Γελωτοποιος...
Ο Γαργαντούας είναι ο ήρωας ενός «μυθιστορήματος» του Ραμπελέ, εξόχως διασκεδαστικού και επίκαιρου –παρότι γράφτηκε πριν 500 χρόνια. Είναι ένας γίγαντας, ένας γιγάντιος γίγαντας, ένας αχόρταγος γίγαντας, ένας αδηφάγος γίγαντας.
Οι χωρικοί του φέρνουν ολόκληρα βόδια και γουρούνια, λαχανικά και φρούτα με το τσουβάλι, βαρέλια κρασί, τσουκάλια με φαΐ και ο Γαργαντούας τα καταβροχθίζει όλα, χωρίς ποτέ να χορταίνει.
Η Φραουλίτσα είναι η ηρωίδα ενός «κοριτσίστικου» κινούμενου σχεδίου. Είναι καλοκάγαθη και χαριτωμένη και ζει σε έναν γλυκό κόσμο φτιαγμένο από ζαχαρωτά. Τα μόνα προβλήματα που αντιμετωπίζει η γλυκιά Φραουλίτσα έχουν να κάνουν με τη μαρέγκα που δεν της πέτυχε ή με την τούρτα γενεθλίων του σκύλου της –«Ωχ, όχι! Μου τέλειωσε το παντεσπάνι!»
Στον κόσμο της Φραουλίτσας, όπως φάνηκε με το εγκληματικό περιστατικό στη Μανωλάδα, ζούνε και οι Έλληνες –καθώς και όλος ο δυτικός κόσμος, ας μην ιδιοποιούμαστε την υποκρισία.
Όλοι σοκαρίστηκαν και έσπευσαν να καταδικάσουν τους «δουλέμπορους του 21ου αιώνα». Όλα τα κόμματα, όλες οι εφημερίδες –ημεδαπές και αλλοδαπές, όλοι οι φραουλένιοι πολίτες που άξαφνα συνειδητοποίησαν ότι υπάρχουν κακοί άνθρωποι που εκμεταλλεύονται τον λαθροσυνάνθρωπο τους.
«Μποϋκοτάζ στις φράουλες του αίματος», φωνάζουν διαδικτυακά τα φραουλόπαιδα.
«Δε θα ξαναφάω ποτέ φράουλες με σαντιγί», διακηρύττει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Και αναρωτιέμαι: Είμαστε ηλίθιοι ή υποκριτές;
Ποιοι έχουν φτιάξει τα ρούχα και τα παπούτσια που φοράμε; Ο δισεκατομμυριούχος Ζάρας με τα χεράκια του ή χιλιάδες εξαθλιωμένοι εργάτες, εκεί μακριά στην Ασία;
Και τα «σκυλάδικα» παιχνίδια που αγοράζουμε στα παιδιά μας μήπως τα κατασκευάζουν χαρούμενοι εργαζόμενοι που δουλεύουν οκτάωρο και το απόγευμα πηγαίνουν στη μεζονέτα τους –στα προάστια του Χονγκ Κονγκ;
Τον υπολογιστή μας και το τόσο έξυπνο κινητό μας που τα έχουν συναρμολογήσει; Στην Ελβετία ή στο Λουξεμβούργο;
Και τα έπιπλα που αγοράζουμε γιατί είναι φτηνά; Επειδή οι Σουηδοί ρίχνουν το κόστος βάζοντας αλογίσιο κρέας στα κεφτεδάκια τους;
Ο καφές, τα πορτοκάλια Αργεντινής, ο βακαλάος Ειρηνικού είναι προϊόντα fair trade;
Ο πολιτισμός έχει κτιστεί πάνω στα σώματα σκλάβων. Αλλά οι σκλάβοι του σήμερα ζούνε πολύ μακριά για να μη μας χαλάνε τη φραουλένια μας διάθεση όταν αγοράζουμε το νέο ipad.
Και σαν τους καλοφαγάδες που ζητάνε από τον εστιάτορα να διώξει το ζητιάνο από την τζαμαρία του εστιατορίου, γιατί τον λυπούνται και δεν μπορούν να φάνε, έτσι κι εμείς δε θέλουμε να ξέρουμε για τους σκλάβους.
Ας πάνε στο Μπαγλαντές να πεθάνουν, γιατί πρέπει να εξοντώνονται στη Μανωλάδα;
Η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση μας, η οποία «καίγεται» για τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα, καταδικάζει αυτού του είδους τις αποτρόπαιες εκδηλώσεις βίας, απ’ όπου κι αν προέρχονται, αρκεί βεβαίως να μην προέρχονται από τον Ελληνικό Χρυσό και την Ελντοράντο.
Ο Γαργαντούας, βλέπετε, πρέπει όχι μόνο να τραφεί, αλλά και να προστατευτεί από τα φραουλόπαιδα. Έτσι ρίχνουν πρώτο θέμα σε όλα τα κανάλια και τις εφημερίδες τα γαργαντουάκια και τα σκυλιά τους.
Και για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού έθνους όλοι συμφωνούν.
Την ίδια στιγμή οι ξένες εφημερίδες «εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους», λες και στις ΗΠΑ οι Μεξικάνοι λαθρομετανάστες ζούνε το αμερικανικό όνειρο.
Λες και στην Ευρώπη η ελαστική εργασία, η μερική εργασία, η παράνομη εργασία, η κακοπληρωμένη εργασία και η ανεργία δεν είναι ο κανόνας.
Λες και οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ και οι χώρες του νυν μεσογειακού μπλοκ δεν μετατρέπονται σε στρατόπεδα εργασίας.
Λες και όλα αυτά δεν γίνονται για να τραφεί ο Γαργαντούας.
Δε θυμάμαι το τέλος του Γαργαντούα. Νομίζω –ή θέλω να πιστεύω- ότι πεθαίνει από το πολύ φαγητό. Ή μπορεί οι χωρικοί να σταματάνε να τον ταΐζουν και να πεθαίνει από ασιτία.
Σίγουρα πάντως, ο Γαργαντούας δε θα πάθει τίποτα αν δεν έχει να φάει φτηνές φράουλες -κι αυτό το ξέρει καλά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.
ΥΓ: Επειδή η ηλιθιότητα δεν είναι καθόλου σπάνια στις μέρες μας, θα πρέπει να κάνω τη διευκρίνιση ότι δεν αντιτίθεμαι στο μποϋκοτάζ.
Αν δεν έγινα σαφής με όσα έγραψα το λέω και με μια βιβλική φράση: Διυλίζουμε τις φράουλες και καταπίνουμε την κάμηλο.
Οι χωρικοί του φέρνουν ολόκληρα βόδια και γουρούνια, λαχανικά και φρούτα με το τσουβάλι, βαρέλια κρασί, τσουκάλια με φαΐ και ο Γαργαντούας τα καταβροχθίζει όλα, χωρίς ποτέ να χορταίνει.
Η Φραουλίτσα είναι η ηρωίδα ενός «κοριτσίστικου» κινούμενου σχεδίου. Είναι καλοκάγαθη και χαριτωμένη και ζει σε έναν γλυκό κόσμο φτιαγμένο από ζαχαρωτά. Τα μόνα προβλήματα που αντιμετωπίζει η γλυκιά Φραουλίτσα έχουν να κάνουν με τη μαρέγκα που δεν της πέτυχε ή με την τούρτα γενεθλίων του σκύλου της –«Ωχ, όχι! Μου τέλειωσε το παντεσπάνι!»
Στον κόσμο της Φραουλίτσας, όπως φάνηκε με το εγκληματικό περιστατικό στη Μανωλάδα, ζούνε και οι Έλληνες –καθώς και όλος ο δυτικός κόσμος, ας μην ιδιοποιούμαστε την υποκρισία.
Όλοι σοκαρίστηκαν και έσπευσαν να καταδικάσουν τους «δουλέμπορους του 21ου αιώνα». Όλα τα κόμματα, όλες οι εφημερίδες –ημεδαπές και αλλοδαπές, όλοι οι φραουλένιοι πολίτες που άξαφνα συνειδητοποίησαν ότι υπάρχουν κακοί άνθρωποι που εκμεταλλεύονται τον λαθροσυνάνθρωπο τους.
«Μποϋκοτάζ στις φράουλες του αίματος», φωνάζουν διαδικτυακά τα φραουλόπαιδα.
«Δε θα ξαναφάω ποτέ φράουλες με σαντιγί», διακηρύττει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Και αναρωτιέμαι: Είμαστε ηλίθιοι ή υποκριτές;
Ποιοι έχουν φτιάξει τα ρούχα και τα παπούτσια που φοράμε; Ο δισεκατομμυριούχος Ζάρας με τα χεράκια του ή χιλιάδες εξαθλιωμένοι εργάτες, εκεί μακριά στην Ασία;
Και τα «σκυλάδικα» παιχνίδια που αγοράζουμε στα παιδιά μας μήπως τα κατασκευάζουν χαρούμενοι εργαζόμενοι που δουλεύουν οκτάωρο και το απόγευμα πηγαίνουν στη μεζονέτα τους –στα προάστια του Χονγκ Κονγκ;
Τον υπολογιστή μας και το τόσο έξυπνο κινητό μας που τα έχουν συναρμολογήσει; Στην Ελβετία ή στο Λουξεμβούργο;
Και τα έπιπλα που αγοράζουμε γιατί είναι φτηνά; Επειδή οι Σουηδοί ρίχνουν το κόστος βάζοντας αλογίσιο κρέας στα κεφτεδάκια τους;
Ο καφές, τα πορτοκάλια Αργεντινής, ο βακαλάος Ειρηνικού είναι προϊόντα fair trade;
Ο πολιτισμός έχει κτιστεί πάνω στα σώματα σκλάβων. Αλλά οι σκλάβοι του σήμερα ζούνε πολύ μακριά για να μη μας χαλάνε τη φραουλένια μας διάθεση όταν αγοράζουμε το νέο ipad.
Και σαν τους καλοφαγάδες που ζητάνε από τον εστιάτορα να διώξει το ζητιάνο από την τζαμαρία του εστιατορίου, γιατί τον λυπούνται και δεν μπορούν να φάνε, έτσι κι εμείς δε θέλουμε να ξέρουμε για τους σκλάβους.
Ας πάνε στο Μπαγλαντές να πεθάνουν, γιατί πρέπει να εξοντώνονται στη Μανωλάδα;
Η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση μας, η οποία «καίγεται» για τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα, καταδικάζει αυτού του είδους τις αποτρόπαιες εκδηλώσεις βίας, απ’ όπου κι αν προέρχονται, αρκεί βεβαίως να μην προέρχονται από τον Ελληνικό Χρυσό και την Ελντοράντο.
Ο Γαργαντούας, βλέπετε, πρέπει όχι μόνο να τραφεί, αλλά και να προστατευτεί από τα φραουλόπαιδα. Έτσι ρίχνουν πρώτο θέμα σε όλα τα κανάλια και τις εφημερίδες τα γαργαντουάκια και τα σκυλιά τους.
Και για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού έθνους όλοι συμφωνούν.
Την ίδια στιγμή οι ξένες εφημερίδες «εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους», λες και στις ΗΠΑ οι Μεξικάνοι λαθρομετανάστες ζούνε το αμερικανικό όνειρο.
Λες και στην Ευρώπη η ελαστική εργασία, η μερική εργασία, η παράνομη εργασία, η κακοπληρωμένη εργασία και η ανεργία δεν είναι ο κανόνας.
Λες και οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ και οι χώρες του νυν μεσογειακού μπλοκ δεν μετατρέπονται σε στρατόπεδα εργασίας.
Λες και όλα αυτά δεν γίνονται για να τραφεί ο Γαργαντούας.
Δε θυμάμαι το τέλος του Γαργαντούα. Νομίζω –ή θέλω να πιστεύω- ότι πεθαίνει από το πολύ φαγητό. Ή μπορεί οι χωρικοί να σταματάνε να τον ταΐζουν και να πεθαίνει από ασιτία.
Σίγουρα πάντως, ο Γαργαντούας δε θα πάθει τίποτα αν δεν έχει να φάει φτηνές φράουλες -κι αυτό το ξέρει καλά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.
ΥΓ: Επειδή η ηλιθιότητα δεν είναι καθόλου σπάνια στις μέρες μας, θα πρέπει να κάνω τη διευκρίνιση ότι δεν αντιτίθεμαι στο μποϋκοτάζ.
Αν δεν έγινα σαφής με όσα έγραψα το λέω και με μια βιβλική φράση: Διυλίζουμε τις φράουλες και καταπίνουμε την κάμηλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου