Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Γράφαμε προ ημερών ότι ο μύθος της «ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς στη μεταπολίτευση» βοηθά τη σημερινή ρεβανσιστική Δεξιά να αποενοχοποιηθεί και να αυτοκαθαρθεί από τα πολιτικά και οικονομικά της ανομήματα. Εσχάτως, αυτός ο βολικός μύθος επιχειρείται να συμπληρωθεί από έναν δεύτερο, εξίσου προκλητικό για όσους διαθέτουν έστω ψήγματα ιστορικής μνήμης. Ποιος είναι αυτός;
Οτι «στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης δεν κυβέρνησε ποτέ η (πραγματική) Δεξιά!». Αυτό, τουλάχιστον, διατείνεται σε άρθρο του στο φιλοσαμαρικό antinews.gr o Κ. Ιατρίδης, δίνοντας συνέχεια σε ανάλογες αναλύσεις του ιστοτόπου το τελευταίο διάστημα. Προς επίρρωση του ισχυρισμού ακολουθείται μια επιχειρηματολογία σ΄ επίπεδο σοφιστικής: «Μπορείς να είσαι δεξιός εάν είσαι χριστιανός ή μουσουλμάνος, στρέιτ ή γκέι, ΟΣΦΠ ή Παναθηναϊκός, υπέρ ή κατά των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, εάν υπηρέτησες στο Ναυτικό ή στην Αεροπορία, εάν πιστεύεις στην αναθεώρηση του Συντάγματος ή όχι, εάν είσαι υπέρ ή κατά του καθεστώτος Ασαντ…». Αλλά; «Δεν μπορείς όμως να είσαι ΔΕΞΙΟΣ εάν ΔΕΝ είσαι ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ». «Καλώς τα παιδιά!» όπως είπε και στέλεχος της Αριστεράς!
Ομως τι εστί και πού ευδοκιμεί το είδος της χλωρίδας που ορίζεται ως «φιλελεύθερο»; Για να είσαι δεξιός, μας λέει το άρθρο, πρέπει «να πιστεύεις στην ελεύθερη αγορά, στην ελευθερία του ατόμου, στην αξιοκρατία, στην ισονομία, στην ευγενή άμιλλα, στη μείωση της φορολογίας και στον περιορισμό του κράτους σε ρυθμιστικό ρόλο και τίποτα περισσότερο».
Στην ουσία, δηλαδή, αναφέρεται σ’ έναν ιδεότυπο, κατά την έννοια που του προσδίδει ο Μαξ Βέμπερ. Δηλαδή σ’ ένα σύνολο ουσιωδών χαρακτηριστικών μιας έννοιας στην πιο καθαρή μορφή τους, στην αποκρυστάλλωση της ουσίας της – η έννοια στην ιδανική της μορφή, που δεν είναι δυνατόν να απαντάται έτσι ακριβώς στην πραγματική ζωή. Αυτή λοιπόν είναι η «πραγματική Δεξιά» και όχι αυτή που ζήσαμε στην Ελλάδα τα τελευταία (πραγματικά) σαράντα χρόνια.
Πρόκειται για μια Δεξιά ευγενή, του αλτρουισμού και της προόδου, της ποικιλίας των μεγάλων Φιλελεύθερων Συνταγμάτων και Διακηρύξεων. Πρόκειται για τον ιδεότυπο του Φιλελευθερισμού, ο οποίος στα καθ’ ημάς αλλοιώθηκε και παραχαράχτηκε παίρνοντας σύνθετη ονομασία, με το πρώτο συνθετικό να ξεκινά από το «ριζοσπαστικός» του Κωνσταντίνου Καραμανλή και να φτάνει στο «κοινωνικός» του Αντώνη Σαμαρά. Φυσικά είχαν μεσολαβήσει διάφορες «παραλλαγές σ’ ένα θέμα», με την «επανίδρυση του κράτους» από τον Καραμανλή junior ή νωρίτερα με τους (νεο)φιλελεύθερους πειραματισμούς του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Και, φυσικά, φτάσαμε στο σήμερα όπου η τρόικα άλωσε το κράτος και, αναλαμβάνοντας την ουσιαστική εξουσία, το μετέτρεψε σε ένα απλό λειτουργικό όργανο αναδιανομής πλούτου και εισοδημάτων προς όφελος των τραπεζών και της κυρίαρχης διεθνούς ελίτ.
Η κατάσταση αυτή προσγείωσε ανώμαλα και άγρια τις ονειρώξεις των «πούρων» φιλελεύθερων και το όραμά τους για μια «ελεύθερη αγορά» και ένα «κράτος νυχτοφύλακα», ο οποίος απλώς θα κρατά το φανάρι για τις αυτονόητες «ασέλγειες» του «συστήματος της ελευθερίας». Επίσης συνέτριψε βίαια τα σχέδια των απανταχού «εκσυγχρονιστών» και του δικού τους οράματος για έναν «εκ των άνω» (αυταρχικό) εκσυγχρονισμό ακόμα και παρά τη θέληση των «αποκάτω». Ετσι, η θλίψη, η απογοήτευση και η ματαίωση φέρνουν σήμερα πιο κοντά τους «πραγματικούς φιλελεύθερους», με τα αποδέλοιπα του (σημιτικού) εκσυγχρονισμού (Στουρνάρας, Χρυσοχοΐδης, Διαμαντοπούλου, Λοβέρδος, Φλωρίδης, Μόσιαλος κ.λπ.), αλλά και με τα πουλέν του (νεο)φιλελευθερισμού (Μητσοτάκης, Χατζηδάκης, Μάνος, Τζήμερος κ.λπ.). Σ’ αυτή την ευγενή συμμαχία χωράνε όλοι οι καλοί, ακόμα και εάν προέρχονται από την επάρατο ακροδεξιά, όπως οι Μάκης Βορίδης και Αδωνις Γεωργιάδης.
Ως γνωστόν, το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη, αλλά επειδή όλοι ζούμε στην ίδια χώρα, αυτό τον τόπο τον κυβέρνησε ΜΟΝΟ η Δεξιά και οι μεταλλαγμένοι κλώνοι της (ΠΑΣΟΚ), με μικρά (φωτεινά) διαλείμματα αναδιανεμητικού κράτους, κυρίως στη δεκαετία του 1980. Τέλος!
Γράφαμε προ ημερών ότι ο μύθος της «ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς στη μεταπολίτευση» βοηθά τη σημερινή ρεβανσιστική Δεξιά να αποενοχοποιηθεί και να αυτοκαθαρθεί από τα πολιτικά και οικονομικά της ανομήματα. Εσχάτως, αυτός ο βολικός μύθος επιχειρείται να συμπληρωθεί από έναν δεύτερο, εξίσου προκλητικό για όσους διαθέτουν έστω ψήγματα ιστορικής μνήμης. Ποιος είναι αυτός;
Οτι «στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης δεν κυβέρνησε ποτέ η (πραγματική) Δεξιά!». Αυτό, τουλάχιστον, διατείνεται σε άρθρο του στο φιλοσαμαρικό antinews.gr o Κ. Ιατρίδης, δίνοντας συνέχεια σε ανάλογες αναλύσεις του ιστοτόπου το τελευταίο διάστημα. Προς επίρρωση του ισχυρισμού ακολουθείται μια επιχειρηματολογία σ΄ επίπεδο σοφιστικής: «Μπορείς να είσαι δεξιός εάν είσαι χριστιανός ή μουσουλμάνος, στρέιτ ή γκέι, ΟΣΦΠ ή Παναθηναϊκός, υπέρ ή κατά των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, εάν υπηρέτησες στο Ναυτικό ή στην Αεροπορία, εάν πιστεύεις στην αναθεώρηση του Συντάγματος ή όχι, εάν είσαι υπέρ ή κατά του καθεστώτος Ασαντ…». Αλλά; «Δεν μπορείς όμως να είσαι ΔΕΞΙΟΣ εάν ΔΕΝ είσαι ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ». «Καλώς τα παιδιά!» όπως είπε και στέλεχος της Αριστεράς!
Ομως τι εστί και πού ευδοκιμεί το είδος της χλωρίδας που ορίζεται ως «φιλελεύθερο»; Για να είσαι δεξιός, μας λέει το άρθρο, πρέπει «να πιστεύεις στην ελεύθερη αγορά, στην ελευθερία του ατόμου, στην αξιοκρατία, στην ισονομία, στην ευγενή άμιλλα, στη μείωση της φορολογίας και στον περιορισμό του κράτους σε ρυθμιστικό ρόλο και τίποτα περισσότερο».
Στην ουσία, δηλαδή, αναφέρεται σ’ έναν ιδεότυπο, κατά την έννοια που του προσδίδει ο Μαξ Βέμπερ. Δηλαδή σ’ ένα σύνολο ουσιωδών χαρακτηριστικών μιας έννοιας στην πιο καθαρή μορφή τους, στην αποκρυστάλλωση της ουσίας της – η έννοια στην ιδανική της μορφή, που δεν είναι δυνατόν να απαντάται έτσι ακριβώς στην πραγματική ζωή. Αυτή λοιπόν είναι η «πραγματική Δεξιά» και όχι αυτή που ζήσαμε στην Ελλάδα τα τελευταία (πραγματικά) σαράντα χρόνια.
Πρόκειται για μια Δεξιά ευγενή, του αλτρουισμού και της προόδου, της ποικιλίας των μεγάλων Φιλελεύθερων Συνταγμάτων και Διακηρύξεων. Πρόκειται για τον ιδεότυπο του Φιλελευθερισμού, ο οποίος στα καθ’ ημάς αλλοιώθηκε και παραχαράχτηκε παίρνοντας σύνθετη ονομασία, με το πρώτο συνθετικό να ξεκινά από το «ριζοσπαστικός» του Κωνσταντίνου Καραμανλή και να φτάνει στο «κοινωνικός» του Αντώνη Σαμαρά. Φυσικά είχαν μεσολαβήσει διάφορες «παραλλαγές σ’ ένα θέμα», με την «επανίδρυση του κράτους» από τον Καραμανλή junior ή νωρίτερα με τους (νεο)φιλελεύθερους πειραματισμούς του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Και, φυσικά, φτάσαμε στο σήμερα όπου η τρόικα άλωσε το κράτος και, αναλαμβάνοντας την ουσιαστική εξουσία, το μετέτρεψε σε ένα απλό λειτουργικό όργανο αναδιανομής πλούτου και εισοδημάτων προς όφελος των τραπεζών και της κυρίαρχης διεθνούς ελίτ.
Η κατάσταση αυτή προσγείωσε ανώμαλα και άγρια τις ονειρώξεις των «πούρων» φιλελεύθερων και το όραμά τους για μια «ελεύθερη αγορά» και ένα «κράτος νυχτοφύλακα», ο οποίος απλώς θα κρατά το φανάρι για τις αυτονόητες «ασέλγειες» του «συστήματος της ελευθερίας». Επίσης συνέτριψε βίαια τα σχέδια των απανταχού «εκσυγχρονιστών» και του δικού τους οράματος για έναν «εκ των άνω» (αυταρχικό) εκσυγχρονισμό ακόμα και παρά τη θέληση των «αποκάτω». Ετσι, η θλίψη, η απογοήτευση και η ματαίωση φέρνουν σήμερα πιο κοντά τους «πραγματικούς φιλελεύθερους», με τα αποδέλοιπα του (σημιτικού) εκσυγχρονισμού (Στουρνάρας, Χρυσοχοΐδης, Διαμαντοπούλου, Λοβέρδος, Φλωρίδης, Μόσιαλος κ.λπ.), αλλά και με τα πουλέν του (νεο)φιλελευθερισμού (Μητσοτάκης, Χατζηδάκης, Μάνος, Τζήμερος κ.λπ.). Σ’ αυτή την ευγενή συμμαχία χωράνε όλοι οι καλοί, ακόμα και εάν προέρχονται από την επάρατο ακροδεξιά, όπως οι Μάκης Βορίδης και Αδωνις Γεωργιάδης.
Ως γνωστόν, το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη, αλλά επειδή όλοι ζούμε στην ίδια χώρα, αυτό τον τόπο τον κυβέρνησε ΜΟΝΟ η Δεξιά και οι μεταλλαγμένοι κλώνοι της (ΠΑΣΟΚ), με μικρά (φωτεινά) διαλείμματα αναδιανεμητικού κράτους, κυρίως στη δεκαετία του 1980. Τέλος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου