Τάσος Βαφειάδης, απο το Alter Thess...
Για πολλά χρόνια απολάμβανες τις ηλιόχαρες μέρες. Τη θέση στον ήλιο την είχες κερδίσει αξιοκρατικά και περπατούσες άνετος. Είχες άποψη για τα περισσότερα θέματα, μιλούσες μεγαλόφωνα και στα καφενεία επιτιθόσουν στους «άλλους» που περπατούσαν μαζί σου στα ηλιόλουστα σοκάκια.
Είχες ακούσει κάτι φήμες περί βροχοπτώσεων, αλλά δεν τις έδινες και πολύ σημασία. «Και παλιότερα τα ίδια λέγανε και δεν έγινε τίποτα», έλεγες. Κάποια μέρα είδες από μακριά μερικά σύννεφα, αλλά δε ανησύχησες. Οι έγκυροι μετεωρολόγοι σε διαβεβαίωναν πως φυσάει προς την αντίθετη κατεύθυνση και δεν υπάρχει κίνδυνος βροχής. Ένα πρωινό όμως άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες…
Δεν ανησύχησες, έβγαλες το καπέλο σου και το φόρεσες, όσοι δεν είχαν καπέλο βράχηκαν λίγο, αλλά δεν έγινε και τίποτα. «Λίγη βροχή χρειαζόμασταν μετά από τόσο καιρό», μονολόγησες. Ο ουρανός συνέχισε να μαυρίζει και η βροχή να δυναμώνει. Δεν αγχώθηκες, άνοιξες την καλή σου ομπρέλα και μόνο λίγες σταγόνες σου έβρεξαν τα παπούτσια. Όσο για τους υπόλοιπους; «Τι να κάνουμε; Ας είχαν αγοράσει και αυτοί ομπρέλα», μουρμούρισες.
Παρ’ όλες τις προβλέψεις των ειδικών για παροδικό φαινόμενο και επιστροφή στα ευήλια πρωινά, η μπόρα έγινε βροχή και η βροχή καταιγίδα. Αναγκάστηκες να μπεις μέσα στο σπίτι. «Εδώ είμαι ασφαλής, ακόμα και να χιονίσει», ψιθύρισες. Έβλεπες από το παράθυρο τους άλλους να γίνονται μούσκεμα και στενοχωριόσουν, αλλά τι μπορούσες να κάνεις; Να βγεις με την ομπρέλα σου να τους προστατέψεις; Και τι θα κατάφερνες; Αν έβγαιναν όλοι όσοι είχαν ομπρέλες, τότε θα άξιζε η προσπάθεια και θα συμμετείχες και εσύ με μεγάλη χαρά, αλλά τώρα μόνος σου το μόνο που θα κατάφερνες ήταν να βραχείς και εσύ. Άσε που μέσα στην αναστάτωση μπορεί να έχανες και τα κλειδιά σου και να μην μπορούσες να ξαναμπείς εύκολα στο σπίτι. «Με τίποτα» σκέφτηκες.
Μετά από μήνες συμφιλιώθηκες με την ιδέα πως η καταιγίδα θα κρατήσει λίγο περισσότερο από όσο πίστευες και αρκετά περισσότερο από όσο σου λέγανε. Όμως ακόμα και σε περίπτωση κατακλυσμού ήσουν ασφαλής. Έμενες άλλωστε στον πέμπτο και δεν ακουγόταν εκεί πάνω ο ήχος του σεισμού που ερχόταν…
Το οχυρά του συντάγματος και του κράτους δικαίου γκρεμίζονται μέρα με τη μέρα. Όσο νωρίτερα βγούμε από το σπίτι και αρχίσουμε όλοι μαζί να αναστηλώνουμε τα οικοδομήματα, τόσοι περισσότεροι θα επιβιώσουμε. Μπορεί οι μηχανικοί και οι αρχιτέκτονες που δίνουν τις οδηγίες ενίοτε να διαφωνούν (καμιά φορά και επίτηδες) μεταξύ τους, αλλά ένα είναι σίγουρο. Και με τις καλύτερες οδηγίες, ένας εργάτης μόνος του δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα.
Συμμετοχή, Αλληλεγγύη, Συλλογικότητα.
Τάσος Βαφειάδης, Χημικός, Καθηγητής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης
Είχες ακούσει κάτι φήμες περί βροχοπτώσεων, αλλά δεν τις έδινες και πολύ σημασία. «Και παλιότερα τα ίδια λέγανε και δεν έγινε τίποτα», έλεγες. Κάποια μέρα είδες από μακριά μερικά σύννεφα, αλλά δε ανησύχησες. Οι έγκυροι μετεωρολόγοι σε διαβεβαίωναν πως φυσάει προς την αντίθετη κατεύθυνση και δεν υπάρχει κίνδυνος βροχής. Ένα πρωινό όμως άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες…
Δεν ανησύχησες, έβγαλες το καπέλο σου και το φόρεσες, όσοι δεν είχαν καπέλο βράχηκαν λίγο, αλλά δεν έγινε και τίποτα. «Λίγη βροχή χρειαζόμασταν μετά από τόσο καιρό», μονολόγησες. Ο ουρανός συνέχισε να μαυρίζει και η βροχή να δυναμώνει. Δεν αγχώθηκες, άνοιξες την καλή σου ομπρέλα και μόνο λίγες σταγόνες σου έβρεξαν τα παπούτσια. Όσο για τους υπόλοιπους; «Τι να κάνουμε; Ας είχαν αγοράσει και αυτοί ομπρέλα», μουρμούρισες.
Παρ’ όλες τις προβλέψεις των ειδικών για παροδικό φαινόμενο και επιστροφή στα ευήλια πρωινά, η μπόρα έγινε βροχή και η βροχή καταιγίδα. Αναγκάστηκες να μπεις μέσα στο σπίτι. «Εδώ είμαι ασφαλής, ακόμα και να χιονίσει», ψιθύρισες. Έβλεπες από το παράθυρο τους άλλους να γίνονται μούσκεμα και στενοχωριόσουν, αλλά τι μπορούσες να κάνεις; Να βγεις με την ομπρέλα σου να τους προστατέψεις; Και τι θα κατάφερνες; Αν έβγαιναν όλοι όσοι είχαν ομπρέλες, τότε θα άξιζε η προσπάθεια και θα συμμετείχες και εσύ με μεγάλη χαρά, αλλά τώρα μόνος σου το μόνο που θα κατάφερνες ήταν να βραχείς και εσύ. Άσε που μέσα στην αναστάτωση μπορεί να έχανες και τα κλειδιά σου και να μην μπορούσες να ξαναμπείς εύκολα στο σπίτι. «Με τίποτα» σκέφτηκες.
Μετά από μήνες συμφιλιώθηκες με την ιδέα πως η καταιγίδα θα κρατήσει λίγο περισσότερο από όσο πίστευες και αρκετά περισσότερο από όσο σου λέγανε. Όμως ακόμα και σε περίπτωση κατακλυσμού ήσουν ασφαλής. Έμενες άλλωστε στον πέμπτο και δεν ακουγόταν εκεί πάνω ο ήχος του σεισμού που ερχόταν…
Το οχυρά του συντάγματος και του κράτους δικαίου γκρεμίζονται μέρα με τη μέρα. Όσο νωρίτερα βγούμε από το σπίτι και αρχίσουμε όλοι μαζί να αναστηλώνουμε τα οικοδομήματα, τόσοι περισσότεροι θα επιβιώσουμε. Μπορεί οι μηχανικοί και οι αρχιτέκτονες που δίνουν τις οδηγίες ενίοτε να διαφωνούν (καμιά φορά και επίτηδες) μεταξύ τους, αλλά ένα είναι σίγουρο. Και με τις καλύτερες οδηγίες, ένας εργάτης μόνος του δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα.
Συμμετοχή, Αλληλεγγύη, Συλλογικότητα.
Τάσος Βαφειάδης, Χημικός, Καθηγητής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου