του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Αφού με την πολιτική της λιτότητας διόγκωσαν την οικονομική κρίση και κατέστρεψαν ανθρώπους και οικογένειες, κι έβγαλαν «εκτός ζωής» -γιατί δικαίωμα στη ζωή είναι η εργασία- εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη, τώρα θέλουν μέτρα, καθότι κινδυνεύει πλέον η ενότητα στην Ευρώπη, γιατί η ανεργία των νέων κατά τον Σόιμπλε «θέτει υπό κρίση την αξιοπιστία της ευρωπαϊκής δράσης».
Εχουν χάσει προ πολλού τη δική τους αξιοπιστία και δεν τη βρήκαν στο Παρίσι, όπου συναντήθηκαν η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιταλία. Τα έξι δισεκατομμύρια ευρώ δεν είναι αρκετά, δήλωσε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, Βερνερχόγερ, «με δεδομένο το υψηλό μέγεθος του προβλήματος, είναι σταγόνα στον ωκεανό».
Προσπαθούν με τις λαθεμένες συνταγές τους να αντιμετωπίσουν την αρρώστια της πολιτικής τους, που υπονομεύει το σύστημα που υπηρετούν. Ανησυχούν γιατί φοβούνται πως θα ξεσπάσει μεγάλη επανάσταση, γιατί «η πολιτική τάξη έχει απολέσει τη νομιμότητά της» κατά τον Γάλλο δημοσιολόγο Ζακ Αταλί. Είναι κοινές διαπιστώσεις όλων και δεν χρειάζονται οι στατιστικές και οι ειδικοί για να μας το πουν. Από την περιφέρεια και από τις χώρες του Νότου, αν συνεχίσουν τη σκληρή πολιτική τους, θα προέλθει η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τα μνημόνια, οι μεταρρυθμίσεις και η μείωση των δαπανών σε βασικούς τομείς δεν προκαλούν απλώς αύξηση της ανεργίας, αλλά πυροδοτούν και κοινωνικές αντιδράσεις. Οι διαδηλώσεις στις χώρες που πλήττονται είναι το προμήνυμα.
Στη χώρα μας συνεχώς μετατίθεται η έξοδος από την κρίση, μιλάνε για ανάπτυξη ξεπουλώντας ακόμα και τις κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις. Θα πρέπει οι τραπεζίτες να δώσουν ρευστό, δάνεια άτοκα στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, να απασχοληθούν οι νέοι και τα μεσοστρώματα που πλήττονται περισσότερο και οδηγούνται στα όρια της φτώχειας, καθώς αυτοί μέχρι τώρα κινούσαν την αγορά. Δεν γίνεται να μην αντιδράσουν, αν συνεχιστεί η «κινεζοποίηση» της εργασίας των μισθών και των συντάξεων. Οι οικονομικές, οι πολιτικές και οι κομματικές ανακατατάξεις συντελούνται και δεν διασώζονται με μπαλώματα και μορφώματα που βλέπουμε να εμφανίζονται από τότε που «έσπασε» ο δικομματισμός. Ηδη η γενική απαξίωση θα ξεπεραστεί και θα δημιουργηθεί ένα είδος σιωπηλής ιδεολογικής συναίνεσης της συντριπτικής πλειοψηφίας κι αυτό μπορεί να γίνει σε τοπικό - εθνικό επίπεδο και σε όλη την Ευρώπη. Σ' αυτή την περίπτωση θα χρειαστεί αυτοοργάνωση πολιτική, θα πρέπει η Αριστερά να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις της, να απαλλαγεί από τους νομενκλατουρίστες επαγγελματίες της και να ενωθεί, να εκφράσει και να στηρίξει τη συνέχεια των αγώνων που δεν θα μείνουν στις καταγγελίες, αλλά θα δημιουργούν στην πράξη το τώρα και το αύριο, διαφορετικά μπορούν να εμφανιστούν τα φαιά καταστροφικά μορφώματα που ευνοούνται από τη γενικευμένη κρίση.
Αφού με την πολιτική της λιτότητας διόγκωσαν την οικονομική κρίση και κατέστρεψαν ανθρώπους και οικογένειες, κι έβγαλαν «εκτός ζωής» -γιατί δικαίωμα στη ζωή είναι η εργασία- εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη, τώρα θέλουν μέτρα, καθότι κινδυνεύει πλέον η ενότητα στην Ευρώπη, γιατί η ανεργία των νέων κατά τον Σόιμπλε «θέτει υπό κρίση την αξιοπιστία της ευρωπαϊκής δράσης».
Εχουν χάσει προ πολλού τη δική τους αξιοπιστία και δεν τη βρήκαν στο Παρίσι, όπου συναντήθηκαν η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιταλία. Τα έξι δισεκατομμύρια ευρώ δεν είναι αρκετά, δήλωσε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, Βερνερχόγερ, «με δεδομένο το υψηλό μέγεθος του προβλήματος, είναι σταγόνα στον ωκεανό».
Προσπαθούν με τις λαθεμένες συνταγές τους να αντιμετωπίσουν την αρρώστια της πολιτικής τους, που υπονομεύει το σύστημα που υπηρετούν. Ανησυχούν γιατί φοβούνται πως θα ξεσπάσει μεγάλη επανάσταση, γιατί «η πολιτική τάξη έχει απολέσει τη νομιμότητά της» κατά τον Γάλλο δημοσιολόγο Ζακ Αταλί. Είναι κοινές διαπιστώσεις όλων και δεν χρειάζονται οι στατιστικές και οι ειδικοί για να μας το πουν. Από την περιφέρεια και από τις χώρες του Νότου, αν συνεχίσουν τη σκληρή πολιτική τους, θα προέλθει η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τα μνημόνια, οι μεταρρυθμίσεις και η μείωση των δαπανών σε βασικούς τομείς δεν προκαλούν απλώς αύξηση της ανεργίας, αλλά πυροδοτούν και κοινωνικές αντιδράσεις. Οι διαδηλώσεις στις χώρες που πλήττονται είναι το προμήνυμα.
Στη χώρα μας συνεχώς μετατίθεται η έξοδος από την κρίση, μιλάνε για ανάπτυξη ξεπουλώντας ακόμα και τις κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις. Θα πρέπει οι τραπεζίτες να δώσουν ρευστό, δάνεια άτοκα στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, να απασχοληθούν οι νέοι και τα μεσοστρώματα που πλήττονται περισσότερο και οδηγούνται στα όρια της φτώχειας, καθώς αυτοί μέχρι τώρα κινούσαν την αγορά. Δεν γίνεται να μην αντιδράσουν, αν συνεχιστεί η «κινεζοποίηση» της εργασίας των μισθών και των συντάξεων. Οι οικονομικές, οι πολιτικές και οι κομματικές ανακατατάξεις συντελούνται και δεν διασώζονται με μπαλώματα και μορφώματα που βλέπουμε να εμφανίζονται από τότε που «έσπασε» ο δικομματισμός. Ηδη η γενική απαξίωση θα ξεπεραστεί και θα δημιουργηθεί ένα είδος σιωπηλής ιδεολογικής συναίνεσης της συντριπτικής πλειοψηφίας κι αυτό μπορεί να γίνει σε τοπικό - εθνικό επίπεδο και σε όλη την Ευρώπη. Σ' αυτή την περίπτωση θα χρειαστεί αυτοοργάνωση πολιτική, θα πρέπει η Αριστερά να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις της, να απαλλαγεί από τους νομενκλατουρίστες επαγγελματίες της και να ενωθεί, να εκφράσει και να στηρίξει τη συνέχεια των αγώνων που δεν θα μείνουν στις καταγγελίες, αλλά θα δημιουργούν στην πράξη το τώρα και το αύριο, διαφορετικά μπορούν να εμφανιστούν τα φαιά καταστροφικά μορφώματα που ευνοούνται από τη γενικευμένη κρίση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου