Του Δημοσθένη Παπαδάτου - Αναγνωστόπουλου, απο την Αυγη...
Στις φυλακές και τα κρατητήρια μεταναστών χθες, και στην Ιερισσό σήμερα, γράφεται ένα ακόμα κεφάλαιο στην ογκώδη, πλέον, Μαύρη Βίβλο του υπουργείου Προ.Πο. Καθώς δε η μεταμεσονύχτια λειτουργία της αστυνομίας συστηματοποιείται (θυμίζω τις εφόδους σε Χαλυβουργία, αμαξοστάσια και, πιο πρόσφατα, την Επιχείρηση «Θέτις»), οι διαφορές μεταξύ «αυτονομημένου» και κατ’ εντολήν ολοκληρωτισμού εξαφανίζονται. Γίνεται, έτσι, σαφές ότι η ΕΛ.ΑΣ. δεν διαχειρίζεται γενικώς την «ασφάλεια», ούτε καν το περίφημο «αίσθημα ασφάλειας» (αυτό το τελευταίο, εξάλλου, είναι μάλλον δουλειά ψυχολόγων και όχι αστυνομικών). Κι ενώ συμβαίνουν αυτά, η συγκυβερνώσα ΔΗΜ.ΑΡ. και οι έγκριτοι νομομαθείς της εννοούν να επιβεβαιώνουν τον Τάσο Αναστασίου, αυτοπεριοριζόμενοι στο «παρών».
Καθένας καταλαβαίνει πια ότι η παράθεση των εκάστοτε φρικαλεοτήτων της αστυνομίας δεν προσφέρει τίποτα στην κατανόηση, πολύ δε περισσότερο στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Καθένας καταλαβαίνει, επίσης, ότι μια αστυνομία υπό τους Σαμαρά και Δένδια δεν μπορεί παρά να είναι εστία διαρκούς ανωμαλίας. Ενώ όμως ισχύουν αυτά, παραμένουν δύο ερωτήματα που αφορούν τη συγκεκριμένη αστυνομία στη συγκεκριμένη συνθήκη. Το πρώτο: Μέχρι πού φτάνουν τα όρια της πολιτικής εργαλειοποίησής της από την παρούσα κυβέρνηση; Το δεύτερο: Είναι δυνατόν μια εργαλειοποιημένη και -ταυτόχρονα- εκφασιζόμενη αστυνομία να διαχειρίζεται ανεξέλεγκτη τη δημόσια ασφάλεια;
Ας δούμε κατ’ αρχάς το πρώτο, μ’ ένα παράδειγμα που δεν αφορά άμεσα την ΕΛ.ΑΣ. Τον περασμένο Ιανουάριο, ο Γιώργος Μελιγγώνης σημείωνε στην "Αυγή" ότι μετά την αποχώρησή του από τη θέση του υπευθύνου της Ν.Δ., ο Θ. Δραβίλας αναλάμβανε, «με προσωπική απόφαση του πρωθυπουργού», τη νευραλγική θέση του διοικητή της ΕΥΠ: τις διαδρομές αυτές μας θυμίζει το ρεπορτάζ του περιοδικού "Unfollow" για την «Ομάδα Αλήθειας». Οι μονίμως ανησυχούντες για την «κομματικοποίηση του κράτους» δεν είπαν τότε κουβέντα. Δεν αφορά άραγε αυτό την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής; Και για να επιστρέψουμε στα της ΕΛ.ΑΣ. δεν αφορά την ίδια Επιτροπή το διαρκές αίσχος του Αγίου Παντελεήμονα, τα κολαστήρια της Αμυγδαλέζας και της Κορίνθου, η υπόθεση Καπετανόπουλου και η παράδοση της Διεύθυνσης Εσωτερικών Υποθέσεων στη συγκάλυψη βασανισμών και άλλων ανδραγαθημάτων, με τελευταίο το περιστατικό της Κοζάνης;
Ας δούμε και το δεύτερο. Σύμφωνα με το ν. 4058/12 (22.3.2012), που τροποποιεί νόμο του 2000, «όποιος συμμετέχει ενεργά στην καταδίωξη ή σύλληψη δραστών σοβαρών εγκληματικών πράξεων ή σε αστυνομική επιχείρηση προς πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος ή σε επιχείρηση του Πυροσβεστικού Σώματος προς κατάσβεση πυρκαγιάς ή διάσωση κινδυνευόντων προσώπων, εκθέτοντας αποδεδειγμένα τη ζωή του σε κίνδυνο, εισάγεται καθ' υπέρβαση και χωρίς εξετάσεις στη Σχολή Αστυφυλάκων ή Πυροσβεστών, μετά από αίτησή του» -υπό προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος και που τεκμηριώνει Ένορκη Διοικητική Εξέταση. Με άλλα λόγια, πατώντας σε μια ερμηνεία περί δημόσιου συμφέροντος που προκρίνει την αποτελεσματικότητα των Σωμάτων Ασφαλείας, ο νόμος όχι μόνο προβλέπει, αλλά επιβραβεύει (συνεπώς ενθαρρύνει) τη συμμετοχή μη ένστολων στο έργο των Σωμάτων αυτών. Αυτή, όμως, δεν είναι η μόνη δυνατή τάξη πραγμάτων. Αν το δημόσιο συμφέρον συναρτάται, μεταξύ άλλων, και με τη δημοκρατική λειτουργία των Σωμάτων Ασφαλείας (με ό,τι δομικό όριο έχει αυτή), γιατί να μην είναι τουλάχιστον εξίσου θεμιτοί, στην καθημερινότητα, η παρουσία και ο έλεγχος από μη ένστολους (διαπαραταξιακές δημοτικές ή/και εξειδικευμένες επιστημονικές επιτροπές, εκπροσώπους κομμάτων και ΜΚΟ, ανεξάρτητες αρχές κ.ο.κ.) του αστυνομικού έργου;
Η επιστροφή στο μετεμφυλιακό κράτος ανωμαλίας είναι πια πανθομολογούμενη. Δεν είναι όμως μοιραία. Αν ισχύει ότι η έξαρση του αυταρχισμού δεν είναι παρά ενίσχυση των «οχυρωματικών έργων» μπροστά σε μια κοινωνική πλειοψηφία που δεν έχει να χάσει τίποτα (έχει μάλιστα δώσει πολλαπλά δείγματα γραφής της διαθεσιμότητας και της μαχητικότητάς της...), το ξήλωμα της οχύρωσης -με τη χρήση των υφιστάμενων κανόνων, αλλά και με την τροποποίησή τους- μπορεί και χρειάζεται να είναι ένα κεφάλαιο στην πολιτική της ανατροπής που υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στις φυλακές και τα κρατητήρια μεταναστών χθες, και στην Ιερισσό σήμερα, γράφεται ένα ακόμα κεφάλαιο στην ογκώδη, πλέον, Μαύρη Βίβλο του υπουργείου Προ.Πο. Καθώς δε η μεταμεσονύχτια λειτουργία της αστυνομίας συστηματοποιείται (θυμίζω τις εφόδους σε Χαλυβουργία, αμαξοστάσια και, πιο πρόσφατα, την Επιχείρηση «Θέτις»), οι διαφορές μεταξύ «αυτονομημένου» και κατ’ εντολήν ολοκληρωτισμού εξαφανίζονται. Γίνεται, έτσι, σαφές ότι η ΕΛ.ΑΣ. δεν διαχειρίζεται γενικώς την «ασφάλεια», ούτε καν το περίφημο «αίσθημα ασφάλειας» (αυτό το τελευταίο, εξάλλου, είναι μάλλον δουλειά ψυχολόγων και όχι αστυνομικών). Κι ενώ συμβαίνουν αυτά, η συγκυβερνώσα ΔΗΜ.ΑΡ. και οι έγκριτοι νομομαθείς της εννοούν να επιβεβαιώνουν τον Τάσο Αναστασίου, αυτοπεριοριζόμενοι στο «παρών».
Καθένας καταλαβαίνει πια ότι η παράθεση των εκάστοτε φρικαλεοτήτων της αστυνομίας δεν προσφέρει τίποτα στην κατανόηση, πολύ δε περισσότερο στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Καθένας καταλαβαίνει, επίσης, ότι μια αστυνομία υπό τους Σαμαρά και Δένδια δεν μπορεί παρά να είναι εστία διαρκούς ανωμαλίας. Ενώ όμως ισχύουν αυτά, παραμένουν δύο ερωτήματα που αφορούν τη συγκεκριμένη αστυνομία στη συγκεκριμένη συνθήκη. Το πρώτο: Μέχρι πού φτάνουν τα όρια της πολιτικής εργαλειοποίησής της από την παρούσα κυβέρνηση; Το δεύτερο: Είναι δυνατόν μια εργαλειοποιημένη και -ταυτόχρονα- εκφασιζόμενη αστυνομία να διαχειρίζεται ανεξέλεγκτη τη δημόσια ασφάλεια;
Ας δούμε κατ’ αρχάς το πρώτο, μ’ ένα παράδειγμα που δεν αφορά άμεσα την ΕΛ.ΑΣ. Τον περασμένο Ιανουάριο, ο Γιώργος Μελιγγώνης σημείωνε στην "Αυγή" ότι μετά την αποχώρησή του από τη θέση του υπευθύνου της Ν.Δ., ο Θ. Δραβίλας αναλάμβανε, «με προσωπική απόφαση του πρωθυπουργού», τη νευραλγική θέση του διοικητή της ΕΥΠ: τις διαδρομές αυτές μας θυμίζει το ρεπορτάζ του περιοδικού "Unfollow" για την «Ομάδα Αλήθειας». Οι μονίμως ανησυχούντες για την «κομματικοποίηση του κράτους» δεν είπαν τότε κουβέντα. Δεν αφορά άραγε αυτό την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής; Και για να επιστρέψουμε στα της ΕΛ.ΑΣ. δεν αφορά την ίδια Επιτροπή το διαρκές αίσχος του Αγίου Παντελεήμονα, τα κολαστήρια της Αμυγδαλέζας και της Κορίνθου, η υπόθεση Καπετανόπουλου και η παράδοση της Διεύθυνσης Εσωτερικών Υποθέσεων στη συγκάλυψη βασανισμών και άλλων ανδραγαθημάτων, με τελευταίο το περιστατικό της Κοζάνης;
Ας δούμε και το δεύτερο. Σύμφωνα με το ν. 4058/12 (22.3.2012), που τροποποιεί νόμο του 2000, «όποιος συμμετέχει ενεργά στην καταδίωξη ή σύλληψη δραστών σοβαρών εγκληματικών πράξεων ή σε αστυνομική επιχείρηση προς πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος ή σε επιχείρηση του Πυροσβεστικού Σώματος προς κατάσβεση πυρκαγιάς ή διάσωση κινδυνευόντων προσώπων, εκθέτοντας αποδεδειγμένα τη ζωή του σε κίνδυνο, εισάγεται καθ' υπέρβαση και χωρίς εξετάσεις στη Σχολή Αστυφυλάκων ή Πυροσβεστών, μετά από αίτησή του» -υπό προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος και που τεκμηριώνει Ένορκη Διοικητική Εξέταση. Με άλλα λόγια, πατώντας σε μια ερμηνεία περί δημόσιου συμφέροντος που προκρίνει την αποτελεσματικότητα των Σωμάτων Ασφαλείας, ο νόμος όχι μόνο προβλέπει, αλλά επιβραβεύει (συνεπώς ενθαρρύνει) τη συμμετοχή μη ένστολων στο έργο των Σωμάτων αυτών. Αυτή, όμως, δεν είναι η μόνη δυνατή τάξη πραγμάτων. Αν το δημόσιο συμφέρον συναρτάται, μεταξύ άλλων, και με τη δημοκρατική λειτουργία των Σωμάτων Ασφαλείας (με ό,τι δομικό όριο έχει αυτή), γιατί να μην είναι τουλάχιστον εξίσου θεμιτοί, στην καθημερινότητα, η παρουσία και ο έλεγχος από μη ένστολους (διαπαραταξιακές δημοτικές ή/και εξειδικευμένες επιστημονικές επιτροπές, εκπροσώπους κομμάτων και ΜΚΟ, ανεξάρτητες αρχές κ.ο.κ.) του αστυνομικού έργου;
Η επιστροφή στο μετεμφυλιακό κράτος ανωμαλίας είναι πια πανθομολογούμενη. Δεν είναι όμως μοιραία. Αν ισχύει ότι η έξαρση του αυταρχισμού δεν είναι παρά ενίσχυση των «οχυρωματικών έργων» μπροστά σε μια κοινωνική πλειοψηφία που δεν έχει να χάσει τίποτα (έχει μάλιστα δώσει πολλαπλά δείγματα γραφής της διαθεσιμότητας και της μαχητικότητάς της...), το ξήλωμα της οχύρωσης -με τη χρήση των υφιστάμενων κανόνων, αλλά και με την τροποποίησή τους- μπορεί και χρειάζεται να είναι ένα κεφάλαιο στην πολιτική της ανατροπής που υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου