Φαντάσματα υπάρχουν...

Sotosblog...

Ποιος θα το ‘λεγε πως θα βρισκόταν κάτι ικανό να σοκάρει ως και ανθρώπους, τόσο ψημένους στην ωμότητα, που είχαν φθάσει πια να προσπερνούν συνηθισμένοι τα χυμένα σωθικά στο χώμα από το πτώμα ενός ακόμα σκοτωμένου φίλου τους! Τι άλλο να σοκάρει άνθρωπο που βγήκε ζωντανός μέσα από την κόλαση της μάχης του Στάλιγκραντ; Άνθρωπο που αποβιβασθηκε στη Νορμανδία πατώντας σε τρύπιες, διαμελισμένες, άψυχες σάρκες ανάμεσα σε ένα βιβλικό κατακλυσμό πυρών από τα μάουζερ; Τι;

Και όμως! Ένα ακόμα πιο γερό σοκ τους έμελλε. Και τους περίμενε σε εκείνο που αντίκρυσαν, σαν μπήκαν στα γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, μόλις εγκαταλειμμένα άρον-άρον. Τους αντίκρυζε ζωντανό-νεκρό εκεί το μέγα αίσχος: η καταρράκωση του Ανθρώπου! Και σάστισαν οι μπαρουτοκαπνισμένοι, βλέποντας ότι υπάρχουν τελικά φαντάσματα. Και σαλεύουν…

Δεν ήταν η ανέχεια, η απόλυτη κακουχία, τα οστά τα γεγυμνωμένα που σοκάρισαν. Ήταν η προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Εκείνη ακριβώς στιγμή, από ντροπή και από έπαρση, αλλά και για να το βλέπουν από τότε όλοι και να διδάσκονται, η ανθρωπότητα έγραψε σε ένα χαρτί ότι δεν θα επιτρέψει να πατηθεί η ανθρώπινη αξιοπρέπεια ποτέ ξανά! Για κανέναν λόγο. Για φυλή, για χρώμα, για κανέναν. Και αν γράφτηκε στο χαρτί αυτό ότι πρώτο και ύψιστο αγαθό είναι η ανθρώπινη ζωή, τούτο δεν έγινε μόνο από σεβασμό στα εκατομμύρια των νεκρών –τι να τον κάνουν άλλωστε αυτοί τον σεβασμό στον άλλον κόσμο… Αλλά για να μπει καλά-καλά ακόμα και στο πιο κούφιο κεφάλι μέσα ότι η διαφύλαξη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας εξυπακούεται στη ζωή. Ώστε, επειδή γνωρίζει η ανθρωπότητα το μέγεθος της υποκρισίας της και ξέρει ότι δεν μπορεί να κοροϊδέψει τον εαυτό της όσα χαρτιά και αν γράψει, τουλάχιστον να μην νοείται πια στον κόσμο εξευτελισμός, που η άρνησή του να δικαιολογεί ως και το να θυσιάσει τη ζωή του όποιος δεν τον ανέχεται. Και να εκλείψει εφεξής τούτη η αιτία για θυσία της ζωής. Να γίνει ένα η ζωή με την αξιοπρέπεια. Αδιαίρετη. Και να διαφυλάσσουν, ζωή και αξιοπρέπεια, η μία την άλλη.

Αυτά τα ολίγα για τους αυτόχειρες, για τους πρόσφυγες, για τους πεινασμένους, για τους κατατρεγμένους, και για τους απανταχού της οικουμένης καταφρονεμένους· καθώς και για τους κάθε λογής υπερφίαλους κι ελευθερόστομους τιμητές, που περιφέρουν αναιδώς την περιφρόνησή τους για τον Άνθρωπο εδώ κι εκεί, με πρωτοφανή για την εποχή μας δημόσια αμετροέπεια.

Ειδικότερα για τα δικά μας εδώ, να προσθέσω μόνον ότι πέρα και από τον ατομικό εξευτελισμό του αιφνίδια άστεγου, του συνταξιούχου που δεν διαμαρτύρεται αλλά απλώς περιμένει στωικά να πεθάνει για να μην γίνει άλλο βάρος των άλλων, πέρα λοιπόν από αυτά και τα τόσα άλλα, δεν πρέπει να έχει υπάρξει μετά από τους Εβραίους λαός που να διαπομπεύθηκε στο σύνολό του όσο ο Ελληνικός. Μες την φτωχοποίηση, τη ληστρική επιδρομή στα υπάρχοντά του και την άγρια καταχρέωση της συντριπτικής του πλειονότητας, καθώς και την εξαθλίωση τεράστιων πληθυσμιακών ομάδων, ολόκληρος λαός διαπομπεύεται ανηλεώς και ακατάπαυστα ως τα σήμερα. Και θα διαπομπεύεται και αύριο και πάντα, όσο δεν κάθονται στο σκαμνί οι υπαίτιοι για τη σημερινή κατάσταση. Εκείνοι δηλαδή που κάνουν τους κουφούς, ή και αποθρασύνονται στις παρέες τους, κάθε φορά που ένας Γερμαναράς –περιέργως Γερμαναράς ο αυθάδης τότε, Γερμαναράς ο αυθάδης και σήμερα– κατηγορεί χωρίς να κατονομάζει, μετακυλίοντας έτσι τυφλά την επιτίμηση σε όλον τον λαό, συλλήβδην επί δικαίων και αδίκων.

Μια στοιχειωδώς έντιμη κυβέρνηση, πόσο μάλλον μια κυβέρνηση που τολμά να επικαλείται την αγάπη για την πατρίδα και την έγνοια για το λαό της, θα όφειλε να έχει κόψει, και πάντα επάγρυπνη να κόβει, μαχαίρι τις διεθνείς προσβολές, ειδικά εκείνες που ως αφηρημένες και αόριστες απηχούν κατά συνέπεια επάνω μας. Όπως και αν μπήκαμε στο Ευρώ, όπως και αν τα φάγαμε, όποιοι και αν τα φάγαμε, ό,τι και αν φάγαμε, όσο και αν φάγαμε! Αν φάγαμε…

Μια στοιχειωδώς έντιμη κυβέρνηση δεν αρκείται στο αιωρούμενο υποννοούμενο ότι οι κατηγορίες τάχα αφορούν σε δήθεν πολιτικούς της αντιπάλους. Δεν στέλνει, λοιπόν, περίπατο τη «Μία Εξεταστική όλη κι όλη για το πώς μπήκαμε στο Μνημόνιο». Και για να δικαιούται να εμφανίζεται σαν αμέτοχη, αθώα από του αίματος, μια στοιχειωδώς έντιμη κυβέρνηση προσάγει ευθαρσώς τους πρωταγωνιστές του υπονοούμενου ενώπιον του λαού, για να πεισθούμε ότι δεν έχει η ίδια τίποτε να φοβηθεί.

Μια στοιχειωδώς έντιμη κυβέρνηση θα όφειλε να μην κρύβεται πίσω από τις υποκριτικές, κενές περιεχομένου, σποραδικές και πάντα οπισθόβουλες εκφράσεις δήθεν θαυμασμού αξιωματούχων στας Ευρώπας για την καρτερικότητα, την αντοχή και τις θυσίες του λαού.

Και μια στοιχειωδώς έντιμη κυβέρνηση δεν σκύβει έξω το κεφάλι, εκβιάζοντας μέσα την ίδια ώρα το λαό, για να σκύψουμε κι εμείς το κεφάλι μας μαζί της, επειδή, κατά πως ισχυρίζεται, είμαστε αδύναμοι και διαφορετικά κινδυνεύουμε να πεθάνουμε από ασιτία.

Διότι, όπως είπαμε –όχι απλώς εμείς εδώ, αλλά όπως είδαμε ότι συμφώνησε μια κρίσιμη μέρα σύσσωμη η ανθρωπότητα– προέχει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η οποία αξιοπρέπεια όμως για κανέναν λόγο περί μέλλοντος, ψευδή ή αληθή, βάσιμο ή αβάσιμο, δεν επιτρέπεται έκτοτε να παραμερίζεται και να περιμένει.

Οπότε, ακόμα και αν σφίξω τα δόντια και δεχθώ ότι η κυβέρνηση τα έβαλε όλα τούτα τα αισχρά κάτω από το χαλί, με σκεπτικό ότι προσήλωσή της αποκλειστική είναι το να αποκατασταθεί η οικονομία, πράγμα για το οποίο υποτίθεται ότι εργάζεται, πάντα θα περισσεύει έξω από το χαλί η καταρρακωμένη μας αξιοπρέπεια. Και οι προθέσεις της κυβέρνησης και των κολαούζων της δεν θα με πείθουν, καθόλου μα καθόλου, όσο θα βλέπω με πόση ευκολία και αταραξία δείχνει αυτή παγερά αδιάφορη για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια στους καταυλισμούς των προσφύγων, στα καταστρώματα των πλωτών του Λιμενικού, στις επιχειρήσεις σκούπα για την ανακατάληψη των πόλεων, στις έκνομες προφυλακίσεις, συμφέρουσες ενοχοποιήσεις, αστυνομικές βιαιοπραγίες και τα τόσα άλλα, όταν πρόκειται για ανθρώπους που η ίδια δεν θεωρεί του συναφιού της και για θέαμα που βολεύει τις βρόμικες επιδιώξεις της.

Ομοίως, οι προθέσεις της κυβέρνησης και των κολαούζων της δεν με πείθουν ούτε με την όψιμη σπουδή για την αξιοπρέπεια εκείνων από την ψήφο των οποίων εξαρτάται. Είναι αργά, και κραυγάζουν κοροϊδία, διότι όλοι αντιλαμβάνονται ότι σπεύδει να νοιασθεί μόνον καθώς ζυγώνουν εκλογές, πάντα με λόγια, ψέμματα και φρούδες υποσχέσεις· ποτέ με έργα.

Έχει μάλιστα τούτη η κυβέρνηση και χειροκροτητές, ή αδιάφορους ανεκτικούς από το πλάι, αυτάρεσκους μωρούς που κάνουν τα στραβά μάτια ή που σαν θλιβεροί ανήμποροι σηκώνουν τους ώμους ψηλά.

Είναι συνεργοί αυτοί στο έγκλημα, στα μάτια μου τουλάχιστον. Και, αλλοίμονο, δεν προσβάλλονται, οι αξιοθρήνητοι, πιστεύοντας ότι δεν τους αφορά η προσβολή, μολονότι, χα, δεν εξαιρούνται ελόγου τους από τη διεθνή χλεύη. Ε; Θεωρούν ωστόσο ότι ξεμπέρδεψαν με αυτήν, επειδή δείχνουν τους άλλους με το δάχτυλο. Μόνον ένας οικειοθελώς αυτοεξευτελισμένος και αυτοεξευτελιζόμενος, μπορεί να γίνει ένας τέτοιος χειροκροτητής.

Όταν όμως έγραψε εκείνο το χαρτί η ανθρωπότητα, εκείνη τη μεταπολεμική διαθήκη, συμπεριέλαβε και τον αυτοεξευτελισμό στα απαγορευμένα. Επειδή ο αυτοεξευτελισμός προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, άρα εξευτελίζει τον Άνθρωπο, άρα όλους τους ανθρώπους.

Όσοι εξευτέλισαν, όσοι εξευτελίζουν, μαζί και όσοι αυτοεξευτελίζονται συντασσόμενοι μαζί τους, θα μάθουν μια μέρα από πρώτοι χέρι και αυτοί ότι, ναι, ναι, υπάρχουν φαντάσματα τελικά. Όχι μόνον φαντάσματα που σαλεύουν. Αλλά φαντάσματα που δικάζουν κιόλας.

Υ.Γ. Αισθάνομαι την υποχρέωση να πω ότι έγραψα αυτό το κείμενο, ταρακουνημένος από το κείμενο του μπλογκερ Κ.Κ.Μοίρη το οποίο μπορείτε να βρείτε εδώ και σας συμβουλεύω να το διαβάσετε.