Σύριζα, σφύριζα, σύριγγα, σφυρίδα...

του Θάνου Αθανασιάδη,  απο το Manic Nirvana...

 

Διαβάζω άρθρα πολεμίων. Ωραία φάση, γελάω πολύ.

 

Δεν ήξερα ότι ο Σύριζα λέγεται και "σφύριζα", προφανώς κλέφτικα, λέω εγώ με το μυαλό μου.

Λέγεται και "σύριγγα", προφανώς από τα πρεζόνια που θεωρείται ότι τον απαρτίζουν.

Πάλι από το μυαλό μου το βγάζω ετούτο.

 

Οι κυρίες της καλής κοινωνίας του 2008 κ.π.τ.π. (και προς τα πίσω) μετά βδελυγμίας απορρίπτουν τις αριστερίζουσες απόψεις.

Τέρμα τα μούτσι, άμα βγουν τα ταγάρια.

 

Οι κύριοι των δομικών επαγγελμάτων, μηχανικοί, αρχιτέκτονες, εργολάβοι, χτίστες, της οικοδομής εν γένει τα παιδιά, καθόλου δεν τραβιούνται με τις σφυριζαίικες και συριγγαίικες ιδέες. 

 

Οι καθώς πρέπει της κοινότητας των Ιουλίων, των Αυγούστων και των Σεπτεμβρίων αφοσιώνονται στις διδαχές και νουθεσίες της λατρεμένης των μητρός, καθώς και στις αρχαιοελληνικής προδήλως προελεύσεως παραδοχές περί την αξία του αμύνεσθαι εκ του συστάδην. 

 

Είναι και κάτι κεριά με κάτι λιβάνια που διατηρούν το δικαίωμα του ξυγγράφειν, ενώ γόνοι υπουργών της αλήστου μνήμης εθνοσωτηρίου εξανίστανται.

 

Χάθηκε και το αερόπλανο .... 

 

Γελάω και κλαίω πολύ. 

Πονάει κι η κοιλιά μου.

 

Τι να 'μαι, άραγες;

 

Μην να 'μαι συριγγαίος;

Μην να 'μαι σφυρίχτρας;

Μην να 'μαι σφυρίδα;

 

Καλύτερα να το θέσω, ίσως:

 

Τι να μην είμαι; 

 

Μην να μην είμαι κορόιδο;

 

Μήπως έφαγα τόσο δούλεμα, που φτάνει πια;

 

Πετυχαίνω μια παρεούλα καλή χθες το μεσημέρι. Απ' όλα μέσα, όλα πράσινα, από το λαχανί ως το πενικιλλινέ.

"Τι μαθαίνω, θα είσαι υποψήφιος;", μου λέει ο προσφιλής, όσο και still κρυφο-ΠΑΣΟΚος.

"Σου είπα εγώ τέτοιο πράγμα, ρε;" αντιρωτώ.

"Όχι εσύ, αλλά το άκουσα! Λοιπόν, θα είσαι;"

"Δε με θέλει κανείς εμένα για υποψήφιο, για κανέναν δεν είμαι καλός, κανένας δεν με εμπιστεύεται, αφού, αν βγω, θα κλάψουν μανούλες γαλαζοπράσινες", ανταπαντώ.

"Ε, τότε, αφού δεν είσαι υποψήφιος, δεν κοιτάς τι μπορείς να κάνεις για μένα;" ρωτάει.

"Και με ποιον κατεβαίνεις εσύ, παλικάρι;" αντιρωτώ, αν και ξέρω την απάντηση.

 

"Με τον λιγότερο κακό", μου απαντά.

 

Ειλικρινής;

Μπορεί.

 

Κουτός;

Σε καμία περίπτωση!

 

Θα μπορούσε να μου δώσει άλλη απάντηση;

Να πει, επί παραδείγματι, "με τον καλύτερο!!";

Μπα...

Είπαμε, κουτός δεν είναι.

 

Επειδή όμως εγώ σιωπώ και η σιωπή είναι ενοχλητικό πράγμα, υποχρεώνεται να συνεχίσει:

"Αυτή είναι η κοινωνία μας, αυτή είναι η δυναμική της, αυτές οι δυνατότητές της, αυτός ο τρόπος σκέψης της, τι άλλο μπορεί να γίνει;"

 

Αυτό το φαινομενικά ηττοπαθές που ακούω, φαινομενικά εφαλτήριο έχει τον ομιλώντα - και υποψήφιο παρά τω μη χείρονι.

Αυτή η ηττοπάθεια και η αποδοχή της ήττας, ώστε να προχωρήσουμε μέσα στα συντρίμμια, έχει δήθεν εμφιλοχωρήσει στο συνομιλητή μου και τον κάνει να εκφράζεται και να φαίνεται τόσο λίγος, σε πετά σημεία:
"α. Την πατήσαμε όλοι.
β. Τώρα ας κάτσουμε να το πιούμε με το ζουμί μας. 
γ. Εγώ πράττω μόνον το αναγκαίο, δε φταίω, με ξέρεις, σε τίποτε από όσα δεινά έχουν ενσκήψει. 
δ) Ναι, υπήρξα ΠΑΣΟΚος, αλλά απλός ψηφοφόρος, δεν πήρα αποφάσεις, δε συμμετείχα στην καταστροφή.
ε) Τώρα το ΠΑΣΟΚ τέλειωσε, δεν είμαι πια ΠΑΣΟΚος, αλλά στηρίζω, επιλέγω να εκτεθώ, είμαι υποψήφιος με έναν άλλο, επίσης πρώην ΠΑΣΟΚο. 
στ') Αυτόν ξέρω, αυτή είναι η κοινωνία μας. 
ζ) Αυτός είμαι."

Αλλά δεν μου λέει:
"Θέλω να συνεχίσω να σε διοικώ". 

Αυτό το κρύβει επιμελώς, κάτω από τη φαινομενική μετριοπάθεια, την αποπομπή του κακού ΠΑΣΟΚ, κάτω από τη γενικότερη κατάπτωση των θεσμών και το πραγματικό της καταπτοημένης κοινωνίας.  

 

Μου πλασάρεται ως η μία διέξοδος.  

Και, ναι, έχουμε υπάρξει καλοί γνωστοί, κακό δε μου 'χει κάνει σε προσωπικό επίπεδο, αλλά, να μωρέ, δε γουστάρω.

Δε γουστάρω να με διοικήσει αυτός, επειδή αυτός δε θα με διοικήσει, τα λαμόγια που κρύβονται επιμελώς στα χαμομήλια τάχαμ' πάλι θα με διοικήσουν.

Αυτός δε μπορεί να διοικήσει ούτε τον εαυτό του, ειδάλλως θα είχε διαολοστείλει τον πρώτο που θα τον πλησίαζε με μαλαγανιά.
"Γιαυτό σου λέω, εμάς μας ξέρουν. Εσύ καλό παιδί είσαι, δείγματα δεν έχεις δώσει. Μπες εσύ και θα κάνουμε κουμάντο εμείς, μαζί με το μπαμπά σου, να έχεις και καβάτζα ότι δε σε δουλεύουμε".

Σαν να ήμουν παρών στη συζήτηση, στ' αυτιά μου ηχεί.

Και πώς πείθεται ο καμένος;
Πώς το καταπίνει ο κουρελιασμένος;
Πώς δε βλέπει το προφανές ο - κατά τα λοιπά - ευφυής;

Στο χωριό μου λένε, άντρες σωστοί, 40άρηδες και 50άρηδες, με οικογένειες, γυναίκα και παιδιά:

"Ζει ο γέρος, μόνος δεν παίρνω απόφαση".
"Η μάνα δεν πέθανε ακόμη. Εκείνη διαφεντεύει την περιουσία, προίκα την έχει από τον πατέρα της, εξάλλου".

Και μένει το χωριό μου στην εποχή προ κατά και μετά τους γκασταρμπάιτερ με τα Όπελ τα Ασκόνα τα 1200άρια.

Γεμάτο ΠΑΣΟΚους και Νεοδημοκράτες.

Πολλοί από αυτούς συνεχίζουν να περνιούνται για ξύπνιοι: κάνουν τους Συριζαίους και στις κατ' ιδίαν συζητήσεις, όσο και όταν υποχρεώνονται, μολογάνε ότι χρειάζεται να χώσουν "εκεί στους σφυριζαίους" κανά δικό τους παιδί, για να γίνει η δουλειά.

Και χασκογελάνε κι αυτοί, που τα κουτσοκαταφέρνουν ακόμη να μην τους προγκήξει κανείς, "επειδή ο Αλέξης μας χρειάζεται, πώς να διοικήσει μόνος;"

Κι έρχομαι εγώ με τη σειρά μου να αναρωτηθώ:

Ποιος ρώτησε τον Αλέξη και όλους τους συριγγαίους μαζί με τους σφυριζαίους,΄όλους εμάς τα κορόιδα, τα άξια χλεύης και ειρωνίας από μερους των οπαδών του κρυφοΠΑΣΟΚισμού, ποιος διάολος τους έβαλε να σιχτιριστούμε στην τελική.

Ποιος τους είπε ότι δεν ξέρουμε ποιοι είναι.
Χθες γεννηθήκαμε;

Ποιος τους είπε ότι ενδιαφερόμαστε για τη βοήθειά τους στην εξουσία.
Κατάφεραν κάτι άξιο λόγου, ώστε να διεκδικούν συμμετοχή;

Ποιος τους είπε ότι θα ανεχόμαστε για πολύ ακόμη την κατρακύλα τους.
Αλήθεια, τους φαίνεται πολύ καλή επιλογή η συμμετοχή στα κόλπα του Σαμαρά;

Πόση ξεφτίλα να διοικεί την Ελλάδα με τόσο άκρατα νεοφιλελεύθερο τρόπο άνθρωπος που συνυπέγραψε τη διακύρυξη της 3ης Σεπτέμβρη;

Πόσο μπορεί να ξεχάσατε τον Ανδρέα σας, ρε;

Δεν έχει σημασία τι σκεπτόμαστε εμείς για το ΠΑΣΟΚ. Εσείς έχει σημασία τι σκέπτεστε.

Δεν ντρέπεστε;

... κι ας είμαι εγώ ο κακός για απόψε.