του Δημητρη Σεβαστακη, απο το Εθνος...
«Στη Βρετανία τα κόμματα διαφωνούν με πάθος κατά πόσο πρέπει ή όχι να επιτραπεί το κυνήγι της αλεπούς με σκυλιά: επτακόσιες ώρες κοινοβουλευτικού χρόνου αναλώθηκαν σ΄ αυτό το ζήτημα, ενώ μόλις δεκαοκτώ για τη συγκρότηση Ανώτατου Δικαστηρίου» γράφει ο Richard Sennett στην «Κουλτούρα του νέου καπιταλισμού» (Σαββάλας 2008). «Το μάρκετινγκ πολιτικών προσωπικοτήτων μοιάζει με το μάρκετινγκ σαπουνιού» συνεχίζει.
Η διαστολή των ασήμαντων διαφορών κρύβει, κατά τον Σένετ, τη «συναινετική πλατφόρμα» στις παραγόμενες πολιτικές και γι΄ αυτό, το μάρκετινγκ αποφεύγει, ως βαρετή την πολιτική δράση και δίνει σημασία στο στυλ, στις προτιμήσεις, στις επιθυμίες του πολιτικού, διαχωρίζοντας (έξυπνα) την εξουσία από την ευθύνη. Το μάρκετινγκ δεν κτίζεται στις απλές εμπνεύσεις των διαφημιστών αλλά στην ίδια τη φύση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Το κέντρο παραγωγής πολιτικών γεγονότων και όχι απλώς αφηγήσεων είναι ο ιστοχώρος. Γνωστό. Εχει παίξει εξέχοντα ρόλο διεθνώς και σε μεγάλα πολιτικά γεγονότα. Παίζει όμως ρόλο και σε μικρά: πώς ένα κακόμοιρος επαγγελματίας πολιτικός, κάνει διαρκή προεκλογικό αγώνα τουιτάροντας.
Αφού δεν μπορεί να συγκροτήσει θέσεις (είπαμε βαρετό και αντιεμπορικό) ή πολιτικό αφήγημα (μπλέκει κανείς σε κάτι που προσωπικά τον παγιδεύει), αφού δεν εργάζεται σκεπτόμενος, αλλά απλώς εκφωνεί, ο νέος επαγγελματίας πολιτικός, περιορίζεται σε πουλερικά - σποτάκια. Μεγάλο μέρος του «ντόρου», των πολιτικών γεγονότων, είναι τιτιβίσματα, φεϊσμπουκισμοί, σπατάλες και ένα σκληρό και αδίστακτο παραπολιτικό μάρκετινγκ που όμως φτιάχνει καριέρες. Ενας πλακατζίδικος, όσο μπορεί θορυβώδης, εξυπνακισμός, με επιλεγμένους αποδέκτες (που σίγουρα θα τσιμπήσουν), ελεεινολογίες, αχανής τσαμπουκάς, διάσπαρτες, μανιχαϊστικές, άχρηστες τιποτολογίες, που καταλαμβάνουν τεράστιο μέρος της πολιτικής φιλολογίας αφού δεν μπορούν να συγκροτήσουν τμήμα της πολιτικής λογικής. Ιδού η πολιτική παραγωγή.
Το διαδικτυακό Boοling και η αυτοκτονία της μικρής Ιταλίδας, η διαδικτυακή αποπλάνηση της 13χρονης Ελληνίδας, οι «διάλογοι» ποδαριού περί Ιστορίας ή βουλευτικής ασυλίας κλπ. εγκαθιστούν ένα πεδίο οξύτατης σοσιαλμιντιακής επιδραστικότητας που γέρνει ακραία προς τον Μέσο Ορο. Δηλαδή μέσα στην απόλυτη εξατομίκευση του «λογαριασμού» σε μια πλατφόρμα, συστήνεται μια ανεγκέφαλη ακρότητα προορισμένη να γίνει παραδεκτή από τα ενταφιαστικά εργαλεία του Μέσου Ορου κι όχι να οραματιστεί και να πολιτικοποιήσει την υπέρβαση του Μέσου Ορου.
dsevastakis@arch.ntua.gr
«Στη Βρετανία τα κόμματα διαφωνούν με πάθος κατά πόσο πρέπει ή όχι να επιτραπεί το κυνήγι της αλεπούς με σκυλιά: επτακόσιες ώρες κοινοβουλευτικού χρόνου αναλώθηκαν σ΄ αυτό το ζήτημα, ενώ μόλις δεκαοκτώ για τη συγκρότηση Ανώτατου Δικαστηρίου» γράφει ο Richard Sennett στην «Κουλτούρα του νέου καπιταλισμού» (Σαββάλας 2008). «Το μάρκετινγκ πολιτικών προσωπικοτήτων μοιάζει με το μάρκετινγκ σαπουνιού» συνεχίζει.
Η διαστολή των ασήμαντων διαφορών κρύβει, κατά τον Σένετ, τη «συναινετική πλατφόρμα» στις παραγόμενες πολιτικές και γι΄ αυτό, το μάρκετινγκ αποφεύγει, ως βαρετή την πολιτική δράση και δίνει σημασία στο στυλ, στις προτιμήσεις, στις επιθυμίες του πολιτικού, διαχωρίζοντας (έξυπνα) την εξουσία από την ευθύνη. Το μάρκετινγκ δεν κτίζεται στις απλές εμπνεύσεις των διαφημιστών αλλά στην ίδια τη φύση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Το κέντρο παραγωγής πολιτικών γεγονότων και όχι απλώς αφηγήσεων είναι ο ιστοχώρος. Γνωστό. Εχει παίξει εξέχοντα ρόλο διεθνώς και σε μεγάλα πολιτικά γεγονότα. Παίζει όμως ρόλο και σε μικρά: πώς ένα κακόμοιρος επαγγελματίας πολιτικός, κάνει διαρκή προεκλογικό αγώνα τουιτάροντας.
Αφού δεν μπορεί να συγκροτήσει θέσεις (είπαμε βαρετό και αντιεμπορικό) ή πολιτικό αφήγημα (μπλέκει κανείς σε κάτι που προσωπικά τον παγιδεύει), αφού δεν εργάζεται σκεπτόμενος, αλλά απλώς εκφωνεί, ο νέος επαγγελματίας πολιτικός, περιορίζεται σε πουλερικά - σποτάκια. Μεγάλο μέρος του «ντόρου», των πολιτικών γεγονότων, είναι τιτιβίσματα, φεϊσμπουκισμοί, σπατάλες και ένα σκληρό και αδίστακτο παραπολιτικό μάρκετινγκ που όμως φτιάχνει καριέρες. Ενας πλακατζίδικος, όσο μπορεί θορυβώδης, εξυπνακισμός, με επιλεγμένους αποδέκτες (που σίγουρα θα τσιμπήσουν), ελεεινολογίες, αχανής τσαμπουκάς, διάσπαρτες, μανιχαϊστικές, άχρηστες τιποτολογίες, που καταλαμβάνουν τεράστιο μέρος της πολιτικής φιλολογίας αφού δεν μπορούν να συγκροτήσουν τμήμα της πολιτικής λογικής. Ιδού η πολιτική παραγωγή.
Το διαδικτυακό Boοling και η αυτοκτονία της μικρής Ιταλίδας, η διαδικτυακή αποπλάνηση της 13χρονης Ελληνίδας, οι «διάλογοι» ποδαριού περί Ιστορίας ή βουλευτικής ασυλίας κλπ. εγκαθιστούν ένα πεδίο οξύτατης σοσιαλμιντιακής επιδραστικότητας που γέρνει ακραία προς τον Μέσο Ορο. Δηλαδή μέσα στην απόλυτη εξατομίκευση του «λογαριασμού» σε μια πλατφόρμα, συστήνεται μια ανεγκέφαλη ακρότητα προορισμένη να γίνει παραδεκτή από τα ενταφιαστικά εργαλεία του Μέσου Ορου κι όχι να οραματιστεί και να πολιτικοποιήσει την υπέρβαση του Μέσου Ορου.
dsevastakis@arch.ntua.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου