Το μέρος μετά το μνημόνιο....

Του Θ. Μαρουλιάδη, απο το AlterThess...

Το πρώτο. Η συζήτηση που άνοιξε, με αφορμή το γελοίο τον Τράγκα, περί κατοχής και αντιαποικιακού αγώνα, είναι παντελώς άσχετη με την πραγματικότητα που ζούμε. Προφανώς ούτε το κίνημα των Αντιστάσεων ούτε η πολιτική Αριστερά μπορούν να μιλούν για τη μπότα των γερμανών κατακτητών και για το πόσο πουλημένο είναι το τρίο στούτζες της συγκυβέρνησης στους ξένους. Από την άλλη, όσοι και όσες αντιμετωπίζουν το θέμα με κάποια άνεση, λέγοντας πως ο κόσμος περιμένει από την πολιτική Αριστερά μία καλύτερη ειρήνη και όχι να μετατρέψει την ιστορία σε ένα Κούγκι, καλά θα κάνουν να μπουν και σε κανένα λεωφορείο και να ακούσουν τι συζητάει ο κόσμος. Καλά είναι τα πανεπιστημιακά συγγράμματα και το τι λέει ο μπήξε και ο δείξε, αλλά η οργή και η αγάπη των πολλών καλών ανθρώπων δεν φαίνεται καλά από τους ακαδημαϊκούς πύργους. Και στην τελική, στη Βορειανατολική Χαλκιδική Καναδοελληνική κατοχή έχουν. Έτσι; Έτσι. Και καρντάση μην το κουράζεις, ότι υπάρχει εκεί έξω υπάρχει και το πως λέγεται μικρή σημασία έχει. Σημασία έχει να αλλάξει και προφανώς για να γίνει αυτό θα πρέπει να βρεθούν οι τρόποι ώστε οι πολλοί καλοί άνθρωποι να σταματήσουν να πιάνονται μαλάκες από τη διαπλοκή των ελίτ.

Το δεύτερο. Το τρίο στούτζες έχει ένα σχετικά συγκεκριμένο σχέδιο μέχρι το φθινόπωρο. Λέγοντας «ναι» σε ότι ζητάει η τρόικα προσπαθεί να σπρώξει το 4^ο μνημόνιο, μάλλον καλύτερα τη συζήτηση για το 4^ο μνημόνιο, στον Ιούνιο. Ξέρεις τα μπάνια του λαού και άλλες παπαριές, ώστε να βγει το καλοκαιράκι χωρίς να χρειαστεί κάτι να πάει για ψήφιση στη Βουλή. Ελπίζουν να τη βγάλουν καθαρή έως τότε, πουλώντας το παλιό παραμύθι για το πόσο σκάρτοι άνθρωποι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και για τ’ ότι δεν δουλεύει τίποτα στη δημόσια διοίκηση. Προσπαθούν να κερδίζουν χρόνο, γιατί ξέρουν ότι ο χρόνος τους τελειώνει. Ναι καρντάση, όπως και να πάνε τα πράγματα δεν θα μπορέσουν, δεν θα προλάβουν, να κάνουν τα νεοφιλελεύθερα όργια που έχουν στα σχέδια τους. Σε γενικές γραμμές ότι έκαναν – έκαναν. Θα με πεις πως κατέστρεψαν τα πάντα, πως αφήνουν πίσω τους καμένη γη. Πράγματι, αλλά θα σε πω πως αφήνουν πίσω τους πάρα πολύ κόσμο που περιμένει σαν τσιγάρο αναμμένο τη μεγάλη πολιτική Ανατροπή, το κοριτσάκι μας που έχει μπει στον ένατο μήνα. Αφήνουν πίσω τους πάρα πολύ κόσμο που είναι έτοιμος να πει «πάμε» αν τον ρωτήσεις «πάμε;». Και αυτό είναι καλό καρντάση, πολύ καλό και, εγώ λέω, αληθινό.

Το τρίτο. Ο κάθε ένας και η κάθε μια έχει μία δική του/της ιστορία για το πώς θα είναι – για το πώς είναι – το μέρος μετά το μνημόνιο. Άλλοι θέλουν να γίνουμε μία «κανονική» ευρωπαϊκή χώρα, με μία δημοκρατία των θεσμών, με ανοχή στο διαφορετικό και με μηχανισμούς/δίχτυα που θα προστατεύουν το βιοτικό επίπεδο των από τα κάτω. Άλλοι, ακούν τέτοια πράγματα και φρίττουν, γιατί θέλουν πάνω να μην βρίσκεται κανένας και ότι υπάρχει κάτω από τον ήλιο να ανήκει σε όλους. Και πάει λέγοντας… Νομίζω όμως πως μπορούμε όλοι, μαμάδες και μπαμπάδες του παιδιού που έρχεται, να συμφωνήσουμε ότι στο μέρος μετά το μνημόνιο η ζωή θα έχει γεύση από γιορτή και όχι από σκατά όπως σήμερα. Κι αν θέλεις την άποψη μου, που μπορεί βέβαια να είναι και μία μπαρούφα, στο μέρος μετά το μνημόνιο θα χωρέσουν πολλά και διαφορετικά πράγματα. Θα έχει μέρες με ήλιο στο πάρκο και μέρες με μούχλα στο σπίτι με τραβηγμένες τις κουρτίνες. Θα έχει ζευγάρια που θα κοιτάζονται στα μάτια και θα πιστεύουν ότι θα κρατήσει για πάντα, αλλά και ραγισμένες καρδιές. Θα έχει βράδια που δεν θα σε παίρνει ο ύπνος από την προσμονή για το ξημέρωμα, αλλά και πρωινά που δεν θα θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι. Θα έχει βράδια Σαββάτου. αλλά και πρωινά Δευτέρας. Αλλά όπως και να είναι τα πράγματα, το μέρος μετά το μνημόνιο θα είναι ένα μέρος που θα κάνει περήφανους τους πολλούς καλούς ανθρώπους, θα είναι ένα καλό μέρος για να μεγαλώσει το κοριτσάκι μας, η Ανατροπή.

Υ.Γ. Εγώ πάντως ακόμα μισώ την Μάργκαρετ Θάτσερ.