Του Γιάννη Α. Μυλόπουλου*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Λένε ότι η κρίση μπορεί να γίνει ευκαιρία. Πώς όμως και κυρίως για ποιους μπορεί να επέλθει η υπαινισσόμενη σ’ αυτό το στερεότυπο ανατροπή;
Στην περίπτωση της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας για παράδειγμα, η αρχική εντύπωση που εδόθη, και όχι τυχαία, ήταν ότι πρόκειται για μια κρίση καθαρά ελληνική. Μια κρίση που οφείλεται αποκλειστικά στους κακομαθημένους Ελληνες, οι οποίοι έμαθαν να ζουν με δανεικά σε βάρος των Γερμανών και των άλλων Βορειοευρωπαίων, οι οποίοι χύνουν τον τίμιο ιδρώτα τους για να χρηματοδοτούν τους εγχώριους κηφήνες. Η άποψη αυτή εμπεδώθηκε από διεθνή και ελληνικά ΜΜΕ και υποστηρίχθηκε από κορυφαίους εγχώριους πολιτικούς παράγοντες, οι οποίοι μετά μανίας δυσφημούσανν την Ελλάδα ως τη χώρα της διαφθοράς και της ασυδοσίας.
Κι ύστερα ήρθαν τα μνημόνια… Τα οποία υπό την καθοδήγηση των παγκοσμιοποιημένων δανειστών μας και μέσα από ένα αυστηρό πρόγραμμα εξορθολογισμού των δημόσιων οικονομικών, πάταξης της διαφθοράς και δραστικού περιορισμού του αδηφάγου δημόσιου τομέα, εκτός που θα αντιμετώπιζαν τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό, θα μας εκπαίδευαν προκειμένου να μετατραπούμε σε λαό υπεύθυνο, πειθαρχημένο και παραγωγικό. «Να κάνουμε την κρίση ευκαιρία», μας είπαν και ξεκίνησαν την επιχείρηση αναγέννησης της Ελλάδας.
Πρώτα ήρθε η μεγάλη μείωση των αμοιβών και των συντάξεων, κατ’ επίφαση ως μέσον για την επιστροφή των δανεικών, κατ’ ουσία όμως ως παιδαγωγική μέθοδος που θα μας εκπαίδευε να γίνουμε περισσότερο εργατικοί και αποδοτικοί. Το γεγονός ότι δεν εξηγήθηκε επαρκώς το πώς θα εκπαιδεύονταν, μέσω της λιτότητας, οι συνταξιούχοι κι οι απόμαχοι της ζωής, δεν θεωρήθηκε εξ αρχής σημαντικό και δεν απασχόλησε περαιτέρω. Η Ελλάδα άδραξε τη μεγάλη ευκαιρία που θα θεράπευε τις αμαρτίες της φυλής και μπήκε στο τούνελ της λιτότητας.
Στη συνέχεια ήρθε η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα. Με πρώτα θύματα την Παιδεία και την Υγεία, οι οποίες είχαν αποκτήσει υπερτροφικές διαστάσεις, παρέχοντας επί χρόνια δωρεάν υπηρεσίες ακριβού κόστους για το κράτος, χαμηλής όμως ποιότητας για τους Ελληνες. Να η ευκαιρία, μας είπαν, να αναβαθμιστούν επιτέλους οι νευραλγικοί αυτοί τομείς. Το γεγονός ότι στην Ευρώπη, αλλά ακόμη και στις ΗΠΑ, τη μητρόπολη του καπιταλισμού, υπάρχουν εξαιρετικής ποιότητας δημόσια νοσοκομεία, σχολεία και πανεπιστήμια, τα οποία μάλιστα τυγχάνουν υψηλότατων δημόσιων επενδύσεων προκειμένου να παρέχουν τις αντίστοιχα υψηλών προδιαγραφών υπηρεσίες τους, δεν έκαμψε την ορμή των μεταρρυθμιστών.
Και τέλος, ήρθε η καταπολέμηση της ατιμωρησίας και της διαφθοράς. Αποκαλύφθηκαν κάτι παλιές υποθέσεις διαφθοράς και φυλακίστηκαν κάτι παλαίμαχοι -κατά σύμπτωση- πολιτικοί. Εγινε όμως, επιτέλους, η αρχή. Ταυτόχρονα άρχισε να εφαρμόζεται ειδικό πρόγραμμα… κινητικότητας στο Δημόσιο, το οποίο οδήγησε σε αποχώρηση χιλιάδων υπαλλήλων από υπηρεσίες που τους είχαν ανάγκη για την εύρυθμη λειτουργία τους, με τελικό προορισμό την οριστική απόλυση.
«Να φύγουν οι επίορκοι και οι κηφήνες», μας είπαν. Και ονόμασαν κηφήνες ανεξαιρέτως όλους τους δημοσίους υπαλλήλους. Και έριξαν τη μομφή του επίορκου εξίσου σε δίκαιους και άδικους, καταδικάζοντας χιλιάδες εργαζόμενους σε αργία με συνοπτικές διαδικασίες.
Με τούτα και με τα άλλα η χώρα βυθίστηκε στη φτώχεια και την ανεργία. Η μείωση των μισθών και των λογής απολαβών μηδένισε την αγοραστική ικανότητα, με αποτέλεσμα το πάγωμα της αγοράς. Καταστήματα κι επιχειρήσεις άρχισαν να κλείνουν και χιλιάδες εργαζόμενοι, του ιδιωτικού τομέα αυτή τη φορά, βρέθηκαν στον δρόμο. Στα δικαστήρια και τις φυλακές αντί να οδηγούνται οι υπεύθυνοι της κρίσης, άρχισαν να συνωστίζονται τα θύματά της.
Συγχρόνως το κοινωνικό κράτος υποχωρούσε κάτω από το βάρος της υποχρηματοδότησης, δυσκολεύοντας ακόμη περισσότερο τη ζωή νεόπτωχων και απολυμένων. Η οικονομία κατέρρεε και η όποια συνοχή της κοινωνίας διαλυόταν. Με δυο λόγια, η κρίση βάθαινε κι η ευκαιρία δεν έλεγε να φανεί.
Εν τω μεταξύ όμως άρχισαν να μπαίνουν στο παιχνίδι της οικονομικής κρίσης και οι υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Ο μύθος της ελληνικής κρίσης άρχισε να αμφισβητείται, καθώς τα συμπτώματα της χρεοκοπίας εμφανίστηκαν σε χώρες που δεν παρουσίαζαν τις… ελληνικές ιδιαιτερότητες.
Τότε ήταν που άρχισε να γίνεται ορατή η ευκαιρία. Οχι όμως για τους αδύνατους του Νότου, αλλά για τους ισχυρούς του Βορρά, οι οποίοι είναι τελικά και οι μόνοι που επωφελούνται από την κρίση.
Δεν μας είπαν ψέματα. Δεν μας είπαν όμως κι όλη την αλήθεια. Και κρίση υπάρχει σή
μερα και ευκαιρίες. Απλώς η κρίση είναι για τους φτωχούς του ευρωπαϊκού Νότου, ενώ οι ευκαιρίες γι’ αυτούς που τις δημιούργησαν επιβάλλοντας τα μνημόνια, για τους πλούσιους δηλαδή του ευρωπαϊκού Βορρά…
…………………………………………………….
*Πρύτανης ΑΠΘ
Στην περίπτωση της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας για παράδειγμα, η αρχική εντύπωση που εδόθη, και όχι τυχαία, ήταν ότι πρόκειται για μια κρίση καθαρά ελληνική. Μια κρίση που οφείλεται αποκλειστικά στους κακομαθημένους Ελληνες, οι οποίοι έμαθαν να ζουν με δανεικά σε βάρος των Γερμανών και των άλλων Βορειοευρωπαίων, οι οποίοι χύνουν τον τίμιο ιδρώτα τους για να χρηματοδοτούν τους εγχώριους κηφήνες. Η άποψη αυτή εμπεδώθηκε από διεθνή και ελληνικά ΜΜΕ και υποστηρίχθηκε από κορυφαίους εγχώριους πολιτικούς παράγοντες, οι οποίοι μετά μανίας δυσφημούσανν την Ελλάδα ως τη χώρα της διαφθοράς και της ασυδοσίας.
Κι ύστερα ήρθαν τα μνημόνια… Τα οποία υπό την καθοδήγηση των παγκοσμιοποιημένων δανειστών μας και μέσα από ένα αυστηρό πρόγραμμα εξορθολογισμού των δημόσιων οικονομικών, πάταξης της διαφθοράς και δραστικού περιορισμού του αδηφάγου δημόσιου τομέα, εκτός που θα αντιμετώπιζαν τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό, θα μας εκπαίδευαν προκειμένου να μετατραπούμε σε λαό υπεύθυνο, πειθαρχημένο και παραγωγικό. «Να κάνουμε την κρίση ευκαιρία», μας είπαν και ξεκίνησαν την επιχείρηση αναγέννησης της Ελλάδας.
Πρώτα ήρθε η μεγάλη μείωση των αμοιβών και των συντάξεων, κατ’ επίφαση ως μέσον για την επιστροφή των δανεικών, κατ’ ουσία όμως ως παιδαγωγική μέθοδος που θα μας εκπαίδευε να γίνουμε περισσότερο εργατικοί και αποδοτικοί. Το γεγονός ότι δεν εξηγήθηκε επαρκώς το πώς θα εκπαιδεύονταν, μέσω της λιτότητας, οι συνταξιούχοι κι οι απόμαχοι της ζωής, δεν θεωρήθηκε εξ αρχής σημαντικό και δεν απασχόλησε περαιτέρω. Η Ελλάδα άδραξε τη μεγάλη ευκαιρία που θα θεράπευε τις αμαρτίες της φυλής και μπήκε στο τούνελ της λιτότητας.
Στη συνέχεια ήρθε η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα. Με πρώτα θύματα την Παιδεία και την Υγεία, οι οποίες είχαν αποκτήσει υπερτροφικές διαστάσεις, παρέχοντας επί χρόνια δωρεάν υπηρεσίες ακριβού κόστους για το κράτος, χαμηλής όμως ποιότητας για τους Ελληνες. Να η ευκαιρία, μας είπαν, να αναβαθμιστούν επιτέλους οι νευραλγικοί αυτοί τομείς. Το γεγονός ότι στην Ευρώπη, αλλά ακόμη και στις ΗΠΑ, τη μητρόπολη του καπιταλισμού, υπάρχουν εξαιρετικής ποιότητας δημόσια νοσοκομεία, σχολεία και πανεπιστήμια, τα οποία μάλιστα τυγχάνουν υψηλότατων δημόσιων επενδύσεων προκειμένου να παρέχουν τις αντίστοιχα υψηλών προδιαγραφών υπηρεσίες τους, δεν έκαμψε την ορμή των μεταρρυθμιστών.
Και τέλος, ήρθε η καταπολέμηση της ατιμωρησίας και της διαφθοράς. Αποκαλύφθηκαν κάτι παλιές υποθέσεις διαφθοράς και φυλακίστηκαν κάτι παλαίμαχοι -κατά σύμπτωση- πολιτικοί. Εγινε όμως, επιτέλους, η αρχή. Ταυτόχρονα άρχισε να εφαρμόζεται ειδικό πρόγραμμα… κινητικότητας στο Δημόσιο, το οποίο οδήγησε σε αποχώρηση χιλιάδων υπαλλήλων από υπηρεσίες που τους είχαν ανάγκη για την εύρυθμη λειτουργία τους, με τελικό προορισμό την οριστική απόλυση.
«Να φύγουν οι επίορκοι και οι κηφήνες», μας είπαν. Και ονόμασαν κηφήνες ανεξαιρέτως όλους τους δημοσίους υπαλλήλους. Και έριξαν τη μομφή του επίορκου εξίσου σε δίκαιους και άδικους, καταδικάζοντας χιλιάδες εργαζόμενους σε αργία με συνοπτικές διαδικασίες.
Με τούτα και με τα άλλα η χώρα βυθίστηκε στη φτώχεια και την ανεργία. Η μείωση των μισθών και των λογής απολαβών μηδένισε την αγοραστική ικανότητα, με αποτέλεσμα το πάγωμα της αγοράς. Καταστήματα κι επιχειρήσεις άρχισαν να κλείνουν και χιλιάδες εργαζόμενοι, του ιδιωτικού τομέα αυτή τη φορά, βρέθηκαν στον δρόμο. Στα δικαστήρια και τις φυλακές αντί να οδηγούνται οι υπεύθυνοι της κρίσης, άρχισαν να συνωστίζονται τα θύματά της.
Συγχρόνως το κοινωνικό κράτος υποχωρούσε κάτω από το βάρος της υποχρηματοδότησης, δυσκολεύοντας ακόμη περισσότερο τη ζωή νεόπτωχων και απολυμένων. Η οικονομία κατέρρεε και η όποια συνοχή της κοινωνίας διαλυόταν. Με δυο λόγια, η κρίση βάθαινε κι η ευκαιρία δεν έλεγε να φανεί.
Εν τω μεταξύ όμως άρχισαν να μπαίνουν στο παιχνίδι της οικονομικής κρίσης και οι υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Ο μύθος της ελληνικής κρίσης άρχισε να αμφισβητείται, καθώς τα συμπτώματα της χρεοκοπίας εμφανίστηκαν σε χώρες που δεν παρουσίαζαν τις… ελληνικές ιδιαιτερότητες.
Τότε ήταν που άρχισε να γίνεται ορατή η ευκαιρία. Οχι όμως για τους αδύνατους του Νότου, αλλά για τους ισχυρούς του Βορρά, οι οποίοι είναι τελικά και οι μόνοι που επωφελούνται από την κρίση.
Δεν μας είπαν ψέματα. Δεν μας είπαν όμως κι όλη την αλήθεια. Και κρίση υπάρχει σή
μερα και ευκαιρίες. Απλώς η κρίση είναι για τους φτωχούς του ευρωπαϊκού Νότου, ενώ οι ευκαιρίες γι’ αυτούς που τις δημιούργησαν επιβάλλοντας τα μνημόνια, για τους πλούσιους δηλαδή του ευρωπαϊκού Βορρά…
…………………………………………………….
*Πρύτανης ΑΠΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου