της Μαριαννας Τζιαντζη...
Μεσημεράκι Τσικνοπέμπτης στη Βαρβάκειο Αγορά. Βροχή και δυνατός άνεμος. Μια μεγάλη ουρά έχει σχηματιστεί μπροστά στους πάγκους όπου οι προσφέρονται δωρεάν κοψίδια μια που έχουμε τρελό καρναβάλι.
Οι εύθυμοι πολίτες περιμένουν υπομονετικά κρατώντας ομπρέλες. Μια μεσόκοπη γυναίκα ευχαριστεί μπροστά στην κάμερα τους κρεοπώλες δείχνοντας με μελαγχολία τις δύο φτερούγες κοτόπουλου που τη φίλεψαν. Άλλοι, φεύγουν έχοντας πάρει λίγη πανσέτα, δυο σουβλάκια καλαμάκια, ένα πλαστικό ποτηράκι με κρασί, λίγη γεύση από το αποκριάτικο έθιμο. Τι κάνει ο δόλιος ο άνθρωπος για ένα κοψίδι, σχολιάζουν μερικοί.
Το ίδιο είχε συμβεί και πέρυσι. Μόνο που τότε δεν έβρεχε, απλώς έκανε περισσότερο κρύο. Και τότε όπως και φέτος, τα κανάλια μίλησαν για «απίστευτες», για «πρωτόγνωρες» εικόνες. Μόνο που το πρωτόγνωρο γίνεται μόνιμο χαρακτηριστικό. Ίσως κάποτε, όταν περάσει η κρίση, οι Έλληνες να καθιερώσουν το έθιμο της ουράς: να στέκονται σε ουρές των συσσιτίων χωρίς να πεινούν, μόνο για μόνο για να θυμούνται εκείνες τις μαύρες ημέρες των Μνημονίων. Ή να ανάβουν μαγκάλια για να ζεσταθούν (σε ανοιχτούς χώρους, εννοείται), σε ανάμνηση των δύσκολων καιρών ή να ψευτολιποθυμούν για πλάκα. Ή να καθιερώσουν το χάπενινγκ του αυτόχειρα, να σκαρφαλώνουν σε κάγκελα μπαλκονιού και να υποκρίνονται ότι θα πέσουν, ενώ θα είναι δεμένοι με ανθεκτικά σχοινιά ώστε κανείς να μην κινδυνεύσει. Ίσως, αν ζήσουμε, να δούμε και το έθιμο του Ξένιου Διός, με τους Έλληνες να μεταμφιέζονται σε μετανάστες και τους αλλοδαπούς να μασκαρεύονται σε αστυνομικούς που τους σαρώνουν από τους δρόμους. Ή το έθιμο της Θέτιδος με το σάρωμα από τους δημόσιους χώρους των εξαρτημένων (ή των Τσιγγάνων ή των διαδηλωτών) που θα παίρνουν το πούλμαν της χαράς για την Καλογρέζα.
Σήμερα ο μεγαλύτερος λαϊκιστής είναι η ίδια η πραγματικότητα. Αυτή γεννά, αυτή εμπνέει τις δημαγωγικές κορόνες που ακούγονται συχνά στη Βουλή και στα κανάλια, όμως αντί να μας εκνευρίζει η έλλειψη καλαισθησίας των ρητόρων, θα έπρεπε να μας εξοργίζει η πολιτική που γεννά αυτή την άθλια πραγματικότητα, αυτόν τον εξευτελισμό του ανθρώπου. Πιο εξοργιστικός από τον πολιτικό λαϊκισμό είναι ο μαρια-αντουανετισμός των τάχα λεπταίσθητων επικριτών του.
(ΠΡΙΝ, "Το τέλος της αγοράς", 10/3/13)
Οι εύθυμοι πολίτες περιμένουν υπομονετικά κρατώντας ομπρέλες. Μια μεσόκοπη γυναίκα ευχαριστεί μπροστά στην κάμερα τους κρεοπώλες δείχνοντας με μελαγχολία τις δύο φτερούγες κοτόπουλου που τη φίλεψαν. Άλλοι, φεύγουν έχοντας πάρει λίγη πανσέτα, δυο σουβλάκια καλαμάκια, ένα πλαστικό ποτηράκι με κρασί, λίγη γεύση από το αποκριάτικο έθιμο. Τι κάνει ο δόλιος ο άνθρωπος για ένα κοψίδι, σχολιάζουν μερικοί.
Το ίδιο είχε συμβεί και πέρυσι. Μόνο που τότε δεν έβρεχε, απλώς έκανε περισσότερο κρύο. Και τότε όπως και φέτος, τα κανάλια μίλησαν για «απίστευτες», για «πρωτόγνωρες» εικόνες. Μόνο που το πρωτόγνωρο γίνεται μόνιμο χαρακτηριστικό. Ίσως κάποτε, όταν περάσει η κρίση, οι Έλληνες να καθιερώσουν το έθιμο της ουράς: να στέκονται σε ουρές των συσσιτίων χωρίς να πεινούν, μόνο για μόνο για να θυμούνται εκείνες τις μαύρες ημέρες των Μνημονίων. Ή να ανάβουν μαγκάλια για να ζεσταθούν (σε ανοιχτούς χώρους, εννοείται), σε ανάμνηση των δύσκολων καιρών ή να ψευτολιποθυμούν για πλάκα. Ή να καθιερώσουν το χάπενινγκ του αυτόχειρα, να σκαρφαλώνουν σε κάγκελα μπαλκονιού και να υποκρίνονται ότι θα πέσουν, ενώ θα είναι δεμένοι με ανθεκτικά σχοινιά ώστε κανείς να μην κινδυνεύσει. Ίσως, αν ζήσουμε, να δούμε και το έθιμο του Ξένιου Διός, με τους Έλληνες να μεταμφιέζονται σε μετανάστες και τους αλλοδαπούς να μασκαρεύονται σε αστυνομικούς που τους σαρώνουν από τους δρόμους. Ή το έθιμο της Θέτιδος με το σάρωμα από τους δημόσιους χώρους των εξαρτημένων (ή των Τσιγγάνων ή των διαδηλωτών) που θα παίρνουν το πούλμαν της χαράς για την Καλογρέζα.
Σήμερα ο μεγαλύτερος λαϊκιστής είναι η ίδια η πραγματικότητα. Αυτή γεννά, αυτή εμπνέει τις δημαγωγικές κορόνες που ακούγονται συχνά στη Βουλή και στα κανάλια, όμως αντί να μας εκνευρίζει η έλλειψη καλαισθησίας των ρητόρων, θα έπρεπε να μας εξοργίζει η πολιτική που γεννά αυτή την άθλια πραγματικότητα, αυτόν τον εξευτελισμό του ανθρώπου. Πιο εξοργιστικός από τον πολιτικό λαϊκισμό είναι ο μαρια-αντουανετισμός των τάχα λεπταίσθητων επικριτών του.
(ΠΡΙΝ, "Το τέλος της αγοράς", 10/3/13)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου