Της Άννας Χατζησοφιά, απο το Red NoteBook...
Το φθινόπωρο φέτος μπήκε μελαγχολικά, με σύννεφα, διαθεσιμότητες, φοροεπιδρομή, και πρωτογενές πλεόνασμα, στη θλίψη μάλλον, γιατί στην τσέπη μας δεν…
Με τον Πρόεδρο που -κάποιοι, κάποτε και γιατί άραγε;- πίστεψαν ότι θα κάνει πράξη το όνειρο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, να ετοιμάζει την νέα σωτήρια επέμβαση.
Με τους πρωτεργάτες της καταστροφής, λέγε με κύριο Swap, για να μπούμε στο ευρώ, και τον mind the Gap, να δηλώνουν με αυτάρεσκα χαμόγελα ότι «θα μας ξανάβρουν στους μπαξέδες» – αυτούς τους μπαξέδες που φύτρωσαν πάνω από εκεί που μας θάψανε, θα εννοούν.
Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά, ο Σεπτέμβρης μπήκε πολύ blue, και κοντά στις ουρές της εφορίας, κι οι ουρές στα θερινά, πάρε ένα ζακετάκι οπωσδήποτε καρδιά μου μαζί, για την νέα ταινία του Γούντι Άλεν, την Blue Jasmine. Δεν θα κάνω κριτική στην ταινία, υπάρχουν αρμοδιότεροι από εμένα. Oύτε θα μιλήσω για το αν είναι το Λεωφορείον ο Πόθος χωρίς πόθο. Απλά η ηρωίδα του μου φάνηκε τρομερά οικεία.
Την ξέρω καλά την Blue Jasmine. Την συναντώ στο μετρό, να κάθεται σφίγγοντας τα γόνατα για να μην φανεί το τρέμουλο στα πόδια. Τη συναντώ στο λεωφορείο να κρέμεται από την χειρολαβή με τον ώμο ελαφρά στραμμένο προς τα μέσα, για να προστατευθεί απ΄ την επίθεση της πραγματικότητας.
Την βλέπω στο σούπερ μάρκετ να βγάζει από την τσάντα τα γυαλιά πρεσβυωπίας και να τα φοράει στα κλεφτά για να διαβάσει τις τιμές στο προϊόν. Στα κλεφτά, για να μην την δουν ότι ενδιαφέρεται για το φθηνότερο, αλλά και γιατί έχει σπάσει το μπράτσο από τον –κάποτε– Alain Mikli σκελετό.
Την συναντώ στις νυχτερινές βόλτες στις κλειστές βιτρίνες, στο facebook να ανεβάζει μπλουζ με την Μπίλλι Χολιντέυ. Την βρίσκω στο κομμωτήριο να υποκρίνεται ότι δεν έχει ψηλά για να αποφύγει το πουρμπουάρ.
Ναι, την ξέρω καλά την Blue Jasmine, έχει συνήθως το κεφάλι χαμηλά όταν στέκεται σε μια διάβαση, με αποτέλεσμα να χάνει το κόκκινο. Αποφεύγει τη Σκουφά και τη Βουκουρεστίου. Σφίγγει πάνω της το φθαρμένο βαλιτσάκι της Louis Vuitton, κι είναι τόσο τσαλακωμένη, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν υπήρξε ποτέ γνήσιο. Όχι ότι έχει σημασία, εξάλλου οι Blue Jasmin που γνωρίζω ή αναγνωρίζω εγώ δεν ήταν ποτέ τόσο μυθικά πλούσιες σαν την ηρωίδα του Γούντι Άλλεν.
Στη μυθοπλασία θα διαλέξεις το πιο εμβληματικό πρόσωπο. Δεν θα δει κανένας ένα έργο με πρωταγωνιστή έναν αναβλητικό ανθρακωρύχο, που η μητέρα του με τον θείο του σκοτώνουν τον πατέρα του, ανθρακωρύχο κι αυτόν, και το μαθαίνει από το φάντασμα που βγαίνει από το ορυχείο και φοράει κάσκα με φως. Ο πρωταγωνιστής θα γίνει πρίγκιπας της Δανιμαρκίας και θα περάσει την αιωνιότητα. Φανταστείτε τον ποιητή να γράφει «Good night sweet miner» και θα καταλάβετε γιατί η πτώση της μεσαίας τάξης της Αμερικής ντύνεται με ζακετάκι Σανέλ, κρατάει Birkin-Bag και μεταφέρεται στην Park Avenue.
Αλλά και στην φθινοπωρινή Αθήνα ταιριάζει σαν γάντι από παλιό φθαρμένο σεβρό.
Οι Blue Jasmine της Αθήνας είναι από την μεσαία τάξη. Φοράνε τα παλιά τους ρούχα, όταν δεν έχουν πάρει ή χάσει κιλά από την κατάθλιψη. Δεν αγοράζουν πια το Elle να δουν τις τάσεις της μόδας του χειμώνα. Καταπίνουν Zanax και προτιμούν να κλειστούν στο σπίτι και να τρώνε σκέτο ρύζι, παρά να μην κάνουν μανικιούρ. Αποφεύγουν να ανοίξουν τα γραμματοκιβώτια, γιατί μέσα καραδοκεί ο εφιάλτης των απλήρωτων λογαριασμών, των ειδοποιήσεων του taxis και εκείνο το προσκλητήριο που ξέρουν ότι συνοδεύεται από λίστα γάμου.
Οι Blue Jasmine που ξέρω εγώ είχαν καλή δουλειά και την έχασαν, ή την έχασε ο άντρας τους, ή είναι χήρες σε ηλικία που ακόμα λογίζονται σαν γυναίκες και η κομμένη σύνταξη τις οδηγεί να κάνουν την ανάγκη αισθητική. Να ανακαλύψουν πως μερικά χύμα αρώματα είναι εφάμιλλα με τα γαλλικά και πως -κοίτα να δεις- και στο outlet υπάρχουν μερικά πολύ γουστόζικα μωρουδιακά. Βλέπεις είναι και το παιδί άνεργο, η νύφη εγκυμονεί πάλι.
Με τρομερή δυσκολία προσπαθούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Συχνά δεν τα καταφέρνουν και τσακίζουν. Μιλούν σιγανά και με εμμονή για τα ίδια θέματα, ξανά και ξανά. Δεν αντέχουν την πραγματικότητα, αλλά και δεν κάνουν κάτι για να την αλλάξουν. Δεν μπορούν να κάνουν κάτι.
Ο κόσμος συνήθως δεν έχει οίκτο γι΄ αυτές τις μελαγχολικές ηρωίδες που δεν μπορούν να διαχειριστούν τον ρεαλισμό, αλλά κι αδυνατούν να δημιουργήσουν μαγεία γιατί δεν θυμούνται πια τα υλικά. Στον κόσμο του Δαρβίνου δεν επιβιώνει ο πιο δυνατός αλλά ο πιο ευπροσάρμοστος.
Μια φίλη, θα την ονομάσω Ρόζα, μου έλεγε τις προάλλες ότι είναι έτοιμη για το ενδεχόμενο να απολυθεί. Θα κάνει τα πάντα, ό,τι μπορεί τέλος πάντων, για να προχωρήσει και αν χάσει, έχασε. Όχι ότι δεν τρελαίνεται τα βράδια, όχι ότι δεν καρφώνει το βλέμμα στο κενό, αλλά δεν θα την λυγίσουν: στην τελική θα πέσει μαχόμενη. Απολύθηκε δυο μέρες μετά. Αυτή η φίλη είναι το αντίθετο της Blue, είναι red, εξ ου και Ρόζα.. Ούτε τη φοβάμαι, ούτε και τη λυπάμαι, θα βγει νικήτρια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και ναι, έχει να κάνει και με την κοσμοθεωρία της, αλλά δεν είναι ευθεία συνάρτηση. Είμαι red άρα δεν είμαι blue.
Μια άλλη φίλη red αλλά πολύ blue, πέρασε μέσα στον τρόμο όλο το καλοκαίρι γιατί έβλεπε την μοιραία στιγμή να πλησιάζει και έκλεινε ο λαιμός της και όλο ξερόβηχε προσπαθώντας να διώξει τον κόμπο. Ήταν κι ο άντρας της άνεργος, είχαν και το στεγαστικό στο κόκκινο κι αυτό, κι ο Σεπτέμβρης αναμένονταν πολύ άσπλαχνος. Παρ΄ όλα αυτά θ΄ ανέβαινε στη Θεσσαλονίκη, ο άντρας της θα πήγαινε για την διαδήλωση. Η ίδια δεν ήξερε αν θα τον συνόδευε ή θα καθόταν σε ένα παγκάκι να κοιτάζει τον Θερμαϊκό παραμιλώντας σαν την Blue Jasmine.
Υ.Γ.: Προσωπικά πιστεύω ότι αν δεν αγαπήσουμε τις μελαγχολικές ηρωίδες δεν θα αλλάξουμε τον κόσμο με τίποτα.
Με τον Πρόεδρο που -κάποιοι, κάποτε και γιατί άραγε;- πίστεψαν ότι θα κάνει πράξη το όνειρο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, να ετοιμάζει την νέα σωτήρια επέμβαση.
Με τους πρωτεργάτες της καταστροφής, λέγε με κύριο Swap, για να μπούμε στο ευρώ, και τον mind the Gap, να δηλώνουν με αυτάρεσκα χαμόγελα ότι «θα μας ξανάβρουν στους μπαξέδες» – αυτούς τους μπαξέδες που φύτρωσαν πάνω από εκεί που μας θάψανε, θα εννοούν.
Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά, ο Σεπτέμβρης μπήκε πολύ blue, και κοντά στις ουρές της εφορίας, κι οι ουρές στα θερινά, πάρε ένα ζακετάκι οπωσδήποτε καρδιά μου μαζί, για την νέα ταινία του Γούντι Άλεν, την Blue Jasmine. Δεν θα κάνω κριτική στην ταινία, υπάρχουν αρμοδιότεροι από εμένα. Oύτε θα μιλήσω για το αν είναι το Λεωφορείον ο Πόθος χωρίς πόθο. Απλά η ηρωίδα του μου φάνηκε τρομερά οικεία.
Την ξέρω καλά την Blue Jasmine. Την συναντώ στο μετρό, να κάθεται σφίγγοντας τα γόνατα για να μην φανεί το τρέμουλο στα πόδια. Τη συναντώ στο λεωφορείο να κρέμεται από την χειρολαβή με τον ώμο ελαφρά στραμμένο προς τα μέσα, για να προστατευθεί απ΄ την επίθεση της πραγματικότητας.
Την βλέπω στο σούπερ μάρκετ να βγάζει από την τσάντα τα γυαλιά πρεσβυωπίας και να τα φοράει στα κλεφτά για να διαβάσει τις τιμές στο προϊόν. Στα κλεφτά, για να μην την δουν ότι ενδιαφέρεται για το φθηνότερο, αλλά και γιατί έχει σπάσει το μπράτσο από τον –κάποτε– Alain Mikli σκελετό.
Την συναντώ στις νυχτερινές βόλτες στις κλειστές βιτρίνες, στο facebook να ανεβάζει μπλουζ με την Μπίλλι Χολιντέυ. Την βρίσκω στο κομμωτήριο να υποκρίνεται ότι δεν έχει ψηλά για να αποφύγει το πουρμπουάρ.
Ναι, την ξέρω καλά την Blue Jasmine, έχει συνήθως το κεφάλι χαμηλά όταν στέκεται σε μια διάβαση, με αποτέλεσμα να χάνει το κόκκινο. Αποφεύγει τη Σκουφά και τη Βουκουρεστίου. Σφίγγει πάνω της το φθαρμένο βαλιτσάκι της Louis Vuitton, κι είναι τόσο τσαλακωμένη, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν υπήρξε ποτέ γνήσιο. Όχι ότι έχει σημασία, εξάλλου οι Blue Jasmin που γνωρίζω ή αναγνωρίζω εγώ δεν ήταν ποτέ τόσο μυθικά πλούσιες σαν την ηρωίδα του Γούντι Άλλεν.
Στη μυθοπλασία θα διαλέξεις το πιο εμβληματικό πρόσωπο. Δεν θα δει κανένας ένα έργο με πρωταγωνιστή έναν αναβλητικό ανθρακωρύχο, που η μητέρα του με τον θείο του σκοτώνουν τον πατέρα του, ανθρακωρύχο κι αυτόν, και το μαθαίνει από το φάντασμα που βγαίνει από το ορυχείο και φοράει κάσκα με φως. Ο πρωταγωνιστής θα γίνει πρίγκιπας της Δανιμαρκίας και θα περάσει την αιωνιότητα. Φανταστείτε τον ποιητή να γράφει «Good night sweet miner» και θα καταλάβετε γιατί η πτώση της μεσαίας τάξης της Αμερικής ντύνεται με ζακετάκι Σανέλ, κρατάει Birkin-Bag και μεταφέρεται στην Park Avenue.
Αλλά και στην φθινοπωρινή Αθήνα ταιριάζει σαν γάντι από παλιό φθαρμένο σεβρό.
Οι Blue Jasmine της Αθήνας είναι από την μεσαία τάξη. Φοράνε τα παλιά τους ρούχα, όταν δεν έχουν πάρει ή χάσει κιλά από την κατάθλιψη. Δεν αγοράζουν πια το Elle να δουν τις τάσεις της μόδας του χειμώνα. Καταπίνουν Zanax και προτιμούν να κλειστούν στο σπίτι και να τρώνε σκέτο ρύζι, παρά να μην κάνουν μανικιούρ. Αποφεύγουν να ανοίξουν τα γραμματοκιβώτια, γιατί μέσα καραδοκεί ο εφιάλτης των απλήρωτων λογαριασμών, των ειδοποιήσεων του taxis και εκείνο το προσκλητήριο που ξέρουν ότι συνοδεύεται από λίστα γάμου.
Οι Blue Jasmine που ξέρω εγώ είχαν καλή δουλειά και την έχασαν, ή την έχασε ο άντρας τους, ή είναι χήρες σε ηλικία που ακόμα λογίζονται σαν γυναίκες και η κομμένη σύνταξη τις οδηγεί να κάνουν την ανάγκη αισθητική. Να ανακαλύψουν πως μερικά χύμα αρώματα είναι εφάμιλλα με τα γαλλικά και πως -κοίτα να δεις- και στο outlet υπάρχουν μερικά πολύ γουστόζικα μωρουδιακά. Βλέπεις είναι και το παιδί άνεργο, η νύφη εγκυμονεί πάλι.
Με τρομερή δυσκολία προσπαθούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Συχνά δεν τα καταφέρνουν και τσακίζουν. Μιλούν σιγανά και με εμμονή για τα ίδια θέματα, ξανά και ξανά. Δεν αντέχουν την πραγματικότητα, αλλά και δεν κάνουν κάτι για να την αλλάξουν. Δεν μπορούν να κάνουν κάτι.
Ο κόσμος συνήθως δεν έχει οίκτο γι΄ αυτές τις μελαγχολικές ηρωίδες που δεν μπορούν να διαχειριστούν τον ρεαλισμό, αλλά κι αδυνατούν να δημιουργήσουν μαγεία γιατί δεν θυμούνται πια τα υλικά. Στον κόσμο του Δαρβίνου δεν επιβιώνει ο πιο δυνατός αλλά ο πιο ευπροσάρμοστος.
Μια φίλη, θα την ονομάσω Ρόζα, μου έλεγε τις προάλλες ότι είναι έτοιμη για το ενδεχόμενο να απολυθεί. Θα κάνει τα πάντα, ό,τι μπορεί τέλος πάντων, για να προχωρήσει και αν χάσει, έχασε. Όχι ότι δεν τρελαίνεται τα βράδια, όχι ότι δεν καρφώνει το βλέμμα στο κενό, αλλά δεν θα την λυγίσουν: στην τελική θα πέσει μαχόμενη. Απολύθηκε δυο μέρες μετά. Αυτή η φίλη είναι το αντίθετο της Blue, είναι red, εξ ου και Ρόζα.. Ούτε τη φοβάμαι, ούτε και τη λυπάμαι, θα βγει νικήτρια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και ναι, έχει να κάνει και με την κοσμοθεωρία της, αλλά δεν είναι ευθεία συνάρτηση. Είμαι red άρα δεν είμαι blue.
Μια άλλη φίλη red αλλά πολύ blue, πέρασε μέσα στον τρόμο όλο το καλοκαίρι γιατί έβλεπε την μοιραία στιγμή να πλησιάζει και έκλεινε ο λαιμός της και όλο ξερόβηχε προσπαθώντας να διώξει τον κόμπο. Ήταν κι ο άντρας της άνεργος, είχαν και το στεγαστικό στο κόκκινο κι αυτό, κι ο Σεπτέμβρης αναμένονταν πολύ άσπλαχνος. Παρ΄ όλα αυτά θ΄ ανέβαινε στη Θεσσαλονίκη, ο άντρας της θα πήγαινε για την διαδήλωση. Η ίδια δεν ήξερε αν θα τον συνόδευε ή θα καθόταν σε ένα παγκάκι να κοιτάζει τον Θερμαϊκό παραμιλώντας σαν την Blue Jasmine.
Υ.Γ.: Προσωπικά πιστεύω ότι αν δεν αγαπήσουμε τις μελαγχολικές ηρωίδες δεν θα αλλάξουμε τον κόσμο με τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου