Αμονταριστα πλανα...
Παρουσιάζει ενδιαφέρον το να συνειδητοποιείς όλο και περισσότερο πως η πραγματικότητα είναι τσακωμένη με τη λογική και η παράνοια είναι παντρεμένη με το συμβιβασμό και τη συγκαταβατικότητα της καθημερινής δουλικότητας στον ατομικό δρόμο.
Σε αυτό το κοινωνικό πλαίσιο πολύ γρήγορα η κυβερνητική προπαγάνδα βαφτίζεται είδηση, οι απεργίες λοιδορούνται ως μέσο εξυπηρέτησης συντεχνιακών συμφερόντων, η ριζοσπαστική πολιτικοποίηση των φοιτητών ταυτίζεται με κάθε είδους τραμπουκισμό και οι αποφάσεις των συλλογικών οργάνων τοποθετούνται στο καλάθι των αχρήστων.
Απόρροια της σχιζοφρενούς προσαρμογής, πληθώρας φτωχών ανθρώπων, σε αυτή την πραγματικότητα, είναι η σταδιακή τάση των τελευταίων προς το μαζοχισμό και η αντίστοιχη τάση των εκμεταλλευτών τους προς την αξιοποίηση κάθε σαδιστικού μέσου για την επίτευξη των σκοπών τους. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα κοινωνικό μοντέλο που απαρτίζεται από δύο σκέλη, την προσταγή του εξουσιαστή και την υλοποίηση του εξουσιαζόμενου.
Το κλειδί στην ομολογουμένως οργουελικής εμπνεύσεως μορφή κοινωνίας που κάποιοι οραματίζονται, είναι ως ένα βαθμό η διαρκής αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας και η επακόλουθη τάυτιση της προσταγής με το ατομικό όνειρο του κάθε εξουσιαζόμενου.
Τις τελευταίες μέρες τα κανάλια έχουν γεμίσει τα παράθυρά τους με φιγούρες νέων προσώπων, καλών και πάνω απ'όλα ανεξάρτητων φοιτητών (οι περισσότεροι από αυτούς είναι αποδεδειγμένα μέλη της ΔΑΠ) που δε ζητούν τίποτε άλλο από το να ανοίξουν οι σχολές που έχουν κλείσει "κάποιοι άγνωστοι" παρακωλύοντάς τους το δικαίωμα στην ελεύθερη πρόσβαση στη δημόσια παιδεία.
Κάποιοι πιο σκληροί βάλονται ευθέως εναντίον των άπεργών διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων και κάποιοι άλλοι είναι πιο ανεκτικοί, κατανοούν μεν τον αγώνα τους αλλά το πράγμα παρατράβηξε. Παρατράβηξε γιατί το ατομικό όνειρο του πτυχίου, της άμεσης επαγγελματικής αποκατάστασης και του γρήγορου και εύκολου κέρδους (η εξουσιαστική προσταγή δηλαδή που βαφτίστηκε ατομικό όνειρο) απομακρύνεται επικίνδυνα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι, είτε αυτοί με τη σκληρή γραμμή είτε αυτοί με την εξαντλημένη κατανόηση, έχοντας επιλέξει την πλευρά της ατομικής ανάδειξης και όχι της συλλογικής διεκδίκησης, είναι και θα συνεχίσουν να είναι για τα κυρίαρχα μίντια "τα καλά και αγνά παιδιά που αγωνίζονται για το αγαθό της γνώσης ενάντια σε κάποιες περιθωριακές ομάδες εργαζόμενων και φοιτητών του πανεπιστημίου που υπό το πρόσχημα της διαθεσιμότητας 1349 περιττών εργαζομένων κατά το υπουργείο (και όχι τη σύγκλητο) κρατούν παράνομα το πανεπιστήμιο κλειστό".
Και κάπου εδώ γίνεται αισθητή η παρουσία της παράνοιας. Η στάση των συγκεκριμένων "ακομμάτιστων" και "ανεξάρτητων" φοιτητών υποτίθεται πως υπηρεττεί την εκπλήρωση του προσωπικού τους ονείρου να μορφωθούν, να εργαστούν και να βγάλουν λεφτά όμως στην πραγματικότητα το μόνο που κάνει είναι να ξελασπώνει και να συντηρεί ένα βρώμικο και καταπιεστικό σύστημα που αφού πρώτα καλλιέργησε τις αυταπάτες του ατομικού δρόμου, της κοινωνικής κινητικότητας και του κοινωνικού κανιβαλισμού τώρα γεύεται τους καρπούς του έχοντας σαν εμπροσθοφυλακή την αόριστη αγανάκτιση μιας παθητικοποιημένης και υπάκουης μάζας.
Το κοινό σημείο συνάντησης των υπέρμαχων του άμεσου και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες ανοίγματος του πανεπιστημίου, δηλαδή της κυβέρνησης, των ελεγχόμενων ΜΜΕ και των "αγανακτισμένων" φοιτητών, δεν είναι άλλο από την επιφανειακή προσέγγιση του ζητήματος μέσω της εστίασης στο αποτέλεσμα (το λουκέτο δηλαδή στην είσοδο της σχολής) και όχι στην αιτία του αποτελέσματος (το λόγο του κλεισίματος της σχολής).
Η αναζήτηση της αιτίας αποτελεί απόκλιση από τη συστημική κανονικότητα και κατ'επέκταση από την προσταγή-ατομικό όνειρο. Συνεπώς, το να σκεφτεί κάποιος τους λόγους για τους οποίους 1349 άνθρωποι θα μείνουν στο δρόμο συνιστά ευθεία ρήξη με την εντολή του υπουργού και άρνηση του μοντέλου "διατάζω-υλοποιείς" που προωθούν.
Κάπως έτσι, λοιπόν, ποινικοποιείται η σκέψη, το σπάσιμο της ατομικής λογικής και η συλλογική αντίληψη της πραγματικότητας. Κάπως έτσι όσοι αντιδρούν βαφτίζονται "τραμπούκοι", "εγκληματίες" και "περιθωριακά στοιχεία", κάπως έτσι τα κανάλια παίρνουν συνεντέυξεις μόνο από τους "αγανακτισμένους" φοιτητές και κάπως έτσι σήμερα το πρωί συμμετέχοντας στην περιφρούρηση της απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων άκουσα με τα αυτιά μου μια "αγανακτισμένη" κοπελίτσα 18 χρονών να αντιπαραθέτει στο επιχείρημά μου ότι στην παρούσα κατάσταση θα δουλέυει για 300 ευρώ, τη φανταστική απάντηση "αυτή είναι η πραγματικότητα, θέλω να δουλεύω για 300 ευρώ, ανοίξτε το πανεπιστήμιο".
Προφανώς για τη συγκεκριμένη κοπελίτσα το πανεπιστήμιο το έχω κλείσει εγώ και κάτι άλλοι τραμπούκοι και όχι ο υπουργός. Αν το σκεφτεί αυτό εντάσσεται αυτομάτως στην ομάδα των τραμπουκων και κάτι τέτοιο καθ'ομολογία Πρετεντέρη δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό.
Η συγκεκριμένη αποθέωση της παράνοιας μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο με ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου. Μόνο όταν ο "αγανακτισμένος" αποφασίσει να αλλάξει στρατόπεδο και να γίνει "συνειδητός αγωνιστής" τα πράγματα θα αλλάξουν και το μοντέλο "διατάζω-υλοποιείς" θα αντικατασταθεί από το μαρξιστικό "από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του".
Η ριζοσπαστικοποίηση, όμως, δεν είναι ζήτημα ψυχολογίας. Δεν πρόκειται να ξυπνήσουν μια μέρα χιλιάδες άνθρωποι ταυτόχρονα, να αισθανθούν άσχημα για το κατάντημά τους και να απόφασίσουν να ακολουθήσουν το δρόμο της ανυπακοής. Αυτό μπορεί να γίνει σε μεμονωμένες περιπτώσεις. Η ριζοσπαστικοποίηση αντίθετα είναι αποτέλεσμα της διαλεκτικής διαδικασίας ανάμεσα στο εκάστοτε πρόσωπο και στις υλικές συνθήκες στις οποίες κινείται.
Τα πρόσωπα λοιπόν που ανήκουν στην ίδια τάξη όταν φτάσουν στο σημείο της υλικής ανεπάρκειας, την οποία ένα κομμάτι του κόσμου τη βιώνει ήδη, αναγκαστικά και συνειδητά θα καταλάβουν την ξεφτίλα του υπάρχοντος συστήματος και την αναντιστοιχία που το τελευταίο γεννά ανάμεσα στην κάλυψη των αναγκών τους και την αύξηση των κερδών όλων αυτών που ηγούνται στο σήμερα.
Σε αυτό το σημείο θεωρείται κρίσιμος και ο ρόλος το ήδη υπαρχόντων τραμπούκων, οι οποίοι δεν πρέπει να κατακρίνουν γενικώς και αορίστως την όντως σιχαμερή λογικη του μικροαστισμού αλλά πρέπει να παρέμβουν οργανωμένα στη διάχυτη αγανάκτιση και να την κάνουν στοχευμένη πολιτική οργή.
Οι τραμπούκοι δεν πρέπει να αντιμετωπίζουν το σύστημα σαν μια πρόληψη που πρέπει να παρακάμψουμε αλλά σαν μια πραγματικότητα που πρέπει να ανατρέψουμε.
Συμπερασματικά εφόσον για όλους αυτούς που κρατούν στα χέρια αυτό το σύστημα και συντηρούν αυτή την παράνοια, όποιος σκέφτεται διαφορετικά, αντιστέκεται και διεκδικεί, αμέσως δέχεται την ταμπέλα στου τραμπούκου, δεν έχω κανένα πρόβλημα να το φωνάξω και γω με αντίστοιχη ειρωνία και σκέρτσο: "Είμαι και γω τραμπούκος!"
Παρουσιάζει ενδιαφέρον το να συνειδητοποιείς όλο και περισσότερο πως η πραγματικότητα είναι τσακωμένη με τη λογική και η παράνοια είναι παντρεμένη με το συμβιβασμό και τη συγκαταβατικότητα της καθημερινής δουλικότητας στον ατομικό δρόμο.Σε αυτό το κοινωνικό πλαίσιο πολύ γρήγορα η κυβερνητική προπαγάνδα βαφτίζεται είδηση, οι απεργίες λοιδορούνται ως μέσο εξυπηρέτησης συντεχνιακών συμφερόντων, η ριζοσπαστική πολιτικοποίηση των φοιτητών ταυτίζεται με κάθε είδους τραμπουκισμό και οι αποφάσεις των συλλογικών οργάνων τοποθετούνται στο καλάθι των αχρήστων.
Απόρροια της σχιζοφρενούς προσαρμογής, πληθώρας φτωχών ανθρώπων, σε αυτή την πραγματικότητα, είναι η σταδιακή τάση των τελευταίων προς το μαζοχισμό και η αντίστοιχη τάση των εκμεταλλευτών τους προς την αξιοποίηση κάθε σαδιστικού μέσου για την επίτευξη των σκοπών τους. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα κοινωνικό μοντέλο που απαρτίζεται από δύο σκέλη, την προσταγή του εξουσιαστή και την υλοποίηση του εξουσιαζόμενου.
Το κλειδί στην ομολογουμένως οργουελικής εμπνεύσεως μορφή κοινωνίας που κάποιοι οραματίζονται, είναι ως ένα βαθμό η διαρκής αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας και η επακόλουθη τάυτιση της προσταγής με το ατομικό όνειρο του κάθε εξουσιαζόμενου.
Τις τελευταίες μέρες τα κανάλια έχουν γεμίσει τα παράθυρά τους με φιγούρες νέων προσώπων, καλών και πάνω απ'όλα ανεξάρτητων φοιτητών (οι περισσότεροι από αυτούς είναι αποδεδειγμένα μέλη της ΔΑΠ) που δε ζητούν τίποτε άλλο από το να ανοίξουν οι σχολές που έχουν κλείσει "κάποιοι άγνωστοι" παρακωλύοντάς τους το δικαίωμα στην ελεύθερη πρόσβαση στη δημόσια παιδεία.
Κάποιοι πιο σκληροί βάλονται ευθέως εναντίον των άπεργών διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων και κάποιοι άλλοι είναι πιο ανεκτικοί, κατανοούν μεν τον αγώνα τους αλλά το πράγμα παρατράβηξε. Παρατράβηξε γιατί το ατομικό όνειρο του πτυχίου, της άμεσης επαγγελματικής αποκατάστασης και του γρήγορου και εύκολου κέρδους (η εξουσιαστική προσταγή δηλαδή που βαφτίστηκε ατομικό όνειρο) απομακρύνεται επικίνδυνα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι, είτε αυτοί με τη σκληρή γραμμή είτε αυτοί με την εξαντλημένη κατανόηση, έχοντας επιλέξει την πλευρά της ατομικής ανάδειξης και όχι της συλλογικής διεκδίκησης, είναι και θα συνεχίσουν να είναι για τα κυρίαρχα μίντια "τα καλά και αγνά παιδιά που αγωνίζονται για το αγαθό της γνώσης ενάντια σε κάποιες περιθωριακές ομάδες εργαζόμενων και φοιτητών του πανεπιστημίου που υπό το πρόσχημα της διαθεσιμότητας 1349 περιττών εργαζομένων κατά το υπουργείο (και όχι τη σύγκλητο) κρατούν παράνομα το πανεπιστήμιο κλειστό".
Και κάπου εδώ γίνεται αισθητή η παρουσία της παράνοιας. Η στάση των συγκεκριμένων "ακομμάτιστων" και "ανεξάρτητων" φοιτητών υποτίθεται πως υπηρεττεί την εκπλήρωση του προσωπικού τους ονείρου να μορφωθούν, να εργαστούν και να βγάλουν λεφτά όμως στην πραγματικότητα το μόνο που κάνει είναι να ξελασπώνει και να συντηρεί ένα βρώμικο και καταπιεστικό σύστημα που αφού πρώτα καλλιέργησε τις αυταπάτες του ατομικού δρόμου, της κοινωνικής κινητικότητας και του κοινωνικού κανιβαλισμού τώρα γεύεται τους καρπούς του έχοντας σαν εμπροσθοφυλακή την αόριστη αγανάκτιση μιας παθητικοποιημένης και υπάκουης μάζας.
Το κοινό σημείο συνάντησης των υπέρμαχων του άμεσου και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες ανοίγματος του πανεπιστημίου, δηλαδή της κυβέρνησης, των ελεγχόμενων ΜΜΕ και των "αγανακτισμένων" φοιτητών, δεν είναι άλλο από την επιφανειακή προσέγγιση του ζητήματος μέσω της εστίασης στο αποτέλεσμα (το λουκέτο δηλαδή στην είσοδο της σχολής) και όχι στην αιτία του αποτελέσματος (το λόγο του κλεισίματος της σχολής).
Η αναζήτηση της αιτίας αποτελεί απόκλιση από τη συστημική κανονικότητα και κατ'επέκταση από την προσταγή-ατομικό όνειρο. Συνεπώς, το να σκεφτεί κάποιος τους λόγους για τους οποίους 1349 άνθρωποι θα μείνουν στο δρόμο συνιστά ευθεία ρήξη με την εντολή του υπουργού και άρνηση του μοντέλου "διατάζω-υλοποιείς" που προωθούν.
Κάπως έτσι, λοιπόν, ποινικοποιείται η σκέψη, το σπάσιμο της ατομικής λογικής και η συλλογική αντίληψη της πραγματικότητας. Κάπως έτσι όσοι αντιδρούν βαφτίζονται "τραμπούκοι", "εγκληματίες" και "περιθωριακά στοιχεία", κάπως έτσι τα κανάλια παίρνουν συνεντέυξεις μόνο από τους "αγανακτισμένους" φοιτητές και κάπως έτσι σήμερα το πρωί συμμετέχοντας στην περιφρούρηση της απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων άκουσα με τα αυτιά μου μια "αγανακτισμένη" κοπελίτσα 18 χρονών να αντιπαραθέτει στο επιχείρημά μου ότι στην παρούσα κατάσταση θα δουλέυει για 300 ευρώ, τη φανταστική απάντηση "αυτή είναι η πραγματικότητα, θέλω να δουλεύω για 300 ευρώ, ανοίξτε το πανεπιστήμιο".
Προφανώς για τη συγκεκριμένη κοπελίτσα το πανεπιστήμιο το έχω κλείσει εγώ και κάτι άλλοι τραμπούκοι και όχι ο υπουργός. Αν το σκεφτεί αυτό εντάσσεται αυτομάτως στην ομάδα των τραμπουκων και κάτι τέτοιο καθ'ομολογία Πρετεντέρη δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό.
Η συγκεκριμένη αποθέωση της παράνοιας μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο με ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου. Μόνο όταν ο "αγανακτισμένος" αποφασίσει να αλλάξει στρατόπεδο και να γίνει "συνειδητός αγωνιστής" τα πράγματα θα αλλάξουν και το μοντέλο "διατάζω-υλοποιείς" θα αντικατασταθεί από το μαρξιστικό "από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του".
Η ριζοσπαστικοποίηση, όμως, δεν είναι ζήτημα ψυχολογίας. Δεν πρόκειται να ξυπνήσουν μια μέρα χιλιάδες άνθρωποι ταυτόχρονα, να αισθανθούν άσχημα για το κατάντημά τους και να απόφασίσουν να ακολουθήσουν το δρόμο της ανυπακοής. Αυτό μπορεί να γίνει σε μεμονωμένες περιπτώσεις. Η ριζοσπαστικοποίηση αντίθετα είναι αποτέλεσμα της διαλεκτικής διαδικασίας ανάμεσα στο εκάστοτε πρόσωπο και στις υλικές συνθήκες στις οποίες κινείται.
Τα πρόσωπα λοιπόν που ανήκουν στην ίδια τάξη όταν φτάσουν στο σημείο της υλικής ανεπάρκειας, την οποία ένα κομμάτι του κόσμου τη βιώνει ήδη, αναγκαστικά και συνειδητά θα καταλάβουν την ξεφτίλα του υπάρχοντος συστήματος και την αναντιστοιχία που το τελευταίο γεννά ανάμεσα στην κάλυψη των αναγκών τους και την αύξηση των κερδών όλων αυτών που ηγούνται στο σήμερα.
Σε αυτό το σημείο θεωρείται κρίσιμος και ο ρόλος το ήδη υπαρχόντων τραμπούκων, οι οποίοι δεν πρέπει να κατακρίνουν γενικώς και αορίστως την όντως σιχαμερή λογικη του μικροαστισμού αλλά πρέπει να παρέμβουν οργανωμένα στη διάχυτη αγανάκτιση και να την κάνουν στοχευμένη πολιτική οργή.
Οι τραμπούκοι δεν πρέπει να αντιμετωπίζουν το σύστημα σαν μια πρόληψη που πρέπει να παρακάμψουμε αλλά σαν μια πραγματικότητα που πρέπει να ανατρέψουμε.
Συμπερασματικά εφόσον για όλους αυτούς που κρατούν στα χέρια αυτό το σύστημα και συντηρούν αυτή την παράνοια, όποιος σκέφτεται διαφορετικά, αντιστέκεται και διεκδικεί, αμέσως δέχεται την ταμπέλα στου τραμπούκου, δεν έχω κανένα πρόβλημα να το φωνάξω και γω με αντίστοιχη ειρωνία και σκέρτσο: "Είμαι και γω τραμπούκος!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου