Του Διονύση Ελευθεράτου, απο το Πριν...
Η «δικαιολόγηση» της βαρβαρότητας με «αριστερόστροφα» σοφίσματα – από τον Γ. Φίσερ μέχρι σήμερα
Στα νιάτα του ο Νίκος Μπίστης έπαιζε εξαιρετικό βόλεϊ. Σήμερα, ως πολιτικός βολεϊμπολίστας (έστω και απείρως μικρότερης αποτελεσματικότητας) κάνει τα μνημονιακά του «σερβίς» σημαδεύοντας συχνότατα την αριστερή πλευρά του αντίπαλου τερέν: Φαίνεται να πιστεύει (;) ότι εκεί θα καταστήσουν την «υποδοχή» της μπάλας άτσαλη, σπασμωδική, κάποιες περίεργες «ευαισθησίες». Γίνεται να «δικαιολογείς» μνημονιακά τερατουργήματα επικαλούμενος σκόρπιες αξίες και πολιτικούς στόχους της … Αριστεράς; Ασφαλώς!
Δύσμοιροι αριστεροί, προ ημερών σε τηλεοπτική εκπομπή ο Μπίστης εντόπισε τη μεγάλη ανακολουθία σας… Τόσο καιρό λέγατε πως την κρίση πρέπει να πληρώσει η οικονομική ολιγαρχία. Ε, όταν επιβλήθηκε στην Κύπρο το «κούρεμα» των καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ (για την ακρίβεια, άμεση αρπαγή του 37,5% , «πάγωμα» τουλάχιστον τριμηνιαίο του 22,5% και συνάρτηση των αναλήψεων που μπορούν να γίνουν από το υπόλοιπο 40% με τις μελλοντικές επιδόσεις της τράπεζας), πάλι αρχίσατε τις διαμαρτυρίες! Ξεσκεπαστήκατε…
Είδατε τι πάθαμε, εμείς οι αριστεροί; Λίμπκνεχτ έγινε ο Σόιμπλε, η Μέρκελ βγήκε Ρόζα, μα εμείς, ξανά, όλο «άρνηση», μαγκιές, φωνές και πόζα… Ας το παραδεχθούμε: Είμαστε κάτι ανάμεσα στον «Αταίριαστο» του Κόπολα και «της γειτονιάς μας τον τρελό» (του Κώστα Χατζή) που «όλα ανάποδα τα βλέπει μεσ’ του μυαλού του τον καθρέφτη». Ανέκαθεν απεχθανόμασταν τους τραπεζικούς -φορολογικούς «παραδείσους», ορισμένοι εκ των οποίων, όπως ο αλήστου μνήμης θαυματουργός ιρλανδικός «κέλτικος τίγρης» ήταν επί δεκαετίες παραδείγματα προς μίμηση στα στόματα και τα γραπτά κάθε συνιστώσας του νεοφιλελευθερισμού. Τώρα όμως που διεξάγεται το ματς (δεν το λες και ντέρμπι) Βερολίνο – κυπριακός «καπιταλισμός καζίνο», αντί να χαιρετήσουμε τους νέους συναγωνιστές του νέου Ράιχ υψώνοντας την αριστερή μας γροθιά, πάλι φωνάζουμε.
Αδυνατούμε, οι ανόητοι, να αντιληφθούμε ότι ένας τραπεζικός «παράδεισος» μπορεί να αντικατασταθεί μόνο από μια κοινωνική κόλαση: Προβλεπόμενη πτώση του κυπριακού ΑΕΠ κατά 13% (!) σε ένα έτος, απαρχή μισθολογικών περικοπών, αύξηση του ΦΠΑ, άλματα των τιμολογίων των δημοσίων υπηρεσιών από 17% και πάνω – κι όλα αυτά μόνο για αρχή. Από τι ακριβώς πάσχουμε γιατρέ μου; Γιατί βλέπουμε μια άγρια κεφαλαιοκρατική «δημιουργική καταστροφή», εκεί που οι Μπίστηδες διαπιστώνουν αριστερή στροφή; Μας έχει κυριεύσει τόσος «αντι-ευρωπαϊσμός», ώστε δεν ανεχόμαστε να είναι το Βερολίνο η κοιτίδα της επανάστασης εναντίον του παρασιτικού καπιταλισμού; Είμαστε τόσο ξεροκέφαλοι, ώστε βλέπουμε (και) στα της Κύπρου την ενσάρκωση της «γερμανικής Ευρώπης», αντί να κατανοήσουμε πόσο αρμονικά μπορεί να συνυπάρξει η «προτεσταντική ηθική» με τη σοσιαλιστική προοπτική; Θα καταδεχτεί άραγε να ασχοληθεί με τη σοβαρή περίπτωσή μας και να μας απαντήσει το πεφωτισμένο κεντροαριστερό δίδυμο «Μπέ- Μπι»; Μπένι και Μπίστης, φυσικά.
Σύμφωνοι, το κυπριακό bail-in σμπαραλιάζει μεταξύ άλλων επιχειρήσεις και ασφαλιστικά ταμεία, αλλά πώς στην ευχή θα ανατραπεί η οικονομική ολιγαρχία; Χωρίς θυσίες και παράπλευρες απώλειες; Αχάριστε, κοντόφθαλμε κύπριε εργαζόμενε, θα κλαψουρίζεις επειδή εξανεμίζονται τα κονδύλια μισθοδοσίας την ώρα που επίκειται η κατάρρευση του αρρωστημένου οικονομικού μοντέλου της χώρας σου – άμεσα, δίχως …ρεφορμιστικές καθυστερήσεις, «στάδια» κι όλα τα συναφή, για τα οποία κοτζάμ ΚΚΕ έγινε «μαλλιά -κουβάρια»; Εδώ σου κλείνουν ραντεβού με την «αντικαπιταλιστική» ιστορία κι εσένα σε πιάνει υστερία για το αν θα πληρωθείς την επόμενη εβδομάδα; Τέτοια έλλειψη ταξικής ωριμότητας;
«Παράπλευρες απώλειες», είπαμε; Ευκαιρία να θυμηθούμε ότι «φοριέται» και στον κανονικό πόλεμο (όχι μόνο τον κοινωνικό -οικονομικό) η τακτική του τύπου «δανειζόμαστε κάτι ξεκάρφωτο από την Αριστερά για να υμνήσουμε τη βαρβαρότητα». Το 1999, «δικαιολογώντας» τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, ο γερμανός υπουργός Εξωτερικών Γιόσκα Φίσερ είπε μεταξύ άλλων ότι θα όφειλαν να χαρούν οι μαρξιστές, διότι οραματίζονται την κατάργηση κρατών και συνόρων! Ναι, τόση τεχνητή ηλιθιότητα κατευοδώνει «έξυπνες βόμβες»…
Θα μπορούσαμε ίσως να αφιερώσουμε στους εγχώριους Γιόσκα Φίσερ με πολιτικά το στίχο του Σαββόπουλου «παίρνεις την αλήθεια μου και μου την κάνεις λιώμα», αλλά θα επρόκειτο για άσκοπη δραματοποίηση. Η τακτική «κάνε τη μπάλα να Μπισ-τάει στο αριστερό μέρος του αντίπαλου τερέν» καταντά μάλλον διασκεδαστική: Η μπάλα συνήθως βρίσκει «φιλέ» ή πάει στο Γάμο του Καραγκιόζη. Τα αποτελεσματικότερα καθεστωτικά όπλα είναι όσα αναπαράγουν το φόβο, όχι φθηνά «αριστερόστροφα» σοφίσματα που θα μπορούσαν να φθάσουν ….αλήθεια, μέχρι πού; Δεν έχουμε παρά να φανταστούμε…
Αν όντως πιστεύουμε πως κάποτε θα πρέπει να εκλείψει η διάκριση πνευματικής -χειρονακτικής εργασίας, αύριο κιόλας να ζητήσουμε πλήρη κατάργηση του επιδόματος βαρέων και ανθυγιεινών, στην Ελλάδα. Δεν είναι μαρξιστικό όραμά μας η απονέκρωση του κράτους; Ε, ας κάνουμε τώρα την αρχή αξιώνοντας ταχύτερη διάλυση των δημόσιων κοινωνικών υπηρεσιών, «πακέτο» με την άμεση απόλυση καμιάς εκατοστής χιλιάδας υπαλλήλων- επ’ αυτού είναι ενδιαφέρον το άρθρο του …κομαντάντε Τάκη Μίχα με τίτλο «Μαρξ και Δημόσιοι Υπάλληλοι» ( «Πρόταγκον», 22/11/2011). Κι αν θυμηθούμε εκείνο το «στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του», τότε με σοσιαλιστική απλοχεριά θα αξιώσουμε να αυξηθεί η ροή χρήματος προς τις ιδιωτικές τράπεζες.
Ας παροτρύνουμε λοιπόν τον Μπίστη: Νικόλα – Νικόλα, υιοθέτησέ τα όλα (τα παραπάνω) και κάνε ένα καλό «σερβίς», ξεσκέπασέ μας, να χαρείς! Το γέλιο είναι πολύτιμο, ιδίως σε τέτοιους καιρούς.
Στα νιάτα του ο Νίκος Μπίστης έπαιζε εξαιρετικό βόλεϊ. Σήμερα, ως πολιτικός βολεϊμπολίστας (έστω και απείρως μικρότερης αποτελεσματικότητας) κάνει τα μνημονιακά του «σερβίς» σημαδεύοντας συχνότατα την αριστερή πλευρά του αντίπαλου τερέν: Φαίνεται να πιστεύει (;) ότι εκεί θα καταστήσουν την «υποδοχή» της μπάλας άτσαλη, σπασμωδική, κάποιες περίεργες «ευαισθησίες». Γίνεται να «δικαιολογείς» μνημονιακά τερατουργήματα επικαλούμενος σκόρπιες αξίες και πολιτικούς στόχους της … Αριστεράς; Ασφαλώς!
Δύσμοιροι αριστεροί, προ ημερών σε τηλεοπτική εκπομπή ο Μπίστης εντόπισε τη μεγάλη ανακολουθία σας… Τόσο καιρό λέγατε πως την κρίση πρέπει να πληρώσει η οικονομική ολιγαρχία. Ε, όταν επιβλήθηκε στην Κύπρο το «κούρεμα» των καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ (για την ακρίβεια, άμεση αρπαγή του 37,5% , «πάγωμα» τουλάχιστον τριμηνιαίο του 22,5% και συνάρτηση των αναλήψεων που μπορούν να γίνουν από το υπόλοιπο 40% με τις μελλοντικές επιδόσεις της τράπεζας), πάλι αρχίσατε τις διαμαρτυρίες! Ξεσκεπαστήκατε…
Είδατε τι πάθαμε, εμείς οι αριστεροί; Λίμπκνεχτ έγινε ο Σόιμπλε, η Μέρκελ βγήκε Ρόζα, μα εμείς, ξανά, όλο «άρνηση», μαγκιές, φωνές και πόζα… Ας το παραδεχθούμε: Είμαστε κάτι ανάμεσα στον «Αταίριαστο» του Κόπολα και «της γειτονιάς μας τον τρελό» (του Κώστα Χατζή) που «όλα ανάποδα τα βλέπει μεσ’ του μυαλού του τον καθρέφτη». Ανέκαθεν απεχθανόμασταν τους τραπεζικούς -φορολογικούς «παραδείσους», ορισμένοι εκ των οποίων, όπως ο αλήστου μνήμης θαυματουργός ιρλανδικός «κέλτικος τίγρης» ήταν επί δεκαετίες παραδείγματα προς μίμηση στα στόματα και τα γραπτά κάθε συνιστώσας του νεοφιλελευθερισμού. Τώρα όμως που διεξάγεται το ματς (δεν το λες και ντέρμπι) Βερολίνο – κυπριακός «καπιταλισμός καζίνο», αντί να χαιρετήσουμε τους νέους συναγωνιστές του νέου Ράιχ υψώνοντας την αριστερή μας γροθιά, πάλι φωνάζουμε.
Αδυνατούμε, οι ανόητοι, να αντιληφθούμε ότι ένας τραπεζικός «παράδεισος» μπορεί να αντικατασταθεί μόνο από μια κοινωνική κόλαση: Προβλεπόμενη πτώση του κυπριακού ΑΕΠ κατά 13% (!) σε ένα έτος, απαρχή μισθολογικών περικοπών, αύξηση του ΦΠΑ, άλματα των τιμολογίων των δημοσίων υπηρεσιών από 17% και πάνω – κι όλα αυτά μόνο για αρχή. Από τι ακριβώς πάσχουμε γιατρέ μου; Γιατί βλέπουμε μια άγρια κεφαλαιοκρατική «δημιουργική καταστροφή», εκεί που οι Μπίστηδες διαπιστώνουν αριστερή στροφή; Μας έχει κυριεύσει τόσος «αντι-ευρωπαϊσμός», ώστε δεν ανεχόμαστε να είναι το Βερολίνο η κοιτίδα της επανάστασης εναντίον του παρασιτικού καπιταλισμού; Είμαστε τόσο ξεροκέφαλοι, ώστε βλέπουμε (και) στα της Κύπρου την ενσάρκωση της «γερμανικής Ευρώπης», αντί να κατανοήσουμε πόσο αρμονικά μπορεί να συνυπάρξει η «προτεσταντική ηθική» με τη σοσιαλιστική προοπτική; Θα καταδεχτεί άραγε να ασχοληθεί με τη σοβαρή περίπτωσή μας και να μας απαντήσει το πεφωτισμένο κεντροαριστερό δίδυμο «Μπέ- Μπι»; Μπένι και Μπίστης, φυσικά.
Σύμφωνοι, το κυπριακό bail-in σμπαραλιάζει μεταξύ άλλων επιχειρήσεις και ασφαλιστικά ταμεία, αλλά πώς στην ευχή θα ανατραπεί η οικονομική ολιγαρχία; Χωρίς θυσίες και παράπλευρες απώλειες; Αχάριστε, κοντόφθαλμε κύπριε εργαζόμενε, θα κλαψουρίζεις επειδή εξανεμίζονται τα κονδύλια μισθοδοσίας την ώρα που επίκειται η κατάρρευση του αρρωστημένου οικονομικού μοντέλου της χώρας σου – άμεσα, δίχως …ρεφορμιστικές καθυστερήσεις, «στάδια» κι όλα τα συναφή, για τα οποία κοτζάμ ΚΚΕ έγινε «μαλλιά -κουβάρια»; Εδώ σου κλείνουν ραντεβού με την «αντικαπιταλιστική» ιστορία κι εσένα σε πιάνει υστερία για το αν θα πληρωθείς την επόμενη εβδομάδα; Τέτοια έλλειψη ταξικής ωριμότητας;
«Παράπλευρες απώλειες», είπαμε; Ευκαιρία να θυμηθούμε ότι «φοριέται» και στον κανονικό πόλεμο (όχι μόνο τον κοινωνικό -οικονομικό) η τακτική του τύπου «δανειζόμαστε κάτι ξεκάρφωτο από την Αριστερά για να υμνήσουμε τη βαρβαρότητα». Το 1999, «δικαιολογώντας» τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, ο γερμανός υπουργός Εξωτερικών Γιόσκα Φίσερ είπε μεταξύ άλλων ότι θα όφειλαν να χαρούν οι μαρξιστές, διότι οραματίζονται την κατάργηση κρατών και συνόρων! Ναι, τόση τεχνητή ηλιθιότητα κατευοδώνει «έξυπνες βόμβες»…
Θα μπορούσαμε ίσως να αφιερώσουμε στους εγχώριους Γιόσκα Φίσερ με πολιτικά το στίχο του Σαββόπουλου «παίρνεις την αλήθεια μου και μου την κάνεις λιώμα», αλλά θα επρόκειτο για άσκοπη δραματοποίηση. Η τακτική «κάνε τη μπάλα να Μπισ-τάει στο αριστερό μέρος του αντίπαλου τερέν» καταντά μάλλον διασκεδαστική: Η μπάλα συνήθως βρίσκει «φιλέ» ή πάει στο Γάμο του Καραγκιόζη. Τα αποτελεσματικότερα καθεστωτικά όπλα είναι όσα αναπαράγουν το φόβο, όχι φθηνά «αριστερόστροφα» σοφίσματα που θα μπορούσαν να φθάσουν ….αλήθεια, μέχρι πού; Δεν έχουμε παρά να φανταστούμε…
Αν όντως πιστεύουμε πως κάποτε θα πρέπει να εκλείψει η διάκριση πνευματικής -χειρονακτικής εργασίας, αύριο κιόλας να ζητήσουμε πλήρη κατάργηση του επιδόματος βαρέων και ανθυγιεινών, στην Ελλάδα. Δεν είναι μαρξιστικό όραμά μας η απονέκρωση του κράτους; Ε, ας κάνουμε τώρα την αρχή αξιώνοντας ταχύτερη διάλυση των δημόσιων κοινωνικών υπηρεσιών, «πακέτο» με την άμεση απόλυση καμιάς εκατοστής χιλιάδας υπαλλήλων- επ’ αυτού είναι ενδιαφέρον το άρθρο του …κομαντάντε Τάκη Μίχα με τίτλο «Μαρξ και Δημόσιοι Υπάλληλοι» ( «Πρόταγκον», 22/11/2011). Κι αν θυμηθούμε εκείνο το «στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του», τότε με σοσιαλιστική απλοχεριά θα αξιώσουμε να αυξηθεί η ροή χρήματος προς τις ιδιωτικές τράπεζες.
Ας παροτρύνουμε λοιπόν τον Μπίστη: Νικόλα – Νικόλα, υιοθέτησέ τα όλα (τα παραπάνω) και κάνε ένα καλό «σερβίς», ξεσκέπασέ μας, να χαρείς! Το γέλιο είναι πολύτιμο, ιδίως σε τέτοιους καιρούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου