Ο Ανθρωπος του Μετρο...
Τελευταίο δρομολόγιο, τελευταίο βαγόνι. Πρέπει να είσαι λίγο περιθωριακός για να βρίσκεσαι εκεί. Ή έστω να νιώθεις έτσι.
Ο Χρήστος Σ. νιώθει έτσι ακριβώς. Άνεργος εδώ και δύο χρόνια και κάτι μήνες. Μόνος, με κάθε πιθανή έννοια της λέξης. Αβοήθητος, απελπισμένος, απογοητευμένος, και πολλά άλλα που αρχίζουν από το καταραμένο γράμμα άλφα. Το στερητικό.
Είναι άδικο, σκέφτεται, και μετά συνειδητοποιεί ότι και το άδικο με άλφα ξεκινάει. Στερητικό.
Διαφορετικοί άνθρωποι αντιδρούν με διαφορετικούς τρόπους όταν μένουν άνεργοι. Ο Χρήστος δεν το έβαλε κάτω. Πείσμωσε. Έψαξε. Συμβιβάστηκε. Προδόθηκε. Και μετά απογοητεύτηκε. Άντεξε πολύ πριν πέσει σε κατάθλιψη. Όμως ήταν αναπόφευκτο.
Σκέφτηκε και την αυτοκτονία. Κι αυτή από άλφα αρχίζει. Στερητικό της ζωής. Όλοι το σκέφτονται μετά από λίγο καιρό, κι ας μην το λένε. Και τους βρίσκουν μετά κρεμασμένους με τη ζώνη τους και αναρωτιούνται τι πήγαινε στραβά και δεν το είχαν αντιληφθεί. Όμως για τον Χρήστο ήταν απλά μια φευγαλέα σκέψη. Ο φόβος του θανάτου είναι γι’ αυτόν πιο τρομακτικός από το φόβο της ζωής, ακόμα και έτσι όπως έχει αυτή καταντήσει.
Όμως δεν ήταν μόνο ο φόβος του θανάτου. Ήταν και ο εγωισμός του ανθρώπου που αρνείται να παραδοθεί άνευ όρων σε μία κατάσταση, πόσω μάλλον όταν αυτός δεν προκάλεσε με κανέναν τρόπο την κατάσταση αυτή, αλλά τη βρήκε έτοιμη, βρήκε μια κοινωνία διαλυμένη από άλλους, αλλά προορισμένη για τον ίδιο. Οι ένοχοι αυτοκτονούν, οι αθώοι παλεύουν με όλη τους τη δύναμη, σκεφτόταν. Και αυτή η σκέψη τον κράτησε ζωντανό.
Αθώος. Κι αυτό από άλφα αρχίζει. Όχι στερητικό. Περήφανο και ελπιδοφόρο. Υπάρχει και αυτό το άλφα. Το άλφα της αλληλεγγύης, το άλφα της αντίστασης, το άλφα της ανθρωπιάς, το άλφα της ανταπόδοσης, της ανεξαρτησίας, της αρετής, της αθανασίας, της αξιοπρέπειας. Το άπειρο, ατελείωτο, αεικίνητο άλφα.
Στη μάχη των άλφα, ο Χρήστος αποφάσισε να πάει με αυτό το άλφα. Όχι με το στερητικό. Αβοήθητος, απελπισμένος, απογοητευμένος και άνεργος θα είναι μόνο όσο του το επιβάλλουν οι άλλοι. Όσο περνάει από το χέρι του, θα είναι άπειρος, ατελείωτος, αεικίνητος. Και άτρωτος, και άρρητος, και αόρατος, και άναρχος, και άξιος, και αέρινος, και άλλα. Όλα από άλφα, όχι στερητικό. Άλφα λυτρωτικό.
Αυτό το άλφα το στερητικό είναι που του χάλασε τη ζωή. Που τον έκανε από Χρήστο, άχρηστο. Που τον έκανε από ενεργό, άνεργο. Που τον έκανε από δυνατό, αδύνατο. Αλλά όχι πια. Έχει κηρύξει τον πόλεμο σε όλους όσους υπηρετούν το στερητικό άλφα. Τους ανήθικους, τους άθλιους, τους αδιάφορους, τους αλαζόνες, τους αγάμητους, όλους αυτούς. Ακήρυχτος πόλεμος, και μάλλον ατελέσφορος. Και απερίσκεπτος. Αλλά πρέπει να αγωνιστεί. Για ένα καλύτερο αύριο. Να κάνει το άγριο, αύριο. Με όλες του τις δυνάμεις.
Βγαίνοντας από το μετρό, νιώθει το ίδιο περιθωριακός. Όχι επειδή είναι άνεργος. Αλλά επειδή είναι άνθρωπος. Και αυτό είναι τόσο σπάνιο στις μέρες του στερητικού άλφα, που δεν μπορείς παρά να νιώθεις περιθωριακός αν είσαι τέτοιος. “Αγάπη”, σκέφτεται. Αυτό είναι το απόλυτο άλφα.
Τελευταίο δρομολόγιο, τελευταίο βαγόνι. Πρέπει να είσαι λίγο περιθωριακός για να βρίσκεσαι εκεί. Ή έστω να νιώθεις έτσι.
Ο Χρήστος Σ. νιώθει έτσι ακριβώς. Άνεργος εδώ και δύο χρόνια και κάτι μήνες. Μόνος, με κάθε πιθανή έννοια της λέξης. Αβοήθητος, απελπισμένος, απογοητευμένος, και πολλά άλλα που αρχίζουν από το καταραμένο γράμμα άλφα. Το στερητικό.
Είναι άδικο, σκέφτεται, και μετά συνειδητοποιεί ότι και το άδικο με άλφα ξεκινάει. Στερητικό.
Διαφορετικοί άνθρωποι αντιδρούν με διαφορετικούς τρόπους όταν μένουν άνεργοι. Ο Χρήστος δεν το έβαλε κάτω. Πείσμωσε. Έψαξε. Συμβιβάστηκε. Προδόθηκε. Και μετά απογοητεύτηκε. Άντεξε πολύ πριν πέσει σε κατάθλιψη. Όμως ήταν αναπόφευκτο.
Σκέφτηκε και την αυτοκτονία. Κι αυτή από άλφα αρχίζει. Στερητικό της ζωής. Όλοι το σκέφτονται μετά από λίγο καιρό, κι ας μην το λένε. Και τους βρίσκουν μετά κρεμασμένους με τη ζώνη τους και αναρωτιούνται τι πήγαινε στραβά και δεν το είχαν αντιληφθεί. Όμως για τον Χρήστο ήταν απλά μια φευγαλέα σκέψη. Ο φόβος του θανάτου είναι γι’ αυτόν πιο τρομακτικός από το φόβο της ζωής, ακόμα και έτσι όπως έχει αυτή καταντήσει.
Όμως δεν ήταν μόνο ο φόβος του θανάτου. Ήταν και ο εγωισμός του ανθρώπου που αρνείται να παραδοθεί άνευ όρων σε μία κατάσταση, πόσω μάλλον όταν αυτός δεν προκάλεσε με κανέναν τρόπο την κατάσταση αυτή, αλλά τη βρήκε έτοιμη, βρήκε μια κοινωνία διαλυμένη από άλλους, αλλά προορισμένη για τον ίδιο. Οι ένοχοι αυτοκτονούν, οι αθώοι παλεύουν με όλη τους τη δύναμη, σκεφτόταν. Και αυτή η σκέψη τον κράτησε ζωντανό.
Αθώος. Κι αυτό από άλφα αρχίζει. Όχι στερητικό. Περήφανο και ελπιδοφόρο. Υπάρχει και αυτό το άλφα. Το άλφα της αλληλεγγύης, το άλφα της αντίστασης, το άλφα της ανθρωπιάς, το άλφα της ανταπόδοσης, της ανεξαρτησίας, της αρετής, της αθανασίας, της αξιοπρέπειας. Το άπειρο, ατελείωτο, αεικίνητο άλφα.
Στη μάχη των άλφα, ο Χρήστος αποφάσισε να πάει με αυτό το άλφα. Όχι με το στερητικό. Αβοήθητος, απελπισμένος, απογοητευμένος και άνεργος θα είναι μόνο όσο του το επιβάλλουν οι άλλοι. Όσο περνάει από το χέρι του, θα είναι άπειρος, ατελείωτος, αεικίνητος. Και άτρωτος, και άρρητος, και αόρατος, και άναρχος, και άξιος, και αέρινος, και άλλα. Όλα από άλφα, όχι στερητικό. Άλφα λυτρωτικό.
Αυτό το άλφα το στερητικό είναι που του χάλασε τη ζωή. Που τον έκανε από Χρήστο, άχρηστο. Που τον έκανε από ενεργό, άνεργο. Που τον έκανε από δυνατό, αδύνατο. Αλλά όχι πια. Έχει κηρύξει τον πόλεμο σε όλους όσους υπηρετούν το στερητικό άλφα. Τους ανήθικους, τους άθλιους, τους αδιάφορους, τους αλαζόνες, τους αγάμητους, όλους αυτούς. Ακήρυχτος πόλεμος, και μάλλον ατελέσφορος. Και απερίσκεπτος. Αλλά πρέπει να αγωνιστεί. Για ένα καλύτερο αύριο. Να κάνει το άγριο, αύριο. Με όλες του τις δυνάμεις.
Βγαίνοντας από το μετρό, νιώθει το ίδιο περιθωριακός. Όχι επειδή είναι άνεργος. Αλλά επειδή είναι άνθρωπος. Και αυτό είναι τόσο σπάνιο στις μέρες του στερητικού άλφα, που δεν μπορείς παρά να νιώθεις περιθωριακός αν είσαι τέτοιος. “Αγάπη”, σκέφτεται. Αυτό είναι το απόλυτο άλφα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου