικήσεις. Να μην ξεγελαστούμε όμως από την ομοιότητα δομής των εκλογικών διαδικασιών νομίζοντας ότι αναπαράγουμε την κυρίαρχη ηθική και έτσι να δυσανασχετούμε απομακρυνόμενοι από την πράξη. Κάνουμε όμοια πράματα αλλά όχι ίδια. Διαφέρουμε στους σκοπούς , στο περιεχόμενο, στην στρατηγική και αυτό με τις πράξεις και τον λόγο. Όταν όμως δείχνεις -και είσαι ξεκούρδιστο τσίρκο τότε ο κίνδυνος είναι μπροστά και άμεσος.
Λοιπόν σωστές οι ανησυχίες αλλά για να μας έχουν σε εγρήγορση και όχι για να μπλοκάρουν την πράξη που χρειαζόμαστε και έτσι να μπορέσουμε να κρίνουμε την πορεία των ανησυχιών. Επίσης όλα γίνονται κουβαλώντας την αισθητική των πράξεων μας και μόνο με την δική μας συμβολή θα δώσουμε το περιεχόμενο που θα κρίνουμε διαρκώς ώστε να μπορούμε να το συνδιαμορφώνουμε και να μην μας παρασύρουν τα συναισθήματα, οι τυχοδιώκτες, οι καριερίστες, τα λαμόγια , οι φιλόδοξοι αλλά και οι γραφειοκράτες καθώς όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά υπάρχουν εκτός κόμματος αλλά και εντός. Το πρόβλημα που ίσως αντιμετωπίσουμε λοιπόν είναι στο – απο το εσωτερικό μας, από τις προσωπικές στρατηγικές μελών και ομαδοποιήσεων και όχι των συνεργαζόμενων, ”ξένων στοιχείων” . Το πολιτικό κριτήριο και η ο συλλογικός βίος κινδυνεύει αρχικά να αλλοιωθεί από τις αδυναμίες αυτών που είναι σε θέση ικανή λόγω της διοικητικής και δομικής διεισδυσης στον κορμό του κόμματος ή του στρατού ή μιας επιχείρησης. Οπότε ας μπούμε μπροστά να δημιουργήσουμε το περιεχόμενο των αυτοδιοικητικών κινήσεων, παρατάξεων, ενάντια στον Καλλικράτη και τα μνημόνια με τυχοδιώκτες και μη ως επικεφαλής αλλά έχοντας καθαρό ότι δεν είμαστε για λίγο και δίχως συμφωνίες, αλλά για μια ζωή και μέσα στην στρατηγική και έτσι θα κριθούμε.
* Ο Λένιν μπορεί να υπήρξε οπορτουνιστής το ’18 στο ζήτημα του κράτους και των σοβιέτ αλλά υπήρξε εκτός από μεγάλος επαναστάτης και μεγάλος πολεμιστής και τακτικιστής διδάσκοντας μας αρκετά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου