Πήγα σήμερα στο σχολείο. Ήθελα να πάρω τα πράγματά μου, τα βιβλία μου, κάτι φωτοτυπίες πρακτικών, να παραδώσω κλειδιά κλπ κλπ. Πόσο με χάρηκα που ΔΕΝ τους άφησα να με λυπηθούν. Στην αρχή με πλησίασε η πρώτη έτοιμη για συλληπητήρια, τσαμπουκαλεύτηκα, της απάντησα πως είμαι μια χαρά και γουστάρω που τελικά απελευθερώθηκα. Πως θα το κυνηγήσω δικαστικά να γυρίσω στην εκπαίδευση αλλά με τους δικούς μου όρους, όχι με άλλων, και πως αν δεν δικαιωθώ έχω κάνει ήδη τα κουμάντα μου που τα γουστάρω κιόλας. Τα μάζεψε και την έκανε, ήθελε ντε και καλά να με λυπηθεί. Τους άφησα ένα ψήφισμα να υπογράψουν, δεν του έριξαν δεύτερη ματιά. Αν χρειαστεί θα υπογράψω ψήφισμα για πάρτη τους (αν και θα ήθελα αντί γιαυτό να τους φτύσω κατάμουτρα) αλλά τους αντιπαθώ σφόδρα και τελικά χαίρομαι που δεν θα τους ξαναδώ. Όχι όλους αλλά την πλειοψηφία τους.
Όταν ξεκινήσω στη νέα δουλειά θα τους καλέσω όλους για να δω τα μούτρα τους, τότε θα τους λυπηθώ εγώ τους ματζίρηδες φοβισμένους ανθρωπάκους που χέστηκαν πάνω τους όταν τους ζήτησα να υπογράψουν ένα ψήφισμα συμπαράστασης. Συμπαράσταση σε μένα ρε καριόληδες και τους υπόλοιπους συνάδελφους, που μέχρι πριν 2 μήνες μοιραζόμασταν διπλανά γραφεία. Και καλά εμένα, δεν ήμουν η συμπάθεια πολλών εξ αυτών, πολύ γλωσσού και η αλήθεια κατάμουτρα για τις αντοχές τους, τους υπόλοιπους όμως;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου