του Σταθη, απο το enikos.gr...
Είναι καιρός τώρα που τα «Νέα», το «Βήμα» και το «Mega» έχουν πάρει εργολαβία (θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου) την αντιμετώπιση, ή μάλλον τον εξορκισμό ή ακόμα καλύτερα τον εξοστρακισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Για το παλαίμαχο συγκρότημα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι σαν ορδή δαιμόνων που έρχεται καταπάνω μας απ’ τα λημέρια των Νεφελίμ, ο κ. Τσίπρας κάτι σαν Αννίβας προ των πυλών, ο κ. Λαφαζάνης κάτι σαν φορέας του περονόσπορου και της χολέρας κι ο κ. Παπαδημούλης κάτι σαν καλικάντζαρος που θέλει να κόψει τη μαγεμένη φασολιά του ωραίου, γενναίου και θαυμαστού κόσμου που ζούμε.
Ενας κόσμος αγγελικά πλασμένος απ’ τη Διαπλοκή, κατ’ εικόνα και ομοίωσιν των θεών του Λονδίνου, της Ουάσινγκτον και του Βερολίνου - με αυτήν τη χρονολογική σειρά, μηδέ και του Πεκίνου αποκλειομένου, αν οι θεοί εκεί κάποτε κατοικήσουν.
Εχει δίκιο το συγκρότημα να υπερασπίζεται το (κατ)έχειν του, αλλά μερικές φορές το παρακάνει. Οπως τώρα με την αποστασία! Αλήθεια, η εφημερίδα που υποστήριξε την αποστασία το 1965, με συνέπεια να την καίνε οι Αθηναίοι στους δρόμους, τι ομοιότητα με την αποστασία βρίσκει στην έκκληση ενός πολιτικού αρχηγού, εν προκειμένω του κ. Τσίπρα, προς τη συνείδηση και την ελεύθερη βούληση των βουλευτών (που προβλέπεται και επιβάλλεται απ’ το Σύνταγμα) να πάψουν να ψηφίζουν τα αντίθετα από εκείνα για τα οποία έλαβαν απ’ τον λαό την εντολή;
Κι αν είναι αυτό αποστασία, τι ήταν αυτό που έκανε ο κ. Σαμαράς, όταν για λόγους συνείδησης έπαψε να υποστηρίζει τον κ. Μητσοτάκη;
Κι αν είναι αποστάτης ο κ. Σαμαράς, τι είναι ο συνέταιρός του, ο κ. Βενιζέλος; είναι απλούστατα ο στυλοβάτης ενός αποστάτη, στον οποίον μάλιστα έχει προσφέρει βορά και θυσία το ίδιο του το κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να γλιτώσει ο ίδιος
απ’ τα επίχειρα των έργων του υπέρ των Μνημονίων, περί τα υποβρύχια, τη Λίστα Λαγκάρντ κι άλλα ων έστι αριθμός, σαφής και συγκεκριμένος.
Αλλά μήπως τα ίδια τα «Νέα» (άσε το Mega) δεν έχουν αποστατήσει απ’ τον εαυτόν τους, την ιστορία και την παράδοσή τους, όταν προκειμένου να υποστηρίξουν τον χαϊδεμένο τους Μπενύτο, υποστηρίζουν την πιο ακροδεξιά πολιτική που έχει εφαρμοσθεί σ’ αυτόν τον τόπο, την πολιτική Σαμαρά;
Ή μήπως αυτή η πολιτική δεν είναι δεξιά; Δεν έχουν εναγκαλισθεί τα «Νέα», διά του γάμου Βενιζέλου - Σαμαρά εις σάρκαν μία, την «επάρατο δεξιά» (όπως μπουρδολοειδώς ή «δημοκρατικιά» παράταξη χαρακτήριζε παλιότερα τον έτερο και συνέταιρο πόλο του δικομματισμού);
Ας αφήσουμε λοιπόν τις μπαρούφες περί αποστασίας, είναι επιπέδου Βενιζέλου - άλλωστε αποστάσεις από τέτοιες αποστασίες τηρούν και πολλοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Η φάρσα έχει και τα όριά της, αυτοί που ωρύονται ότι οι βουλευτές δεν είναι πρόβατα, τους προγράφουν πρώτοι επί σφαγήν αν τολμήσει κάποιος να βγει απ’ το μαντρί, λόγου χάριν για να πει ότι δεν πρέπει να φορολογούνται οι στάνες.
Εχω εργασθεί στα «Νέα» από το 1991 έως το 2001, αμέσως μετά τον «Ριζοσπάστη». Η εφημερίδα επρόσκειτο στο ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν ασκούσε ιδεολογική τρομοκρατία όπως κάνει τώρα εναντίον όποιου δεν είναι ΠΑΣΟΚ. Υπό τη διεύθυνση του αείμνηστου Λέοντος Καραπαναγιώτη η εφημερίδα, πάντα πιστή στη γραμμή της, ήταν ταυτοχρόνως ευρύχωρη. Ανθρωποι και της δεξιάς και της αριστεράς εξέφραζαν απ’ τα «Νέα» τις απόψεις τους. Αυτό δεν αφορούσε μόνον συνεργάτες της εφημερίδας, αλλά και εργαζόμενους. Ανάμεσα στους οποίους λαμπρές προσωπικότητες (δεν θα αναφέρω ονόματα, διότι θα ήταν ντροπή να παραλείψω έστω κι ένα) καθώς και εκλεκτοί εργάτες του Τύπου, αφανείς για τον πολύ κόσμο, αλλά εξίσου σπουδαίοι με τους γνωστότερους. Προσωπικώς δεν λογοκρίθηκα ποτέ, όπως και πολλοί (ναι, πολλοί) άλλοι συνάδελφοι, που είχαν κατακτήσει με το σπαθί τους το δικαίωμα στην υπογραφή τους. Επαναλαμβάνω ότι η εφημερίδα είχε τη γραμμή της, αλλά το στυλ και ο τρόπος μετρούσαν, δεν ήταν ντουντούκα του ΠΑΣΟΚ, το υποστήριζε. Οταν απολύθηκα απ’ την εφημερίδα, επειδή έγραψα για τους γιάπηδες του ΔΟΛ ότι αγοράζουν τζάγκουαρ και απολύουν καθαρίστριες, δεν ξέσπασε κανένας γόος στην αγορά για φίμωση της σάτιρας και της ελευθερίας του λόγου - μ’ αυτά που έγραψα, λογικό για τα αφεντικά ήταν να με απολύσουν. Παρ’ ότι θα έπρεπε να είχα απολυθεί νωρίτερα για άλλα σημαντικότερα - πλην όμως αυτή είναι η δύναμη που δίνουν στους γραφιάδες οι αναγνώστες: η υποστήριξή τους. Το κόστος που θα έχει μια εφημερίδα όταν απολύει. Αυτή είναι η δύναμη των δημοσιογράφων: να μην ξεχνούν οι ίδιοι και, κυρίως, οι αναγνώστες ότι οι εφημερίδες εκδίδονται από αφεντικά, αλλά γράφονται από εργάτες.
Οπως και να ’χει, απ’ όταν ο ΔΟΛ περιήλθε στα χέρια Ψυχάρη, και μάλιστα τα «Νέα», η εφημερίδα δεν ορρωδεί προ ουδενός. Προσδεδεμένο το Συγκρότημα στα χρέη του, προσαρτάται στις κυβερνήσεις που τα διαχειρίζονται. Ακόμα περισσότερο: η ανομία που χαρακτηρίζει τον τρόπο λειτουργίας των τηλεοπτικών καναλιών, λόγου χάριν οι «άδειες», εξαναγκάζει σε διατεταγμένη υπηρεσία τη δημοσιογραφία, την οποίαν, πλην τιμητικών εξαιρέσεων, ασκούν ως να τη βιάζουν τα «ντόπερμαν της ενημέρωσης». Και είναι κωμικό, ίδιον του θράσους και της υποκρισίας των καιρών μας, να διαμαρτύρονται αυτά τα «ντόμπερμαν» για λογοκρισία, όταν ασκείται εναντίον τους η οποιαδήποτε κριτική. Κι ακόμα περισσότερο όταν η απάντησή τους για αυτή την κριτική είναι η προσπάθειά τους να απολυθεί όποιος τους την άσκησε. Και όταν σε αυτήν τους την κατάπτυστη κι ανήθικη προσπάθεια αναγκάζουν σε συνενοχή(!) τους υπόλοιπους εργαζόμενους που δουλεύουν στο μαγαζί τους υπό την απειλή της απόλυσης. Πάτο πιο βαθύ η αχρειότης δεν έχει!
Για όσους λοιπόν παροικούν την Ιερουσαλήμ (αφεντικά, δημοσιογράφους και αναγνώστες - λίγοι άλλωστε πια οι τελευταίοι) είναι τα τεκταινόμενα σαν να διαβάζουμε βουλωμένο γράμμα. Το μένος του ΔΟΛ και η λύσσα του εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ έχει να κάνει με την ίδια του την ύπαρξη, με τα χρέη του, τις πλεκτάνες και την έκπτωσή του. Ούτε με τη δημοκρατία, ούτε με την ελευθεροτυπία, ούτε με τον πλουραλισμό. Μόνον με την πονηρία. Οι ευγένειες επ’ εσχάτοις προς το ΚΚΕ, προκειμένου να διασπάται ο κόσμος της Αριστεράς, μόνον ένα μελανό σημείο είχαν: όταν ο Περισσός πούλησε τον 902 σε offshore κι ο ΔΟΛ ανησύχησε μην μπει κι άλλος ανταγωνιστής στην τηλεοπτική πιάτσα. Κατά τα άλλα, δεν έχει υπάρξει λαοκτόνο μέτρο, είτε μνημονιακό είτε εξ ιδίας πρωτοβουλίας των ημεδαπών Δυνατών, που να μην το έχει υποστηρίξει ο ΔΟΛ, το νυν Ψυχάρης. Με τον γιο του στο στενό περιβάλλον του κ. Πρωθυπουργού.
Θα ήταν παράδοξο και μάλλον ύποπτο να μην την πέφτει ο ΔΟΛ στον ΣΥΡΙΖΑ, το ότι όμως την πέφτει με χυδαίο τρόπο δείχνει τον πανικό του. Το αγέρωχο και αφ’ υψηλού στυλ τού κάποτε κραταιού συγκροτήματος έχει ξεπέσει στις υλακές και τα ξεκατινιάσματα, στα σκληρίσματα και στις φθηνές απειλές, στις διαστρεβλώσεις και στις συκοφαντίες. Ο καθείς με τα όπλα που έχει πολεμάει και όταν ο αγώνας του είναι άδικος, τα ατιμάζει ακόμα περισσότερο. Και γιατί είναι άδικος ο αγώνας του ΔΟΛ και όσων δημοσιογράφων - πλην λαμπρών εξαιρέσεων- υπηρετούν αυτόν τον αγώνα; Διότι για τους μισθούς, τα μεροκάματα, τις εργασιακές σχέσεις, το ασφαλιστικό σύστημα, ο ΔΟΛ στάθηκε στο πλευρό των Δυνατών, εχθρός του λαού. Στην περιαγωγή της χώρας σε καθεστώς προτεκτοράτου, δεν αντέδρασε. Με τις αυτοκτονίες δεν ίδρωσε. Με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των ενεργειακών πόρων συνέπλευσε. Το μόνον που έχει πια να επιδείξει ο ΔΟΛ, το νυν Ψυχάρης, στον δημόσιο βίο είναι ένας κυνικός ψευτοδημοσιογραφικός εξυπνακισμός που προσπαθεί με λοιδορίες να καταπονεί τους πολιτικούς που του εναντιώνονται, να εκφοβίζει τους πολίτες που αγωνιούν για την τύχη τους και να παραμυθιάζει κάποιους λίγους τελευταίους εξ αυτών, ότι όλα αυτά γίνονται στο όνομα της «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης».
Στο όνομα της κυβέρνησης Σαμαρά με υπομόχλιο τον κ. Βενιζέλο γίνονται. Στο όνομα των 58 Ουρσουλίνων του κ. Σημίτη γίνονται. Με την προσδοκία, στο νέο τοπίο που δημιουργούν στην Ειδική Οικονομική μας Ζώνη οι Επικυρίαρχοι απ’ το Βερολίνο, να έχουν πάλι μια θέση οι «παλαίμαχοι κακοποιοί», να ορίζουν πάλι την (κακομοιριασμένη πλέον) μοίρα των φτωχών και των ανέργων, των φοβισμένων και των απελπισμένων.
Διότι οι φοβισμένοι και οι απελπισμένοι είναι το εργαλείο των Δυνατών για να κρατούν την εξουσία. Οταν λοιπόν ανεβαίνει το Mega στον μιναρέ και φωνάζουν τα «Νέα» με μεγάλες φωνές για την (άκουσον-άκουσον) αποστασία, να καθηλώσουν θέλουν. Ούτε να διαφωτίσουν, ούτε να επιχειρηματολογήσουν. Μόνο να εκφοβίσουν και να τρομοκρατήσουν. Αντιθέτως, αν δείτε ποτέ τα «Νέα» ή το Mega ή άλλους σαν κι αυτούς να καλοπιάνουν τον ΣΥΡΙΖΑ και να βρίσκουν αίφνης κρυμμένες αρετές στον κ. Τσίπρα (χωρίς να λιποθυμήσει η κυρία Τρέμη), τότε να ανησυχήσετε!
Οσον ο ΣΥΡΙΖΑ είναι για τον ΔΟΛ ο περονόσπορος μεταμορφωμένος σε κοκίτη, ο λαός έχει ακόμα κάποια ελπίδα...
email: stathis@enikos.gr
Είναι καιρός τώρα που τα «Νέα», το «Βήμα» και το «Mega» έχουν πάρει εργολαβία (θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου) την αντιμετώπιση, ή μάλλον τον εξορκισμό ή ακόμα καλύτερα τον εξοστρακισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Για το παλαίμαχο συγκρότημα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι σαν ορδή δαιμόνων που έρχεται καταπάνω μας απ’ τα λημέρια των Νεφελίμ, ο κ. Τσίπρας κάτι σαν Αννίβας προ των πυλών, ο κ. Λαφαζάνης κάτι σαν φορέας του περονόσπορου και της χολέρας κι ο κ. Παπαδημούλης κάτι σαν καλικάντζαρος που θέλει να κόψει τη μαγεμένη φασολιά του ωραίου, γενναίου και θαυμαστού κόσμου που ζούμε.
Ενας κόσμος αγγελικά πλασμένος απ’ τη Διαπλοκή, κατ’ εικόνα και ομοίωσιν των θεών του Λονδίνου, της Ουάσινγκτον και του Βερολίνου - με αυτήν τη χρονολογική σειρά, μηδέ και του Πεκίνου αποκλειομένου, αν οι θεοί εκεί κάποτε κατοικήσουν.
Εχει δίκιο το συγκρότημα να υπερασπίζεται το (κατ)έχειν του, αλλά μερικές φορές το παρακάνει. Οπως τώρα με την αποστασία! Αλήθεια, η εφημερίδα που υποστήριξε την αποστασία το 1965, με συνέπεια να την καίνε οι Αθηναίοι στους δρόμους, τι ομοιότητα με την αποστασία βρίσκει στην έκκληση ενός πολιτικού αρχηγού, εν προκειμένω του κ. Τσίπρα, προς τη συνείδηση και την ελεύθερη βούληση των βουλευτών (που προβλέπεται και επιβάλλεται απ’ το Σύνταγμα) να πάψουν να ψηφίζουν τα αντίθετα από εκείνα για τα οποία έλαβαν απ’ τον λαό την εντολή;
Κι αν είναι αυτό αποστασία, τι ήταν αυτό που έκανε ο κ. Σαμαράς, όταν για λόγους συνείδησης έπαψε να υποστηρίζει τον κ. Μητσοτάκη;
Κι αν είναι αποστάτης ο κ. Σαμαράς, τι είναι ο συνέταιρός του, ο κ. Βενιζέλος; είναι απλούστατα ο στυλοβάτης ενός αποστάτη, στον οποίον μάλιστα έχει προσφέρει βορά και θυσία το ίδιο του το κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να γλιτώσει ο ίδιος
απ’ τα επίχειρα των έργων του υπέρ των Μνημονίων, περί τα υποβρύχια, τη Λίστα Λαγκάρντ κι άλλα ων έστι αριθμός, σαφής και συγκεκριμένος.
Αλλά μήπως τα ίδια τα «Νέα» (άσε το Mega) δεν έχουν αποστατήσει απ’ τον εαυτόν τους, την ιστορία και την παράδοσή τους, όταν προκειμένου να υποστηρίξουν τον χαϊδεμένο τους Μπενύτο, υποστηρίζουν την πιο ακροδεξιά πολιτική που έχει εφαρμοσθεί σ’ αυτόν τον τόπο, την πολιτική Σαμαρά;
Ή μήπως αυτή η πολιτική δεν είναι δεξιά; Δεν έχουν εναγκαλισθεί τα «Νέα», διά του γάμου Βενιζέλου - Σαμαρά εις σάρκαν μία, την «επάρατο δεξιά» (όπως μπουρδολοειδώς ή «δημοκρατικιά» παράταξη χαρακτήριζε παλιότερα τον έτερο και συνέταιρο πόλο του δικομματισμού);
Ας αφήσουμε λοιπόν τις μπαρούφες περί αποστασίας, είναι επιπέδου Βενιζέλου - άλλωστε αποστάσεις από τέτοιες αποστασίες τηρούν και πολλοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Η φάρσα έχει και τα όριά της, αυτοί που ωρύονται ότι οι βουλευτές δεν είναι πρόβατα, τους προγράφουν πρώτοι επί σφαγήν αν τολμήσει κάποιος να βγει απ’ το μαντρί, λόγου χάριν για να πει ότι δεν πρέπει να φορολογούνται οι στάνες.
Εχω εργασθεί στα «Νέα» από το 1991 έως το 2001, αμέσως μετά τον «Ριζοσπάστη». Η εφημερίδα επρόσκειτο στο ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν ασκούσε ιδεολογική τρομοκρατία όπως κάνει τώρα εναντίον όποιου δεν είναι ΠΑΣΟΚ. Υπό τη διεύθυνση του αείμνηστου Λέοντος Καραπαναγιώτη η εφημερίδα, πάντα πιστή στη γραμμή της, ήταν ταυτοχρόνως ευρύχωρη. Ανθρωποι και της δεξιάς και της αριστεράς εξέφραζαν απ’ τα «Νέα» τις απόψεις τους. Αυτό δεν αφορούσε μόνον συνεργάτες της εφημερίδας, αλλά και εργαζόμενους. Ανάμεσα στους οποίους λαμπρές προσωπικότητες (δεν θα αναφέρω ονόματα, διότι θα ήταν ντροπή να παραλείψω έστω κι ένα) καθώς και εκλεκτοί εργάτες του Τύπου, αφανείς για τον πολύ κόσμο, αλλά εξίσου σπουδαίοι με τους γνωστότερους. Προσωπικώς δεν λογοκρίθηκα ποτέ, όπως και πολλοί (ναι, πολλοί) άλλοι συνάδελφοι, που είχαν κατακτήσει με το σπαθί τους το δικαίωμα στην υπογραφή τους. Επαναλαμβάνω ότι η εφημερίδα είχε τη γραμμή της, αλλά το στυλ και ο τρόπος μετρούσαν, δεν ήταν ντουντούκα του ΠΑΣΟΚ, το υποστήριζε. Οταν απολύθηκα απ’ την εφημερίδα, επειδή έγραψα για τους γιάπηδες του ΔΟΛ ότι αγοράζουν τζάγκουαρ και απολύουν καθαρίστριες, δεν ξέσπασε κανένας γόος στην αγορά για φίμωση της σάτιρας και της ελευθερίας του λόγου - μ’ αυτά που έγραψα, λογικό για τα αφεντικά ήταν να με απολύσουν. Παρ’ ότι θα έπρεπε να είχα απολυθεί νωρίτερα για άλλα σημαντικότερα - πλην όμως αυτή είναι η δύναμη που δίνουν στους γραφιάδες οι αναγνώστες: η υποστήριξή τους. Το κόστος που θα έχει μια εφημερίδα όταν απολύει. Αυτή είναι η δύναμη των δημοσιογράφων: να μην ξεχνούν οι ίδιοι και, κυρίως, οι αναγνώστες ότι οι εφημερίδες εκδίδονται από αφεντικά, αλλά γράφονται από εργάτες.
Οπως και να ’χει, απ’ όταν ο ΔΟΛ περιήλθε στα χέρια Ψυχάρη, και μάλιστα τα «Νέα», η εφημερίδα δεν ορρωδεί προ ουδενός. Προσδεδεμένο το Συγκρότημα στα χρέη του, προσαρτάται στις κυβερνήσεις που τα διαχειρίζονται. Ακόμα περισσότερο: η ανομία που χαρακτηρίζει τον τρόπο λειτουργίας των τηλεοπτικών καναλιών, λόγου χάριν οι «άδειες», εξαναγκάζει σε διατεταγμένη υπηρεσία τη δημοσιογραφία, την οποίαν, πλην τιμητικών εξαιρέσεων, ασκούν ως να τη βιάζουν τα «ντόπερμαν της ενημέρωσης». Και είναι κωμικό, ίδιον του θράσους και της υποκρισίας των καιρών μας, να διαμαρτύρονται αυτά τα «ντόμπερμαν» για λογοκρισία, όταν ασκείται εναντίον τους η οποιαδήποτε κριτική. Κι ακόμα περισσότερο όταν η απάντησή τους για αυτή την κριτική είναι η προσπάθειά τους να απολυθεί όποιος τους την άσκησε. Και όταν σε αυτήν τους την κατάπτυστη κι ανήθικη προσπάθεια αναγκάζουν σε συνενοχή(!) τους υπόλοιπους εργαζόμενους που δουλεύουν στο μαγαζί τους υπό την απειλή της απόλυσης. Πάτο πιο βαθύ η αχρειότης δεν έχει!
Για όσους λοιπόν παροικούν την Ιερουσαλήμ (αφεντικά, δημοσιογράφους και αναγνώστες - λίγοι άλλωστε πια οι τελευταίοι) είναι τα τεκταινόμενα σαν να διαβάζουμε βουλωμένο γράμμα. Το μένος του ΔΟΛ και η λύσσα του εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ έχει να κάνει με την ίδια του την ύπαρξη, με τα χρέη του, τις πλεκτάνες και την έκπτωσή του. Ούτε με τη δημοκρατία, ούτε με την ελευθεροτυπία, ούτε με τον πλουραλισμό. Μόνον με την πονηρία. Οι ευγένειες επ’ εσχάτοις προς το ΚΚΕ, προκειμένου να διασπάται ο κόσμος της Αριστεράς, μόνον ένα μελανό σημείο είχαν: όταν ο Περισσός πούλησε τον 902 σε offshore κι ο ΔΟΛ ανησύχησε μην μπει κι άλλος ανταγωνιστής στην τηλεοπτική πιάτσα. Κατά τα άλλα, δεν έχει υπάρξει λαοκτόνο μέτρο, είτε μνημονιακό είτε εξ ιδίας πρωτοβουλίας των ημεδαπών Δυνατών, που να μην το έχει υποστηρίξει ο ΔΟΛ, το νυν Ψυχάρης. Με τον γιο του στο στενό περιβάλλον του κ. Πρωθυπουργού.
Θα ήταν παράδοξο και μάλλον ύποπτο να μην την πέφτει ο ΔΟΛ στον ΣΥΡΙΖΑ, το ότι όμως την πέφτει με χυδαίο τρόπο δείχνει τον πανικό του. Το αγέρωχο και αφ’ υψηλού στυλ τού κάποτε κραταιού συγκροτήματος έχει ξεπέσει στις υλακές και τα ξεκατινιάσματα, στα σκληρίσματα και στις φθηνές απειλές, στις διαστρεβλώσεις και στις συκοφαντίες. Ο καθείς με τα όπλα που έχει πολεμάει και όταν ο αγώνας του είναι άδικος, τα ατιμάζει ακόμα περισσότερο. Και γιατί είναι άδικος ο αγώνας του ΔΟΛ και όσων δημοσιογράφων - πλην λαμπρών εξαιρέσεων- υπηρετούν αυτόν τον αγώνα; Διότι για τους μισθούς, τα μεροκάματα, τις εργασιακές σχέσεις, το ασφαλιστικό σύστημα, ο ΔΟΛ στάθηκε στο πλευρό των Δυνατών, εχθρός του λαού. Στην περιαγωγή της χώρας σε καθεστώς προτεκτοράτου, δεν αντέδρασε. Με τις αυτοκτονίες δεν ίδρωσε. Με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των ενεργειακών πόρων συνέπλευσε. Το μόνον που έχει πια να επιδείξει ο ΔΟΛ, το νυν Ψυχάρης, στον δημόσιο βίο είναι ένας κυνικός ψευτοδημοσιογραφικός εξυπνακισμός που προσπαθεί με λοιδορίες να καταπονεί τους πολιτικούς που του εναντιώνονται, να εκφοβίζει τους πολίτες που αγωνιούν για την τύχη τους και να παραμυθιάζει κάποιους λίγους τελευταίους εξ αυτών, ότι όλα αυτά γίνονται στο όνομα της «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης».
Στο όνομα της κυβέρνησης Σαμαρά με υπομόχλιο τον κ. Βενιζέλο γίνονται. Στο όνομα των 58 Ουρσουλίνων του κ. Σημίτη γίνονται. Με την προσδοκία, στο νέο τοπίο που δημιουργούν στην Ειδική Οικονομική μας Ζώνη οι Επικυρίαρχοι απ’ το Βερολίνο, να έχουν πάλι μια θέση οι «παλαίμαχοι κακοποιοί», να ορίζουν πάλι την (κακομοιριασμένη πλέον) μοίρα των φτωχών και των ανέργων, των φοβισμένων και των απελπισμένων.
Διότι οι φοβισμένοι και οι απελπισμένοι είναι το εργαλείο των Δυνατών για να κρατούν την εξουσία. Οταν λοιπόν ανεβαίνει το Mega στον μιναρέ και φωνάζουν τα «Νέα» με μεγάλες φωνές για την (άκουσον-άκουσον) αποστασία, να καθηλώσουν θέλουν. Ούτε να διαφωτίσουν, ούτε να επιχειρηματολογήσουν. Μόνο να εκφοβίσουν και να τρομοκρατήσουν. Αντιθέτως, αν δείτε ποτέ τα «Νέα» ή το Mega ή άλλους σαν κι αυτούς να καλοπιάνουν τον ΣΥΡΙΖΑ και να βρίσκουν αίφνης κρυμμένες αρετές στον κ. Τσίπρα (χωρίς να λιποθυμήσει η κυρία Τρέμη), τότε να ανησυχήσετε!
Οσον ο ΣΥΡΙΖΑ είναι για τον ΔΟΛ ο περονόσπορος μεταμορφωμένος σε κοκίτη, ο λαός έχει ακόμα κάποια ελπίδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου