Τα σουβλατζίδικα, ως εχθροί της ανάπτυξης...

Cynical...

Ο κόσμος προσπαθώντας να ξεπεράσει την κρίση και να δει το ΑΕΠ του να ξεφεύγει από το αναιμικό τίποτα προς κάτι που να θυμίζει μετάβαση σε καλύτερες εποχές, ομνύει στην καινοτομία και στην επιχειρηματικότητα που θα αναλάβει να την υλοποιήσει.

Παρ' όλες τις επικλήσεις στη χάρη της, παρ' όλες τις παραινέσεις στα χειμαζόμενα κράτη να κάνουν επιτέλους κάτι  για να την βγάλουν από την τρύπα της, παρ' όλες τις διαβεβαιώσεις ότι χωρίς καινοτομία αποκλείεται να ανακάμψουμε, η καινοτομία παραμένει άφαντη. Κι εδώ, δεν μιλάμε απλά για κάποιο μασκάρεμα του παλιού που μπορεί να περάσει για καινούργιο και έτσι να την κουτσοβγάλουμε. Μπορεί αυτό να ισχύει για μάς, αλλά πρόβλημα ανάπτυξης έχουν και οι πάλαι ποτέ ισχυρές οικονομίες που δεν μπορούν πλέον να μπαλώνονται με ψευτοπράγματα. 

Η τελευταία μεγάλη καινοτομία που έβαλε τον πλανήτη σε κατάσταση τούρμπο ήταν η ανακάλυψη ότι η μόχλευση, η αέναη γέννηση του χρήματος, θα μπορούσε να γενικευτεί, να φύγει από τους κλειστούς κύκλους των ειδικών του χρήματος, με λίγα λόγια να "εκδημοκρατιστεί"  και να διαχυθεί σε κάθε μικρή ή μεγάλη γωνιά. Βγάζοντας το χρήμα σε discount ο πλανήτης γνώρισε πρωτόγνωρες στιγμές ευημερίας, μέχρι τη στιγμή που μια γιγάντια σκούπα άρχισε να το μαζεύει πίσω, δυστυχώς από δικαίους και αδίκους.

Περιμένοντας λοιπόν τη μεγάλη ιδέα, που θα ξαναδώσει κίνηση στο χρήμα ώστε να αρχίσει πάλι να πολλαπλασιάζεται, βλέπουμε τα λόγια και τις ευχές να περισσεύουν. Κυρίως στα μέρη μας, όταν ουδέποτε είχαμε καλές σχέσεις, ακόμα και στις καλές μέρες, ούτε με την υγιή όπως λέγεται επιχειρηματικότητα, ούτε με ερευνητικές πολιτικές, δημόσιες και ιδιωτικές. Μπορεί η δυσφορία για το αναποτελεσματικό παραγωγικό μας μοντέλο να ξεχύνεται απ' όλες τις μεριές, μπορεί να ακούγεται από πάσα κατεύθυνση, δεξιά και αριστερή, η αναγκαιότητα ανάταξής του, (κοινοτοπίες τελικά που από την τόση επανάληψη προσπερνάνε το αυτί χωρίς να το αγγίζουν), αλλά από πουθενά δεν έρχεται κάποιο συμπαγές σχέδιο για το πώς θα μοιάζει αυτό το νέο παραγωγικό μοντέλο και για το ποια βήματα θα πρέπει να κάνουμε για να του δώσουμε ζωή.

Αυτά φαίνεται είναι ψιλά γράμματα, που δεν χρειάζεται να πολυνοιαστούμε, όταν έχουμε ανακαλύψει και σημαδέψει με το δάχτυλο τους Φταίχτες και τους Ανάξιους, αυτούς δηλαδή που καθηλώνουν το παραγωγικό μας μοντέλο στην αναποτελεσματικότητα και την εσωστρέφεια, αυτούς που διακορεύουν την ύψιστη επιχειρηματική αξία, δηλαδή το ρίσκο. Και δεν είναι άλλοι από τους όψιμους επιχειρηματίες που αντί να επενδύουν στα διαστημικά συστήματα και τη ρομποτική, στη νανοτεχνολογία και τα φωτονικά, βάζουν τα χρήματά τους στις καφετέριες, στα σουβλατζίδικα και στους φούρνους, διότι άκουσον άκουσον, αυτές οι επενδύσεις επιβραβεύουν περισσότερο και συντομότερα.

Θα ήταν όμως λιγότερο αλαζόνες οι όψιμοι αυτοί επικριτές αν στοχάζονταν για λίγο ποιοι είναι αυτοί που επενδύουν σε καφετέριες, σουβλατζίδικα και φούρνους:

Είναι αυτοί που στα πενήντα τους βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς δουλειά και με λίγα χρήματα στο στρώμα ή την τράπεζα, δημόσιοι ή ιδιωτικοί υπάλληλοι και οι οποίοι συνεταιριζόμενοι δυο-δυο, τρεις-τρεις αποφάσισαν πρωτίστως για να επιβιώσουν, να ανοιχτούν σε τομείς που είχαν τις μεγαλύτερες πιθανότητες να τους γλιτώσουν από την πείνα και στα γρήγορα.

Ας στρέψουν  λοιπόν αλλού τα βέλη τους, κι ας αφήσουν τους ανθρώπους αυτούς στις αγωνίες τους.