Σκατά με φράουλες...

Kats-woman...

Εννοείται πως μποϊκοτάρουμε τις φράουλες της Μανωλάδας. Όμως δεν πρέπει να ανακαλύψουμε και άλλες ανάλογες περιπτώσεις, πριν απλωθεί η γάγγραινα; Και να μποϊκοτάρουμε την εκμετάλλευση και τη σκατίλα απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Και να ξεκινήσω από την εκστρατεία για τα ελληνικά προϊόντα που μας μπέρδεψε. Και γεμίζουν οι συσκευασίες με ελληνικές σημαιούλες και μόλις τις βλέπουμε αρπάζουμε το προϊόν με αγάπη και στοργή, σα να το έφτιαξαν τα χεράκια της μανούλας μας.

Έχουμε μάθει αν φτιάχτηκε κάτω από συνθήκες Μανωλάδας; Εμπιστευόμαστε τόσο πολύ την ελληνική εταιρία, που μας τονίζουν ότι πρέπει να προτιμήσουμε; Είμαστε σίγουροι ότι αυτή η ελληνική εταιρία δεν ξεζουμίζει τους εργαζόμενους; Είμαστε σίγουροι πως δεν απέλυσε τους μισούς, δεν επιβάλλει απλήρωτες υπερωρίες (αφού η παραγωγή το πιο πιθανό είναι να αυξήθηκε μετά την εκστρατεία για τα ελληνικά προϊόντα), δεν επέβαλε μεροκάματα πείνας, υπό την απειλή της απόλυσης;

Αυτή η ελληνική εταιρία είμαστε σίγουροι ότι δε συμμετέχει σε κάποιο καρτέλ που ανεβάζει τις τιμές των προϊόντων;

Έχουμε δει πόσο πιο ακριβά είναι τα προϊόντα των καλών ελληνικών εταιριών που στηρίζουμε με πάθος για το καλό της χώρας, σε σχέση με τα ξένα; Λες να είναι επειδή επιχορηγούνται οι ξένες εταιρίες από κάποιο κύκλωμα που στοχεύει στην καταστροφή της χώρας μας;

Σ’ αυτή τη βρόμικη εποχή, είναι καιρός να μάθουμε τι καταναλώνουμε. Και να μάθουμε να σιχαινόμαστε τα προϊόντα τα ποτισμένα με αίμα, ιδρώτα και εκμετάλλευση. Ήρθε ο καιρός να μη θεωρούμε πως μόνο οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους για την παραγωγή των σκατών που μας πουλάνε.

Ακόμα και στην ταπεινή μας χώρα, σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς, υπάρχουν άνθρωποι που εκμεταλλεύονται ανθρώπους με το χειρότερο τρόπο. Έχουμε εντοπίσει τις εταιρίες ρούχων που φτιάχνονται κάτω από άθλιες συνθήκες, αλλά ποιος μας λέει ότι τα περίφημα «ελληνικής ραφής» που όλοι πλέον αναζητούμε, δεν είναι φτιαγμένα από άμοιρους Μπαγκλαντεσιανούς που είναι χωμένοι επί 15 ώρες σε μπουντρούμια για ένα ξεροκόμματο;

Ακόμη κι οι άνθρωποι της τίμιας αγροτιάς μας, όπως είδαμε, μετατρέπονται σε δουλεμπόρους και πυροβολούν όσους τολμούν να απαιτούν αμοιβή για τη δουλειά τους. Πόσοι εργάζονται σ’ αυτή τη χώρα απλήρωτοι και δεν τολμούν να μιλήσουν;

Πόσες εταιρίες χρησιμοποιούν αυτό που λέμε κοινωνική ευθύνη, ένα κόλπο που ανακάλυψαν μεταξύ τους για να σκεπάζουν με λουλούδια τα σκατά τους; Πόσο πρέπει να στηρίζουμε αυτούς που δημιουργούν αυτήν την κατάσταση και πόσο συνένοχοι είμαστε όταν τη συντηρούμε;

Πόσο είμαστε σε θέση να καταλάβουμε ότι σε λίγο καιρό θα είμαστε εμείς στη θέση των μεταναστών που τους εκμεταλλεύονται; Και εννοείται ότι θα φταίμε εμείς και η ανοχή μας.

Μποϊκοτάζ και όχι μόνο. Και ξεσκέπασμα. Δεν ξέρω για τις φράουλες, αλλά παίρνω όρκο ότι σκατά δεν έχει μόνο στη Μανωλάδα. Έχει σε όλη την Ελλάδα. Στη Μανωλάδα μόλις τα ανακαλύψαμε.

Στις Μανωλάδες που υπάρχουν γύρω μας έχουμε χρέος να τα ανακαλύψουμε και να τα αποκαλύψουμε. Μποϊκοτάζ στην εκμετάλλευση και δημιουργία ενός καινούργιου κόσμου. Ανθρώπινου και τίμιου.

Γιατί –ακόμη κι αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει- μπορούμε.