Τα τρία κείμενα που ακολουθούν δημοσιεύτηκαν στο Πριν, το πρώτο ακριβώς πριν από 14 χρόνια. Η χθεσινή δολοφονική επίθεση κατά των εργατών της φράουλας δεν τα καθιστά επίκαιρα -επίκαιρα, δυστυχώς, τα καθιστά η τριτοκοσμικού τύπου μοντέρνα εκμετάλλευση της εργασίας πάνω στην οποία στηρίζονται τα «αναπτυξιακά» οράματα της κυβέρνησης.
«Σε λίγο χρόνο», είπε τη Δευτέρα ο Αντ. Σαμαράς με αφορμή την επίτευξη συμφωνία με την τρόικα για τη νέα δόση, «η Ελλάδα δεν θα εξαρτάται πια από τα Μνημόνια. Αλλά θα είναι μια Ελλάδα αναπτυξιακή, μια Ελλάδα ανταγωνιστική, μια Ελλάδα εξωστρεφής. Μια Ελλάδα δηλαδή ισχυρή!» Οι εξαγωγικές επιχειρήσεις φράουλας της Ηλείας είναι πράγματι «ανταπτυξιακές, ανταγωνιστικές, εξωστρεφείς». Μόνο που η ισχυρή Ελλάδα την οποία υπόσχονται προϋποθέτει την εκμηδένιση, τον εξευτελισμό της ανθρώπινης εργασίας. Και φυσικά τη βρώμικη δουλειά δεν την κάνουν οι ίδιοι οι επιχειρηματίες αλλά οι μπράβοι τους, οι επιστάτες.
Στην πολυσυζητημένη εκπομπή του Γ. Τράγκα με τους τέσσερις χρυσαυγίτες, ένας από αυτούς (νομίζω ο Αρτέμης Ματθαιόπουλος) είπε ότι «όποιος έρχεται στην Ελλάδα παράνομα θα φεύγει παράνομα» (με υπόδειξη του παρουσιαστή το διόρθωσε σε «θα φεύγει νόμιμα»). Όμως η ζωή σκαρώνει μακάβριες φάρσες. Οι εργάτες γης, που ήρθαν στην Ελλάδα νόμιμα, απειλούνται ή κινδυνεύουν να φύγουν από τον μάταιο τούτο κόσμο όσο πιο παράνομα γίνεται: γαζωμένοι από σκάγια ή σφαίρες.
Νέα Μανωλάδα: φράουλες και αίμα (18.4.1999)
Η πρώτη απεργία ξένων εργατών στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκε στη Νέα Μανωλάδα της Ηλείας. Οι Αλβανοί που εργάζονται στη συγκομιδή της φράουλας, με μεροκάματο 4.500 δρχ., κατέβηκαν σε απεργία ζητώντας αύξηση 1.500 δρχ.
Ωστόσο, οι εργάτες άλλων χωρών (από τη Βουλγαρία, την Ινδία, το Μπαγκλαντές) δεν τους ακολούθησαν κι έγιναν απεργοσπάστες. Έτσι, ορισμένοι Αλβανοί, φορώντας κουκούλες, επιτέθηκαν νύχτα στα παραπήγματα όπου μένουν 25 Μπαγκλαντεσιανοί. Πυροβολώντας όπου λάχει,τραυμάτισαν καμιά δεκαριά Ασιάτες, εκφοβίζοντάς τους ώστε να πάρουν μέρος στην απεργία.
Το Κόσοβο είναι εδώ, λένε οι κάτοικοι του χωριού. Ο κοινωνικός πόλεμος προηγείται του θερμού πολέμου –και η μικρή Νέα Μανωλάδα είναι κυριολεκτικά ένα παγκόσμιο χωριό, όπου υφαίνεται ένα εξαιρετικά περίπλοκο δίχτυ εκμετάλλευσης.
Στη Θεσσαλία, την Ηλεία, την Κρήτη βλέπει κανείς καταμεσίς του κάμπου βίλες χολιγουντιανού ή αλπικού ρυθμού. Όλη αυτή η εφήμερη και φανταχτερή ευημερία των ακριβών ΙΧ, των κινητών, των παιδιών που σπουδάζουν στην Αγγλία και του τζόγου στο χρηματιστήριο τρέφεται από τα φτηνά μεροκάματα των ξένων εργατών, τα έσοδα από τις χασισοφυτείες, τα κυκλώματα της μαστροπείας. Πάντα με την προστασία κάποιων νονών που έχουν τις άκρες τους με την εξουσία και κάνουν κουμάντο. Ωστόσο, αυτοί οι λίγοι νεο-εύποροι, που φαίνεται να δίνουν τον τόνο στην κουλτούρα και το τοπίο της επαρχίας, έχουν συνένοχο ένα ευρύτατα στρώμα Ελλήνων, που παίρνουν στη δούλεψή τους αλλοδαπούς χωρίς να νιώθουν και να είναι στυγνοί εκμεταλλευτές. Πολλοί είναι αυτοί που προσέχουν «τον δικό τους Αλβανό», όπως ο Σίντλερ πρόσεχε τους «δικούς του Εβραίους».
Αυτό όμως δεν αλλάζει τη φύση της εκμετάλλευσης της φτηνής ξένης εργατικής δύναμης, που είναι η βάση της άγραφης συμμαχίας του μεγάλου κεφαλαίου με τα μεσαία στρώματα.
Γεωργιανές ξεσκατώνουν μικροσυνταξιούχους γέροντες, Ουκρανέζες φυλάνε παιδια ταλαίπωρων (και συχνά χαμηλόμισθων) εργαζόμενων μητέρων, Πολωνοί δουλεύουν για προοδευτικούς εργολάβους. Οι φράουλες στάζουν αίμα και ο πόλεμος είναι πάντα εδώ: από το Μπέρκλεϊ έως το Κόσοβο και τη Νέα Μανωλάδα.
Δυνατά και ελληνικά! (21.6. 2009)
«Καζάνι που βράζει ο Άγιος Παντελεήμονας», έλεγαν εδώ και μέρες τα κανάλια, όμως η έκρηξη του μίσους και της ντροπής δεν έγινε στην Αθήνα, αλλά λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα δυτικότερα, στην καρδιά της ελληνικής φραουλοπαραγωγής, στη Νέα Μανωλάδα.
Το προχθεσινό πρωτοσέλιδο της εφημερίδας του Πύργου Πατρίς δεν ήταν για τα λαμπερά εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης, αλλά για την αναβίωση της αμερικανικής Άγριας Δύσης στην πελοποννησιακή Δύση. Δύο αγροτοκτηνοτρόφοι συνέλαβαν δύο αλλοδαπούς από το Μπαγκλαντές με την υποψία ότι τους είχαν κλέψει τρία αρνιά. Τους κακοποίησαν, τους έδεσαν με ένα σχοινί πίσω από μια μοτοσικλέτα και τους έσυραν όπως ο Αχιλλέας τον Έκτορα για μερικές εκατοντάδες μέτρα στο κέντρο της κωμόπολης. Γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων ημών προγόνων! Δυνατά, βάρβαρα και ελληνικά.
Μέχρι και τη δεκαετία του ’20 η ζωοκλοπή ήταν η μάστιγα της ελληνικής υπαίθρου, όμως ακόμα και στα πιο σκληρά χρόνια δεν είχε αναφερθεί τέτοια περίπτωση κτηνώδους αυτοδικίας σε βάρος των ζωοκλεφτών ή μάλλον των «υπόπτων» για ζωοκλοπή, αφού μέχρι στιγμής ΔΕΝ έχει αποδειχτεί ότι οι δύο αλλοδαποί έκλεψαν τα αρνιά. Το περιστατικό αυτό ίσως να μην είχε συμβεί αν δεν ζούσαμε μέρες μετεκλογικού αντι-λαθρομεταναστευτικού αμόκ (και δημαγωγίας), αν κάποιοι παράγοντες του δημόσιου βίου δεν έδιναν το πράσινο φως για να ανοίξουν οι κρουνοί του ρατσισμού.
Αξίζει έπαινος στην τοπική εφημερίδα που αντέδρασε με ταχύτητα κι ευαισθησία και είναι κρίμα που πολλοί αναπαράγουν την είδηση αποσιωπώντας την πηγή της. Μαχητικότητα και ευαισθησία έχει δείξει και η Αυγή, μια άλλη ιστορική εφημερίδα του Πύργου που έχει κάνει ρεπορτάζ σε ζόρικες περιοχές και συνθήκες. Όχι παντού και πάντα, αλλλά συχνά ο επαρχιακός Τύπος βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα, όχι μόνο για τα τοπικά προβλήματα, αλλά και για τη δημοκρατία και τα δικαιώματα Ελλήνων και ξένων, ενώ δεκάδες «μη επώνυμοι» δημοσιογράφοι γίνονται οι Άγνωστοι Στρατιώτες στον ακήρυχτο κοινωνικό πόλεμο. Ανάμεσά τους και η Αγγελική Χατζηδημητρίου, η 42χρονη δημοσιογράφος από τη Χίο, μητέρα δύο παιδιών, που το 2006, όταν έκανε ρεπορτάζ έξω από το εργοστάσιο της ΔΕΗ στο νησί, παρεμποδίστηκε βίαια από έναν φύλακα και σήμερα είναι τετραπληγική...
Από τη «σουβλακερί» στη «μανωλαδερί» (18.3.2012)
Mια από τις νέες λέξεις που χρησιμοποιούνται συχνά στον καθημερινό δημόσιο λόγο είναι η «κινεζοποίηση». Έτσι χαρακτηρίζεται η τάση εξομοίωσης των μισθών στην Ελλάδα με τους αντίστοιχους της Κίνας. Θα μπορούσαμε να πούμε «βαλκανοποίηση» και να εννοούμε το ίδιο πράγμα, αλλά ο όρος αυτός συνήθως έχει γεωπολιτική σημασία. Ο όρος «κινεζοποίηση» (chinafication) εμφανίζεται και στην αμερικανική πολιτική φιλολογία, όμως εδώ το περιεχόμενό του δεν είναι μόνο μισθολογικό, αλλά παραπέμπει στη συρρίκνωση της δημοκρατίας, στην αδιαφάνεια και στον αυταρχισμό α λα κινεζικά. «Chinoiserie, χρυσέ μου» (σινουαζερί), θα έλεγε η Μαντάμ Σουσού, καθώς η λέξη αυτή περιγράφει ένα αρκετά παλιό διακοσμητικό στιλ που μιμείται κινέζικα μοτίβα και τεχνοτροπίες.
Η κατοχύρωση των νέων κατώτατων μισθών και ημερομισθίων, που επισημοποιήθηκε αυτή την εβδομάδα, είναι ένα τεράστιο άλμα στην πορεία της χώρας προς την κινεζοποίηση, την εξαθλίωση, τον εξευτελισμό της εργασίας. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για «μανωλαδοποίηση», καθώς πορευόμαστε για εργασιακές σχέσεις α λα Μανωλάδα.
Ας θυμηθούμε ότι πριν τέσσερα χρόνια πραγματοποιήθηκε στη Μανωλάδα της Ηλείας η πρώτη απεργία των αλλοδαπών εργατών που εργάζονταν στις φυτείες της φράουλας, τα «τοξικά φραουλοχώραφα» όπου φυτρώνει ο λεγόμενος κόκκινος χρυσός. Τότε το μεροκάματο ήταν 22-23 ευρώ και το αίτημα των απεργών ήταν η αύξησή του στα 30. Τελικά, οι εργοδότες συμφώνησαν προφορικά στο ημερομίσθιο των 25-26 ευρώ, το οποίο μοιάζει αστρονομικό σε σύγκριση με ό,τι ισχύει στην Ελλάδα του 2012.
Σήμερα η κυβέρνηση μας οδηγεί πέρα από τη Μανωλάδα, αφού το κατώτατο μικτό ημερομίσθιο διαμορφώνεται στα 22,83 και στα 26,18 ευρώ (για τους γέρους άνω των 25 ετών), δηλαδή καθαρό είναι κάτω των 20 ή των 25 ευρώ, πολύ χαμηλότερο από ό,τι έπαιρναν προ κρίσης οι Πακιστανοί, οι Μπανγκλαντεσιανοί και οι βούλγαροι Ρομ της εύφορης ηλειακής πεδιάδας. Οι μετανάστες δεν έγιναν αδέλφια μας, αλλά εμείς γίναμε εν μισθώ αδελφοί τους.
Η μανωλαδοποίηση, λοιπόν, είναι εδώ. Η πορεία προς την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή προς τη διάσωση και την κερδοφορία των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου, πατά επί ζωντανών πτωμάτων. «Μanoladerie, μανωλαδερί, γίναμε», θα έλεγε και η Μαντάμ Σουσού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου