Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Τους ονομάζουν «Ναζί των υπογείων». Είναι φαινομενικά δημοκράτες της υψηλής κοινωνίας, άνθρωποι υπεράνω υποψίας ή, όπως συνηθίζουμε να λέμε εμείς οι απολίτιστοι Ελληνες, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, αν στην περίπτωσή τους φανταστούμε την πόρτα πολυτελή, ψηλή και δρύινη. Στην πραγματικότητα πρόκειται για υποστηρικτές των κομμάτων της άκρας δεξιάς με ποσοστά πολύ υψηλά ανάμεσα στους νέους. Είναι το νέο δίκτυο που προωθεί την εξάπλωση του νεοναζισμού και του φασισμού όχι μόνον στον ειδικό τομέα που αποκαλούμε συμβατικά «πολιτική», αλλά και σε κάθε πτυχή της ζωής.
Η είδηση, δημοσιευμένη στη γαλλική εφημερίδα «Λιμπερασιόν», αφορά κατ’ αρχάς τον χώρο της Αυστρίας. Στην ουσία όμως είναι μια πραγματικότητα που παίρνει πολλές μορφές και απλώνεται σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο ή και ακόμα πιο μακριά. Αλλοτε λειτουργεί σαν ένα υπόγειο δίκτυο που διαβρώνει με παράνομο ή ημιπαράνομο τρόπο το σώμα των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Αλλοτε πάλι εκφράζεται μέσα από υποτίθεται ουδέτερους και υπεράνω υποψίας θεσμούς που αποτελούν θεματοφύλακες της δημοκρατικής νομιμότητας. Σε κάθε περίπτωση συνδέεται με πλευρές της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας κρίσης που εκτός από οικονομική είναι και κρίση ταυτότητας, μνήμης και ήθους.
Στην Ελλάδα το φαινόμενο του νεοναζισμού εντάσσεται σε αυτό το γενικότερο ρεύμα με μια θλιβερή ιδιαιτερότητα. Οι νοσταλγοί του Χίτλερ δρουν, συκοφαντούν, απειλούν και δυστυχώς πείθουν κόσμο σε μια χώρα όπου, πριν από εφτά δεκαετίες, ο ναζισμός και ο φασισμός υπέστησαν την πιο μαζική τους ήττα. Η ιστοριογραφία έχει καταγράψει με τον πιο εύγλωττο τρόπο τον ρόλο που η αντίσταση των Ελλήνων έπαιξε στην ανάσχεση της επίθεσης των δυνάμεων του Αξονα και τελικά στη συντριβή του.
Είναι εντυπωσιακό ότι στη χώρα αυτή σύρθηκε, χθες Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου, σε δίκη ένας σημαντικός Ελληνας διανοούμενος, οικουμενικός πολίτης και Ελληνας πατριώτης εβραϊκού πολιτισμού, ο Σάββας Μιχαήλ-Μάτσας, κατηγορούμενος διότι κάποια προκήρυξη του ΕΕΚ, του πολιτικού χώρου όπου είναι γραμματέας, γραμμένη το 2009, τελειώνει με τη φράση «ο λαός δεν ξεχνά, τους φασίστες τούς κρεμά». Σύνθημα που κυριάρχησε στη Μεταπολίτευση του 1974 και που στην ουσία κυοφορήθηκε ήδη μέσα στους αγώνες της τριπλής Κατοχής στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τη στιγμή που γράφω τις γραμμές αυτές αγνοώ την απόφαση του δικαστηρίου. Ωστόσο, όποια και αν είναι αυτή, αυτό που με ανησυχεί πρωταρχικά είναι ότι η δίκη αυτή έγινε. Οτι ο αντιφασισμός, κοινή ιστορική συνισταμένη όλων περίπου των πολιτικών ρευμάτων στην Ελλάδα, ποινικοποιείται. Οι πολλοί άνθρωποι που προσέτρεξαν γεμίζοντας την αίθουσα, τον προθάλαμο και τον περίγυρο του δικαστηρίου της Ευελπίδων ήταν εκεί για να δηλώσουν ότι αυτοί, και μαζί τους πολλοί άλλοι, που δεν είναι ποντίκια των ναζιστικών υπονόμων, δεν ξεχνούν ότι αυτή την ώρα είμαστε όλοι στόχοι της νέας τάξης πραγμάτων που προωθεί εσκεμμένα τα εξωτερικά και εσωτερικά κέντρα προπαγάνδας και υποταγής.
Τους ονομάζουν «Ναζί των υπογείων». Είναι φαινομενικά δημοκράτες της υψηλής κοινωνίας, άνθρωποι υπεράνω υποψίας ή, όπως συνηθίζουμε να λέμε εμείς οι απολίτιστοι Ελληνες, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, αν στην περίπτωσή τους φανταστούμε την πόρτα πολυτελή, ψηλή και δρύινη. Στην πραγματικότητα πρόκειται για υποστηρικτές των κομμάτων της άκρας δεξιάς με ποσοστά πολύ υψηλά ανάμεσα στους νέους. Είναι το νέο δίκτυο που προωθεί την εξάπλωση του νεοναζισμού και του φασισμού όχι μόνον στον ειδικό τομέα που αποκαλούμε συμβατικά «πολιτική», αλλά και σε κάθε πτυχή της ζωής.
Η είδηση, δημοσιευμένη στη γαλλική εφημερίδα «Λιμπερασιόν», αφορά κατ’ αρχάς τον χώρο της Αυστρίας. Στην ουσία όμως είναι μια πραγματικότητα που παίρνει πολλές μορφές και απλώνεται σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο ή και ακόμα πιο μακριά. Αλλοτε λειτουργεί σαν ένα υπόγειο δίκτυο που διαβρώνει με παράνομο ή ημιπαράνομο τρόπο το σώμα των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Αλλοτε πάλι εκφράζεται μέσα από υποτίθεται ουδέτερους και υπεράνω υποψίας θεσμούς που αποτελούν θεματοφύλακες της δημοκρατικής νομιμότητας. Σε κάθε περίπτωση συνδέεται με πλευρές της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας κρίσης που εκτός από οικονομική είναι και κρίση ταυτότητας, μνήμης και ήθους.
Στην Ελλάδα το φαινόμενο του νεοναζισμού εντάσσεται σε αυτό το γενικότερο ρεύμα με μια θλιβερή ιδιαιτερότητα. Οι νοσταλγοί του Χίτλερ δρουν, συκοφαντούν, απειλούν και δυστυχώς πείθουν κόσμο σε μια χώρα όπου, πριν από εφτά δεκαετίες, ο ναζισμός και ο φασισμός υπέστησαν την πιο μαζική τους ήττα. Η ιστοριογραφία έχει καταγράψει με τον πιο εύγλωττο τρόπο τον ρόλο που η αντίσταση των Ελλήνων έπαιξε στην ανάσχεση της επίθεσης των δυνάμεων του Αξονα και τελικά στη συντριβή του.
Είναι εντυπωσιακό ότι στη χώρα αυτή σύρθηκε, χθες Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου, σε δίκη ένας σημαντικός Ελληνας διανοούμενος, οικουμενικός πολίτης και Ελληνας πατριώτης εβραϊκού πολιτισμού, ο Σάββας Μιχαήλ-Μάτσας, κατηγορούμενος διότι κάποια προκήρυξη του ΕΕΚ, του πολιτικού χώρου όπου είναι γραμματέας, γραμμένη το 2009, τελειώνει με τη φράση «ο λαός δεν ξεχνά, τους φασίστες τούς κρεμά». Σύνθημα που κυριάρχησε στη Μεταπολίτευση του 1974 και που στην ουσία κυοφορήθηκε ήδη μέσα στους αγώνες της τριπλής Κατοχής στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τη στιγμή που γράφω τις γραμμές αυτές αγνοώ την απόφαση του δικαστηρίου. Ωστόσο, όποια και αν είναι αυτή, αυτό που με ανησυχεί πρωταρχικά είναι ότι η δίκη αυτή έγινε. Οτι ο αντιφασισμός, κοινή ιστορική συνισταμένη όλων περίπου των πολιτικών ρευμάτων στην Ελλάδα, ποινικοποιείται. Οι πολλοί άνθρωποι που προσέτρεξαν γεμίζοντας την αίθουσα, τον προθάλαμο και τον περίγυρο του δικαστηρίου της Ευελπίδων ήταν εκεί για να δηλώσουν ότι αυτοί, και μαζί τους πολλοί άλλοι, που δεν είναι ποντίκια των ναζιστικών υπονόμων, δεν ξεχνούν ότι αυτή την ώρα είμαστε όλοι στόχοι της νέας τάξης πραγμάτων που προωθεί εσκεμμένα τα εξωτερικά και εσωτερικά κέντρα προπαγάνδας και υποταγής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου