“τους ώμους σηκώνοντας οι υπάλληλοι οι καημένοι*…”

Το Ιστολόγιο του Ερυθρού Καγκουρώ...

Θα ήθελα πιο πολύ, και μακρύτερα, να το αναλύσω. Κάτι τέτοιο θα έπρεπε ίσως σε ένα πολιτικο φιλολογικό ιστολόγιο. Όμως δεν δύναμαι. Αισθάνομαι όπως και χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες συνάδελφοί μου εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα της χώρας μας, κρεμασμένος στα μανταλάκια, στη δημόσια χλεύη, στο αίσθημα της κοινωνίας που είπε και ο κύριος πρωθυπουργός. Ναι λοιπόν. Ο πρωθυπουργός της χώρας μας, που δεν έχει ψωμιστεί από το δημόσιο κορβανά, κουνάει το δάχτυλο στους από το δημόσιο επιζήσαντες. Όχι στα εκ Μεσσηνίας ρουσφέτια του στο Μουσείο Ακροπόλεως, στους υπολοίπους.  Λοιδωρούμενοι λοιπόν: επίορκοι, κοπανατζήδες, λουφαδόροι, φακελάκηδες, μιζαδόροι. Ναι, υπάρχουν κι αυτοί, κι ίσως φταίμε κι εμείς που δεν τους σβερκώσαμε αυστηρά, όταν τους πήραμε χαμπάρι. Συλλογικά και σίγουρα. Και φταίνε πολύ περισσότερο οι πολιτικοί τους πάτρωνες που τους σκέπαζαν τόσα χρόνια με τη νομοθετική τους φτερούγα.  Απαλά και στοργικά. Και στις όποιες καταγγελίες μας,  βρίσκαμε πόρτες κλειστές, αυτιά σφραγισμένα, αδιάφορα βλέμματα και σφυρίγματα. Τώρα λοιπόν, σε μετρήσιμους δείκτες θα διώξουν τους κακούς και θα προσλάβουν τους καλούς. Ποιοί; ο Σαμαράς της Μεσσηνίας; ο Βενιζέλος της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας; ο θλιβερός Κουβέλης του mail Χατζησωκράτη “στείλτε στο κόμμα τα βιογραφικά σας”;

Φλυαρώ. Πολυλογώ. Γιατί αδυνατώ να περιγράψω την ανορεξιά, την ανασφάλεια, το πληγωμένο φιλότιμο, την άδικη ρετσινιά, τη χλεύη, το φθόνο, τον κανιβαλισμό. Εδώ στο “Καγκουρώ” τα λέμε κάτι χρόνια τώρα. Το δημόσιο δεν είναι η εύκολη κονόμα του κάθε μπαγάσα. Το δημόσιο είναι τα κοινά αγαθά. Που κάποιοι έχουν βαλθεί να ξεπουλήσουν. Κι η δικιά μας η δουλειά (εγώ απλός γραφιάς είμαι) είναι να τα υπερασπίσουμε. Μεθαύριο στη δική μου ταπεινή δουλειά, θα με καλέσουν, να συμβάλω με σκέψεις, ιδέες, προτάσεις, απίστευτη χαρτούρα, τεχνικά δελτία, μέηλ, απαντήσεις, διαπραγματεύσεις στη διαμόρφωση του νέου ΕΣΠΑ. Και θα το κάνω. Λοιδωρούμενος και υπό εξαφάνιση. Χωρίς μίζες. Οικονομικά και εργασιακά καρπαζωμένος διαρκώς. Θα το κάνω. Διότι, εν τέλει αισθάνομαι ότι αφεντικό μου είναι η κοινωνία της χώρας μου, κι όχι ο κάθε…
*  σημείωση: θα ήθελα να έβλεπα τους συναδέλφους μου να απεργούνε και να το παλεύουν περισσότερο, κι όχι όπως στο ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη να σηκώνουν τους ώμους, το ποίημα εδώ