Το σήριαλ δηλώσεων και διαρροών σχετικά με τα πιθανά κοιτάσματα υδρογονανθράκων στις ελληνικές θάλασσες και τα οφέλη που θα αποκομίσει το ελληνικό Δημόσιο από την αξιοποίησή τους, καλά κρατεί. Αυτή τη φορά όμως φαίνεται ότι ακόμα και φωνές που κάθε άλλο παρά ως «αιρετικές» ή «αντισυστημικές» μπορούν να χαρακτηριστούν, αρχίζουν να διατυπώνουν έντονες επιφυλάξεις. Σε πρόσφατη (Απρίλιος 2013) έκθεσή της για την ενεργειακή εξάρτηση των κρατών μελών της Ε.Ε., η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναφέρει στο αντίστοιχο κεφάλαιο για την Ελλάδα: «Η Ελλάδα φέρεται να έχει καλές, αλλά σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητες, πιθανότητες να βρει και να εκμεταλλευθεί εγχώριο πετρέλαιο σε υπεράκτια κοιτάσματα. Ως εκ τούτου, οι αβεβαιότητες είναι προς το παρόν πολύ μεγάλες για να αλλάξει τις προτεραιότητες της ενεργειακής πολιτικής»1.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκφράζει συνεπώς σαφή επιφυλακτικότητα σχετικά με το κατά πόσο τα σχέδια έρευνας και εξόρυξης υδρογονανθράκων θα μπορούσαν, άμεσα τουλάχιστον, να αλλάξουν τον ενεργειακό χάρτη της χώρας. Για οικονομικές ή πολιτικές προεκτάσεις, όπως αυτές παρουσιάζονται συνήθως από εγχώριους και ξένους «παίκτες» του χώρου, ούτε λόγος δεν γίνεται στην έκθεση…
Λίγες μέρες μετά (18/05), σε συνέντευξή της στην εφημερίδα «Τα Νέα», η καθηγήτρια του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και πρόεδρος της επιτροπής που επόπτευσε τις σεισμικές έρευνες στο Ιόνιο και τη Νότια Κρήτη, Σοφία Σταματάκη, ήταν ακόμα πιο ξεκάθαρη, χαρακτηρίζοντας το ενδεχόμενο να ζήσει η Ελλάδα, κάποια στιγμή στο μέλλον, αποκλειστικά με τους πόρους από το πετρέλαιο ως «φανταστικό σενάριο». Προχωρώντας μάλιστα ένα βήμα παραπέρα, η κ. Σταματάκη συμπληρώνει: «Αντί να δούμε τι θα κάνουμε για να βγούμε από την κρίση, επαναπαυόμαστε και περιμένουμε τα πετρέλαια»2.
Τα παραπάνω φανερώνουν ότι ένα μοντέλο ανάπτυξης που βασίζεται –σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό- στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων κάθε άλλο παρά δεδομένο είναι ακόμα και για τις παγκόσμιες ελίτ. Ο τρόπος με τον οποίο όμως τίθεται το ζήτημα στον εσωτερικό δημόσιο διάλογο δείχνει ότι η υπεράσπιση αυτού του μοντέλου στηρίζεται πολύ περισσότερο σε ένα πλέγμα ιδεολογημάτων παρά σε πραγματικά δεδομένα.
Στον αντίποδα, να μην ξεχνάμε τις αντιδράσεις κατοίκων και περιβαλλοντικών οργανώσεων στα Ιόνια νησιά (περιοχή ενδιαφέροντος για την εξόρυξη υδρογονανθράκων) καθώς φαίνεται ότι κάποιοι αποφασίζουν για το μέλλον της περιοχής τους χωρίς καν να διαβουλευτούν με την τοπική κοινωνία. Η συζήτηση για τους περιβαλλοντικούς κινδύνους από τις εξορυκτικές δραστηριότητες όσο και η ανάγκη για διαφορετικές αναπτυξιακές προτεραιότητες μπορεί να φαινεται ως αναχρονιστική ή «μειοψηφική» στο κεντρική πολιτική σκηνή, είναι όμως πραγματική και ζωντανή στο τοπικό επίπεδο, αποδεικνύοντας ότι «ρεαλισμός» χωρίς τους άμεσα ενδιαφερόμενους δεν υπάρχει…
Είναι βέβαιο ότι το ζήτημα θα μας απασχολήσει για χρόνια… Χρέος της Αριστεράς είναι να το θέσει στη σωστή του διάσταση και να μην εγκλωβιστεί στα διλήμματα και υιοθετήσει τα μυθεύματα άλλων… Ακόμα σημαντικότερο για την Αριστερά είναι να αφουγκραστεί και να συνομιλήσει με τα υπαρκτά κοινωνικά κινήματα και τις τοπικές κοινωνίες και όχι να ενσωματώσει έναν κυρίαρχο λόγο ο οποίος, εκτός των άλλων, είναι και αρκετά διφορούμενος επιστημονικά.
ΑΛΕΞΗΣ ΧΑΡΙΤΣΗΣ
[1] European Commission, “European Economy. Member States Energy Dependence: An indicator-based Assessment”, Occasional Papers 145, April 2013, Σελ. 118[2] http://goo.gl/VGk7R
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου