Περί «χρησίμων ηλιθίων» και «ευφυών βλακών»...

Απο το Γναθολογιο...

Ποιοι «πρόθυμοι ηλίθιοι» εύχονται να αποτύχει ο ευφυής υπουργός – όπως ο κ. Στουρνάρας πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του για να κρίνει τους άλλους ως βλάκες; Ο χαρακτηρισμός «χρήσιμος ηλίθιος» – που δεν έχει αποδειχθεί ότι ανήκει στον Λένιν – αποδίδεται σε εκείνους τους αφελείς που «παρασυρμένοι» εκφράζονταν θετικά για καταπιεστικά καθεστώτα. Βέβαια πρόθεση του κ. Στουρνάρα ήταν να υβρίσει εκείνους που δεν πιστεύουν την ρητορική και τις πρακτικές του «success story». Αλλά η μεταφορά ήταν άστοχη, εκτός κι αν ο κ. Στουρνάρας αυτοσαρκαζόταν για την μέχρι σήμερα ανικανότητά του, παρασυρμένος από την δική του «βλακεία»...

Ωστόσο η «βλακεία» του κ. Στουρνάρα και της κυβέρνησης, όπως εκφράζεται μέσα από την ωμότητα και την χυδαιότητα των «ελαττωμάτων» του οικονομικού προγράμματος, ενώ έχει κόστος για τους αδύναμους της κοινωνίας, ταυτόχρονα λογίζεται ως ευφυΐα σε τμήματα της πολιτικής και οικονομικής τάξης της χώρας και της Γερμανίας, εφόσον έχει την δυνατότητα να τους χαρίζει πολιτικό χρόνο και κέρδη. Είναι αλήθεια ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας βρίθει από τέτοιους αλαζονικούς και ματαιόδοξους «βλάκες».

Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή η «βλακεία» και «ευφυΐα» δεν αφορούν και τις τάξεις των αφανών πολιτών, είτε με τη μορφή της μεταφυσικής πίστης στο θαύμα που δεν έρχεται ή της συνειδητής παθητικής στάσης για να μην απειληθούν, μπαίνοντας στο μάτι της εξουσίας. Γενικά οι «ηλίθιοι» είναι ευκολότερη λεία για την ωμότητα της εξουσίας. Η παθητική στάση εξάπτει την φαντασία, έγραφε ο Ρόμπερτ Μούζιλ στο «Περί Βλακείας», «όπως η οσμή τού αίματος τον κυνηγό, και τους αφήνει να παρασυρθούν σε μια ερημιά, όπου η ωμότητα φτάνει σχεδόν στα άκρα».   

Αλλά και οι αντιπολιτευτικές ηγεσίες επίσης δεν μπορούν να αναδείξουν μια επιδέξια πολιτική σκέψη για να ξεπεραστούν η αδράνεια και οι παλιές νοοτροπίες. Τελικά πρόκειται – από όλες τις πολιτικές και κοινωνικές πλευρές – για εκφράσεις μιας «ευφυούς βλακείας» που αντίπαλός της δεν είναι τόσο η λογική όσο οι ιδεολογίες-ιδεοληψίες και τα διαφορετικά ατομικά ή ομαδικά συμφέροντα. Λείπουν η αναγκαία σκέψη και «εξυπνάδα» για τη διαμόρφωση του «μέσου» συλλογικού συμφέροντος και περισσεύουν η αλαζονεία, το θράσος και η δολιότητα.

«Χρήσιμοι ηλίθιοι» και «ευφυείς βλάκες» από κάθε πλευρά ανακατεύονται σε συγκυριακές δόσεις και λιμνάζουν σε ένα άμορφο τέλμα.

Δ. Τρικεριώτης (Follow on Twitter)