Κωστας Καναβούρης, απο την Αυγη...
Δουλεύει καλά η βιομηχανία του ξυλοδαρμού εκεί πέρα στη Χαλκιδική. Δουλεύει καλά η βιομηχανία του φόβου μαζί με όλες τις διεστραμμένες επινοήσεις της φρίκης που αχαλίνωτες πια εφαρμόζονται εις βάρος παιδιών και εφήβων. Με φυσικούς αυτουργούς νέους ανθρώπους που ελεύθερα ή λιγότερο ελεύθερα (χωρίς τούτο να αποτελεί άλλοθι) αποφάσισαν να δουλέψουν στη βιομηχανία του ξυλοδαρμού και του φόβου.
Και μάλιστα με διαρκώς ταχύτερους ρυθμούς, αφού η εντατικοποίηση του ξυλοδαρμού και η μαζική εξόρυξη του ακάνθινου και πολύτιμου προϊόντος που λέγεται φόβος είναι απαραίτητη για την εξόρυξη του χρυσού, επειδή πριν μολυνθεί το έδαφος και το υπέδαφος και το υπέρδαφος, χρειάζεται πρώτα να μολυνθεί, και να δειλιάσει, και να δουλοποιηθεί η ψυχή των ανθρώπων. Έτσι που να διαταραχθεί η χθόνια και αιτιώδης σχέση του ανθρώπου με τον τόπο, δηλαδή η αιτιώδης σχέση του ανθρώπου με τη διάρκεια, άρα με τον χρόνο.Αυτό είναι μια άγρια πολιτισμική διαμάχη (και όχι πολιτιστική, όπως αρέσκονται οι αμόρφωτοι να ονομάζουν τις δραστηριότητες επί το "λαϊκότερον", ενώ για τις ίδιες δραστηριότητες επί το "επισημότερον", προτιμούν τη λέξη -διότι περί όρου ιστορικής κοινωνιολογίας ούτε λόγος να γίνεται- "πολιτισμικόν"), μια διαμάχη που εφόσον εκφεύγει διαρκώς από τα όρια της δραστήριας αντίρρησης και γίνεται αυτούσιος λόγος ύπαρξης, αποκτά ολοένα και περισσότερο ενδιαφέρον, αφού τρίβει τα ξεχασμένα ήλεκτρα της ευψυχίας, ενεργοποιώντας έτσι τις συμπερασματικές και παρηγορητικές ικανότητες (και δυνατότητες), αυτές τις βαθύτατα πολιτικές πτερώσεις του όντος. Ο αντίπαλος το γνωρίζει. Και αγωνίζεται λυσσασμένα να επιβληθεί, διότι γνωρίζει ότι πολιτισμικά δεν είναι δυνατόν να πείσει. Να παραπείσει ναι, αλλά να πείσει όχι. Διότι το έδαφος είναι εδώ.
Δεν είναι που η Άκανθος είναι τοπικός διοικητικός σχηματισμός στη Χαλκιδική. Είναι που η άκανθος είναι ο πολιτισμικός μύθος του μαρτυρίου, είναι που στο σώμα μας μπορεί να υπάρξει (στο σώμα όλων, δερόντων και δερομένων) το υπερακάνθιο τραύμα. Και είναι που η άκανθος παραμένει από την αρχαιότητα (από την αρχή του χάους, δηλαδή) μέχρι σήμερα ένα πολύτιμο πολύπλοκο άνθος που φυτρώνει ελεύθερα, πάει να πει πως δεν ανήκει στην οικόσιτη ομορφιά και κάποτε αποτέλεσε το "είδος" της έμπνευσης ώστε να δημιουργηθεί ο περίτεχνος κορινθιακός ρυθμός στους κίονες.
Είδος και ρυθμός. Αυτό είναι το πολύπλοκο πολιτισμικό παιχνίδι εκεί στις Σκουριές της Χαλκιδικής, εκεί όπου οι ψυχές κάθε στιγμή αποφασίζουν εάν θα είναι μονοπύθμενες ή αν θα είναι διπύθμενες. Όπως και η θάλασσά τους. Όπως και ο τόπος τους, όπως και ο χρόνος τους. Γιατί πάντοτε η υποταγή είναι μονοπύθμενη. Όταν τη σπάσουν τα κύματα του φόβου, μολύνει τον περιβάλλοντα χρόνο με ανεπίστρεπτες καταστροφές. Ενώ η ελευθερία είναι διπύθμενη. Ακόμα και τραυματισμένη είναι πλεύσιμη. Μπορεί να κλείσει μέσα της με κόπο και οδύνη τον ορυμαγδό των τραυμάτων και των πραγμάτων, μπορεί να νιώσει την απώλεια και να την ανακρούσει σε όλες της τις φλέβες. Συμβαίνει στη Χαλκιδική. Κι ας λέει όσα θέλει αυτό το σουδάριο ο Πάχτας. Το πολιτισμικό παίγνιο δεν τον υπερβαίνει απλώς. Τον αγνοεί, όσο κι αν χτυπάει φτεράκια κοτόπουλου δίκην πτερώματος του αετού.
Σε άλλες εποχές κάτι τέτοιο θα άξιζε αντιπαράθεση. Σ' αυτές τις μέρες αξίζει (ή μάλλον αντιστοιχεί) την κάθε λοιδορία. Χωρίς βεβαίως να μας διαφεύγει ότι ένας διαπιστωμένος ουτιδανός, όπως ο Πάχτας, εξελέγη από την τοπική κοινωνία και τώρα είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ανώνυμης (ας κρατήσουμε το "ανώνυμης") Εταιρείας του ξυλοδαρμού και του φόβου. Χωρίς επίσης -πικρά- να μας διαφεύγει ότι η Χαλκιδική έχει ήδη υποστεί μια ανυπολόγιστη οικιστική καταστροφή με κακόσχημα τον τουρισμό. Μια εμπέδωση μικροαστικού μονάζοντος μικροκαπιταλισμού που δεν ενδιαφέρεται για τίποτα και για κανέναν πέραν της ιδιωτείας του πλουτισμού που επιφέρει και την ιδιωτεία της κατανόησης του φυσικού και του πολιτικού κόσμου.
Στις συνειδήσεις αυτή η καταστροφή, ας είμαστε ειλικρινείς, συνεχίζεται και σήμερα. Πολλοί κλαυθμυρίζουν ότι ο χρυσός θα απομακρύνει θέσεις οικοδομικής εργασίας -δηλαδή συνέχισης της οικιστικής καταστροφής- από τη Χαλκιδική. Ή θέσεις εργασίας από την καταστρατήγηση των πολύτιμων ακτών της, με τη διαπόμπευση κάθε έννοιας ήσυχης συμμετοχής στον φλοίσβο του χρόνου, στη ρητίνη των εφηβικών σφαλμάτων, στον ένδακρυ αποχαιρετισμό μιας μέρας που φεύγει, στο αυθόρμητο. Είναι μιας αγκαλιάς που δεν ορίζεται από τα όρια κάποιας διατεταγμένης, "μουσικής" υποτίθεται, ευαισθησίας ή διατεταγμένης, φασιστικά, χαράς που δολοφονεί τη μύχια ανάγκη της απέραντης αφής??? του κόσμου και του σώματος.
Εδώ λοιπόν, είναι το κρίσιμο σημείο. Εδώ είναι το οδυνηρό πολιτισμικό παίγνιο που ζητάει διαθέσιμο "νουν αληθείας", όπως θα έλεγε και ο Ανδρέας Κάλβος: Οι Σκουριές, το αρχέγονο δάσος, η ματαίωση της εξόρυξης του χρυσού, να μην είναι το τέλος αυτής της μεγαλειώδους και πάνδημης έγερσης. Αλλά να είναι η συνειδησιακή αρχή μιας άλλης περιφερειακής όρασης περί τα πράγματα και περί τα γεγονότα. Το "οικοδομώ" να περιέχει και τη δομή του όλου και τον οίκο εντός της δομής. Το "αλιεύω" να υποχωρήσει από το φονικό των πληθυσμών της θάλασσας. Η θάλασσα να παύσει -επιγενώμενη- ως ανταλλάξιμη υγρότητα στα χέρια των εμπόρων. Θέλω να πω πως δεν αρκεί (κι αυτό είναι το εθνολογικό μύθευμα του πολιτισμού που ονομάζεται πολιτισμικό) να μη γίνουν οι Σκουριές οξείδωση μεσ' τη σκουριά των ανθρώπων. Χρειάζεται τελικά και ο επόμενος πυθμένας της θάλασσας. Ο πυθμένας που παράγει θάλασσα. Μια βαριά βιομηχανία "τρικυμίας στα χείλη". Των ανθρώπων.
Και μάλιστα με διαρκώς ταχύτερους ρυθμούς, αφού η εντατικοποίηση του ξυλοδαρμού και η μαζική εξόρυξη του ακάνθινου και πολύτιμου προϊόντος που λέγεται φόβος είναι απαραίτητη για την εξόρυξη του χρυσού, επειδή πριν μολυνθεί το έδαφος και το υπέδαφος και το υπέρδαφος, χρειάζεται πρώτα να μολυνθεί, και να δειλιάσει, και να δουλοποιηθεί η ψυχή των ανθρώπων. Έτσι που να διαταραχθεί η χθόνια και αιτιώδης σχέση του ανθρώπου με τον τόπο, δηλαδή η αιτιώδης σχέση του ανθρώπου με τη διάρκεια, άρα με τον χρόνο.Αυτό είναι μια άγρια πολιτισμική διαμάχη (και όχι πολιτιστική, όπως αρέσκονται οι αμόρφωτοι να ονομάζουν τις δραστηριότητες επί το "λαϊκότερον", ενώ για τις ίδιες δραστηριότητες επί το "επισημότερον", προτιμούν τη λέξη -διότι περί όρου ιστορικής κοινωνιολογίας ούτε λόγος να γίνεται- "πολιτισμικόν"), μια διαμάχη που εφόσον εκφεύγει διαρκώς από τα όρια της δραστήριας αντίρρησης και γίνεται αυτούσιος λόγος ύπαρξης, αποκτά ολοένα και περισσότερο ενδιαφέρον, αφού τρίβει τα ξεχασμένα ήλεκτρα της ευψυχίας, ενεργοποιώντας έτσι τις συμπερασματικές και παρηγορητικές ικανότητες (και δυνατότητες), αυτές τις βαθύτατα πολιτικές πτερώσεις του όντος. Ο αντίπαλος το γνωρίζει. Και αγωνίζεται λυσσασμένα να επιβληθεί, διότι γνωρίζει ότι πολιτισμικά δεν είναι δυνατόν να πείσει. Να παραπείσει ναι, αλλά να πείσει όχι. Διότι το έδαφος είναι εδώ.
Δεν είναι που η Άκανθος είναι τοπικός διοικητικός σχηματισμός στη Χαλκιδική. Είναι που η άκανθος είναι ο πολιτισμικός μύθος του μαρτυρίου, είναι που στο σώμα μας μπορεί να υπάρξει (στο σώμα όλων, δερόντων και δερομένων) το υπερακάνθιο τραύμα. Και είναι που η άκανθος παραμένει από την αρχαιότητα (από την αρχή του χάους, δηλαδή) μέχρι σήμερα ένα πολύτιμο πολύπλοκο άνθος που φυτρώνει ελεύθερα, πάει να πει πως δεν ανήκει στην οικόσιτη ομορφιά και κάποτε αποτέλεσε το "είδος" της έμπνευσης ώστε να δημιουργηθεί ο περίτεχνος κορινθιακός ρυθμός στους κίονες.
Είδος και ρυθμός. Αυτό είναι το πολύπλοκο πολιτισμικό παιχνίδι εκεί στις Σκουριές της Χαλκιδικής, εκεί όπου οι ψυχές κάθε στιγμή αποφασίζουν εάν θα είναι μονοπύθμενες ή αν θα είναι διπύθμενες. Όπως και η θάλασσά τους. Όπως και ο τόπος τους, όπως και ο χρόνος τους. Γιατί πάντοτε η υποταγή είναι μονοπύθμενη. Όταν τη σπάσουν τα κύματα του φόβου, μολύνει τον περιβάλλοντα χρόνο με ανεπίστρεπτες καταστροφές. Ενώ η ελευθερία είναι διπύθμενη. Ακόμα και τραυματισμένη είναι πλεύσιμη. Μπορεί να κλείσει μέσα της με κόπο και οδύνη τον ορυμαγδό των τραυμάτων και των πραγμάτων, μπορεί να νιώσει την απώλεια και να την ανακρούσει σε όλες της τις φλέβες. Συμβαίνει στη Χαλκιδική. Κι ας λέει όσα θέλει αυτό το σουδάριο ο Πάχτας. Το πολιτισμικό παίγνιο δεν τον υπερβαίνει απλώς. Τον αγνοεί, όσο κι αν χτυπάει φτεράκια κοτόπουλου δίκην πτερώματος του αετού.
Σε άλλες εποχές κάτι τέτοιο θα άξιζε αντιπαράθεση. Σ' αυτές τις μέρες αξίζει (ή μάλλον αντιστοιχεί) την κάθε λοιδορία. Χωρίς βεβαίως να μας διαφεύγει ότι ένας διαπιστωμένος ουτιδανός, όπως ο Πάχτας, εξελέγη από την τοπική κοινωνία και τώρα είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ανώνυμης (ας κρατήσουμε το "ανώνυμης") Εταιρείας του ξυλοδαρμού και του φόβου. Χωρίς επίσης -πικρά- να μας διαφεύγει ότι η Χαλκιδική έχει ήδη υποστεί μια ανυπολόγιστη οικιστική καταστροφή με κακόσχημα τον τουρισμό. Μια εμπέδωση μικροαστικού μονάζοντος μικροκαπιταλισμού που δεν ενδιαφέρεται για τίποτα και για κανέναν πέραν της ιδιωτείας του πλουτισμού που επιφέρει και την ιδιωτεία της κατανόησης του φυσικού και του πολιτικού κόσμου.
Στις συνειδήσεις αυτή η καταστροφή, ας είμαστε ειλικρινείς, συνεχίζεται και σήμερα. Πολλοί κλαυθμυρίζουν ότι ο χρυσός θα απομακρύνει θέσεις οικοδομικής εργασίας -δηλαδή συνέχισης της οικιστικής καταστροφής- από τη Χαλκιδική. Ή θέσεις εργασίας από την καταστρατήγηση των πολύτιμων ακτών της, με τη διαπόμπευση κάθε έννοιας ήσυχης συμμετοχής στον φλοίσβο του χρόνου, στη ρητίνη των εφηβικών σφαλμάτων, στον ένδακρυ αποχαιρετισμό μιας μέρας που φεύγει, στο αυθόρμητο. Είναι μιας αγκαλιάς που δεν ορίζεται από τα όρια κάποιας διατεταγμένης, "μουσικής" υποτίθεται, ευαισθησίας ή διατεταγμένης, φασιστικά, χαράς που δολοφονεί τη μύχια ανάγκη της απέραντης αφής??? του κόσμου και του σώματος.
Εδώ λοιπόν, είναι το κρίσιμο σημείο. Εδώ είναι το οδυνηρό πολιτισμικό παίγνιο που ζητάει διαθέσιμο "νουν αληθείας", όπως θα έλεγε και ο Ανδρέας Κάλβος: Οι Σκουριές, το αρχέγονο δάσος, η ματαίωση της εξόρυξης του χρυσού, να μην είναι το τέλος αυτής της μεγαλειώδους και πάνδημης έγερσης. Αλλά να είναι η συνειδησιακή αρχή μιας άλλης περιφερειακής όρασης περί τα πράγματα και περί τα γεγονότα. Το "οικοδομώ" να περιέχει και τη δομή του όλου και τον οίκο εντός της δομής. Το "αλιεύω" να υποχωρήσει από το φονικό των πληθυσμών της θάλασσας. Η θάλασσα να παύσει -επιγενώμενη- ως ανταλλάξιμη υγρότητα στα χέρια των εμπόρων. Θέλω να πω πως δεν αρκεί (κι αυτό είναι το εθνολογικό μύθευμα του πολιτισμού που ονομάζεται πολιτισμικό) να μη γίνουν οι Σκουριές οξείδωση μεσ' τη σκουριά των ανθρώπων. Χρειάζεται τελικά και ο επόμενος πυθμένας της θάλασσας. Ο πυθμένας που παράγει θάλασσα. Μια βαριά βιομηχανία "τρικυμίας στα χείλη". Των ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου