Πολυφημος...
Ο Γιάννης Πρετεντέρης είναι ένας καταξιωμένος αρθρογράφος και παρουσιαστής της γνώμης του εδώ και πολλά χρόνια. Για την ακρίβεια πάνω από 20, όσα είναι και τα χρόνια που η ιδιωτική τηλεόραση ανανεώνει τακτικά τις προσωρινές άδειες λειτουργίας της. Αν προσέξει κανείς θα διαπιστώσει ότι σχεδόν όλα τα άρθρα του έχουν μια πολύ συγκεκριμένη δομή:
Επίκληση σε μια απομονωμένη φράση μιας αυθεντίας, ή καμιά φορά και αποδόμηση της (πρόσφατα έβγαλε λάθος τον Μαζάουερ).
Χρήση τουλάχιστον τριών-τεσσάρων αποφθεγμάτων ανθρώπων άγνωστων στο ευρύ κοινό που ακόμη αγοράζει τα Νέα και το Βήμα.
Βιασμός της νεότερης παγκόσμιας ιστορίας για να τη φέρει στα μέτρα του (όπως έγραψε πάλι πρόσφατα το «αριστερό άκρο» της Οκτωβριανής Επανάστασης προσπάθησε “να ανατρέψει τη δημοκρατία” εν μέσω της απόπειρας πραξικοπήματος του φιλοτσαρικού στρατηγού Κορνίλοφ - λεπτομέρειες).
Αναφορά μιας γενικής και ευρέως αναγνωρισμένης αλήθειας όσο κι αν αυτή απέχει από την πραγματική του ιδεολογία.
Τέλος, μια απλούστευση-σούμα όλων των παραπάνω για να αποδείξει πως ότι κι αν ξέρεις μέχρι σήμερα, πρέπει να το ξεχάσεις και να ακολουθήσεις ότι λέει.
Κάπως έτσι κατέληξε στο χθεσινό εκπληκτικό συμπέρασμα κατά το οποίο μπορεί να κατηγορούμε σήμερα την κρίση για την ανεργία των νέων, όμως τεράστια ευθύνη φέρουν και οι Έλληνες καθηγητές και οι εργαζόμενοι των πανεπιστημίων επειδή τα παιδιά δεν βρίσκουν δουλειά.
Αν και δεν μου αρέσει να αποδομώ προσωπικές απόψεις -ο καθένας είναι ελεύθερος να γράφει ότι μαλακία θέλει αρκεί να μη λέει ψέματα σε αυτά που γράφει- κι επειδή θεωρώ ότι το να πάρεις ένα οποιοδήποτε κείμενο του Γιάννη Πρετεντέρη και να το ξεκοκαλίσεις είναι ευκολότερο κι απ’ το να κλέβεις γλειφιτζούρι από μωρό, τελικά υπέκυψα στην πρόκληση κι αποφάσισα να το κάνω.
Τα αποσπάσματα είναι από το κείμενο της 21ης Νοέμβρη με τίτλο «Μήπως φταίνε».
«Μήπως Φταίνε;»
Ξεκινώντας από τον τίτλο και γνωρίζοντας το ποιόν του αρθρογράφου καταλαβαίνεις ότι η ερώτηση είναι ρητορική. Φυσικά και φταίνε, αλλά και να μη φταίγανε δεν σου πέφτει κανένας λόγος.
«Σύμφωνα με στοιχεία που όλοι αρέσκονται να παπαγαλίζουν, η ανεργία των νέων στη χώρα μας έφθασε στο 57%.»
Εδώ τα «στοιχεία» δεν είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής εξαφάνισης θέσεων εργασίας, αλλά η «παπαγαλία» αριθμών για να συγκινηθεί ο κόσμος. Βέβαια η ανεργία των νέων είναι πάνω από 60% όπως δημοσιεύτηκε μία βδομάδα πριν όμως τρία πάνω, τρία κάτω ποιος χέστηκε; Τα παιδιά των άλλων είναι άνεργα όχι τα δικά μας.
Και για του λόγου το αληθές ορίστε και μια περίπτωση δικού μας παιδιού. Η 33ρονη διοικήτρια του νοσοκομείου της Σπάρτης, κυρία Εύη Παπαγεωργίου, η οποία και νέα είναι, και ΟΝΝΕΔίτισσα, και κέρδισε το νοσοκομείο με το νεοδημοκρατικό σπαθί της.
«Δεν έχω καμία αντίρρηση να δεχτώ ότι μέρος της οφείλεται στο Μνημόνιο, παρ' όλο που πλησίαζε ή υπερέβαινε το 40% και πριν από την τρόικα.
Έχω όμως και μια απορία.
Όλοι οι πρυτάνεις, καθηγητές, διοικητικοί και λοιποί αγωνιστές που μάχονται για το δημόσιο Πανεπιστήμιο έχουν αναρωτηθεί αν φέρουν κι οι ίδιοι ευθύνη για τους άνεργους αποφοίτους τους;
Έχουν αναρωτηθεί αν τα πανεπιστήμια που υπερασπίζονται παράγουν επιστήμονες έτοιμους για την αγορά εργασίας;
Έχουν αναρωτηθεί μήπως οι ίδιοι ενίσχυσαν την αδυναμία ή τη δυσκολία των νέων ανθρώπων να ενσωματωθούν στην παραγωγική διαδικασία;
Η απάντησή τους είναι προφανώς: όχι!..»
Η επιβεβαίωση της παρατήρησης στον τίτλο, σε ζωντανή μετάδοση. Γιάννης κερνά, Γιάννης πίνει. Βέβαια, η ανεργία «και πριν από την τρόικα» ήταν στο 9,5% στο συνολικό πληθυσμό, ενώ –κρατηθείτε- η ανεργία στους νέους το 2009 ήταν 25,8%!!! Από το 25% μέχρι το 40%, έχουμε μια μικρή απόσταση, αλλά είπαμε. Ποιος ασχολείται με τους αριθμούς όταν ο Γιάννης κεντάει;;;
Παρακάτω υπάρχει και η ερώτηση για το αν οι εργαζόμενοι των πανεπιστημίων είναι υπεύθυνοι για την ανεργία των αποφοίτων τους. Ενώ έτσι όπως το πάει ετοιμάζεται να πετάξει εδώ τη βόμβα του, τελικά φαίνεται σα να αυτοαναιρείται και να τους βγάζει λάδι. Φευ! Το κείμενο δεν τελειώνει εδώ.
«Αν οι νέοι μένουν εκτός αγοράς, δεν φταίει η εκπαίδευσή τους. Φταίει η αγορά.
Η οποία δεν είναι επαρκώς προοδευτική ή δημοκρατική ώστε να προσλαμβάνει όχι μόνο όσους χρειάζεται κατά τα δικά της κριτήρια αλλά και εκείνους που δεν τα πληρούν.
Ανεξαρτήτως αν αποφοιτούν από πανεπιστήμια όπου η διεξαγωγή των μαθημάτων υπόκειται στην έγκριση κάθε περαστικού αγωνιστή.
Κι ανεξαρτήτως αν φρονούν ότι ο «αγώνας» μπορεί να αποτελεί δημοκρατικό δικαίωμα αλλά όχι απαραιτήτως και επαγγελματικό προσόν.»
Το να σταυρώνεις την Οκτωβριανή Επανάσταση και μετά να μιλάς σαν αναγεννημένος Μαρξ περί αγοράς κ.λπ. αυτό είναι σίγουρα θέμα. Παρόλα αυτά ένα κείμενο πρέπει να έχει και μια «γενική αλήθεια», αλλιώς αν παραθέτει μόνο ψεύτικα νούμερα και αυθαίρετα νοήματα, δεν θα είχε κανένα απολύτως λόγο ύπαρξης. Ακόμη κι αν αυτή η αλήθεια συνοδεύεται πάντα από μια μικρή δόση χολής...
«Να πάρω έναν χώρο που γνωρίζω καλύτερα.
Διάβαζα προσφάτως το άρθρο ενός καθηγητή στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Εκεί έγραφε ότι τα «mainstream ΜΜΕ» είναι «Γραφεία Τύπου της τρόικας» και ως εκ τούτου οι υπόλοιποι καλούνται «να αμφισβητήσουν την άποψη των ελίτ και των προβληματικών - φιλοκυβερνητικών mainstream MME σχετικά με την ταξική αναδιάρθρωση».
Αναρωτιέμαι σε ποια αγορά θα βρει δουλειά ένα παιδί που μαθαίνει τέτοιες αρλούμπες. Στο Rednotebook.gr ή στο Radiobubble;»
Το καλύτερό μου. Ο λόγος για τον οποίο διασκεδάζω τόσο πολύ με ανθρώπους σαν τον Γιάννη Πρετεντέρη. «Η δημοσιογραφία σήμερα».
Ο Γιάννης Πρετεντέρης αναφέρεται σε ένα άρθρο καθηγητή που δεν κατονομάζει –αλήθεια Γιάννη μου γιατί δεν λες ποιος γράφει τέτοια λόγια; Τι φοβάσαι;-. Βέβαια, σε συνέντευξή του ο ίδιος ο αρθρογράφος είχε παραδεχτεί ότι «Η αναδιάρθρωση του χρέους: όλοι ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι δεν είναι βιώσιμο, αλλά μας έλεγαν μην το πείτε τώρα, δεν είναι σωστό. Το αποτέλεσμα είναι ότι μέχρι το 2010 έλεγαν όλοι ότι το χρέος είναι βιώσιμο και εμείς δεν τους απαντούσαμε «όχι, δεν είναι!». Δεν τους λέγαμε ότι αυτά είναι βλακείες. Αυτό ήταν μια αυτοσυγκράτηση.»
Γιατί λες εσύ, βρε Γιάννη μου, να αποκαλεί τα mainstream media ο καθηγητής «Γραφεία Τύπου της τρόικας»; Μήπως επειδή εσύ ο ίδιος παραδέχτηκες ότι «όλοι ξέρατε», αλλά «σας έλεγαν να μην το πείτε τώρα;». Ποιοι ήταν αυτοί βρε καλό μου αγόρι; Και ποιοι είστε «εσείς» που τα κάνατε όλα αυτά;
Σίγουρα δεν ήταν κανείς από το radiobubble, για το οποίο μάλλον θα έμαθες ότι ασχολήθηκε εκτενώς μια κωλοφυλλάδα που ονομάζεται New York Times. Αλλά δεν γαμιέται. Ποιος να συγκριθεί μαζί σου; Τουλάχιστον αν διαβάζεις –που θα τις διαβάσεις- αυτές τις γραμμές, μάθε ότι το radiobubble αποτελείται από εθελοντές κι όχι από επαγγελματίες που κρύβουν την αλήθεια.
«Στο ζήτημα της ευθύνης, λοιπόν, βγάζουν την ουρά τους απέξω. Και επιλέγουν την εύκολη απάντηση: το πανεπιστημιακό σύστημα δεν ευθύνεται αν παράγει ανέργους!
Ξέρετε γιατί; Επειδή χρειάζεται μεγάλο προσωπικό θάρρος και εντιμότητα να παραδεχτείς ότι (για υποκειμενικούς ή αντικειμενικούς λόγους) δεν κάνεις σωστά τη δουλειά σου.
Έτσι, λοιπόν, φταίει η τρόικα, φταίει το Μνημόνιο, φταίει ο νεοφιλελευθερισμός, φταίει ο καπιταλισμός του οποίου οι αγορές δεν εκτιμούν ανθρώπους προπονημένους για «ταξική αναδιάρθρωση».
Κρίμα. Διότι αν η απάντηση στο ερώτημα της ευθύνης τους ήταν καταφατική, αν δέχονταν ότι κριτήριο της δουλειάς τους δεν είναι η ατομική βολή ή η προσωπική ιδεοληψία αλλά το επαγγελματικό μέλλον των φοιτητών τους, τότε θα καταλάβαιναν ότι υπάρχει πρόβλημα.
Κι ίσως τότε έκαναν κάτι να το διορθώσουν - μήπως και τα παιδιά βρουν καμιά δουλειά.»
Αν και η άποψη περί ευθύνης των πανεπιστημιακών αποδομήθηκε τεχνηέντως παραπάνω, δεν έπαψε ποτέ να έχει τη δύναμή της ακόμη κι αν την απεμπόλησε ο ίδιος ο αρθρογράφος για να δώσει τη θέση της σε μια γενική αλήθεια η οποία θα σε κάνει να συνεχίσεις να διαβάζεις το κείμενο μέχρι να δεις πού το πάει τελικά ο ποιητής.
«Το πανεπιστημιακό σύστημα παράγει ανέργους». Φυσικά και το κάνει. Ποιος φταίει γι’ αυτό άραγε; Η γραμματεία του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ; Ή η κάθε κυρία Εύη της ΝΔ που έγινε διοικητής νοσοκομείου στα 33 της ενώ ο αντίστοιχος υποψήφιος με τα απαραίτητα προσόντα και τα μεταπτυχιακά στις Αγγλίες θα πάρει τα αρχίδια του; Μήπως φταίνε τα ίδια τα κορυφαία πανεπιστήμια του εξωτερικού που οι Έλληνες φοιτητές μαζεύουν μεταπτυχιακά και διδακτορικά για να έρθουν στην Ελλάδα και να γίνουν άνεργοι; Τελικά ποιος φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη όταν ένας γιατρός που δεν μπορεί να κάνει την ειδικότητά του στην Ελλάδα, πάει στην Γερμανία, Γιάννη μου; Άσε, απαντώ εγώ για σένα. Οι συνδικαλιστές φταίνε που δεν αφήνουν τα παιδιά να δώσουν εξετάσεις για να βγουν μια ώρα αρχύτερα στην ανεργία. Α! Και τα δύο άκρα...
Φοβάσαι την «ταξική αναδιάρθρωση» Γιάννη μου. Κι όσο περισσότερο τη φοβάσαι, τόσο πιο πολύ θα γράφεις γι’ αυτήν. Κρίμα για το συγκρότημά σου. Γιατί τελικά από την κρίση αυτή, οι μεγαλύτεροι χαμένοι στο τέλος θα είστε εσείς. Ακόμη κι αν νομίζετε ότι «η κρίση είναι ευκαιρία».
ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Ακούτε Γιάννη Πρετεντέρη, μην ακούτε κανένα άλλο κανάλι ή ραδιόφωνο, αγοράζετε τα Νέα και το Βήμα, κατηγορείστε τους απεργούς για την ανεργία των παιδιών σας, μην ρωτήσετε ποτέ γιατί ένας άνθρωπος που ομολογεί ότι σας έκρυβε την αλήθεια, αμείβεται ακόμη και σήμερα με –τουλάχιστον- 700.000 ευρώ το χρόνο.
*ο τίτλος έχει χρησιμοποιηθεί και σε παλαιότερο άρθρο της Αυγής
Επίκληση σε μια απομονωμένη φράση μιας αυθεντίας, ή καμιά φορά και αποδόμηση της (πρόσφατα έβγαλε λάθος τον Μαζάουερ).
Χρήση τουλάχιστον τριών-τεσσάρων αποφθεγμάτων ανθρώπων άγνωστων στο ευρύ κοινό που ακόμη αγοράζει τα Νέα και το Βήμα.
Βιασμός της νεότερης παγκόσμιας ιστορίας για να τη φέρει στα μέτρα του (όπως έγραψε πάλι πρόσφατα το «αριστερό άκρο» της Οκτωβριανής Επανάστασης προσπάθησε “να ανατρέψει τη δημοκρατία” εν μέσω της απόπειρας πραξικοπήματος του φιλοτσαρικού στρατηγού Κορνίλοφ - λεπτομέρειες).
Αναφορά μιας γενικής και ευρέως αναγνωρισμένης αλήθειας όσο κι αν αυτή απέχει από την πραγματική του ιδεολογία.
Τέλος, μια απλούστευση-σούμα όλων των παραπάνω για να αποδείξει πως ότι κι αν ξέρεις μέχρι σήμερα, πρέπει να το ξεχάσεις και να ακολουθήσεις ότι λέει.
Κάπως έτσι κατέληξε στο χθεσινό εκπληκτικό συμπέρασμα κατά το οποίο μπορεί να κατηγορούμε σήμερα την κρίση για την ανεργία των νέων, όμως τεράστια ευθύνη φέρουν και οι Έλληνες καθηγητές και οι εργαζόμενοι των πανεπιστημίων επειδή τα παιδιά δεν βρίσκουν δουλειά.
Αν και δεν μου αρέσει να αποδομώ προσωπικές απόψεις -ο καθένας είναι ελεύθερος να γράφει ότι μαλακία θέλει αρκεί να μη λέει ψέματα σε αυτά που γράφει- κι επειδή θεωρώ ότι το να πάρεις ένα οποιοδήποτε κείμενο του Γιάννη Πρετεντέρη και να το ξεκοκαλίσεις είναι ευκολότερο κι απ’ το να κλέβεις γλειφιτζούρι από μωρό, τελικά υπέκυψα στην πρόκληση κι αποφάσισα να το κάνω.
Τα αποσπάσματα είναι από το κείμενο της 21ης Νοέμβρη με τίτλο «Μήπως φταίνε».
«Μήπως Φταίνε;»
Ξεκινώντας από τον τίτλο και γνωρίζοντας το ποιόν του αρθρογράφου καταλαβαίνεις ότι η ερώτηση είναι ρητορική. Φυσικά και φταίνε, αλλά και να μη φταίγανε δεν σου πέφτει κανένας λόγος.
«Σύμφωνα με στοιχεία που όλοι αρέσκονται να παπαγαλίζουν, η ανεργία των νέων στη χώρα μας έφθασε στο 57%.»
Εδώ τα «στοιχεία» δεν είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής εξαφάνισης θέσεων εργασίας, αλλά η «παπαγαλία» αριθμών για να συγκινηθεί ο κόσμος. Βέβαια η ανεργία των νέων είναι πάνω από 60% όπως δημοσιεύτηκε μία βδομάδα πριν όμως τρία πάνω, τρία κάτω ποιος χέστηκε; Τα παιδιά των άλλων είναι άνεργα όχι τα δικά μας.
Και για του λόγου το αληθές ορίστε και μια περίπτωση δικού μας παιδιού. Η 33ρονη διοικήτρια του νοσοκομείου της Σπάρτης, κυρία Εύη Παπαγεωργίου, η οποία και νέα είναι, και ΟΝΝΕΔίτισσα, και κέρδισε το νοσοκομείο με το νεοδημοκρατικό σπαθί της.
«Δεν έχω καμία αντίρρηση να δεχτώ ότι μέρος της οφείλεται στο Μνημόνιο, παρ' όλο που πλησίαζε ή υπερέβαινε το 40% και πριν από την τρόικα.
Έχω όμως και μια απορία.
Όλοι οι πρυτάνεις, καθηγητές, διοικητικοί και λοιποί αγωνιστές που μάχονται για το δημόσιο Πανεπιστήμιο έχουν αναρωτηθεί αν φέρουν κι οι ίδιοι ευθύνη για τους άνεργους αποφοίτους τους;
Έχουν αναρωτηθεί αν τα πανεπιστήμια που υπερασπίζονται παράγουν επιστήμονες έτοιμους για την αγορά εργασίας;
Έχουν αναρωτηθεί μήπως οι ίδιοι ενίσχυσαν την αδυναμία ή τη δυσκολία των νέων ανθρώπων να ενσωματωθούν στην παραγωγική διαδικασία;
Η απάντησή τους είναι προφανώς: όχι!..»
Η επιβεβαίωση της παρατήρησης στον τίτλο, σε ζωντανή μετάδοση. Γιάννης κερνά, Γιάννης πίνει. Βέβαια, η ανεργία «και πριν από την τρόικα» ήταν στο 9,5% στο συνολικό πληθυσμό, ενώ –κρατηθείτε- η ανεργία στους νέους το 2009 ήταν 25,8%!!! Από το 25% μέχρι το 40%, έχουμε μια μικρή απόσταση, αλλά είπαμε. Ποιος ασχολείται με τους αριθμούς όταν ο Γιάννης κεντάει;;;
Παρακάτω υπάρχει και η ερώτηση για το αν οι εργαζόμενοι των πανεπιστημίων είναι υπεύθυνοι για την ανεργία των αποφοίτων τους. Ενώ έτσι όπως το πάει ετοιμάζεται να πετάξει εδώ τη βόμβα του, τελικά φαίνεται σα να αυτοαναιρείται και να τους βγάζει λάδι. Φευ! Το κείμενο δεν τελειώνει εδώ.
«Αν οι νέοι μένουν εκτός αγοράς, δεν φταίει η εκπαίδευσή τους. Φταίει η αγορά.
Η οποία δεν είναι επαρκώς προοδευτική ή δημοκρατική ώστε να προσλαμβάνει όχι μόνο όσους χρειάζεται κατά τα δικά της κριτήρια αλλά και εκείνους που δεν τα πληρούν.
Ανεξαρτήτως αν αποφοιτούν από πανεπιστήμια όπου η διεξαγωγή των μαθημάτων υπόκειται στην έγκριση κάθε περαστικού αγωνιστή.
Κι ανεξαρτήτως αν φρονούν ότι ο «αγώνας» μπορεί να αποτελεί δημοκρατικό δικαίωμα αλλά όχι απαραιτήτως και επαγγελματικό προσόν.»
Το να σταυρώνεις την Οκτωβριανή Επανάσταση και μετά να μιλάς σαν αναγεννημένος Μαρξ περί αγοράς κ.λπ. αυτό είναι σίγουρα θέμα. Παρόλα αυτά ένα κείμενο πρέπει να έχει και μια «γενική αλήθεια», αλλιώς αν παραθέτει μόνο ψεύτικα νούμερα και αυθαίρετα νοήματα, δεν θα είχε κανένα απολύτως λόγο ύπαρξης. Ακόμη κι αν αυτή η αλήθεια συνοδεύεται πάντα από μια μικρή δόση χολής...
«Να πάρω έναν χώρο που γνωρίζω καλύτερα.
Διάβαζα προσφάτως το άρθρο ενός καθηγητή στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Εκεί έγραφε ότι τα «mainstream ΜΜΕ» είναι «Γραφεία Τύπου της τρόικας» και ως εκ τούτου οι υπόλοιποι καλούνται «να αμφισβητήσουν την άποψη των ελίτ και των προβληματικών - φιλοκυβερνητικών mainstream MME σχετικά με την ταξική αναδιάρθρωση».
Αναρωτιέμαι σε ποια αγορά θα βρει δουλειά ένα παιδί που μαθαίνει τέτοιες αρλούμπες. Στο Rednotebook.gr ή στο Radiobubble;»
Το καλύτερό μου. Ο λόγος για τον οποίο διασκεδάζω τόσο πολύ με ανθρώπους σαν τον Γιάννη Πρετεντέρη. «Η δημοσιογραφία σήμερα».
Ο Γιάννης Πρετεντέρης αναφέρεται σε ένα άρθρο καθηγητή που δεν κατονομάζει –αλήθεια Γιάννη μου γιατί δεν λες ποιος γράφει τέτοια λόγια; Τι φοβάσαι;-. Βέβαια, σε συνέντευξή του ο ίδιος ο αρθρογράφος είχε παραδεχτεί ότι «Η αναδιάρθρωση του χρέους: όλοι ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι δεν είναι βιώσιμο, αλλά μας έλεγαν μην το πείτε τώρα, δεν είναι σωστό. Το αποτέλεσμα είναι ότι μέχρι το 2010 έλεγαν όλοι ότι το χρέος είναι βιώσιμο και εμείς δεν τους απαντούσαμε «όχι, δεν είναι!». Δεν τους λέγαμε ότι αυτά είναι βλακείες. Αυτό ήταν μια αυτοσυγκράτηση.»
Γιατί λες εσύ, βρε Γιάννη μου, να αποκαλεί τα mainstream media ο καθηγητής «Γραφεία Τύπου της τρόικας»; Μήπως επειδή εσύ ο ίδιος παραδέχτηκες ότι «όλοι ξέρατε», αλλά «σας έλεγαν να μην το πείτε τώρα;». Ποιοι ήταν αυτοί βρε καλό μου αγόρι; Και ποιοι είστε «εσείς» που τα κάνατε όλα αυτά;
Σίγουρα δεν ήταν κανείς από το radiobubble, για το οποίο μάλλον θα έμαθες ότι ασχολήθηκε εκτενώς μια κωλοφυλλάδα που ονομάζεται New York Times. Αλλά δεν γαμιέται. Ποιος να συγκριθεί μαζί σου; Τουλάχιστον αν διαβάζεις –που θα τις διαβάσεις- αυτές τις γραμμές, μάθε ότι το radiobubble αποτελείται από εθελοντές κι όχι από επαγγελματίες που κρύβουν την αλήθεια.
«Στο ζήτημα της ευθύνης, λοιπόν, βγάζουν την ουρά τους απέξω. Και επιλέγουν την εύκολη απάντηση: το πανεπιστημιακό σύστημα δεν ευθύνεται αν παράγει ανέργους!
Ξέρετε γιατί; Επειδή χρειάζεται μεγάλο προσωπικό θάρρος και εντιμότητα να παραδεχτείς ότι (για υποκειμενικούς ή αντικειμενικούς λόγους) δεν κάνεις σωστά τη δουλειά σου.
Έτσι, λοιπόν, φταίει η τρόικα, φταίει το Μνημόνιο, φταίει ο νεοφιλελευθερισμός, φταίει ο καπιταλισμός του οποίου οι αγορές δεν εκτιμούν ανθρώπους προπονημένους για «ταξική αναδιάρθρωση».
Κρίμα. Διότι αν η απάντηση στο ερώτημα της ευθύνης τους ήταν καταφατική, αν δέχονταν ότι κριτήριο της δουλειάς τους δεν είναι η ατομική βολή ή η προσωπική ιδεοληψία αλλά το επαγγελματικό μέλλον των φοιτητών τους, τότε θα καταλάβαιναν ότι υπάρχει πρόβλημα.
Κι ίσως τότε έκαναν κάτι να το διορθώσουν - μήπως και τα παιδιά βρουν καμιά δουλειά.»
Αν και η άποψη περί ευθύνης των πανεπιστημιακών αποδομήθηκε τεχνηέντως παραπάνω, δεν έπαψε ποτέ να έχει τη δύναμή της ακόμη κι αν την απεμπόλησε ο ίδιος ο αρθρογράφος για να δώσει τη θέση της σε μια γενική αλήθεια η οποία θα σε κάνει να συνεχίσεις να διαβάζεις το κείμενο μέχρι να δεις πού το πάει τελικά ο ποιητής.
«Το πανεπιστημιακό σύστημα παράγει ανέργους». Φυσικά και το κάνει. Ποιος φταίει γι’ αυτό άραγε; Η γραμματεία του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ; Ή η κάθε κυρία Εύη της ΝΔ που έγινε διοικητής νοσοκομείου στα 33 της ενώ ο αντίστοιχος υποψήφιος με τα απαραίτητα προσόντα και τα μεταπτυχιακά στις Αγγλίες θα πάρει τα αρχίδια του; Μήπως φταίνε τα ίδια τα κορυφαία πανεπιστήμια του εξωτερικού που οι Έλληνες φοιτητές μαζεύουν μεταπτυχιακά και διδακτορικά για να έρθουν στην Ελλάδα και να γίνουν άνεργοι; Τελικά ποιος φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη όταν ένας γιατρός που δεν μπορεί να κάνει την ειδικότητά του στην Ελλάδα, πάει στην Γερμανία, Γιάννη μου; Άσε, απαντώ εγώ για σένα. Οι συνδικαλιστές φταίνε που δεν αφήνουν τα παιδιά να δώσουν εξετάσεις για να βγουν μια ώρα αρχύτερα στην ανεργία. Α! Και τα δύο άκρα...
Φοβάσαι την «ταξική αναδιάρθρωση» Γιάννη μου. Κι όσο περισσότερο τη φοβάσαι, τόσο πιο πολύ θα γράφεις γι’ αυτήν. Κρίμα για το συγκρότημά σου. Γιατί τελικά από την κρίση αυτή, οι μεγαλύτεροι χαμένοι στο τέλος θα είστε εσείς. Ακόμη κι αν νομίζετε ότι «η κρίση είναι ευκαιρία».
ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Ακούτε Γιάννη Πρετεντέρη, μην ακούτε κανένα άλλο κανάλι ή ραδιόφωνο, αγοράζετε τα Νέα και το Βήμα, κατηγορείστε τους απεργούς για την ανεργία των παιδιών σας, μην ρωτήσετε ποτέ γιατί ένας άνθρωπος που ομολογεί ότι σας έκρυβε την αλήθεια, αμείβεται ακόμη και σήμερα με –τουλάχιστον- 700.000 ευρώ το χρόνο.
*ο τίτλος έχει χρησιμοποιηθεί και σε παλαιότερο άρθρο της Αυγής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου