του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Πώς μπορώ να μιλήσω και να γράψω σε μία λευκή σελίδα και να γεμίσω τα σαράντα χρόνια που πέρασαν από τότε, όταν το τότε της εξέγερσης είναι το τώρα της συνέχειας του αγώνα, από εκεί που δεν κατορθώσαμε να φτάσουμε. Το εξεγερσιακό πνεύμα υπάρχει στους νέους, υπάρχει και η παρακαταθήκη, ιστορική και συμβολική. Το Πολυτεχνείο και το εδώ, έχει μπει στη ζωή τους κι όταν ακόμα δεν γνωρίζουν το πώς έγινε και τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα. Οταν τολμούν και κάνουν συγκρίσεις κι αναλογίες και λένε πως τότε η χούντα είχε πηλίκιο για να της το αφαιρέσετε και τώρα γίνανε πολλές οι χούντες και πώς να τις πολεμήσουμε...
Τα παιδιά φωνάζουν το σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, το Πολυτεχνείο δεν τελείωσε το '73»...
Πολλά έχουν γίνει και πολλά έχουν αλλάξει και ο φόβος του Πολυτεχνείου συνέβαλε σε αυτό. Μόνο που η σκληρή πραγματικότητα δεν έχει αλλάξει. Μπορεί να μην έχουμε εκείνη τη δικτατορία, αλλά τώρα την υφιστάμεθα, δημοκρατικώ τω τρόπω... Το επιτάσσει η τροϊκανή οικονομική χούντα.
Ζούμε την ψευδαίσθηση μιας ελεγχόμενης, αντιπροσωπευτικής, πρωθυπουργικής και ολιγαρχικής δημοκρατίας, ως να υπάρχουμε μέσα σε μια εικονική πραγματικότητα.
Το Πολυτεχνείο δεν είναι ακόμα ένας μύθος, είναι ένα ιστορικό γεγονός και λειτουργεί και εμπνέει σήμερα τους νέους και ως σύμβολο που τους δείχνει τον δρόμο να αλλάξουν την πραγματικότητα που δεν τους αρέσει και να φτιάξουν τη δική τους. Γιατί να μην πιστέψουν, όταν πιστέψουν, πως η ουτοπία βρήκε τον τόπο της, με την πραγμάτωσή της, στο Πολυτεχνείο. Το αυθόρμητο, να αυτοοργανώνεται, να προκύπτει η αυτονομία, η άμεση δημοκρατία, με συνελεύσεις, με ανακλητούς εκπροσώπους, αντιπροσώπους με συντονιστική επιτροπή, με τον ραδιοφωνικό σταθμό, «η φωνή των εξεγερμένων», και με όλα τα αναγκαία της συνύπαρξης και της αναγνώρισης πως μπορούμε να γκρεμίσουμε τη δικτατορία αλλά η σύγκρουση θα γίνει στο καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα που τη δημιουργεί. Δεν κάναμε μια στροφή στην Πατησίων για να καταλάβουμε το Πολυτεχνείο.
Τρία χρόνια προϋπήρξαν για να δημιουργηθούν το φοιτητικό κίνημα, οι συντροφιές, οι παρέες, αλλά και η ανάγκη να κατακτήσουμε την ελευθερία και το δικαίωμα στο ψωμί και στη ζωή. Τα παιδιά το νοσταλγούν ως να το έζησαν και είναι αυτό μια ελπίδα πως θα κάνουν τα δικά τους πολυτεχνεία. Το Πολυτεχνείο δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, δεν έχει ιδιοκτήτες, ανήκει σε όλους εκείνους που έχουν μνήμη και γνώση συνεχίζοντας από εκεί που δεν μπορέσαμε να φτάσουμε. Είναι η ζώσα μνήμη, είναι το κεντρί και το αγκάθι στα μαλακά της υπνότουσας κοινωνίας. Είναι επικίνδυνο γιατί πραγματικά και συμβολικά δείχνει τον δρόμο, τον ανυπότακτο, στις κάθε μορφής τυραννίες. Είναι σταθμός ανεφοδιασμού για να πάρουν εφόδια και δύναμη, να εκτιναχθούν διά του παρόντος στο μέλλον.
Πώς μπορώ να μιλήσω και να γράψω σε μία λευκή σελίδα και να γεμίσω τα σαράντα χρόνια που πέρασαν από τότε, όταν το τότε της εξέγερσης είναι το τώρα της συνέχειας του αγώνα, από εκεί που δεν κατορθώσαμε να φτάσουμε. Το εξεγερσιακό πνεύμα υπάρχει στους νέους, υπάρχει και η παρακαταθήκη, ιστορική και συμβολική. Το Πολυτεχνείο και το εδώ, έχει μπει στη ζωή τους κι όταν ακόμα δεν γνωρίζουν το πώς έγινε και τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα. Οταν τολμούν και κάνουν συγκρίσεις κι αναλογίες και λένε πως τότε η χούντα είχε πηλίκιο για να της το αφαιρέσετε και τώρα γίνανε πολλές οι χούντες και πώς να τις πολεμήσουμε...
Τα παιδιά φωνάζουν το σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, το Πολυτεχνείο δεν τελείωσε το '73»...
Πολλά έχουν γίνει και πολλά έχουν αλλάξει και ο φόβος του Πολυτεχνείου συνέβαλε σε αυτό. Μόνο που η σκληρή πραγματικότητα δεν έχει αλλάξει. Μπορεί να μην έχουμε εκείνη τη δικτατορία, αλλά τώρα την υφιστάμεθα, δημοκρατικώ τω τρόπω... Το επιτάσσει η τροϊκανή οικονομική χούντα.
Ζούμε την ψευδαίσθηση μιας ελεγχόμενης, αντιπροσωπευτικής, πρωθυπουργικής και ολιγαρχικής δημοκρατίας, ως να υπάρχουμε μέσα σε μια εικονική πραγματικότητα.
Το Πολυτεχνείο δεν είναι ακόμα ένας μύθος, είναι ένα ιστορικό γεγονός και λειτουργεί και εμπνέει σήμερα τους νέους και ως σύμβολο που τους δείχνει τον δρόμο να αλλάξουν την πραγματικότητα που δεν τους αρέσει και να φτιάξουν τη δική τους. Γιατί να μην πιστέψουν, όταν πιστέψουν, πως η ουτοπία βρήκε τον τόπο της, με την πραγμάτωσή της, στο Πολυτεχνείο. Το αυθόρμητο, να αυτοοργανώνεται, να προκύπτει η αυτονομία, η άμεση δημοκρατία, με συνελεύσεις, με ανακλητούς εκπροσώπους, αντιπροσώπους με συντονιστική επιτροπή, με τον ραδιοφωνικό σταθμό, «η φωνή των εξεγερμένων», και με όλα τα αναγκαία της συνύπαρξης και της αναγνώρισης πως μπορούμε να γκρεμίσουμε τη δικτατορία αλλά η σύγκρουση θα γίνει στο καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα που τη δημιουργεί. Δεν κάναμε μια στροφή στην Πατησίων για να καταλάβουμε το Πολυτεχνείο.
Τρία χρόνια προϋπήρξαν για να δημιουργηθούν το φοιτητικό κίνημα, οι συντροφιές, οι παρέες, αλλά και η ανάγκη να κατακτήσουμε την ελευθερία και το δικαίωμα στο ψωμί και στη ζωή. Τα παιδιά το νοσταλγούν ως να το έζησαν και είναι αυτό μια ελπίδα πως θα κάνουν τα δικά τους πολυτεχνεία. Το Πολυτεχνείο δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, δεν έχει ιδιοκτήτες, ανήκει σε όλους εκείνους που έχουν μνήμη και γνώση συνεχίζοντας από εκεί που δεν μπορέσαμε να φτάσουμε. Είναι η ζώσα μνήμη, είναι το κεντρί και το αγκάθι στα μαλακά της υπνότουσας κοινωνίας. Είναι επικίνδυνο γιατί πραγματικά και συμβολικά δείχνει τον δρόμο, τον ανυπότακτο, στις κάθε μορφής τυραννίες. Είναι σταθμός ανεφοδιασμού για να πάρουν εφόδια και δύναμη, να εκτιναχθούν διά του παρόντος στο μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου